Nic? Nic. Cóż, bywa; szła dalej w poszukiwaniu zwierzyny.

…Najwyraźniej była w jakimś pechowym miejscu, bo znów nic nie znalazła. Skręciła w inną okolicę, poszukując zwierzyny.

Bajecznie; jej oczom ukazał się gawron, który miał zostać pierwszą ofiarą dzisiejszych łowów. …Pamiętała, że kiedyś, gdy była zła na Okonia za zniknięcie, wyszła zdenerwowana na polowanie i to właśnie gawrona złapała. Hm, ale w każdym razie: ustawiła się do krukowatego pod wiatr, uginając łapy i zrównując ogon z grzbietem. Idąc, uważała na to, jak stawia kroki, a i również chowała się za wszelkimi krzewami czy kamieniami, zaś jeżeli gawron patrzył w jej stronę - zastygała w bezruchu. Jeśli nic go nie spłoszyło, kocica wyskoczyła w stronę ptaka z intencją zabicia go… z prawej strony, oczywiście.

I picobello; gawron zwisał martwy w jej szczękach. Wypuściła powietrze z nozdrzy, zadowolona, po czym prędko zakopała ptaka w charakterystycznym miejscu i ruszyła na dalsze poszukiwania zwierzyny.

Coś pachniało jak kot, ale nie kot Klanu Gromu.
W głowie Zaćmienia pojawiła się lampka - czyżby jakiś genialny samotnik wchodził im na tereny, nie chcąc uszanować oznaczeń? Zmarszczyła nos i zaczęła iść w tym kierunku, ale im bliżej była, tym dziwniejszy był ten zapach. Był koci… ale samotnicy pachnieli inaczej; ta woń była jakby bardziej dzika. Uch? Nie zwracała na to jednak większej uwagi, podążając za tropem.
I znalazła: jakiś kot wesoło sobie spał w dziupli. Był jednak, faktycznie… inny. Jakby masywniejszy, z lekko inną budową, grubszy, bardziej puchaty, choć krótkowłosy. Barwa futerka przypominała tą, którą nosił chociażby Sosnowa Łapa, ale była nieco bardziej srebrzysta. Otwierała już pysk, by przegonić wygodnickiego samotnika z terenów, ale… mrużąc oczy, miała wątpliwości, czy owe zwierzę było kotem. Kotem, jakiego by znała i z którym mogłaby się porozumieć. Zamiast tego w jej głowie pojawiło się inne zwierzę: żbik. Mało kto widział żbika, więc traktowała go jak jakąś legendę o prymitywnym kocie, ale wszystko by się zgadzało.
Nie była pewna, co ma z tym teraz zrobić. Po incydencie poprzysięgła sobie, że nie będzie atakować z własnej woli drapieżników, jeżeli nie stanowili oni bezpośredniego niebezpieczeństwa dla klanu… a ten tu sobie drzemał. Czułaby się dziwnie, gdyby miała go zabić tylko dlatego, że teoretycznie był drapieżnikiem - czy to nie tak, jak gdyby zabijała niewinnego kota, który próbował przeżyć? Gdzie zacierała się granica pomiędzy kocią, a żbiczą inteligencją - gdzie plasowała się w tym etyka? Przełknęła ślinę. Spał. Spał, więc nie będzie go prowokować i poinformuje Rozżarzoną Gwiazdę. Po cichu, pod wiatr wycofała się z tego miejsca, idąc szukać zwierzyny gdzie indziej.

Zostawiając żbika i dylematy moralne za sobą, znalazła ptaszka, kolejnego - nie było trudno go znaleźć, bo chyba głęboko pod swoim ogonem miał drapieżniki, kwiląc i śpiewając pieśń swego ludu na cały regulator. Nie wiedziała w sumie, co to za ptak, ale drapieżny na pewno nie był - przypominał troszkę wróbla zmieszanego z pliszką i pokolorowanego na barwy pustułki. Jedzenie? Jedzenie. Ugięła łapy, ogon zrównała z grzbietem, ustawiła się pod wiatr; podchodziła do ptaka, kryjąc się między drzewami, a gdy ten obracał się w jej stronę, zastygała w bezruchu. Nie zapomniała też o uważaniu na to, czy nie depcze żadnych głośnych gałęzi. Jeśli ten etap przeszedł pomyślnie, wyskoczyła z zamiarem zabicia go.

Bezproblemowo zabiła śmiesznego ptaka. Doskonale; odniosła go tam, gdzie zostawiła gawrona, zakopała, po czym ruszyła na dalsze poszukiwania zwierzyny. Prosiłaby tym razem o brak żbików!

Że. Że co? Myślała, że na żbiku się skończy, lecz… gdy szła dalej, krew zamarła jej w żyłach. Zaledwie trzy długości drzewa od niej szedł sobie niedźwiedź. Nienawidzę Omszałych Strażników, nienawidzę Omszałych Strażników, powtarzała sobie w głowie. Dlaczego nie wyczuła go wcześniej? Dlaczego COŚ TAKIEGO żyło na ich terenach? Tyle dobrego, że była bliżej granicy z Klanem Rzeki, niżeli obozu. Serce biło jej jak dzwon, ale nie mogła tu stać jak sparaliżowana. Wyciszyła swój oddech i najciszej jak mogła, pod wiatr, zaczęła powoli wycofywać się z miejsca zdarzenia na ugiętych łapach. Jeżeli to się udało… wróciła się po swoje zdobycze i zdecydowała się na polowanie w mniej naszpikowanym drapieżnikami miejscu, nara.

zt heh

Nie wiedział, ile dokładnie minęło czasu od ceremonii mianowania najstarszego miotu na terminatorów. Wiedział tylko jedno - musiał coś zaradzić żbikowi. Doszły do niego słuchy o chętnych na taką wyprawę, ale... Szczerze? To nie chciał nikogo narażać na zbędne niebezpieczeństwo. Sam miał odpowiednio dużo siły, by sobie poradzić z zagrożeniem... Przynajmniej tak mu się wydawało. Pod osłoną nocy wyszedł z obozu, mówiąc przy tym, że idzie się przewietrzyć. Ruszyl samotnie w stronę Omszałych Strażników, po czym ugiął lekko łapy i zaczął iść pod wiatr, starając się złapać woń groźnego przeciwnika.

Nie spodziewał się, że znajdzie żbika za pierwszym podejściem. O ile w ogóle go tej nocy znajdzie. Szedł nieugięcie dalej, obniżając ciało i idąc pod wiatr, by móc łatwiej złapać jakikolwiek trop. Rozglądał się również za przejawami wszelkiej obecności żbika, resztkami zwierzyny, kawałków sierści na okolicznych roślinach czy śladami pazurów. Cokolwiek by znalazł, już by mógł ruszyć dalej z poszukiwaniami.