Sroga Pora Nagich Drzew ustąpiła łagodniejszej lecz nadal mroźnej Porze Nowych Liści. Szanse na powodzenie jego planu zmalały jednakże istniała możliwość znalezienia wygłodniałej kotki która zgodzi się na jego propozycję.
Jego rany zagoiły się. Rad po wypełnieniu swoich obowiązków wyruszył pod wiatr żywiąc nadzieję na znalezienie potencjalnej matki swoich kociąt. Szukał samotniczki, dorosłej kotki. Żywił nadzieję że wyglądać będzie podobnie do Niknącej Łapy. Obserwował, nasłuchiwał i węszył uważnie.

Przeznaczenie mu nie sprzyjało, było jednak jego przeznaczeniem. Nie zamierzał mu się sprzeciwiać. Wyruszył śladem woni młodego samotnika żywiąc nadzieję że na jego końcu nie znajdzie jego lecz jego wygłodniałą matkę. Uważnie obserwował okolicę, nasłuchiwał i węszył.

Wyruszył zatem za wonią żywiąc nadzieję że zapach młodego samotnika doprowadzi go nie do niego lecz do jego matki lub starszej siostry. W głowie zielonookiego wciąż utrzymywało się wyobrażenie długonogiej istoty przypominającej sylwetką Niknącą Łapę. Obserwował, nasłuchiwał i węszył z zachowaniem należytej ostrożności.

- Matka nie nauczyła cię, by nie wkraczać na klanowe tereny? - wysyczał w kierunku bezczelnego w jego opinii kocura. Gdy ten rozpoczął ucieczkę ruszył w pozorowaną pogoń za młodym samotnikiem by następnie zakończyć ją po kilku susach. Zawrócił ku gromowym terenom by z zachowaniem należytej ostrożności obserwować, węszyć i nasłuchiwać. Ponownie poszukiwał potencjalnej surogatkę w głowie utrzymując poprzednie wyobrażenia.
Ostatecznie nie napotkał tego, czego szukał. Opuścił okolicę by znaleźć przeznaczenie w innym miejscu.

Ruszył ze swoją świtą na poszukiwanie zguby. Szczerze to liczył, że dzieciak się ogarnie, gdy ujrzy za sobą pogoń i bez przeszkód zawróci do obozu. Jednakże... Tu zerknąwszy na Ukwieconą Łapę, zaczął powątpiewać, że mogli go tak wystraszyć, aby z własnej woli to zrobił. Dlatego też szykował się na spuszczeniu Ognistej Łapie srogiego manta. Nie miał w końcu szacunku do zdrajców. Tfu!
Całe tropienie zaginionego wrzucił na barki uczennic. Wskazywał im przy okazji w jaki sposób można było kogoś wyśledzić. Kluczowy był tu zapach, ślady w ziemi i połamane w biegu gałązki. Po kierunku w jakim zmierzali mógł przypuszczać, że zdrajcy było śpieszno na granicę, aby tam zniknąć niczym tchórz.
W końcu jednak dotarli do sasankowych kęp, gdzie w oczy rzuciło mu się cynamonowe futro. Szybko obniżył się, ukrywając za roślinnością, każąc zrobić to samo swoim uczennicą. Wtedy dopiero szepnął im do ucha, upewniając się, że byli w znaczniej odległości, by ich nie usłyszał, stojąc dodatkowo do niego pod wiatr, by ich nie wyczuł.
— Słuchajcie mnie teraz uważnie. Musimy go złapać. Jeżeli mnie zawiedziecie, bądźcie pewne, że najecie się wstydu w obozie, gdy tylko wrócimy z pustymi łapami. Ukwiecona Łapo, ty wyjdź do niego i spróbuj go zagadać. Postaraj się odwrócić jego uwagę ode mnie i Rozgwieżdżonej Łapy. Ma skupić się na tobie. Weź go na litość, aby wrócił. Powiedz, że nikt nie jest na niego zły. Ja w tym czasie z Rozgwieżdżoną Łapą obejdziemy go od tyłu i zaatakujemy. Rozgwieżdżona Łapo. Nie trenowaliśmy jeszcze walki, ale skoro umiesz polować to powinno być to dla ciebie proste. Podejdziemy do niego jak do piszczki. Rzucimy się na niego, aby zwalić go z łap i przyciśniemy do ziemi. Jak będzie się szarpał, trzymaj go mocno. Zrozumiano? — miauknął, czekając na potwierdzenie, że każdy wiedział co miał zrobić.

Czułam się tak głupio, a chyba nie powinnam. Może to przez to jak Grzmiące Gardło traktował całą tą sytuację... tak poważnie. Ognista Łapa nie wydawał mi się kotem którego będziemy musieli zaciągać do obozu siłą, jest już dorosły i chyba rozumie niektóre sprawy... że tą całą sytuację trzeba na spokojnie wyjaśnić.
Uważnie słuchałam mentora, przyczajona w krzakach wraz z siostrą... miałam mówić, nie bić, chwała Gwiezdnym. - O - ognista Łapo? - wyszłam prędkim krokiem z krzaków, mój głos był jak zwykle niepewny i cichy... to chyba dodawało mi wiarygodności w moim aktorstwie? Udawanie jest trudne a tu na szczęście nie musiałam udawać. Chyba wolałabym porozmawiać z cynamonowym na spokojnie w samotności, a nie ze stresem że za moimi plecami jest mój niezbyt mądry mentor i Płomień czekający na dogodny moment to ataku na biednego terminatora.

Na ich małym bojowym zadaniu, Rozgwieżdżona Łapa pełniła funkcję psa.
Nie, dosłownie - robiła to, co robiły psy dwunożnych zabierane przez nich do lasu. To głównie ona tropiła Ognistą Łapę i mówiła, dokąd iść. Szła z nosem nisko przy ziemi, a gdy łapała dobry trop, jej ogon niczym ten psa zaczynał merdać i wskazywać, dokąd mieli iść. Była w tym, zaskakująco dla samej siebie, bardzo dobra - zapamiętywanie zapachów przychodziło jej instynktownie, w przeciwieństwie do zapamiętywania zasad kodeksu.
Widząc, jak Grzmiące Gardło chowa się na widok zrudziałego futra, uczyniła to samo, co też zresztą zaraz im polecił. Słuchała jego planu… i miała kilka wątpliwości na temat tego, jak bardzo dobry moralnie był, szczerze. Czy nie wystarczyłoby zwyczajne powiedzenie mu prawdy? …Ale skoro poszedł, to czy nie był zdrajcą, tak, jak mówił Grzmiące Gardło? No ale, może potrzebował się odlać, czy cokolwiek, może nudziło mu się na ceremonii. Ale ceremonie są ważne, klan jest ważny… nie zrobi mu faktycznej krzywdy dopóki Ognista Łapa sam tego nie zechce poprzez atakowanie jej, tak. Kiwnęła mistrzowi głową - walka brzmiała dosyć prosto. Instynktownie. A przecież i tak nie chciała go zabić… raczej… na pewno…
Rola Ukwieconej Łapy w tym wszystkim na pewno musiała ją stresować… ale to miało sens, że to ona to robiła. Wyglądała miękko i miło, tak akurat… ale idea odwracania jego uwagi kłamstwem była wciąż kwaśna w smaku dla Rozgwieżdżonej Łapy, uch! Ale w ten sposób miała udowodnić lojalność. Nie chciała zawieść.

Łapcia wyszła i zaczęła do niego gadać. Gwiazdka spojrzała krótko na Grzmiące Gardło, po czym zaczęła po cichutku skradać się dookoła dwójki; dbała o ugięte łapy, ogon zrównany z grzbietem, kierunek wiatru oraz by na nic nie nadepnąć. Tak na wszelki wyciszyła też oddech. Czekała na swój moment - gdy Ognista Łapa zacznie rozmawiać.

- Dlaczego tak... wybiegłeś? Ty chyba nie znałeś Zaćmionego Słońca, racja? Ja szczerze mówiąc nawet nie jestem pewna czy była zastępczynią gdy byłam w lecznicy czy już nie... - mruknęłam próbując sobie to przypomnieć. Nie było to wtedy dla mnie ważne bo wtedy to Owcze Runo walczyła o moje życie więc jej posada była dla mnie najważniejsza...  
Gdy kocur zapytał o to czy jestem sama położyłam uszy i spojrzałam na swoje łapy - M - wydałam z siebie jakikolwiek dźwięk nie chcąc zaprzeczać ani potwierdzać... Grzmiące Gardło mnie zabije. ZABIJE. Będzie zły i nagada przywódcy i znów trafię pod ocenę do Konwaliowego Snu... po kolejnym razie to już na pewno mnie wygnają albo dadzą na matkowanie.

Pozostawała w ukryciu, obserwując uważnie zarówno Ognistą Łapę, jak i swoją siostrę. Trochę się o nią bała; miała nadzieję, że ta ucieknie, gdy zacznie się faktyczna walka. Nie chciała jej w to wszystko wplątywać, jeszcze nie teraz. Sama Gwiazdka wiedziała, że na pewno nie będzie w walce lepsza od Grzmiącego Gardła, ale będzie mu w stanie przynajmniej pomóc. Jeśli ten będzie się rzucał, to jest. W sensie… no… po prostu mieli go sprowadzić, nie zabić, nie wygonić? To, że Grzmiące Gardło wybrał przemoc to już inna sprawa. Ale nie chciała odmawiać - bo nazwałby ją nielojalną. Dopóki to nie zajdzie za daleko, była gotowa wykonywać polecenia mistrza.
Przełknęła ślinę. Ognista Łapa jej odpowiedział w normalny sposób, dobrze, było zgodnie z planem. Gwiazdka rozpoczęła skradanie do kocura: na ugiętych łapach, pod wiatr. Swój ogon miała zrównany z grzbietem, uważała na wszelkie listki i szelesty pod łapami. Oddech maksymalnie wyciszyła, swoje kroki starała się stawiać lekko i cicho.
Ognista Łapa spytał się, czy jest tu sama.
Łapcia spanikowała i wydała z siebie jakieś piekielnie podejrzane piśnięcie.

Rozgwieżdżona Łapa nie myślała wiele. Na czystym impulsie i instynkcie wyskoczyła zza trawy w stronę rudego kocura, czując, że jeśli by się zawahała, ten zdałby sobie sprawę o ich obecności. Chciała powalić go na ziemię swoim ciężarem, korzystając z elementu zaskoczenia, ale nie była pewna, na ile jej się to uda - na ile pozwoli jej stara blizna. Nie wysuwała jeszcze pazurów, ale naprzeć chciała z całej siły.

Cicho i powoli, pod wiatr, kierował się za Rozgwieżdżoną Łapą. Oboje przybrali pozycję łowieckie i na ugiętych łapach, ze zrównanym z grzbietem ogonem, starali się nie narobić hałasu. Powolutku, po cichutku, omijając wszelkie obiekty, które mogły narobić hałas, wyciszając swój oddech tak, jakby rzeczywiście szykowali się do upolowania piszczki. Ależ to były emocje! Wręcz czuł jak rosła w nim ekscytacja! Ten zdrajca pożałuje, jeśli tylko zacznie się opierać! Miał w końcu zezwolenie od zastępcy - przynajmniej w to wierzył, by Ognistą Łapę zaciągnąć do obozu choćby nie wiem co!
Skupił się na swoim celu, słuchając uważnie jak Ukwiecona Łapa odwraca uwagę ich celu. Szło jej... całkiem dobrze. Nie wyglądała na taką, która miałaby jakieś nieczyste myśli względem cynamonowego. Ta jej fajtłapowatość, wychodziła jej w tym momencie na dobre... Oczywiście do czasu, aż się zacięła.
Nosz na Osty i Ciernie! Przecież to był zdecydowany sygnał dla zdrajcy, że nie była tu sama! Na szczęście Rozgwieżdżona Łapa okazała się mądrzejsza od swej siostry i rzuciła się w kierunku swojego celu. Od razu do niej dołączył, wyskakując na kocura z drugiej strony w celu jego pochwycenia i przybicia do ziemi, gdyby ten zdołał jakimś cudem uskoczyć przed pierwszym, niespodziewanym atakiem.

- Chciałbyś... o tym pogadać..? - spytałam odruchowo jakby zapominając na uderzenie serca że przecież nie jesteśmy tu sami. Cofnęłam się krok do tyłu nieco się kuląc, a potem wszystko zadziało się szybko. Stałam jak wryta patrząc jak dwójka kotów próbuje powalić Ognistą Łapę. Nie wiem jakim cudem mnie przy tym nie staranowali. Cofnęłam się do tyłu nie chcąc zawadzać w tej walce... w razie czego pobiegnę po pomoc!

Nie trafiła. Szlag. To nie tak, że bardzo chciała zrobić mu krzywdę, ale chciała po prostu osiągnąć powodzenie. Co prawda ku jej lojalności pewnie liczyła się sama dobra intencja, ale wciąż… lepiej umieć walczyć, niż nie. Bo co, jeśli nie trafiłaby w walce z drapieżnikiem? Znowu?
Przynajmniej Grzmiącemu Gardłu się udało coś zrobić. Przyskoczyła więc do dwójki, w międzyczasie posyłając Ukwieconej Łapie porozumiewawcze spojrzenie i machnięcie głową (by się odsunęła co nieco), po czym pomogła Grzmiącemu utrzymać delikwenta w miejscu - jeśli ten chciał się wyrwać, ta skoczyła do przodu z zamiarem przyszpilenia go do ziemi.

Trzymał drania! Ha! Udało mu się. Miał nosa co do tego, że Rozgwieżdżona Łapa mogła spudłować. Dobrze, że wyskoczył z drugiej strony. Gdy tylko kocur się przewrócił, położył się na nim całym swym ciałem, licząc na to, że dzięki temu mu nie ucieknie.
— Spokojnie, Ognista Łapo. Nie chcemy cię zabić czy też skrzywdzić, ale jeśli spróbujesz z nami walczyć to sklepiemy cię tak, że popamiętasz — zagroził kocurowi. — Nasz drogi zastępca kazał cię sprowadzić do obozu. Twoje odejście było głupie i nierozważne. Masz więc dwa wyjścia. Wracasz z nami po dobroci albo zaciągniemy cię tam siłą niczym nieposłuszne kocię!