Tęczowa Łapa po jednym ze swoich małych polowań, które jak zwykle przerodziły się w spacery wypełnione rozmyśleniami, postanowiła w końcu zjeść pierwszy posiłek w tym dniu. Wzięła sobie ze stosu nornicę i rozejrzała się po obozie w poszukiwaniu ustronnego miejsca. W końcu w zasięg jej żółtych oczu wpadło Wgłębienie. Nigdy nie widziała, by owe miejsce pod Krzywym Korzeniem było jakoś specjalnie oblegane przez inne koty, więc postanowiła usadowić się właśnie tam. Na szczęście błoto było twarde przez coraz częstsze przymrozki, więc nie trzeba było się martwić o pobrudzenie nim futra.
Usadowiła się wygodnie na zimnej ziemi, która w sumie była dość przyjemna, na chwilę odpoczynku. Rozejrzała się jeszcze raz po obozie, tym razem w poszukiwaniu nadchodzących kotów. Rzadko miewała okazję by jeść posiłek w towarzystwie kogoś. Ostatni raz był chyba gdy była jeszcze kociakiem? Cóż, może tym razem znajdzie się jakiś kompan do tej codziennej czynności?

Biała Łapa, choć niewiele jeszcze umiała to z całych sił ciężko pracowała dla Klanu Gromu. Nie chciała być tylko wrzodem na łapie, a też się na coś przydać. Odwdzięczyć się za te sześć księżycy kiedy to klan opiekował się nią.
Akurat skończyła zmieniać mech w legowisku starszych gdy poczuła że jest trochę głodna. Zgarnęła więc mysz ze stosu i rozejrzał się za jakimś bardziej bądź mniej znajomym pyszczkiem. Myślała nawet że jest zupełnie sama, gdy dostrzegła niebieskie futerko Tęczowej Łapy. Była to siostra jej znajomej Pszczelej Łapy. Miała na początku nawet się do niej dosiąść, ale Tęczowa Łapa siedziała jakoś tak schowana w krzakach, a Biała Łapa nie chciała się jej nażucać. Klapnęła więc jednie kawałek dalej, jednak na tyle blisko że gdyby Tęczowa Łapa chciała to mogła ją zawołać nawet bez podnoszenia głosu. Jeśli jednak nie to nie. Biała Łapa mogła równie dobrze zjeść sama. Nie była już w końcu małym kocięciem.

I właśnie wtedy, gdy Tęczowa Łapa rozmyślała nad swoją samotnością podczas jedzenia, na horyzoncie pojawiła się Biała Łapa. Z tego co wiedziała, chyba przyjaźniła się, lub przynajmniej często widywała się, z Pszczelą Łapą. Najwyraźniej też akurat zabrała się do jedzenia.
Niebiesko-futra dostrzegła małe zawahanie w jej ruchach po czym usiadła niedaleko, jakby chciała podejść w jej stronę? No chyba, że Tęczowej Łapie się tylko się przywidziało. Ale może... Warto było ją zaprosić do wspólnego jedzenia?
- Hej, Biała Łapo, może chcesz się przysiąść? - zapytała, lekko uśmiechając się w stronę niebiesko-kremowej. Miała tylko nadzieję, że zaraz nie wyjdzie na mysi móżdżek. Może Biała Łapa wolała jeść sama, a ona niepotrzebnie się odezwała? Ale gdyby się nie odezwała to obie siedziały by w takiej niezręcznej ciszy, jakiej córka Dzikiej Róży nie cierpiała.

Nie zdążyła nawet wziąć kęsa gdy usłyszała głos Tęczowej Łapy. Odwróciła głowę w jej stronę i uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Czyli jednak nie chciała być sama i wcale się nie ukrywała. Może po prostu było jej tam wygodnie.
- Z miłą chęcią - odpowiedziała, podniosła zwierzynę i podeszła do Tęczowej Łapy. Przez chwilę bała się że błoto w Wgłębienu pobrudzi jej posiłek, ale okazało się że zamarzło. To pewnie przez chłód późnej Pory Opadająchy Liści. Całkiem ją to cieszyło choć na codzień nie przepadała za mrozem. W końcu się jednak na coś przydał. - Więc, co czujesz w związku z tym że jesteś terminatorką? - spróbowała zacząć jakiś temat, a po chwili zaczęła jeść.

Kotka odwzajemniła uśmiech młodszej koleżanki. Ucieszyła się, że jednak nie wyszła na mysi móżdżek, czego zawsze obawiała się odzywając się do kogoś po raz pierwszy.
Odsunęła swój ogon na drugi bok, by Biała Łapa miała więcej miejsca.
Podczas gdy brała kolejny kęs jedzenia, zwróciła nieco ucho w stronę kotki, która zadała pytanie. Szybko przełknęła i spojrzała na nią z lekkim uśmiechem.
- Cóż, cieszę się, że już nie jestem wyrośniętym kociakiem, non stop siedzącym w kociarni! No i dostałam ładne imię - stwierdziła szczerze, bez zawahania. Praktycznie nie widziała żadnych wad w swojej nowej randze. Nawet jeśli musiała sprzątać legowiska i zajmować się starszyzną. W końcu czuła się przydatna dla klanu.
- A ty cieszysz się, że jesteś terminatorem? Lubisz swoje nowe imię? - zapytała, po czym wzięła następny kęs nornicy.

Wyrośniętym kociakiem? Cóż to na pewno musiało być okropne. Świadomość że całe rodzeństwo zostawia cię w tyle, a ty w tym czasie po prostu siedzisz w kociarni i jesteś ciężarem dla klanu. Współczuła Tęczowej Łapie że musiała przez to przejść. Tęczowa Łapa rzeczywiście była ładnym imieniem, takim kolorowym, chociaż Biała Łapa uważała że Paźowa Łapa brzmiało równie pięknie, może nawet trochę dostojnie?
- Bardzo się cieszę, w końcu nikt nie stoi mi nad głową i nie mówi co mam robić. Moje imię całkiem mi się podoba i na pewno jest lepsze od Białorzytkowej Łapy. Wyrwałabym sobie wszystkie kłaki gdybym miała się tak przedstawiać - Białorzytkowa Łapa byłoby imieniem wyjątkowym i na pewno ciekawszym od Białej Łapy. Jednak na jej gust zbyt długim. Biała Łapa pasowało idealnie. Miała nawet trochę bieli na futrze. - A jak twój mistrz? Dogadujecie się? -

Tęczowa Łapa zdążyła już w między czasie skończyć swoją nornicę i teraz, myjąc pyszczek i łapki, przysłuchiwała się słowom Białej Łapy. Córka Dzikiej Róży, tak samo jak młodsza kotka, cieszyła się z tej wolności jaką dało im opuszczenie kociarni. No, częściowej. W zasadzie nadal nie miały aż takiego luzu jak wojownicy. A przynajmniej takie odnosiła wrażenie.
Kotka chciała już pociągnąć temat imienia Białej Łapy. Jak dla niej Białorzytkowa Łapa brzmiało ślicznie, no, tylko było nieco długie. Ale przecież wiele innych kotów też miało takie długie, a czasem nawet dłuższe imiona. Jak dla Tęczowej Łapy były one wyjątkowe i piękne! No ale nastąpiła szybka zmiana tematu. Może nawet na ciekawszy.
- Nie narzekam - odparła kotce. - Z początku trochę dziwnie się czułam, że Rozżarzony Krok był taki luźny w naszej relacji, chyba nie traktuje swoich terminatorów jako niższych rangą. Jest bardzo miły i zdążyłam się od niego nauczyć już kilku przydatnych rzeczy. Chyba będzie mi nawet brakować naszych treningów gdy zostanę wojowniczką - na jej pyszczku pojawił się lekki uśmiech na myśl o jej ulubionym, a w zasadzie też jedynym, mistrzu. - A co z tobą? Dobrze się trenuje z Korzennym Językiem?

Białej Łapie za to nadal zostało trochę myszy, którą zamierzała skończyć. W końcu co innego mogła zrobić, bo na pewno nie zamierzała się nim podzielić. W końcu musiała się najadać by być w pełni sił, a musiała być w pełni sił żeby klan miał z niej jakiś użytek.
Niebieska szylkretka nie zgodziłaby się z niebieską kotką co do tej wolności. Miały jej naprawdę dużo i praktycznie tyle samo co wojownicy. A przynajmniej ona tyle miała. W końcu jedyny czas kiedy mistrz jakkolwiek bardziej się nią interesował był podczas treningu. Poza nim, to o ile nie sprawiała kłopotów, a przynajmniej dopóki nikt na nią nie donosił, to Korzenny Język nie miałby nawet czasu by jej pilnować. Musiała, więc jedynie wypełniać swoje obowiązki i nie naprzykrzać się wojownikom i mogła robić co chciała.
- Zawsze możecie chodzić razem na polowania - odparła, chociaż tak jej też będzie brakować treningów z Korzennym Językiem. - Korzenny Język to bardzo miły wojownik cieszę się że na niego trafiłam. Jest tylko trochę zajęty, bo ma też paru innych terminatorów, ale nie narzekam. Mam dzięki temu sporo czasu dla siebie, na wypełnianie obowiązków i takie tam. A gdy się już spotykamy to sporo mnie uczy, więc nie jest źle, dogadujemy się i lubię treningi z nim -

Tęczowa Łapa skinęła w lekkim zamyśleniu głową na słowa kotki, że po zakończeniu treningu będzie mogła chodzić na polowania z Rozżarzonym Krokiem. W sumie racja, może nawet będzie lepiej niż na treningach? W końcu Tęczowa Łapa będzie już wtedy wojowniczką, może będą widywać się nawet częściej niż teraz, na treningach?
- To dobrze. Raczej ciężko by było się cieszyć z treningów i w ogóle się czegoś nauczyć, jeśli między terminatorem i mistrzem byłby brak porozumienia - stwierdziła po chwili zastanowienia.
Kotka zamilkła na chwilę, nie do końca wiedziała jak dalej pociągnąć temat. Biała Łapa wydawała się naprawdę miła i z chęcią poznałaby ją bliżej, ale jak? Zapytać czym się interesuje? Czy nie zabrzmiało by to trochę dziwnie albo nachalnie?...

Ona też z chęcią będzie dalej utrzymywać kontakt z Korzennym Językiem, nawet po zakończeniu treningu. W końcu dobrze byłoby mieć jakiegoś znajomego wojownika, poza rodzicami, z którym można pogadać. To nie znaczy że nagle po zostaniu wojownikiem nie będzie mogła utrzymywać dalej konktatku z swoimi kumplami terminatorami. Warto jednak zawsze było mieć blisko kogoś doświadczonego od kogo można się sporo nauczyć.
- No, zawsze lepiej jest spędzać czas z kimś kogo się lubi. Trening w końcu to to nie tylko dwa-trzy spotkania - odpowiedziała i temat jakby sam się urwał, więc Biała Łapa zupełnie bez krępacji postanowiła zacząć kolejny. - Myślała już może nad swoim wojowniczym imieniem? Bo z Tęczą na pewno wyjdzie coś ładnego -

Niebiesko-futra terminatorka przeciągnęła ostatni raz językiem po łapie i otarła nią pyszczek. Spojrzała z zainteresowaniem na Białą Łapę. Cóż, zaintrygował ją podjęty temat. Jeszcze tak naprawdę nie myślała o swoim przyszłym imieniu. Albo myślała... Tylko z natłoku innych myśli o tym zapomniała.
- W sadzie chyba jeszcze się nad tym nie zastanawiałam - stwierdziła po chwili namysłu.
Opuściła ciało z powrotem na ziemię, kładąc się nieco na boku, rozluźniając mięśnie.
- Cóż, Dzika Róża z tego co wiem po narodzinach dostała imię Róża, potem ten człon wylądował na po drugiej stronie imienia. Może Krucza Gwiazda postanowił zrobić ze mną coś podobnego i da mi imię Tęczowa Paź? - miauknęła, z lekkim prychnięciem śmiechu na końcu. - Mi by się osobiście podobało może... Tęczowa Smuga, Chmura... Czy coś takiego. A ty myślałaś nad swoim imieniem? Jest dużo białych rzeczy, więc chyba do twojego imienia było by dużo pomysłów.

Biała Łapa w końcu skończyła swój posiłek. Co za tym idzie przyszła pora na wyczyszczenie trójkolorowego futerka po jedzeniu. A tak właściwie to tylko pyszczka i przednich łap. W końcu całą reszta nie brała udziału w jedzeniu. Zaczęła więc od wylizania prawej łapy.
- Tęczowa Łuna, brzmi cudownie, o albo Tęczowe Skrzydło. W domyśle nie ptasie, tylko motyle - podpowiedziała. Było sporo rzeczy które pasowały do tęczy, pewnie nawet bardziej niż łuna czy skrzydło, ale teraz tylko to przychodziło jej do głowy. - Moje imię? Czasami się zastanawiałam jakby mogło brzmieć. Biała Białorzytka byłoby śmieszne, ale Białe Żyto już nie. A Białe Żyto brzmi podobnie do Białorzytki albo Białe Pióro... Białopióryaaa? - na koniec bardzo szybko przestawiła się z imienia męskiego na żeńskie. W końcu nie była kocurem, chociaż nie czuła się też do końca kocicą. Chociaż czy dało się czuć swoją płeć? Nie było to tylko coś co sobie ubzdurała?

Tęczowa Łuna albo Skrzydło... To nie brzmiało źle! A nawet kotka mogłaby stwierdzić, że bardzo ładnie! Biała Łapa chyba miała głowę do imion.
Spojrzała na kotkę nieco zbita z tropu jej zawahaniem gdy wymawiała propozycje na jej imię. Nie do końca rozumiała czym mogło być to spowodowane. Imiona jakie wymyśliła dla siebie również były bardzo ładne zdaniem Tęczowej Łapy.
- Białe Pióro lub Białopióra brzmią bardzo ładnie, pasowałyby do ciebie - stwierdziła z uśmiechem. Może Biała Łapa nie była tak do końca biała, jednak zdaniem niebieskofutrej i tak pasowało do niej to imię, wystarczyło, że jej futro było dość jasne.
- Myślę, że pasowało by też do ciebie Biały Dmuchawiec lub coś takiego... Ale nie jestem zbyt dobra w wymyślaniu imion! - zaśmiała się.

Widziała zawahanie na pyszczku Tęczowej Łapy, ale postanowiła udawać że jest na odwrót. Udawała że nic się nie wydarzyło, jakby efekt który uzyskała był zwykłym przejęzyczeniem, niczym więcej, niczym mniej.
Zabolało ją jednak w jakiś dziwny pokręcony sposób stwierdzenie że Białopióra by do niej pasowało. Znaczy tak, imię było bardzo ładne i nie sugerowało niczego złego, ale jakoś tak, ją to dotknęło. Może dlatego że wolałaby być nazywana Białopióry....
- Myślę że bardziej by pasowało do mnie Białe Żyto, ale tak Białe Pióro to też śliczne imie - stwierdziła w końcu, dość neutralnie. Trochę wyszło na to że chwaliła samą siebie, ale co tam, Tęczowa Łapa może tego nie zauważy, a Biała Łapa na to zasłużyła.
- Biały Dmuchawiec? W sumie to masz rację, jestem nawet puchata jak dmuchawiec - odpowiedziała dość żartobliwie, chociaż rzeczywiście miało to sens.

Tęczowa Łapa, oczywiście, nie zamierzała w żaden sposób zranić, ani urazić Białej Łapy. Nigdy nie chciałaby stracić szansy na potencjalnego przyjaciela. Po prostu zawahanie przy wymawianiu imienia nieco zbiło ją z tropu. Ale w sumie dobrze, że nie zauważyła tego lekkiego zasmucenia rozmówczyni, ponieważ pewnie zrobiło by się niezręcznie i palnęła by coś bezsensu, tak jak zdarzało jej się to w stresowych sytuacjach.
- Wymyślanie imion jest fajne, jednak myślę, że i tak musimy zdać się na wizję Kruczej Gwiazdy - miauknęła z lekkim uśmiechem na mordce. - Poprzednim mianowanym kotom nadawał ładne imienia, więc myślę, że my też dostaniemy nie najgorsze, gdy zostaniemy już wojownikami.

Niestety, chociaż sama mogła wymyślać najpiękniejsze imiona, to ostatnie słowo należało do Kruczej Gwiazdy. Chociaż nie mogła zaprzeczyć że Cichy Poranek i Nasiężałowa Noc były bardzo ładnymi imionami. Wolała jednak znać swoje imię zanim zostanie jej ono nadane i móc je zakwestionować. W końcu imię miało, przynajmniej dla niej, przeogromne znaczenie i zostanie z nią, być może, aż do jej śmierci.
- No, chociaż chciałabym mieć w tej sprawie prawo głosu - przyznała, bo nie widziała w tej myśli większej kontrowersji. Gdyby tak nie było to na pewno zachowałaby ją dla siebie. - Tyle w tym dobrego że Krucza Gwiazda ma dobry gust -

Tęczowa Łapa raczej nie potrzebowała prawa głosu w kwestii swojego przyszłego imienia. Uważała, że jakiekolwiek imię wybierze dla niej Krucza Gwiazda, i tak będzie ono piękne. Będzie je nosiła z dumą, bez względu na to, jak będzie brzmieć. Chodź nie pogardziła by imieniem związanym ze światłem, jakimś kwiatem lub motylami, bo właśnie z tymi rzeczami kojarzyło jej się słowo ''tęcza''. Ale skoro właśnie na to słowo przywódca zmienił jej imię, to na pewno miał na je3j wojownicze imię jakiś ciekawy pomysł.
- Myślę, że nasze imiona i tak będą piękne, wymyślone przez nas, czy przez Kruczą Gwiazdę. Będą to przecież imiona wojowników, a takie imię zawsze jest lepsze od imienia uczniowskiego lub kocięcego - stwierdziła po chwili namysłu.

Biała Łapa nie do końca się zgadzała się z Teczową Łapą. Wolałaby mieć prawogłosu w tej kwestii wrazie gdyby miała zostać Białym Mlekiem czy Białym Promyczkiem. Chociaż miała o tyle racji że wojownicze imię prawie zawsze będzie lepsze od takiego kocięcego czy terminatorskiego. Nie mogła powstrzymać tego wewnętrznego sprzeciwu przed daniem Kruczej Gwieździe wolnej łapy. Najlepiej by było gdyby mogła sama sobie te imię nadać. Najwyżej będzie się przedstawiać jako Biała, bo do Białorzytki wolała nie wracać.
- Chyba masz rację, Kruczą Gwiazda pewnie nie wymyśliby czegoś zupełnie od czapy. Poza tym większość imion z Białym będzie brzmiała nawet jeżeli nie jakoś wyjątkowo ładnie, to przynajmniej przeciętnie - przyznała w końcu. Nadal jednak trochę obawiając się swojego wojowniczego imienia.

Kotka uśmiechnęła się ciepło do Białej Łapy.
- Myślę, że imię z członem Biały zawsze będzie brzmiało wyjątkowo. Moim zdaniem rzeczy w tym kolorze wyglądają pięknie, jak na przykład dmuchawce, przebiśniegi, gwiazdy na niebie, albo śnieg... - zaczęła wymieniać, myśląc nad rzeczami, które kojarzyły się jej z bielą. Z czasem jej głos przeszedł w zamyślenie. Śnieg... Tęczowa Łapa niezbyt go lubiła. Cóż, owszem, uważała go za piękny, ale też niebezpieczny. Nie raz słyszała o wichurach śnieżnych czy lawinach pochłaniających koty, o chorobach, na które zapada się od zimna jakie emanował i o braku pożywienia w czasie Pory Nagich Drzew.
- Hmm... Śnieg... Myślisz, że będzie go dużo w tę Porę Nagich Drzew? - zapytała, kręcąc łapą w zamarzniętej ziemi.