Ruda była aż naćpana zapachem lasu i uszy ją bolały od koncertu owadów i ptaków. Szkoda że jak upoluje konika polnego to nie będzie się liczyć.
Do uszu rudej doszedł dźwięk cichego skrobania, zaś do jej nozdrzy wiatr przywiał zapach myszy.
Uradowana Trufla poruszyła barkami i spięła mięśnie. Wreszcie pokaże swoją zdolność bycia wspaniałą! Entuzjazm i czyste podniecenie w środku szybko rosło. Pierwsze polowanie!
Rozstawiła łapy jeszcze trochę szerzej. Tak na wszelki wypadek. I zaczęła się skradać w stronę zdobyczy, stąpając jak najciężej mogła.

Gdy tylko do rudej doszło, że mysz uciekła, pewnie przez jej jakieś tragiczne błędy(nie chodzi tu oczywiście o jej istnienie), miała już odpuścić, wstała do pozycji wyprostowanej,jednak po ułamku sekundy..Ej, przecież można zawsze za tą myszą gonić przez las!
Uradowana Trufla ruszyła pędem za swoją możliwą przyszłą ofiarą. Może i Trufla była ciut szybsza, ale mysz robiła nieco sprawniej gwałtowne skręty, a rudą wyginała się tylko tak..dziwnie.

Zakończyła swój pościg. Mysz zniknęła w swojej norze, więc zrezygnowana, nieco podenerwowana jak i zmęczona zabrała się do szukania innej zdobyczy. Nie może wrócić z pustymi łapami bo taneczny Krok osiwieje i wyłysieje!
Strzepnęła nerwowo ogonem i zabrała się do szukania nowej zdobyczy. Miała lekko otwarty pysk, żeby czuci wszystko dwa razy lepiej. Co chwilę zatrzymywała się i brała głębiej wciągała powietrze nosem, żeby niczego, absolutnie niczego nie przegapić. Bo jak soc przegapi to słabo będzie. Może wtedy przegapić jedyna okazję na upolowanie czegoś.

Kocica ruszyła w dalszą drogę, pewnie licząc na to, że uda jej się cos wytropić, a następnie to upolować. Ha! Nie tym razem. Trzeba przyznać, że krążyła długo, zdecydowanie zbyt długo. Przez ten cały czas nie udało jej się nic wyczuć i... Być może to nawet nie była jej wina. Może po prostu zwierzyna pochowała się. W końcu las w nocy śpi, budzi się tylko zło. Na szczęście Trufla nie spotkała na swojej drodze żadnego drapieżnika.

Taneczny Krok wyszedł zza krzaków, ale nie sam. Z jego ust zwisało małe, gibkie ciałko, splamione krwią i kurzem. Wojownik również miał na sobie ślady walki, jednak... Ucierpiał zdecydowanie mniej, niż kuna, którą udało mu się chwilę wcześniej zabić.
- Dość. Wracamy do obozu. Dokończymy innym razem. - Mruknął, gdy odłożył kunę na ziemię. Truflowej Łapie posłał tylko jedno, krótkie spojrzenie. Zaraz zabrał się za kopanie niewielkiej dziury, aby truchło w niej zakopać. Gdy skończył, po prostu ruszył w stronę obozu, mając nadzieję, że kocica pójdzie za nim. Jeśli by tego nie zrobiła, zaciągnąłby ją tam siłą, bo... Mimo tego, że miał ją gdzieś, wolał dopilnować, by wróciła do obozu bezpiecznie, szczególnie teraz, gdy panuje środek nocy. Byłoby przykro, gdyby coś przez przypadek ją... Zjadło.

//Odpisz, ale nie zaczynaj nowego dnia

****
Kilka wschodów słońca temu stan Truflowej Łapy poprawił się. Koteczka wyzdrowiała, jej rany się zagoiły, więc... Chyba pora na trening. Przez długi czas był on wstrzymany, ale... To wcale nie było konieczne. Mogło przecież trenować w lecznicy, ale Taneczny Krok wcale nie miał na to ochoty. Po drugie, brak treningów miał być dla Trufli małą karą za to, co się stało.
Czekał na swoją terminatorkę przy Barłogu. Umówili się tam i liczył na to, że koteczka nie zgubi się po drodze. W przeciwnym razie musiałby jej szukać, a wcale nie miał na to ochoty. Siedział więc, gdzieś między wysokimi drzewami. Co będą dziś robić? Cóż, jeszcze nie wiedział.

Kocica wyzdrowiała, mogła normalnie funkcjonować, z czego korzystała ile tylko można było! Ruda niby szła, biegła na trening umówiony z Tanecznym krokiem przy Barłogu, ale robiła dużo kółek, ganiała po otwartych przestrzeniach jakie napotkała przy drodze i radośnie skakała. Musiała czerpać wszystko co najlepsze z tych biegów, bo przecież nie wiadomo kiedy ukochany krogulec wróci.
Gdy wreszcie dotarła w umówione miejsce, widząc mentora uśmiechnęła się.
- Heeejoo Taneczny Kroku! - zawołała do kocura, w radości podskakując w stronę starszego wojownika. Juuhuu!

Oho.
Naprawdę, NAPRAWDĘ nie spodziewał się, że po długim uziemieniu w lecznicy jego terminatorka będzie... Taka. Miał nadzieję, szczerą nadzieję, że walka z krogulcem w jakimś stopniu ją zmieni. Że stanie się spokojniejsza, BARDZIEJ ROZWAŻNA, a może nawet ciut lękliwa i uważniejsza. W tym momencie jednak sądził, że tamto wydarzenie niczego jej nie nauczyło. Ale cóż, o tym będzie mógł się przekonać dopiero później, gdy spędzi z nią trochę czasu. Bo teraz, gdyby próbował, oceniałby książkę po okładce, jak to się mówi. A to podobno wcale nie jest takie dobre!
- Ciszej bądź - Niemalże wysyczał, a zaraz po tym cofnął się o kilka kroków. Ruda podskakiwała w jego stronę niebezpiecznie szybko i niebezpiecznie blisko, a przynajmniej takie miał wrażenie. Nie chciał, by na niego wpadła, dlatego się odsunął. - Mam nadzieję, że ta sytuacja czegoś cię nauczyła. - Mówiąc "ta" miał na myśli oczywiście ataki krogulca. Spojrzał chłodno w oczy koteczki, jakby chcąc wywrzeć na niej presję. Chyba... Chyba po prostu chciał, by powiedziała jedno, krótkie "tak". Żeby nie musiał się martwić, że jego terminatorka znowu będzie odwalać krzywe akcje, a on będzie musiał zacząć ją jakoś... Pacyfikować. A naprawdę, ale to naprawdę nie chciał używać do tego swojej siły...
- Dzisiaj granice. Poznasz kodeks wojownika oraz imiona władz w reszcie klanów. - Mruknął krótko, a zaraz po tym ruszył w drogę. Cel pierwszy? Podnóże gór. To właśnie tam miał zamiar się udać w pierwszej kolejności. A co na to Truflowa Łapa? To nie ważne. Sprzeciwów nie będzie tolerował, bo... To on tutaj decyduje, a ruda nie jest przez niego lubiana na tyle, by mogła wyrazić własne niezadowolenie. Cóż, ale sama jest temu winna.

Zatrzymała się po chwili, radośnie patrząc na Tanecznego Kroka. No molgby się chociaż uśmiechnąć na jej widok! Na rozkaz pointa położyła uszy po sobie i prychnęła, niechętnie się uciszając. Nie chciała, żeby ktoś taki jak ten jej rozkazywał. Jak ten, w sensie jakiś gbur który niby ma wywalone ale jednak nie.
Na następne słowa zachichotała rozbawiona. Chociaż wzrok wojownika nieco ją speszył, tak prosto w oczy..to kotka mimo wszystko nie pokazała, że zrobiło na niej to wrażenie i trochę ją zgasiło.
— Ależ oczywiście, że tak. — odpowiedziała ruda. Odczekała chwilę, po czym dodała: — Że na polowania z Trującą Łapą się nie chodzi, bo wtedy ja nie mogę się ruszać, a Trujek ma Orzechowego Cienia za mentora. No i Iskrzący Pył stał się terminatorem. Słabo co nie? — dokończyła, czekając na reakcję mentora, który chwilami naprawdę wyglądał jakby miał jej dość. Co poniekąd Trufla wykorzystywała, żeby robić mu na złość.
Nie mogła się doczekać, żeby usłyszeć czy chociaż zobaczyć reakcję mentora, która raczej będzie bezcenna.
Kodeks wojownika i granice i coś tam jeszcze. Trufla radośnie zrobiła kółko, podskakując.
— Kodeks wojownika coś tam znam. — stwierdziła, patrząc na swojego mentora. Ta wypowiedź była zupełnie niepotrzebna, ale Trufla często robi rzeczy niepotrzebne.

No i po co ten chichot? Taneczny Krok miał wrażenie, że Truflowa Łapa specjalnie działa mu na nerwy. Rzecz tym, że wcale nie wiedział dlaczego to robi. Bo co jej po tym, że znów go wkurzy? Ich relacja będzie coraz gorsza, ale to nie jest w tym wszystkim najgorsze. W końcu kocur stwierdzi, że mimo ukończenia treningu, ruda jest zbyt smarkata, aby zostać wojowniczką. Będzie wtedy w tym samym miejscu, w którym znajduje się obecnie jej brat, który swoją drogą również był jego terminatorem. Jak dobrze, że trafił teraz po skrzydła Szałwii. Ona... Lepiej sobie z nim poradzi.
- Niczego się nie nauczyłaś. - Stwierdził krótko, nawet nie poświęcając jej żadnego spojrzenia. Zawsze był spokojny i... Nie będzie dać się sprowokować przez jakąś gówniarę, która nie potrafi ruszyć głową i zrozumieć, że prędzej, czy później przesadzi i oczywiście tylko ona na tym straci.
- Podaj trzy pierwsze zasady - Polecił, a zaraz po tym trochę przyśpieszył. Czy Trufla za nim nadąża? Nie ważne. Nawet, jeśli nie, to obecnie miał to głęboko pod ogonem. Przed chwilą wszystko wskazywało, że jest pełna energii, więc... Trucht jej nie zaszkodzi. Co najwyżej zmęczy się gdzieś w połowie drogi, a wtedy Tancerz będzie musiał targać ją do obozu na siłę. I żeby było jasne, wcale nie zrobi tego delikatnie!

Ruda bawiła się w najlepsze, działając na nerwy mentorowi. Z tyłu głowy miała jakieś wyrzuty sumienia, ale przecież jest jeszcze terminatorką, prawie dzieckiem, dwudziestoksiężycowym.. ale jednak.
Słysząc słowa Tanecznego Kroku, oburzyła się, powazniejąc.
- Nauczyłam się, ty- kocica chyba tylko cudem powstrzymała się od wyzwania kocura. Było zła na mentora, za to, że jest jaki jest. - Na żartach się nie znasz, sztywniaku? Nauczyłam się! - syknęła w jego stronę. Pewnie ktoś stojący obok uzna, że kocica nie ma szacunku. Nieprawda, ma. Ale tylko do siebie, przywódcy i zastępcy.
Zastanowiła się. Czego ona mogła się nauczyć? Oh.
- Trochę dojrzałości, ze jeden młody wojownik nie powinien chodzić z dwoma nic nie umiejącymi na polowania. I, że jestem trochę stara. - wymieniła to, co mogła, ale nie musiała się nauczyć.
Następnie szybko podreptała za mentorem, z krzywym wyrazem pyska. Była zła! Może, jeśli chce zostać w przyszłości zastępcą i przywódcą, musi trochę, em, dojrzeć? Albo przynajmniej udawać.
Z początku nie zareagowała na polecenie Tańca. Szybko rzuciła na niego spojrzenie, po czym znów patrzyła przed siebie.
- Dobrze. - odpowiedziała, zastanawiając się chwilę, jakie były to zasady. - Broń swego Klanu, nawet kosztem własnego życia....Nie poluj i nie wstępuj na tereny innego Klanu, no i trzeciej chyba nie pamiętam. - chyba dobrze powiedziała, chociaż nie była tego pewna.

Ty? No proszę. Taneczny Krok uniósł obie brwi do góry, licząc na to, że jego terminatorka obrzuci go jakimś obraźliwym przeziwskiem. Wszystko wskazywało na to, że lada moment to zrobi, ale... Najwidoczniej się powstrzymała. Chwilę później jedynie oskarżyła go o to, że nie zna się na żartach. Owszem. On o tym doskonale wie. I tak, jest sztywny, ale za to ma rozum i mózg, których potrafi używać. Poziom wyżej niż Trufla, która mimo tego, że już kilka księżyców temu osiągnęła dorosłość, to w głowie wciąż jest głupim kocięciem, zupełnie jak jej bracia. Może to dziedziczne? Chociaż do tej pory Pochmurny Świt oraz Zamglony Brzeg wydawali się być Tanecznemu dość... Mądrymi kotami.
- Ty co? Proszę bardzo, dokończ. - Polecił spokojnie, przeszywając ją chłodnym spojrzeniem. Był ciekawy co takiego wymyśli. Powoli zaczynał mieć tego dość, ale... Zamiast złości czuł raczej zmęczenie. No i fakt, że będzie musiał spędzić z Truflą jeszcze bardzo dużo czasu, męczył go jeszcze bardziej.
- Nie jesteś stara, tylko dorosła. Mimo to, wciąż zachowujesz się jak kocię. Coś ewidentnie jest nie tak. - Stwierdził odważnie, mówiąc to, co ślina przyniosła mu na język. Może jeśli uświadomi pręgowanej, że zachowuje się dziecinnie i w taki sposób nie skończy dobrze, to... Może koteczka jakoś się ogarnie? Zmieni? Chociaż Tancerz był zdania, że koty się nie zmieniają.
- Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem. Nie skracaj pierwszego punktu. - Powiedział, gdy skończyła mówić. Wymieniła tylko dwie pierwsze zasady, ale... To i tak więcej, niż się po niej spodziewał. Byłby nawet w stanie stwierdzić, że nawet lekko się zaskoczył. Pozytywnie, rzecz jasna. - Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. Trzecia zasada. - Dodał po chwili i zrobił krótką przerwę, by ruda mogła to przetworzyć. - Pytania? - Liczył na to, że takowych nie ma. Nie musiałby wtedy mówić jeszcze więcej, a... Dziś i tak będzie musiał i to dość sporo. Najgorsza część każdego treningu, zdecydowanie.

***

Nie mógł ukrywać, że trening Truflowej łapy cholernie go męczył. Kotka, choć dorosła, wciąż jest terminatorką i nie zapowiada się, by w najbliższym czasie miała zostać wojowniczką. Na treningu przerobiła bardzo mało, a poza nim nie robi nic, by przyśpieszyć swoje mianowanie. Takie wrażenie przynajmniej ma Tancerz, który... Nie raz zastanawiał się, czy nie przekazać terminatorki innemu wojownikowi. Niby wtedy wyszedłby na takiego, co sobie nie radzi, ale... Kto by się tym przejmował? Na pewno nie on. Nie kot, który nawet własną opinię ma głęboko pod ogonem. Zapewne to dlatego postanowił dać sobie kolejną szansę...
Umówił się z rudą w Rysim Gąszczu. Znów mieli długa przerwę od treningów, ale znów była to jej wina, nie jego. Stłumił westchnięcie i przeniósł wzrok na kotkę, gdy już się zobaczyli.
- Granice i kodeks. - Krótko oznajmił, odpuszczając sobie jakiekolwiek przywitania i życzliwości. W tym przypadku zależało mu na czasie, na jak najszybszym skończeniu tego dnia treningu. Nie jest on żadną przyjemnością, a raczej niemiłym obowiązkiem, który musi wykonywać. - Wymień trzy pierwsze zasady kodeksu. Nauczyłaś się czegoś więcej od ostatniego spotkania...? - Zapytał, a po tym ruszył w drogę. Mają do obejścia wszystkie granice, trochę im to zajmie. Jest ich dużo, w dodatku tereny są dość duże... Ale szybko pójdzie! Taką przynajmniej Tancerz miał nadzieję.

Przybyła na trening, wreszcie! Nie mogła doczekać się się zostanie wojowniczką, wiec na treningi biegła z niezdrowym entuzjazmem. Tak bardzo chciała już go skonczyc, pewnie dlatego, że radosc Tanecznego Kroku była znacznie większa od jej radości. O jejku, ależ on szczęśliwy na jej widok! I jakie przywitanie mieli miłe.
"Kodeks i granice". Brzmiało to z ust Tancerza, przynajmniej dla Trufli, jak wyrok. Granice, no coś tam znała, z kodeksem było lepiej, ale..oni już przypadkiem tego nie przerabiali?
— A nie można tego pominąć? Ostatnio mnie już o to pytałeś! — prychnęła niezadowolona. Entuzjazm nieco spadł, no ale musi ukończyć to męczące szkolenie.
No dobra, lecimy. Jak to było?
— Pierwsza to eee chyba broń swego klanu, nawet kosztem własnego życia. Możesz zawierać przyjaźnie poza klanem, ale twoja lojalność musi pozostać w klanie, gdyż pewnego dnia przyjdzie ci walczyć z przyjacielem.Nie poluj i nie wstępuj na teren innego klanu. I jeszcze starszyzna, karmicielki i kocięta muszą zostać nakarmieni przed uczniami i wojownikami. Uczniom nie wolno jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. Jeżeli jakiś wojownik lub uczeń jest chory lub ranny, może jeść razem ze starszyzną, karmicielkami i kociętami. O to Ci chodziło? — zapytała, zmęczona. Tyle się napracowała, wymawiajac tyle słów i w ogóle. No ale trzeba było, żeby ukończyć trening i zyskać oryginalne, wojownicze imię!

Ostatnio? No, ciężko powiedzieć, by to było ostatnio. Taneczny Krok nie wiedział dokładnie jak dawno temu odbył się poprzedni trening, ale na pewno było to dawno, księżyc, a może nawet dwa. To dlatego postanowił kotkę zapytać, czy nauczyła się czegoś nowego i czy w ogóle potrafi to, czego już ją nauczył. Bo mówić to sobie może, ale nie jest powiedziane, że ruda w ogóle go słucha. Informacje, które jej przekazuje mogą zostać puszczone z wiatrem. Oczywiście miał nadzieję, że tak nie jest. Bądź co bądź, w jakimś niewielkim stopniu przejmował się edukacją swojej terminatorki. Ale tylko minimalnie. Nie zasługuje na więcej jego uwagi.
- Nie. - Odparł niezwykle twardo na jej pytanie. Gdyby nauka kodeksu nie była konieczna, zapewne nie marnowałby na nią czasu. Naprawdę należy mu, by ten trening skończyć jak najszybciej. Nie jest jednak powiedziane, że ukończenie treningu równa się z mianowaniem na wojownika. Jeśli Truflowa Łapa sobie nie zasłuży to nim nie zostanie. Ostateczna decyzja i tak należy do Tancerza, który może stwierdzić, że ruda nie jest gotowa na rozpoczęcie nowego etapu w życiu.
- Chyba? Skoro cię o to pytałem, to powinnaś wiedzieć. Mówić od razu, bez zawahania i zastanawiania się, czy to aby na pewno tak brzmiało. - Zganił ją, obrzucając ją w dodatku krytycznym spojrzeniem. Być może czepiał się teraz szczegółów, ale... Nawet jeśli, to co z tego? To on tutaj jest mistrzem i Trufla powinna tańczyć tak jak jej zagra. Nie lubi jej i jakoś tak mu się zachciało, by jej to pokazać. W końcu sam też nie oczekuje od niej żadnej sympatii. - Co robiłaś przez ten czas, gdy nie trenowaliśmy? Co się z Tobą działo? - Zapytał, gdy wyrecytowała mu trzy pierwsze zasady. Tylko tyle? Mało. Kodeks zawiera szesnaście i mając ponad dwadzieścia księżyców na karku powinno się znać je wszystkie. Mało tego! W tym wieku powinno się mieć trening już dawno za sobą. Truflowa Łapa tymczasem nie potrafi nic, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. Taneczny Krok jeszcze raz zmierzył ją chłodnym spojrzeniem, czekając na odpowiedź.

Jej ulubione klanowe władze przekazały jej w ostatnim czasie, że dostała kolejnego terminatora pod swoje skrzydła… i nie był to byle kto, hoho, była to ta delikwentka, która skończyła z ogromną raną po spotkaniu z jakimś drapieżnym ptakiem; przez kilka księżyców był to dosyć głośny temat w Zielonych Zaroślach. Z każdym uderzeniem serca w tym legowisku czuła, że traci komórki mózgowe – dlaczego wówczas stwierdzili, że złączenie legowiska wojowników i terminatorów będzie dobrym pomysłem… ?
Trochę się obijała z umówieniem się z rudą kotką na jakikolwiek trening – wolała pracować na własnych zasadach i własnych terminach. Po kilku dniach zaczepiła jednak Truflową Łapę, stwierdzając, że jest w humorze na trenowanie – mimo, że był to obowiązek, Pliszka całkiem polubiła tą robotę. Młode koty zawsze mówiły jakieś naiwne i zabawne rzeczy.
Spotkać miały się w Rysim Gąszczu i właśnie tam czekała na kocicę. Nie wiedziała, czy znała tereny, ale zakładała, że skoro była na swoim triumfalnym polowaniu i była już dorosła, to raczej wie, jak się tam dostać. Srebrzysta wylegiwała się na jednej z niższych gałęzi, jedną łapą znudzona ryjąc pazurami po korze.

Ruda niedawno dowiedziała się o kolejnej zmianie mentora. No bywa, no cóż. Musiała się z tym z tym pogodzić i nic zrobić nie mogła. A taki ladny był ten Tancerz...
Gdy tylko Pliszkowy Dziób, nowa mentorką, umówiła się z nią na trening, Trufla radośnie przybyła do Rysiego Gąszczu. Trochę jej tu nie było.
Z początku zdezorientowana szukała wzrokiem Pliszki. Trufla wiedziała, że się spóźniła, więc była dość zdziwiona, gdy nie zauważyła nowej mentorki. Szybko jednak odnalazła srebrnofutrą na jednej z niższych gałęzi.
Podeszla do kotki uśmiechnięta.
— Hej! — parsknęła na przywitanie, po chwili chrząkając. Od jakiegoś czasu miała jakby suche gardło, które również mocno ją piekło.

W końcu i rude futro pojawiło się na horyzoncie, choć na początku zdawało się jej nie zauważyć; nieco rozbawiło to srebrzystą, brak spostrzegawczości i czujności, bo przecież wcale nie była bardzo ukryta. Może dlatego Trufla dostała po grzbiecie od drapieżnika? Heh, w każdym razie w końcu się znalazły, a z pyszczka terminatorki wydobyło się ach-jak-parszywe "hej!", przez co Pliszkowy Dziób już wiedziała, jak potoczy się to dalej. Westchnęła bardzo zawiedziona.
— Mało kulturalne to twoje przywitanie. Jestem twoją mistrzynią, a nie koleżanką. A więc dzień dobry — odpowiedziała i zeskoczyła z drzewa zgrabnie. Trzymała się z pewnym dystansem od rudzielca, bowiem jego głos był jak gdyby… zdarty, a później jeszcze odchrząknął, co dało byłej medyczce pewne podejrzenia. Nie chciałaby zarazić się żadnym przeziębieniem. Ale skoro przyszła w takim stanie na trening, to co będzie ją powstrzymywać… to nie tak, że ból gardła jest jakąś nieumożliwiającą funkcjonowanie przypadłością.
— Czego nauczyłaś się z Tanecznym Krokiem?