Ciemne Norki

Stokrotkowa Łapa jeszcze nie miał okazji zamienić słówka z Muszelką od kiedy byli terminatorami. Miał... sporo problemów. Nie umiał ich jeszcze w pełni rozwiązać. Doradzał się już Tęczowej Chmury, ale nie wiele mu to rozjaśniło sytuację. Oprócz tego, że wie, że musi sam do tego dojść. A to zajmowało długi czas. Można by stwierdzić, że zadręczał się sytuacją mamy. Dziś na przykład nie mógł spać i udał się do medyka po coś nasennego. Zanim jednak dorwał Owcę, to wyczuł zapach Muszelki i postanowił za nim podążyć.
- Cześć -[b] przywitał się z siostrą, gdy podchodził coraz bliżej jej zapachu [b]- co u ciebie?
Usiadł zmęczony i czekał na odpowiedź Muszelkowej Łapy.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Do oczu kotki doszedł widok znajomego kremowo-rudego futerka. To jej braciszek! Zamruczała radośnie, ocierając pyszczek i policzek kocura.
– ŚTOKLOTKA!! CEŚĆ!!! MALTWIŁAM SIĘ O CIEBIE!! – ton głosu kotki nie zgadzał się jednak z jej wyrazem pyska, czy mową ciała. Przede wszystkim cieszyła się na widok rodzeństwa, zamartwianie się rodzinnymi problemami było czymś innym – TY MI LEPIEJ POWIEC JAK U CIEBIE Z TLENINGIEM?! BAWISZ SIĘ DOBZIE??? – zaczęła pytać, skaczą wokół kocurka – JAK SIEM CZUJESZ? PODOBNO COŚ SIĘ STAŁO...

_________________

Stokrotka szybko położył po sobie uszy już po paru słowach z ust Muszelki. To, że siostra mówiła tak głośno, a on miał wyczulony słuch nie działało na siebie dobrze. A jeszcze gorsze było to, że długo-futra kotka mówiła bardzo dużo na raz.
- Uuum... możesz mówić ciszej? Nic nie rozumiem - spokojnie spróbował poprosić Muszelkę by się uciszyła.
Bo na razie nie dotarło do niego zbyt wiele. Najwięcej zrozumiał ze słów Muszelkowej Łapy, że go uszy bolą od nich.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Ekscytacja kotki szybko minęła wraz ze słowami brata. Podkuliła ogon niezadowolna, schylając też łeb aby nie patrzeć na Stokrotkę – NIE WIEM CIEMU KAŻDY MI TAK MÓWI. "MUSELKA CICHO!" "MUSELKA KSYCYS!" JA NIE KSYCE! WSZYSCY INNI SEPCOM I MAMROCOM! JA MÓWIĘ NORMALNIE – powiedziała (już nieco ciszej) pociągając smutno nosem. Całe szczęście, że kremowy kocur nie widział łez w jej oczach.
– UM! PYTAŁAM SIEM JAK SIEM CUJESZ, BO PODOBNO POKŁÓCIŁEŚ SIEM Z MAMOM – powtórzyła ciszej i wolniej.

_________________

Stokrotka mruknął cicho, gdy Muszelka zaczęła znowu krzyczeć. Ugh. Co za utrapienie. Kochał siostrę, ale dzisiaj na prawdę nie radził sobie z jej głośnymi słowami.
- Uspokój się. Poczekaj. Nie mów przez chwilę -[b] poinstruował najmilej jak potrafi siostrę, żeby się zamknęła i położył łapę na jej grzbiecie.
Nawet, gdy starała się mówić ciszej, to była bardzo głośna. Pytała się o to jak się ma i poruszyła temat tego, że się pokłócił z matką. Dobra, nie była pierwszym kotem. No ale mniejsza.
[B]- Yyy powiedzmy, że się czuję znośnie. Słuchaj. Nie odpowiadaj teraz. Bo chce ci coś powiedzieć, nie przerywaj mi jak coś. Skoro dużo kotów mówi, że jesteś głośno to... może tak jest? A jeśli ty nie uważasz, że krzyczysz to może ty to słyszysz inaczej. Bo no um. Ja słyszę rzeczy jeszcze głośniej niż inne koty. Może masz na odwrót. Byłaś u Owczego Runa porozmawiać o tym? Może by ci coś doradziła, ona się zna na takich rzeczach, bo to coś zdrowotnego nie?
Innej opcji niż to, że Muszelka słabo słyszy nie widział. Skoro ona drze się cały czas niemiłosiernie, a twierdzi, że nie krzyczy... to coś musiało być nie tak z jej słuchem. Chyba dobrze byłoby się udać do medyczki o radę?

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Ponownie zapuszcza się w mniej znane jej jeszcze okolice. Tym razem informuje Taflę, że niedługo wróci do legowiska kociąt, i postanawia już nie niepokoić kocicy. Dzikiej nadal nieco się obawia, ma wrażenie, że kocica jest jakaś dziwna.
Udaje się w kierunku ciekawego zapachu. Kojarzy jej się z wonią traw i kwiatów, ma wrażenie, że część już gdzieś czuła wcześniej. Albo tylko jej się wydaje. W końcu jednak zapach staje się nie do zniesienia, i przy rozwidleniu skręca w prawo. Trafia do nieznanego miejsca, ale mimo tego i tak czuje się spokojnie. Zgaszone światło i cisza sprawiają, że postanawia tu na chwilę pozostać. Siada i wypatruje, czy nie ma tutaj kogoś jeszcze.

Nie tylko ona postanowiła odwiedzić to miejsce. Wkrótce zjawił się też i Ignis. Słyszał, że to tutaj siedzi starszyzna, która podobno jest bardzo mądra i chętnie dzieli się swoimi opowiadaniami z młodymi. Cynamonowy kocurek bardzo chciał usłyszeć jedną taką historyjkę, więc nic dziwnego, że jego ciekawość zaprowadziła go tutaj. Sama droga była dość dziwna - tunel prowadził do dwóch miejsc, jedna z których waliła silną wonią ziół. Postanowił więc pójść w tą drugą stronę, która okazała się być ciemną, ale raczej odpowiednią. Jednak na razie zamiast starszyzny znalazł swoją przyjaciółkę.
– O, cześć Lilio! – od razu przywitał się głośno i wesoło, tym samym zakłócając spokój wszystkich, kto przebywał w Korzennej Norze. – Ty też przyszłaś posłuchać opowieści starszyzny? – spytał nieco ciszej.

A jednak ktoś tam jest. Widzi Ignisa, z którym czuje się poniekąd blisko, bo zdaje się podzielać jej obawy odnośnie tego całego klanu i nowego otoczenia. Uśmiecha się lekko.
- Skra - poprawia go. Mimo wszystko, samo woli posługiwać się nowym imieniem. Nie lubi swojego starego, nadanego jeszcze przez rodzoną matkę. Skra ją w pewnym sensie urzeka. - Podążałam za tym zapachem, i trafiłam tutaj. I jest tu całkiem cicho - kontynuuje. - Ale nie widzę tu starszych kotów.
Wzrusza barkami. Być może starsze koty, nazywane w skrócie starszyzną, akurat wyszły się przejść, zjeść, czy porobić cokolwiek innego.

Skinął łbem na poprawkę przyjaciółki. Szczerze to nie bardzo przepadał za nowymi imionami, bo nie chciało mu się ich zapamiętywać, więc pewnie dlatego zwrócił się do niej po staremu. No ale cóż, skoro wolała inaczej, to będzie musiał uszanować jej wybór.
Jak się okazało, wcale nie przyszła po opowieści starszych i chyba trafiła tutaj przypadkiem. Oh, szkoda, no ale on przyszedł i on chciał historyjkę, więc powinien ją dostać! Lecz uwaga Skry mówiła co innego. Kocurek rozejrzał się uważnie po wnętrzu nory, lecz w tej ciemności nie wypatrzył nikogo. Z jednej strony to dobrze, bo inaczej pewnie by oberwał za takie zakłócanie ciszy, ale z drugiej - nie dostanie tego, czego chciał, co było dla niego rozczarowaniem.
– Hm... Dziwne, bo słyszałem, że tutaj zazwyczaj jakiś siedzi. Może jest gdzieś w obozie? – odparł. No przecież ten kot musiał gdzieś być, prawda? Nie mógł tak po prostu wyparować ze świata.

_________________

Kiwa głową. Nie starszyzna ją interesuje. Właściwie od początku, jak już kocur się zjawił, to chce porozmawiać o czymś innym. Może kocur ma jakieś ciekawe przemyślenia, którymi może się podzielić?
- Właściwie to... Jak się obecnie czujesz w tym klanie? Czy też masz takie wrażenie, że to wszystko jest dziwne? - pyta ostrożnie. Nie wie, czy Ignis w zasadzie ma ochotę akurat o tym rozmawiać. Chce dowiedzieć się więcej o jego myślach. Ale jak nie on, to kto? Stara się być konkretna, ale czasem czuje, że ma problem z wysławianiem. Chociaż - i tak mówi bardzo poprawnie! Bardziej, niż mogłoby się wydawać. Może dlatego, że dużo słucha innych?

Oczywiście, kocurek nie zamierzał się poddawać i już miał zamiar wyruszyć z uśmiechem na poszukiwania starszyzny, jednak zatrzymało go pytanie koleżanki. Uśmiech na jego pysku przygasł, a sam przez chwilę stał w milczeniu, zerkając w zastanowieniu na podłoże.
– Oh... – mruknął poważnie, siadając i spoglądając na Skrę. Nie spodziewał się, że ona postanowi poruszyć taki temat. Pewnie też czuła się tutaj dziwnie i on... cóż, zamierzał ukrywać swoich uczuć. W sumie to był nawet wdzięczny, że jest tutaj ktoś, kto podzielał jego uczucia, bo wtedy nie czuł się samotny. – Tak szczerze, to trochę dziwnie. Wszystkie te zasady, słowa, wiara, zwyczaje i rodzina... są dla mnie czymś zupełnie obcym. Mam wręcz wrażenie, że trafiłem do innego świata i muszę być kimś innym. Że już nie jestem Ignisem, tylko jakimś Ogniem. Z jednej strony to super, bo można doświadczyć czegoś nowego i spojrzeć na świat z innej strony, ale z drugiej... tęsknię za dawnym życiem. Za Hanką, za Kiritem, za stodołą. Ale staram się jakoś do tego przyzwyczaić. – odpowiedział łagodnie, a nawet z lekkim smutkiem, wyrażając swoją faktyczną tęsknotę za starym domem. Ostatnie zdanie wypowiedział spokojniej, jakby na pocieszenie. Jeszcze nie wszystko stracone i jakaś nadzieja jest.

Przydreptała do medyka, po drodze się przy okazji trochę gubiąc. Oh rany, dlaczego tak okropnie się czuła? Czy teraz coś jej będzie? Skończy jak Nadzieja? Naprawdę nie lubiła być chora, a nowe mamy wysłały ją do medyka, zamiast pozwolić spokojnie przetrwać chorobę w legowisku. Okropnie jej się szło, czuła się źle a to doskonale ilustrowały krople łez spadające z oczu, gdzie miała ochotę po prostu położyć się na środku obozu i zacząć płakać, czekając aż ktoś coś zrobi. Co prawda dała radę dojść do celu podróży, jednak nie śmiała zawołać kogoś na głos, w milczeniu czekając na atencję, co... było niezwykle nieodpowiedzialne, prawda? Ale w końcu usadowiła się w dość widocznym miejscu, więc nie powinno być problemu ze znalezieniem jej. Tak czy inaczej kotka zwinęła się w kłębek drżąc co chwila, najpewniej przez gorączkę. Sprawy nie ułatwiał również kaszel który co chwila wyrywał się z jej gardła i informował o jej obecności, jak i przezroczysta wydzielina cieknąca z nosa, przez którą kotka musiała co chwilę nim pociągać, by odetkać go po kolejnym niekontrolowanym kichnięciu. Z przełykaniem też był problem, gdyż za każdym razem gdy chciała pozbyć się flegmy, towarzyszył jej nieznośny ból.

//elo leczenie bo za mało miejsca w lecznicy

Reakcja na pojawienie się w lecznicy nowego chorego nie nadeszła tak szybko jakby z pewnością życzyła sobie tego Niezapominajkowa Łapa. Prawdę mówiąc, gdyby nie to, że Owcze Runo czuła jak ściska ją okropny głód, który nie mogła już dłużej ignorować tylko i wyłącznie dlatego, że nie miała siły i ochoty podejść do stosu; to mogłaby terminatorka czekać jeszcze dłużej. Ale w końcu słonecznikowe ślepia medyczki znalazły się na kotce trapionej chorobą. Jej widok przyjęła zaskoczeniem i przemykającym przez jej oblicze zastanowieniem od jak dawna kotka znajdowała się w Korzennej Norze. Doszła jednak do wniosku, że zapewne niedługą chwilę, gdyż w przeciwnym razie usłyszałaby jej wołanie, prawda? Prawda? Więc musiała trafić idealnie w punkt.
— Co ci dolega? — bez przywitania, bez obijania się, bez niepotrzebnego rozwodzenia się. Krótko, zwięźle i na temat.

_________________

And there's a place that I've dreamed of
Where I can free my mind
I hear the sounds of the season
And lose all, sense of time

Przyszła jakaś pani. Racja, Listek ją kojarzyła, głównie przez śmieszne uszka. No i głupio było nie kojarzyć medyka, nie? Ale to właśnie jej w tej chwili potrzebowała, a przynajmniej tak wynikało z rozmów dorosłych. Tak czy inaczej uniosła zasmarkany nos i zerknęła załzawionymi oczyma na szylkretową medyczkę.
- Nie wiem - przyznała po chwili, przerywając słowa w przerwie na chlipanie- Źle mi. Gorąco i zimno i gardło mnie boli i kicham - wyrecytowała na jednym wydechu trochę charczącym głosem, po czym pociągnęła nosem.

Nie wiem. A po chwili krótki opis dręczących kotkę objawów. Kichanie, bolące gardło, gorączka...niby już trochę wiedziała, ale jednak za mało by mogła podać medykament.
— Jaki kolor ma wydzielina z twojego nosa? — zapytała i na moment przeniosła wzrok na terminatorkę.

_________________

And there's a place that I've dreamed of
Where I can free my mind
I hear the sounds of the season
And lose all, sense of time

Kotka wytarła nos o swoją łapę, po czym zerknęła na to co zostało.
- Taka... Biało przezroczysta - mamrocze z przymrużonymi oczami przez zmęcze.

— A więc biały kaszel. — mruknęła na głos, ale bardziej do siebie. — W porządku. Przejdź proszę do legowiska chorych, zaraz podejdę do ciebie z ziołami. — rzekła i wskazała ogonem legowisko, do którego poprosiła by Niezapominajkowa Łapa się udała. Kiedy kotka poderwała swój zadek i zmierzała już w kierunku tych legowisk, wówczas Owcze Runo udała się do składziku, a tam przeglądając wyżłobienia odszukała ukochany liść mniszka, a także wzięła również liść mięty polnej dla uśmierzenia bólu gardła. Powróciwszy do terminatorki podsunęła jej pod pysk oba medykamenty. A kiedy one zniknęły i kotka nie miała do niej pytań, to oddaliła się od terminatorki.

[zt]

_________________

And there's a place that I've dreamed of
Where I can free my mind
I hear the sounds of the season
And lose all, sense of time

Jego rana nie goiła się prawidłowo. Zielonooki nie zamierzał zajmować czasu Owczego Runa tą kwestią, musiała wszak zająć się znacznie dotkliwiej ranionym od niego Grzmiącym Gardłem. Zielone oczy Gromowego zastępcy błyszczały w mroku obserwując niebieskofutrego wojownika i oczekując na zjawienie się medyczki.

[Owcze Runo]

_________________

Elegant maniac.

Kończyła oględziny ran Grzmiącego Gardła, gdy zaczynała czuć na grzbiecie zielone ślepia gromowego zastępcy. Wojownikowi posłała lekki uśmiech, pocieszając go, że rany bardzo dobrze się goją i nie można się do niczego doczepić, przynajmniej w tej jednej kwestii. Głos kocura bowiem zmatowiał, miał liczne szmery i zmieniał nienaturalnie często wysokości. Nie była pewna czy jest to wynik procesu leczenia, czy...co gorsza kocurowi już tak pozostanie, ale była dobrej nadziei. Musiała ją mieć. Nie mogła wszak pozwolić, aby zasiać ziarenko wątpliwości w umyśle niebieskofutrego. Wzięła resztę motków pajęczyny, języczki oraz kwiat pomornika, który już wcześniej przyszykowała dla Konwaliowego Snu. Jego opatrunki również należało zmienić, a w szczególności jeden. Rana, w której zakażenie nadal nie ustępowało, ale ku uldze i Owcy i Konwalii nie postępowało. Podała kruczoczarnemu pomarańczowy, lekko podeschnięty kwiat, a sama zajęła się dokładnym oczyszczeniem zakażonego palca lewej tylnej łapy. Dokładnie i ostrożnie, a następnie zmieliła listek języczka polnego w pysku aż do uzyskania gładkiej masy. Maść naniosła delikatnie na skaleczony palec, a całość zabezpieczyła pajęczyną. Oprócz tego obejrzała resztę ran z zadowoleniem przyjmując ich poprawiający się stan. Informacje tą przekazała kruczoczarnemu z drobnym uśmiechem, podobnie o stanie jego palca i jeżeli jej nie zatrzymywał, to skinęła mu głową i oddaliła się, wiedząc, że potrzebują oni odpoczynku.

(zt)

_________________

And there's a place that I've dreamed of
Where I can free my mind
I hear the sounds of the season
And lose all, sense of time

Starlight