Zmarszczył delikatnie brwi na te jej wyjaśnienia. Zignorował przekleństwo, którego być może w ogóle słyszeć nie był winien - wiedział co słowo znaczy, wiedział że nie powinien go używać, wiedział że użyła go w frustracji. Nie był nikim, kto powinien ingerować w jej język. Sam najpewniej też nie raz zaklnie w przyszłości. Później skupił się na jej słowach, które... w sumie, pokrywały się jako tako z tym, co słyszał wcześniej. A i tak, nie chciał tego słyszeć.
- To, że masz problemy z agresją nie znaczy, że nie powinnaś być Medykiem. Owszem... to coś, nad czym powinno się panować, ale to nie znaczy, że nie możesz pełnić tej funkcji. Agresywny wojownik też by dostał dziś reprymendę. Być może i nawet gorszą, bo taki kot ma otwarte pole do agresji zawsze, medyk nieco rzadziej - oblizał pysk, tym razem w stresie. Wiedział co chciał mówić, nie wiedział czy wszystkie swoje słowa przekazuje odpowiednio dobrze. - Powinnaś nad sobą pracować i to wszystko. Starasz się, prawda? Nawet jak nie wychodzi, powinnaś się starać bardziej, bo... bo taki Medyk, który ma w pysku więcej do powiedzenia może być lepszy od takiego, który szepcze pod nosem i boi się podnieść głosu kiedykolwiek. Każdy...kot jest inny. Niektóre mówią częściej, inne rzadziej i... i sądzę, że oba są równie ważne i potrzebne. I to nie powinno wpływać na niczyją pozycję.
Bo czemu by miało? Kot, który boi się na kogoś spojrzeć w takiej randze jak Medyk mógłby się nie raz czuć przytłoczony. Ranni czy chorzy mają swoje humorki, nie raz zachowują się wulgarnie czy agresywnie i nie raz potrzeba ich sprowadzić na ziemię. Ktoś, kto piszczy jak mysz na samo złe spojrzenie, nie mógłby tego zrobić, bo bałby się reakcji, która mogła by być jak najbardziej, zła.
- Nie powinnaś innych bić... ale tego nie powinien nikt, jak mówiłem. Nie... nie sądzę, że nie nadajesz się na medyka. Moim zdaniem tylko trzeba z tobą popracować nad samokontrolą i będziesz lepsza niż jakikolwiek medyk kiedykolwiek - w co nie wątpił. On ze swoim podejściem do świata będzie mógł mieć nie raz problem w trenowaniu na wojownika, którym przecież tak bardzo chciał być. - Chcesz się nadal uczyć i być Medykiem. Prawda?

Gdy Brzask zaczął mówić z Ryk opadały już resztki sił. Przeczył rzeczom, które usłyszeli dzisiaj na zgromadzeniu, które wypowiadała jego matka parę uderzeń serca temu. Mieszał tylko bardziej Ryczącej Łapie w głowie. Kocurek mieszał też bycie opanowanym z byciem strachliwym. Szylkretka nie miała siły z nim dyskutować w tym momencie. Wiedziała, że chce ją pocieszyć, ale... nie wychodziło mu. Jak nie mówił jakiś bzdur to gadał o rzeczach, które dobrze wie. Od samego początku. Po prostu patrzyła się na Brzaska bez mówienia czegokolwiek. Jej mina była dosyć wymowna, oczy, które się zaszkliły również. Gdy padło pytanie czy chce dalej być medykiem zmarszczyła żałosnie brwi. Czy do tej pory nie było to czymś oczywistym? Po tym co mówiła przed chwilą na zgromadzeniu? Nie sądziła, że kiedyś to sobie pomyśli, ale miała dosyć Brzaska. Chyba potrzebuje posiedzieć sama. Ale na razie jeszcze siedziała przy kociaku. Gapiąc się na kocura dalej. Może sam zrozumie, że ma sobie pójść, bo nie pomaga.

Czy zrozumiał? Bez najmniejszego problemu. Bo spotkała go cisza. Pierwszy raz w całym swoim życiu, coś czego chyba nie chciał żeby go spotykało nigdy. A mimo to, jeszcze moment siedział, równie mocno wpatrując się w nią jak przed chwilą, choć teraz serce miał gdzieś w gardle, a nie w klacie.
- Wiem, że będziesz dobrym Medykiem. Nie ważne co mówiłby każdy inny. Ty odpowiadasz za to, co się dzieje w twoim życiu i jak ono się będzie toczyło - takie podsumowanie chyba wystarczy? Logiczne. Nie trzeba było tego mówić, ale gdzieś w głębi siebie wierzył, że lepszym było to powiedzieć, usłyszeć, niż dać się jej jedynie domyślać. Po tym wstał i poszedł. Co więcej mógł zrobić? Był kociakiem. Próbował pomóc, coś powiedzieć i sprzedać swój tok rozumowania. I nie było to nawet niczym, czemu zaprzeczyła. Po prostu to przemilczała. I jemu pozostało to szanować.

[zt   ]

Westchnęła nieco drżącym oddechem i machnęła ogonem w stronę Brzasku na pożegnanie. Cieszyła się, że chociaż on w nią wierzył, ale musiała się w tym momencie uspokoić. Nie było opcji, żeby pozwoliła sobie popłakać się przed kimś na środku obozu. Normalnie uśmiechnęłaby się jeszcze w stronę kocurka w podzięce, że chciał pomóc, ale nie zrobiła tego. Miała wrażenie, że jeśli by to zrobiła to wszystkie mięśnie na jej twarzy by puściły. Po wzięciu parę wdechów świeżego powietrza weszła do Zielonych Krzewów, zmierzając do swojego legowiska. Nie zamierzała broń Gwiezdny Klanie gadać teraz z Poranną Zorzą. Opcji nie ma.
//Zt

Rana nie pozostawiała mi złudzeń; była na tyle paskudna i bolesna, że z każdym upływającym dniem byłem pewien, że nie odzyskam w niej pełnej sprawności. Gdy byłem młodszy jakimś cudem udało mi się wywinąć od poważniejszych konsekwencji uszkodzenia na łopatce, które poskutkowało sezonowym utykaniem na przednią, lewą łapę. Teraz - na pewno nie będzie to tylko sezonowe utykanie. Było to frustrujące; w końcu chciałem przewodzić klanem jeszcze przed kilka księżyców, jak nie więcej! Wykazywałem się nienaganną sprawnością mimo okresowo bolących stawów i szybszego męczenia się, jednak teraz? Wątpiłem, że w tym stanie uda mi się jeszcze raz stawić czoło jakiemuś drapieżnikowi. Przed wieloma księżycami zapowiadałem się Mknącemu Nurtowi z moją emeryturą, która ostatecznie została odwleczona w czasie. Teraz sądzę, że nadszedł odpowiedni czas na przywrócenie tego tematu. Dlatego też, gdy Czarnostopy wpadł do mnie z wizytą, poprosiłem go o zawołanie do mnie Mknącego Nurtu. Czułem, że kocur powinien usłyszeć co się wydarzyło w Młodniku, a poza tym, dowiedzieć się o moich przemyśleniach. Gdy przyszedł, powitałem go nieco sennym, ale łagodnym uśmiechem i skinąłem by sobie przysiadł.
— Mknący Nurcie, chciałbym z tobą porozmawiać o czymś bardzo ważnym, mam nadzieję, że nie przerwałem ci żadnych obowiązków?

/Nurt

Dopiero wchodził do obozu, kiedy zaczepił go Czarnostopy. Nie był świadomy tego, co się wydarzyło, a mimo to miał złe przeczucia – głównie dlatego, że Krzywa Gwiazda chciał rozmawiać z nim w lecznicy, ale też atmosfera panująca w obozie zdawała się być jakby bardziej gęsta. Odniósł zwierzynę na stos zdobyczy i niezwłocznie skierował się do Zielonych Krzewów, już na wejściu czując zapach walki. I to nie od jednego kota; sytuacja musiała być więc bardzo poważna. Choć sam fakt, że przywódca przysyłał po niego wojownika, nie świadczył raczej o chęci porozmawiania o pogodzie. Przełknął ślinę, wchodząc do legowiska, w którym przebywał Krzywa Gwiazda.
Co tu dużo mówić – nie wyglądał najlepiej. Na przedniej łapie miał groźną ranę, niby opatrzoną, ale jednak rzucało się to w oczy. Szaro-biały kocur wszedł, lustrując w milczeniu lewą łapę przywódcy. Autentycznie się zmartwił.
– Co się stało? – spytał cicho, nawet nie zdając sobie sprawy, że tak właściwie to nie odpowiedział na pytanie kocura. Ale czemu miałby się przejmować czymś tak z pozoru teraz nieistotnym, kiedy jego przywódca leżał ranny w lecznicy? Dopiero po chwili spojrzał w oczy starszego, w swoich własnych ukazując przejęcie i troskę.

Lisy. No oczywiście. Co innego mogło to być – oczywiście że lisy. Kocur pokręcił wolno głową na boki, przymykając oczy. Czuł się źle. Przez tak długi czas było spokojnie, co uśpiło ich czujność. Ale to przecież oczywiste, że udostępnianie terenów rodzinie lisów musiało mieć wreszcie opłakane skutki. Coś musiało się w końcu stać. Nie miał pojęcia, co mogli zrobić, ale teraz czuł, że powinni byli zrobić cokolwiek. Czuł się źle z tym, że sam niczego nie wymyślił. A teraz zarówno Krzywa Gwiazda, jak i Śpiewający Raniuszek leżeli w lecznicy, przy czym stan ten drugiej był opłakany.
– Oczywiście, zrobię to jak najszybciej – odpowiedział, unosząc wreszcie wzrok. Miał ochotę po prostu wyjść samotnie, na własną łapę przeczesać tereny, nie narażając nikogo innego. Czuł się w pewien sposób odpowiedzialny za tę tragedię, ale wiedział, że byłoby to lekkomyślne. Zamierzał więc wyznaczyć patrol od razu po wyjściu z lecznicy.
Spojrzał na starszego kocura, gdy zaczął kolejną kwestię. To zmierzało do tego, o czym rozmawiali dawno temu, a o czym nie chciał za bardzo myśleć. W głębi serca miał nadzieję, że Krzywa Gwiazda będzie rządził jeszcze przez długie księżyce, niemniej jednak wiedział, skąd brało się to pytanie – i całkowicie to rozumiał, mimo pewnego strachu, jaki mu przy tym towarzyszył. Nie chciał za bardzo zostawać przywódcą, trochę bał się tej odpowiedzialności. Jednak nie o to pytał Krzywa Gwiazda, a czy był gotów – a to już była zupełnie inna sprawa. Bo wtedy, gdy ostatnio o tym rozmawiali, obiecał przywódcy, że wesprze go w tej decyzji, a także da z siebie wszystko, jeśli ten zdecyduje się na emeryturę. W takiej chwili musiał być gotów, choć gdzieś w głębi serca liczył na to, że Krzywa Gwiazda nie mówił o zmianie dziś czy jutro.
Wreszcie kiwnął głową.
– Wciąż jestem gotów – oznajmił z powagą. Czy mówił całkowicie szczerze? Według niego tak. Nie wiedział, co mogłoby sprawić, żeby był bardziej gotów. To że niespecjalnie tego chciał odeszło na dalszy plan – ważniejszy był dla niego klan, niż jego samopoczucie. Nie chciał, żeby Krzywa Gwiazda męczył się jako przywódca ani nie chciał rzucać kogoś innego na głęboką wodę. Wiedział, że gdyby miało dojść do zmiany, to nigdy nie dorówna kędzierzawemu, ale zamierzał dać z siebie wszystko.
Mimo tej głęboko skrytej, egoistycznej nadziei, że to jeszcze odłoży się w czasie…

Oczywiście, nikt nie rodził się z wiedzą, jak radzić sobie z takimi sytuacjami, ale do tego właśnie służył czas i umiejętność uczenia się na własnych błędach. Których oczywiście najlepiej było popełniać jak najmniej, choć nie zawsze to, co wydaje się odpowiednie na początku, jest takie z biegiem czasu. Mknący Nurt bał się okrutnie, nie miałby oporów, żeby to przyznać, ale… był gotowy. Od ostatniej rozmowy zdążył poukładać to sobie w głowie i choć nadal nie uważał, żeby właśnie do tego był stworzony (zawsze widział się jako szeregowego wojownika), to gdyby miał w ten sposób pomóc klanowi i ulżyć Krzywej Gwieździe, nie zastanawiałby się dwa razy.
– Dziękuję ci, Krzywa Gwiazdo – powiedział, pochylając lekko głowę. W tym momencie nie potrafił niczego wymyślić, zbyt przytłoczony nagłym przebiegiem tej rozmowy, ale miał świadomość, że zawsze mógł zwrócić się do przywódcy, gdyby nasunęły mu się jakieś pytania. A które nasuną się na pewno, prędzej czy później. – Dokładnie, oby. Myślę, że to powinien być ktoś młody, kto nabierze przy mnie doświadczenia, a później długo i stabilnie będzie przewodził klanowi. Zdecydowanie powinienem lepiej poznać młode pokolenie – stwierdził, już nieco pewniej, gdy emocje opadły, a słowa przywódcy, że jeszcze poczeka, podniosły go na duchu. Na szczęście ostatnia ceremonia przyniosła im więcej wojowników, ale dobrze znał tylko jednego.

Uśmiechnąłem się łagodnie w stronę kocura i cicho westchnąłem. Mimo zapewnień, zdawał się niepewny i wcale się nie dziwiłem; to trudna funkcja, ale nie zamierzałem zrzucać jej na jego barki bez wcześniejszego uprzedzenia. Wcześniej planowałem trzymać się przywództwa tak długo jak moje zdrowie mi pozwoli; głownie psychiczne, jednak teraz zacząłem wątpić, czy będę się nadawać. Nie chciałem jednak odpuszczać, ale świadomość tego, że Mknący Nurt wciąż był gotów by zająć moje miejsce, trochę mnie uspokajała. W końcu czułem, że zostawię klan w dobrych łapach.
— To na pewno! Na całe szczęście w ciągu tych księżycy od odbudowania klanu, pojawiło się w nim wiele młodych i ambitnych kotów. Teraz tylko czekać aż pierwsi wytrenują terminatorów i wykażą jakiekolwiek zainteresowanie awansem i nowymi obowiązkami. A co do młodego pokolenia to, heh, zdecydowanie, Mknący Nurcie — zaśmiałem się chrapliwie i po chwili znacznie luźniejszej rozmowy, poprosiłem kocura by wrócił do obowiązków bo... Bo chciałem się przespać! Jak tylko opuścił lecznicę, skuliłem się i zasnąłem jak za magicznym dotknięciem samego Gwiezdnego Klanu.

/zt

Na odpowiedź kocura z uśmiechem kiwnął głową, zgadzając się całkowicie z jego słowami. To prawda, że najrozsądniej by było, gdyby potencjalny zastępca wyraził jakieś zainteresowanie awansem i nowymi obowiązkami. Na szczęście młodych kotów było dużo i wystarczyło jedynie czekać, aż wytrenują terminatorów. On niestety nie miał wyboru, był tak właściwie jedynym kotem, który mógł być zastępcą w tamtym czasie. Czy w przeciwnym razie odmówiłby (zakładając, że w ogóle byłby wzięty pod uwagę)? Nie wykluczał tego. Teraz jednak, po tylu księżycach sprawowania tej funkcji był gotowy na kolejną zmianę, jeśli Krzywa Gwiazda nie czułby się już na siłach. Ale życzył mu tych sił jak najwięcej i jak najdłużej.
Porozmawiali jeszcze trochę, a kiedy przywódca uznał, że chciałby odpocząć, Mknący Nurt bez problemu pożegnał się z nim i rzeczywiście wrócił do obowiązków.

zt

Jaśmin po obudzeniu i pochodzeniu chwilę po obozie uznała, że się źle czuje. Czyli wypadało odwiedzić medyka, nie? W końcu od tego jest.
- Ryczący Niedźwiedziu - Dała o sobie znać po wejściu do lecznicy i znalezieniu szylkretowego kota. Zaraz potem siadła i wzięła oddech w płuca - Źle mi. Chce mi się spać, nie mogę jeść i czuję się zmęczona. Co mi jest? To uciążliwe - stwierdziła, patrząc w stronę medyczki z napuszoną sierścią.

Sowi Zmierzch nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio był chory. Chyba już nawet zapomniał jak okropne to uczucie. Od rana słabo się czuł. Bolał go brzuch i miał nudności, ale stwierdził, że nie ma co się martwić i rezygnować z obowiązków. Starał się więc pracować normalnie z nadzieją, że to wszystko przejdzie. Może po prostu poprzedniego dnia zjadł coś nie do końca świeżego? Postanowił iść do Ryczącego Niedźwiedzia dopiero gdy wracając z porannego patrolu dostał gorączki i zaczął wymiotować.
- Cześć, Ryczący Niedźwiedziu - mruknął słabo, wchodząc do Zielonych Krzewów. - Chyba się czymś strułem albo coś w tym rodzaju.

//Ryk

Zastępca przyszedł do lecznicy i zaczął tłumaczyć Rykowi, że chyba się struł. Niedobrze, że go łapała choroba, bo przecież musiał wykonywać swoje obowiązki. Ale cóż na to poradzić. Dobrze, że nie jest jeszcze przywódcą.
- A co ci się dzieje? - spytał bo chciał dowiedzieć się jakie objawy ma kocur.

- Zaczęło się od zwykłego bólu brzucha z rana, trochę mnie mdliło, ale myślałem że przejdzie - wyjaśnił, przysiadając na chwilę gdy poczuł delikatne zawroty głowy spowodowane nudnościami. - Ale potem wróciłem z patrolu, dostałem gorączki i zacząłem wymiotować. Miałem nadzieję, że jak może zwrócę to co mi zaszkodziło to mi się polepszy ale nadal czuje się tak samo okropnie - dokończył, zdając medykowi relację z tego niezbyt przyjemnego dnia.

- Mhm, dobra, zara będę - rzucił w stronę Sowy i skierował się do składziku.
Po chwili wrócił z liściem mniszku w pysku i podał go kocurowi.
- Zjedz, powinno ci pomóc, w razie czego to przyjdź jeszcze raz. Jakby nie przechodziło czy coś.
//zt

Zastępca zerknął na przyniesione przez kota zioła. Ugh, po tym ile czasu spędził w lecznicy jak był młodszy to już nawet nie mógł na nie patrzeć, ale jak trzeba to trzeba. Bez zbędnego narzekania skinął głową na jego słowa i pochłoną liść. Podziękował następnie medykowi i wyszedł z lecznicy, by odpocząć chwilkę i następnie wrócić do obowiązków.


Dymny miał nadzieję, że po zażyciu podanego przez Ryczącego Niedźwiedzia medykamentu nieprzyjemne objawy znikną, ale niestety się tak nie stało. Cóż, przynajmniej nie było gorzej. Ale lepiej też nie. Po tym jak następnego wieczoru znów zaczął wymiotować, ponownie zawitał do lecznicy, by poinformować szylkreta o braku poprawy.

Sowi Zmierzch w dalszym ciągu był zatruty, mimo leczenia. Bywa i tak. Ale czym on się tak struł? Masakra. Lepiej niech mu przechodzi po woli, bo taka choroba go wymęczy. Medyk przyniósł mu ponownie mniszek, ale tym razem jego kwiat.
- Zjedz. Oby tym razem ci przeszło. Pij więcej wody, po wymiotach ci jej potrzeba.
//zt

Tak jak za poprzednim razem, choć niechętnie, Sowi Zmierzch przyjął podany przez medyka kwiatek. Miał nadzieję, że tym razem rzeczywiście mu przejdzie i nie będzie musiał dłużej zaniedbywać swoich obowiązków jako zastępcy. Pokiwał głową na jego zalecenia, pożegnał się i odszedł w swoją stronę.

//zt, dzięki za leczenie