Był zbyt przestraszony tym, co się właśnie wydarzyło, by odpowiedzieć od razu. Nie że miał za złe kocięciu, że się bawiło - każdy wiedział, że te miały swoje głupie pomysły i nie wiedziały jeszcze co wolno, a co nie - dopiero terminatorów można było oceniać pod tym względem, bo czasami zdarzały się złośliwce, co to specjalnie się tak na kogoś rzucały, by go wystraszyć.
Ale, mimo tego, że nie był zły, ani nic, to nie był w stanie od razu wydać dźwięku. Nie należał do najbardziej odważnych kotów na świecie i czuł teraz, jak jego serce usilnie stara się wydostać z piersi, dudniąc niesamowicie. I, gdyby to było możliwe, to padłby tu i teraz na zawał. Ale na szczęście nie było, no i jego serce było jeszcze młode i zdrowe, nieskalane wiekiem i żadnymi chorobami.
- Nie powinno się polować... na koty, wiesz...? Możesz komuś zrobić krzywdę... albo kogoś wystraszyć - powiedział po chwili, nadal nieco zjeżony, i widać było po nim, że choć starał się to ukryć, to on był tym drugim przypadkiem.

Czekałem na odpowiedź i czekałem, stojąc w napięciu i próbie opanowania. Wróżyłem sobie czy mnie okrzyczy czy przymruży oczęta na moje wybryki i machnie na nie łapą. Trochę się musiałem naczekać w stresie, ale nie poganiałem, bo w końcu odpowiedź dostałem. Iiiii.... Padło na upominaniu mnie. Przynajmniej nie krzyczy, tylko mówi oczywistość. Mogę kogoś wystraszyć? Em... Wiem, właśnie dlatego to robię... Może to nie jest takie domyślne dla wszystkich. Może powinienem mu o tym powiedzieć? Tak, powiem mu.
-Wiem.-powiedziałem.-Uczę się... żeby móc kiedyś straszyć zwierzęta i móc polować na nie!-zakończyłem bardziej entuzjastycznie, podrywając się znów na cztery łapki.-Więc... próbuję na kotach, bo mogą mi powiedzieć czy jestem straszny.-przymknąłem oczy przeszczęśliwy. Dalej liczyłem na pochwałę.-Myszy się wszystkiego boją, więc na nich nie ma sensu ćwiczyć. Na kotach lepiej, prawda?-gadałem dalej, mając nadzieję, że znajdzie jakieś pozytywne zaczepienie do kontynuacji rozmowy. Oczywiście ja mogę mówić dalej monologi, ale w moim życiu się nic nie dzieje, więc boję się, że szybko tematy wyczerpię.

Niespecjalnie spodobała mu się odpowiedź kocura, co widać było po tym, jak obniżył uszy na boki, bo nie spodziewał się tego. Wiedział? To dlaczego to robił? Żeby być złośliwym? Spodziewał się raczej, że nie wiedział, że tak łatwo da się wystraszyć kogoś innego, więc się tak skradał, bo myślał, że... hm, ten ktoś jest zawsze świadom jego obecności, czy coś.
- No ale... to trochę niemiłe, wiesz...? Jak ktoś odpoczywa i nagle byś na niego skoczył... ja się nie gniewam, ale koty są różne... wiesz... możesz ćwiczyć na kotach, ale... za zgodą danego kota. Wiem, że chcesz się nauczyć polowania, ale... no - powiedział. Chciał go jakoś zrugać, wytłumaczyć mu to, ale wyszło trochę pokracznie. Miał jednak nadzieję, że Świetlik weźmie sobie jego słowa do serca i następnym razem zapyta, czy ktoś chce być... upolowany.

Słuchałem go i już widziałem brak logiki. Przecież ofiara się ma nie spodziewać ataku, prawda? Jak komuś zapowiem, że będę go atakować, to przecież będzie mnie wypatrywał i nie będzie umiał powiedzieć mi, czy jestem straszny czy nie. Jednak może miał trochę racji, bo już nie raz mnie ofukano za moje zachowanie. Hmm, ale i tak to nie ma sensu!!! Skrzywiłem nieco pyszczek w niezrozumieniu i próbie połączenia wątków w głowie, w końcu zmrużyłem oczy, czując, jak udaje mi się jakoś to ogarnąć.
-Nooo dobra... Będę pytać.-powiedziałem powoli i z zastanowieniem w głosie.-Więc...-łypnąłem na niego oczkiem, zaraz wykonując kilka odważnych kroków w jego stronę.-...mogę cię straszyć?-zapytałem, nie dając mu czasu na odpowiedź i od razu przechodząc do moich mocnych argumentów.-Ja na tym zyskam i ty też. Ja się nauczę skradać, a ty będziesz em...-zgubiłem słowo.-...perfekcjonować umiejętność wykrywania zagrożenia, prawda? Widzisz, same dobre. Proszę, proszę, proszę!-zapłakałem błagalnie, podchodząc do niego jeszcze bliżej żeby wywrzeć na nim presję słodkich oczu kocięcia, miękkiego, zmierzwionego futerka na czubku głowy. Musi mi ulec, musi się zgodzić, innej opcji nie przyjmuję.

Dla niego było to całkowicie logiczne - skoro kociak chciał poćwiczyć skradanie się do zwierzyny, to jak nie lepiej trenować, jak na spodziewającej się ataku zwierzynie, którą trzeba podejść tak, by nie zauważyła kiedy i skąd będzie przypuszczony atak? Z zadowoleniem zmrużył oczy, słysząc, że udało mu się wywrzeć na kociaku poprawę zachowania; nie był dobry w zwracaniu uwagi i w ogóle, zresztą, niewiele razy udało mu się mieć okazję do upomnienia kogoś, ale na przykład z Śpiewką mu nie wyszło, gdy jeszcze ona była kociakiem (o Gwiezdni, jak w ogóle dziwnie to brzmiało teraz w jego głowie, że ona, już jako wojowniczka, mimo wszystko jest młodsza od niego!).
- Jeśli obiecasz, że... za każdym razem będę o tym wiedział. Wtedy tym bardziej podreperujesz swoje zdolności łowieckie, a ja nie dostanę... żadnego ataku paniki, ani nic - powiedział, delikatnie kiwając głową na zgodę. A niech ma, niech straci, byle nie robił tego cały czas, jak Trzcina będzie w obozie, bo trochę nie widziało mu się wracanie po treningu i świadomość tego, że gdzieś w krzakach czai się na niego kociak, który będzie próbował go... upolować.

Nie to, że uznawałem jego rację, ale był na tyle spokojny, że głupio mi było się kłócić. Normalnie to by fukali i wyzywali czy coś, ale on. On był inny. Inny niż wszyscy. Takie tam słodkie gadanie.
Zagadałem go czy ten teges, a on się zgodził. No cóż, to nie to o czym marzyłem, zwłaszcza, jak będę musiał go aż tak uprzedzać, ale zawsze coś? Jak się nie ma co się lubi, to się to bierze i ucieka! HAHAHA! Nie no, za wolny jestem na takie ekscesy.
-Dobra!-dygnąłem z emocji na zgodę. Wpatrywałem się w niego wielkimi oczyma. Jak tak patrzyłem, to byliśmy do siebie bardzo podobni, znaczy łaty i kolor. Trochę, bo jestem ja jestem wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju. Albo i nie, ja sam nie wiem, jestem kot, jak kot, co nie? Właśnie, trochę kości, mięsa i futra. Teraz jednak została jeszcze jedna ważna kwestia do omówienia, albo raczej do przyklepania.
-To... jesteśmy przyjaciółmi od teraz?-no skoro się zgodził na atakowanie i ogólnie jest taki miły, to chyba jesteśmy. Może jeszcze nie do końca znam wagi tego słowa, ale wiem, że ważne jest i no daje się je komuś kogo się lubi. On chce sie bawić, więc od razu przechodzi do fazy przyjaźni, to normalne.

Trzcina zawsze stronił od kłótni, wyzywania, czy rzucania niemiłych komentarzy. Wyznawał zasadę, że wszystko lepiej załatwić na spokojnie, dzieląc się swoimi argumentami i nie rzucając się do gardeł. Jakby tu i teraz Świetlik zaczął się kłócić, fukać, czy wyzywać, to Trzcina prędko znalazłby sobie wymówkę, by się stąd zmyć. Nie lubił być z innymi w złych relacjach i zawsze chciał mieć je jak najlepsze z innymi kotami; dlatego już od jakiegoś czasu jak wrzód chodził za Wrzask, która swego czasu praktycznie go okrzyczała, bo była zła po ich ceremonii na terminatorów i buczała na wszystko co się rusza... a on chciał jej pokazać, że mimo to jest jego siostrą i ją kocha, więc... chciał po prostu wiedzieć, że nie jest na niego zła, czy coś.
Zamrugał jednak ze zdziwieniem, gdy kociak spytał, czy w takim razie są przyjaciółmi. Och? Nie wiedział, że to się odbywa tak szybko? Ale, nie zamierzał narzekać. Nie miał nikogo bliskiego sobie, zbyt nieśmiały, by nie wiadomo jak angażować się w znajomości. Nie to, że znajomych nie miał, ale... no, właśnie, nie angażował się w to na tyle, by móc o kimkolwiek powiedzieć, że mógłby być czyimś przyjacielem. Zresztą, nie wyobrażał sobie Raniuszek, która nazwałby go przyjacielem, ha.
- Jeśli chcesz, to... możemy być przyjaciółmi - odpowiedział po chwili, lekko się uśmiechając. Nie przeszkadzało mu to w sumie, ba, trochę mu się to spodobało! To słowo.

A więc mam przyjaciela! Nie spodziewałem się tego, a tu proszę, jak pięknie. Mordka mi się cała rozjaśniła wielkim uśmiechem. W końcu ciepła relacja, ale taka ciepła - ciepła, no i oczywiście poza rodziną, bo w rodzinie, to wiadomo, że mnie wszyscy kochają. Ale się chciałbym z nimi spotkać. Znaczy spotkam się, bo jednak obóz aż tak wielki nie jest, ale teraz jestem tu, a oni gdzieś indziej, więc ich nie widzę. No wiadomo o co chodzi.
-Super.-miauknąłem, padając przednimi łapkami do skłonu, zaraz podnosząc się i nagle znajdując się tuż przy nim i tykając jego pierś, bok łopatki miękką łapką.-To jesteśmy przyjaciółmi. Gdy dorosnę dam ci najsmaczniejsze ryby, jakie znajdę.-wyszczerzyłem się w uśmiechu. Daj mi palec, a ja wezmę całego ciebie i cię wyściskam miłością. Byłem gotowy dać mu wszystko. Adoptuję go, przygarnę, czy coś, nie wiem czy można, czy to legalne.-Więc...-zabrałem łapkę i stanąłem na baczność przed nim.-To, co? Jutro...-zacząłem, zaraz odskakując od niego na kilka dalekich kroków, tajemniczo ustawiając się tyłem do kocura.-...gdy słońce będzie na samej górze...-obróciłem łepek i spojrzałem na niego z ukosa, kątem oka, jak taki cool kot, taki mega fajny i taki no taki fajny.-...napadnę cię.-zmrużyłem ślepia i poruszyłem kocimi brewkami. Zatuptałem bojowo na sztywnych nóżkach kilka kroków i zaraz skokiem zniknąłem w trawie i krzakach. Czy byłem wystarczająco maaaajestatyczny? Nieee. Mistyczny? Pozazmysłowy! Tak, to to słowo, taki chcę być. Tak czy inaczej zapowiedziałem się i zniknąłem, jak cień mgły, gdy wiatr zawieje. Zrobiłem dobre wrażenie? Mam nadzieję, że tak, fajnie by było zrobić wrażenie dobre na kimś, ale to mój przyjaciel, to nie chcę być zbyt wspaniały, chcę być sobą! No dobra, tak czy inaczej uciekłem, zapowiadając nasze jutrzejsze spotkanie. Postaram się być punktualnie.

Z/T

Uśmiechnął się delikatnie, choć równocześnie spiął lekko mięśnie, gdy kociak go dotknął łapką. Nie przywykł do częstego kontaktu fizycznego i wydało mu się to takie... dziwne. Z rodziną nie miał większego problemu, choć może to dlatego właśnie, że to była rodzina. Kiedy jednak dotykał go ktoś inny, to... nie do końca wiedział co ma ze sobą zrobić, dlatego lekko się spiął, aczkolwiek po chwili mu przeszło.
Po chwili kocurek zaczął mówić znów, zapowiedział się, że napadnie go jutro, a to wszystko przykraszone było dość śmiesznym zachowaniem, którego nie skomentował, acz jego wąsy drgnęły z rozbawienia. Ojej. Nie wiedział, czy nie będzie miał przypadkiem treningu, czy coś, miał nadzieję, że nic takiego nie będzie mu wchodziło w plan! Szczególnie że nie zdążył nawet specjalnie odpowiedzieć Świetlikowi, a ten już zniknął. Zamrugał nieco zdezorientowany, ale równocześnie szczęśliwy, że w końcu znalazł sobie kogoś, do kogo będzie mógł otworzyć mordę. No i, kto wie, może faktycznie się zaprzyjaźnią, a Trzcina w końcu się na kogoś otworzy?

[zt]

Kiedy pierw dwie łapki, a potem i całe ciałko Szprotki wyłoniło się z wejścia do Gniazda, słońce sterczało już trochę ponad horyzontem. Niebieskawe oczka koteczki rozglądały się niemrawo dookoła, próbując przyzwyczaić wzrok do tak jasnego światła, a przy tym może i znaleźć sobie coś do roboty. Obóz Klanu Rzeki oferował na prawdę wiele- krył w sobie pełno różnych zakamarków i ciekawych elementów, które Szprotka z każdym kolejnym dniem stopniowo poznawała. Z takim zamiarem opuściła kociarnie także i dzisiaj, jednak nie do końca miała pomysł gdzie najpierw się wybrać. Dała się więc ponieść swoim własnym łapkom jak i towarzyszącej jej intuicji, docierając tym samym do dużej nory, w której jeszcze nie miała okazji ani razu być. Nim jednak wparowała do środka, zatrzymała się na moment przed samym wejściem przyglądając się mu szeroko otwartymi oczami. Jej uwaga po chwili z wnętrza jamy przeniosła się trochę wyżej- na jej szczyt, z którego wystawały ledwo dla niej widoczne ususzone gałęzie. To w zupełności wystarczyło, aby pobudzić w Szprotce chęć dostania się na górę, bo nawet jeśli prócz zwykłego krzaka nic tam nie znajdzie, to z pewnością będzie stamtąd świetnie widać caaały obóz. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej buraska zaczęła okrążać norę szukając najprostszej drogi na dostanie się na górę, co jak podejrzewała wcale takie proste dla niej nie będzie.

W końcu leczenie Sowiej Łapy zaczęło przynosić efekty. Ucho nie wyglądało już tak makabrycznie jak na początku a grzbiet bolał tylko przy większych manewrach. Nie zmieniało to jednak faktu, że nadal nie był w pełni sił, co prawda, mógł już wrócić do legowiska terminatorów, ale jego trening ponownie stał w miejscu. Jakby jeszcze mało było tego postoju, gdy chorował w dzieciństwie. Tymczasem Śpiewający Raniuszek zdążyła już zostać wojowniczką i w dodatku mistrzynią. A on nadal był terminatorem, i to z opóźnionym treningiem i oszpeconym uchem. Przekleństwa cisnęły mu się na język, jak nigdy. Starał się jednak zaciskać zęby i pomimo ograniczonej sprawności dalej wykonywać niektóre terminatorskie zadania, typu sprzątanie legowisk.
Tak było i tym razem. Właśnie skończył wymieniać mech w legowisku terminatorów. Wychodząc jednak nie spodziewał się tam zobaczyć jednego z kociąt Powracającego Zimna. Poza czasem, gdy czekając na swoją ceremonię siedział w kociarni, nigdy nie miał zbytnio kontaktu z kociętami. Nie miał jednak nic przeciwko nim, nawet jeśli były głośne i nieznośnie. I tak jak od rana chodził rozsierdzony swoim stanem, tak widząc małą koteczkę komicznie kręcącą się przy Trawiastej Norze, nieco się uspokoił.
- Co kombinujesz, mała? - zagadnął, siadając przy wejściu do legowiska terminatorów. Czekając na odpowiedź kotki zaczął czyścić futro, nieco zabrudzone od starego mchu.

I po chwili bezwiednego kręcenia się w tę i z powrotem, uwaga Szprotki przerzuciła się w stronę wejścia do nory. Stamtąd właśnie przed momentem wydobyły się słowa, które, jak mniemała, mogły odnosić się właśnie do niej. Nim odpowiedziała ujrzanemu kocurowi rozejrzała się dookoła, jakby chciała upewnić się, że na pewno o nią mu chodziło. Nie dostrzegłszy jednak kogoś małego w pobliżu wlepiła spojrzenie w złotawe oczy przybyłego, siadając niezbyt zgrabnie na ziemi, chcąc tym powstrzymać mocną chęć dalszego dreptania bezustannie buzującą w łapkach.
-Ja-a? A tak sobie patse.. -z pyszka Szprotki wydobyło się dość niewyraźny mamrot, a z lekka zniecierpliwiony nagłym postojem wzrok odbiegł tam gdzie pierwotnie leżał- czyli na szczyt terminatorskiego legowiska. Mimo całkiem silnej chęci zdecydowała się na razie nie ruszać z miejsca i poczekać na dalsze posunięcie starszego kocura, bo co jak co ale chyba niegrzecznie byłoby tak sobie odejść i wrócić do swoich spraw nie dając mu powiedzieć nic więcej.

Czekał cierpliwie na odzew ze strony koteczki, która najwyraźniej nie była pewna, czy mówi do niej. Ciężko było ukryć, że jej reakcja trochę rozczuliła. Uśmiechnął się mimowolnie na jej słowa, które jednak nie do końca zrozumiał przez jej mamrotanie. Czyżby była nieśmiała?
- Tak? Ja widziałem, że chcesz podbić szczyt legowiska - odparł z lekkim rozbawieniem. Mógłby zawsze powiedzieć po prostu "że chcesz wdrapać się na legowisko", ale komu kiedyś zaszkodziło chwilowe przeniesienie się do świata kocięcej wyobraźni?

Niemal od razu po słowach starszego kocura otworzyła pyszczek, aby bezzwłocznie mu przytaknąć, jednak w ostatniej chwili powstrzymała się nabierając powietrza w poliki. Momencik. Czy przyznawanie się do tego było na pewno dobrym pomysłem? Bo co jeśli wchodzić tam nie było można i przytaknięciem jedynie wpakuje się w tarapaty? Mama raczej nie byłaby zbytnio zadowolona, gdyby dowiedziała się, że jej córka bezmyślnie łamie zasady. Chociaż z drugiej strony... nie przypominała sobie o jakiś zakazach, a na dodatek złotooki kocur wcale nie brzmiał jakby chciał ją ukarać czy tam donieść o jej zachowaniu mamie. Wydawał się być mimo wszystko miły i tyle jej w sumie wystarczało, żeby ponownie zebrać się do odpowiedzi- tym razem już z rezultatem.
-Noo... to w sumie tes... -odpowiedziała po chwili milczenia, wypuszczając w końcu z cichym świstem powietrze z pyszczka.

- Hej... mała, spokojnie. Chyba się mnie nie boisz? - zapytał ze zmartwieniem lekko słyszalnym w głosie, przy czym posłał koteczce delikatny uśmiech, chcąc ją nieco uspokoić. Nie wyglądała bowiem na zbyt zrelaksowaną. Czyżby Sowia Łapa aż tak ją przestraszył? A może myślała, że zrobiła coś złego i kocur chce ją ukarać?
- Nie martw się, przecież nie zrobiłaś nic złego. Tylko wiesz, uważaj, kiedy wspinasz się w takie miejsca. Jakbyś spadła to może nic by ci się nie stało, ale mogłoby zaboleć. Pewnie chciałaś zobaczyć trochę obozu z góry, hm? - zapytał siadając przed kotką i owijając puchaty ogon wokół łap.

Dalsza reakcja kocura wpłynęła na delikatną zmianę w postawie Szprotki. Otworzyła szerzej oczka, prostując się, a na jej pyszczku po chwili zaczął malować się uśmiech. Z początku był on nieco niepewny, ale w mig przeobraził się w bardziej szczery i radosny.
-Nie nie! Ja nicego się nie boję! -zaprzeczyła z znacznie większym entuzjazmem niż wcześniej. W końcu jedną z cech wojownika była odwaga, a akurat Szprotka od zawsze chciała dążyć do jak najlepszego służenia klanowi w przyszłości. Dalsza część jego wypowiedzi była tym, co potrzebne było burej do całkowitego rozluźnienia się, ponieważ rozwiała jej wcześniejsze niepewności.
-Tak!! I! I zobacyć co jes na góse tej... noly! -przytaknęła ochoczo kiwając łebkiem twierdząco.

Kotka zaczęła się powoli nudzić. Chciała robić... coś. Poznawać i odkrywać! Ileż można się zastanawiać nad mchem całymi dniami. Dzisiejszym zadaniem był krzew wystający nad norą terminatorów. Czy ona też się będzie musiała upychać i dzielić powietrze z jakimiś obcymi kotami, ryzykując możliwość niezręcznego dotyku? Ew. Ale wracając. Wyjście na górę wydawało się wyzwaniem, ale w końcu w życiu trzeba nadawać sobie cele, nawet, jeśli mogłoby się to skończyć umoczeniem, ubrudzeniem i chłodem. W końcu ta biała warstwa wcale nie pomagała, a jedynie tworzyła mydło pod małymi łapami, które starając się czegoś trzymać, w końcu po chwili stanęły u góry. Ha! Tak było o wiele lepiej i kark nie bolał. Pytanie tylko, co teraz? Zaciekawione oczy wylądowały na rzeczy, która tak właściwie młodą zainteresowała, bowiem krzak na którego patrzyła, wyglądał na całkiem martwego. Martwe rzeczy są interesujące. Z tą myślą powędrowała w jego kierunku, by przyjrzeć mu się dokładniej i po dojrzeniu jednej konkretnej gałązki, która spełniała jej wymagania w kwestii.... uh, jakiejś na pewno, postanowiła owy przedmiot zdobyć. Tyle, że był wyżej niż się spodziewała. Pomyślała więc przez chwilę, znalazła odpowiednie miejsce do postawienia łapy na grubszej części roślinki i kiedy nieznacznie sięgnęła, by zahaczyć pazurem o upragniony przedmiot, ten z nadzwyczajną łatwością się odłamał, z głuchym brzdękiem lądując trochę niżej, by odbić się od stwardniałej ziemi na "dachu" nory i wylądować gdzieś na dole. Tymczasem Jaśka pozostała na górze, patrząc za przedmiotem z niezadowoleniem. Jej logika działania została całkowicie sponiewierana. Przynajmniej w jej głowie.

//Wróbelek

Z kolei Wróbelek nie zajmowała się niczym specjalnym. Wróciwszy z treningu u boku Sowiego Zmierzchu, musiała zająć się khe "terminatorskimi" obowiązkami. Pomagała więc w wymianie mchu, a także poroznosiła zwierzynę, jeżeli ktoś chciał. Może nawet w międzyczasie udało jej się złapać Powracające Zimno i porozmawiać na temat bieżących spraw, które głównie tyczyły się wyrzucenia Ptak i odejścia wraz z nią Liścia. I tak jak nie dziwiła się stosunku Krzywej Gwiazdy (co więcej nawet je podzielała) wobec jej pożal się Gwiezdny Klanie siostrze, której na szczęście nie było już z nimi (przynosiła bowiem aby wstyd jej rodzinie), tak szczerze żałowała, że Spadająca Łapa był tak zapatrzony w białofutrą, jakby ta była najśliczniejszą kotką w całej okolicy i poszedł jak ostatni zjadacz rozumu za nią, niczym żywa marionetka. Ale chociaż...zapanował spokój i to w tym wszystkim było najbardziej kluczowe.
Gdy skończyła wszelkie dostępne wówczas zajęcia, terminatorka, której futro zdawało się ciemnieć wraz z każdym następnym wschodem słońca, rozejrzała się wokoło szukając kolejnego kandydata do rozmowy, gdyż matula miała również własne zajęcia, te "wojownicze". Nie zatrzymywała jej więc, a zamiast tego po kilku uderzeniach serca spośród wszystkich przebywających wówczas obozie rzeczniaków, jej wybór padł na jedynego przygarniętego jakiś czas temu kociaka. Wiedziała, że imię jej pochodziło od kwiatu, lecz nie była przekonana jakiego. Za to zauważyła, że młodsza miała pewien mały problem i zapewne, gdyby nie on, przez myśl wróblicy nawet nie przeszłaby myśl, aby podejść i zagadać do kociaka, gdy wokół byli jeszcze wojownicy. Podeszła wiec coraz elegantszym krokiem, gdyż w momencie, w którym czyiś wzrok nie był skupiony na jej sylwetce, córa srebrzystej wojowniczki ćwiczyła swój chód. Chciała się bowiem prezentować jak najlepiej, a pierwsze wrażenie również brało się z podejścia do obcego. Gdy była już wystarczająco blisko, chwyciła delikatnie patyczek w drobną mordkę i zdecydowanie sprawniej niż szylkretka znalazła się na górze, gdyż zajęło jej to ledwie kilka susów. Zbliżyła się, majtnęła ogonem i podsunęła jej pod łapki zgubę.
— Proszę, chyba ci spadło. — mruknęła, a na jej licu rozlał się ciepły uśmiech, który dodatkowo ozdobiony został lekko rozbawionym drgnięciem wibrysów.

Już miała schodzić po swój kijek, kiedy ktoś ją wyprzedził. Całkiem ładna, wcale nie dużo starsza kotka, która podniosła kawałek drewna i o wiele szybciej i zgrabniej znalazła się obok. To tylko dodatkowo podirytowało w jakimś stopniu kotkę, bo huh, jakby nie mogła zrobić tego sama. Zlazła z krzewu, profilaktycznie się otrzepując. Nie spuszczając czujnych oczu z przybyłej, wyciągnęła po chwili łapę by zgarnąć patyk i nawet na niego nie zerkając, ciągle utrzymywała wzrok na cieniowanej kotce, kiedy jej głowa wymyślała mimowolnie odpowiedzi na tekst, co jeszcze mogło upaść, chociaż wstrzymywała swój język od wypowiedzenia wszystkiego jednym ciągiem, gdyż byłoby to zupełnie niepotrzebne i jeszcze do tego niezbyt zebrane składniowo.
- Dzięki - Powiedziała, chociaż było w jej głosie coś niezadowolonego - Poradziłabym sobie - Dodała, zerkając dopiero teraz na patyczek, przy czym zmarszczyła lekko pysk oceniając drewienko, które po chwili odłożyła znów na ziemię blisko siebie. Jeszcze tylko westchnąć, odchrząknąć i zachować podstawowe zasady kultury. Chociaż mieszane miała uczucia. Coś pomiędzy czystą wdzięcznością a niechęcią, bo czuła się znów jak bezsilne kocie. Jak ona się miała usamodzielnić?
- Jestem Jaśmin - przedstawiła się, chcąc przy okazji prezentować się jak najbardziej "prawidłowo". I teraz pozostawało czekać na imię terminatorki. Co prawda coś kojarzyła. Coś z ptakiem? Jakiś ptak na pewno, ale nie chciała wtopy, więc lepiej się dopytać. Jedyne czego była pewna, to człon "łapa" na końcu.

Zastrzygła uchem słysząc niezadowolone zabarwienie w głosie koteczki. Może nawet lekko zaskoczyło to wróblicę, której wydawało się, że młodsza podziękuje w bardziej...pozytywny sposób. Nie mniej jednak jej kolejne słowa sprawiły, że wąsiki córy Powracającego Zimna drgnęły, a ona odezwała się z przyjemnym dla ucha tembrem głosu. — W to nie wątpię, aczkolwiek skoro byłam w okolicy i chciałam z tobą porozmawiać, stwierdziłam, że będzie to odpowiednie byś nie musiała się specjalnie po niego fatygować. — odpowiedziała, posyłając młodszej lekki uśmiech, a następnie jak gdyby nigdy nic przysiadła niedaleko niej i powolnymi ruchami zaczęła oczyszczać jedną ze swych łap.
— Skacząca Łapa. Miło mi cię poznać Jaśmin. — mruknęła, a końcówka jej ogona delikatnie drgnęła. I właściwie...niewiele trwała rozmowa obu kotek. Być może udało im się zamienić parę zdań, zanim Wróbelek nie została zawołana przez jednego z rzeczniaków. Pożegnała się z kotką mówiąc jej, że przy najbliższej okazji chciałaby ją lepiej poznać i zeskoczyła ze skałek pozostawiając ją i przyniesiony patyk sam na sam. Co z nim dalej zrobiła Jaśmin i gdzie następnie skierowała swoje kroki? Cóż, tam, gdzie poniosły ją jej łapy. Tak czy owak, to krótkie spotkanie zakończyło się zdecydowanie za wcześnie.