xxxPrzyglądanie się jak Poranna Zorza powoli, ale raczej skutecznie próbuje nieco załagodzić obity bok, było dla mnie czymś nieprzyjemnym. Współczułem kocicy tego, że przez pożar musiała borykać się z takim utrudnieniem jakim była całkowicie poparzona i niesprawna łapa kiedy taki starzec jak ja, umknął z tego bez większego szwanku. Czasem los bywa niesamowicie niesprawiedliwy. Na całe szczęście medyczka po dłuższej chwili odpoczynku spokojnie się podniosła z moją drobną pomocą i ruszyliśmy dalej, dochodząc do rzeki, na której widok lekko się uśmiechnąłem. Zupełnie tak, jak w momencie gdy Lepki Muł po raz pierwszy zaprowadził mnie do Żwirowej Mielizny i pokazał zasady pływania oraz łowienia ryb.
xxxGdy Lodowy Potok rozmawiał z Poranną Zorzą na temat wymiany ziół, które pomogłyby wyleczyć jej, jak i moje obicie, na moment wyłączyłem się i rozejrzałem po okolicy z cichym, tęsknym westchnięciem. Zapach wody jak i ta charakterystyczna wilgotność bijąca od niej sprawiały, że po moim ciele przechodziły przyjemne dreszcze nostalgii. Pierwsze polowanie, spacery z Różanym Płatkiem, chlapanie się z siostrą, przyjaciółmi...Patrole! Tyle wspaniałych wspomnień. Wróciłem do dwójki towarzyszy dopiero w momencie w którym doszły do mnie słowa Lodowego Potoku odnośnie tego, jakby mógł przekazać nam zioła.
xxx- Jesteś mile widziany w naszym tymczasowym obozie, Lodowy Potoku. - zapewniłem ciepło i poruszyłem powykręcanymi wibrysami. - Obecnie zajmujemy tereny Żwirowej Ścieżki, mijaliśmy ją nim zeszliśmy Turzycową Skarpą. Jak będziemy wracać, mogę dać ci dokładne wskazówki jak nas znaleźć. Póki nie porozmawiam z przywódcami odnośnie terenów, nie mogę zaprosić cię nigdzie indziej. - dorzuciłem. Nie mogłem zabronić kocurowi przyjścia do naszego tymczasowego obozu; był medykiem! A zresztą, jako Klan Rzeki mieliśmy u niego niemały dług - zaprowadził mnie i Poranną Zorzę do miejsca spotkań z Przodkami a teraz również chciał pomóc i wymienić się ziołami. Na wzmiankę o niekorzystnym przejściu do wnętrza jaskini, jedynie skinąłem łbem i zerknąłem na Poranną Zorzę kontrolnie. Mimo, że była kotką z Klanu Rzeki, to jednak wpadnięcie teraz do rzeki byłoby tylko dodatkowym problemem.
xxxRuszyliśmy więc dalej przy Gęsiej Szyi aż w końcu nie ustaliśmy przez Spienionymi Wodogrzmotami, na których widok aż zaparło mi dech. Westchnąłem w zachwycie i obejrzałem się na towarzyszy. Dopiero po tym, wyłapałem wąską ścieżkę prowadzącą za ścianę wody, którą ostrożnie ruszyłem, co jakiś czas kontrolując jak idzie reszcie. Gdy woda zmoczyła mi futro, mruknąłem krótko pod nosem i po - na całe szczęście! - bezpiecznym przejściu ścieżki, byłem już we wnętrzu jaskini. Rozejrzałem się po niej i od razu w oczy wpadł mi charakterystyczny kamień, do którego podszedłem, chociaż kawałek przed nim się zawahałem. To już. Trasa minęła nam naprawdę szybko, a widok kamienia dołożył mi na barki kolejny stres. Po niedługiej chwili przełknąłem ślinę i nim ułożyłem się przy kamieniu, zerknęłam na Lodowy Potok i Poranną Zorzę, posyłając do tej dwójki przyjazny grymas.
xxx- A zatem życzcie mi powodzenia bym nie popełnił żadnej gafy! - puściłem do nich oczko w przyjaznym geście, po czym przycupnąłem przy kamieniu i dotknąłem lodowatej powierzchni swoim nosem. Różany Płatku, spraw abym nie zemdlał!

Ciekawym był fakt, że Gwiezdni wybrali sobie jaskinię za wodospadem na miejsce spotkań. Niecodzienne miejsce, ale osłonięte przed wzrokiem niepożądanych kotów i jednocześnie niezwykle urokliwe, jak Poranna mierzyła wzrokiem Spienione Wodogrzmoty. Na słowa Krzywowąsego, że jest zawsze mile widziany, przytaknęła głową na potwierdzenie słów. Tak, dużo teraz zawdzięczali Lodowemu Potokowi, nie miała nic przeciwko, by ich odwiedził w ich tymczasowym obozie. Miała nadzieję, że reszta kotów z Klanu Rzeki również, chociaż obawiała się trochę reakcji Jelenionogiego. Jednak z nim sprawa była dość prosta - wystarczyło mu wytłumaczyć, jak dokładniej działa funkcja medyka.
- Również nie mam piołunu przy sobie, dlatego, jeśli to nie dla ciebie problem, to zapraszamy do naszego tymczasowego obozu - powiedziała w kierunku medyka z lekkim uśmiechem. Cieszyła się, że udało im się dokonać wymiany. Przynajmniej nie czuła się tak, jakby jedynie brała, a zioła, które przekaże dymnemu, będą użyte do leczenia kotów z klanu i na pewno się nie zmarnują.
Skierowała swoje kroki przez wąską ścieżkę, stawiając kroki jeszcze ostrożniej, niż wcześniej, mniej polegając na swojej lewej stronie ciała, a dbając o stabilne podparcie na prawej. Oczywiście nie chciała, by doszło do zachwiania równowagi, dlatego też, z wielkim bólem i zaciśniętymi zębami, podpierała się chociaż częściowo na lewej przedniej łapie. Ból jednak był nieporównywalny do tego, jak ogień trawił jej kończynę, czego była doskonale świadoma. Pozwoliła opadającej wodzie zmoczyć swoje futro, gdy przechodziła do wnętrza wilgotnej jaskini, a jej oczom ukazał się kamień, który był bezpośrednim łącznikiem pomiędzy nimi a Gwiezdnym Klanem. Skierowała się w jego stronę razem z Krzywowąsym, nie chcąc go zostawiać w tym momencie samego. Mógłby mieć trudności z wysłowieniem się przed Gwiezdnymi, a ona sama, jako medyczka i łącznik między klanem a Srebrną Skórką, czuła się w obowiązku, by chociaż początkowy etap przejść razem ze starszym kocurem.
- Pójdę z tobą. Zaprezentuję cię Gwiezdnym - odpowiedziała na jego słowa, po czym położyła się obok kamienia, obserwując przez moment Krzywowąsego, by następnie dotknąć chłodnej powierzchni kamienia nosem, zamykając ślepia automatycznie.

Uśmiechnąłem się delikatnie do Krzywowąsego, kiwając przy tym łbem.
- Dobrze. Zjawię się, nie ma problemu - odparłem ze spokojem, idąc dalej przed siebie. Spoglądając na Poranną Zorzę... martwiłem się o nią, nie mogę powiedzieć, że nie. Przejście za Spienionymi Wodogrzotami mogło być trudne, tym bardziej, cóż, dla niej.
W jaskini byłem drugi raz. Za niedługo będzie trzeci. Widziałem jasny, niebieskoblady kamień, który emanował tajemniczą, przyjemną energią. Moje futro, przed chwilą wilgotne, wyschło w tym miejscu. Obserwowałem, jak dwójka kładzie się przy kamieniu, posyłając im delikatne uśmiechy.
- Powodzenia - mruknąłem, spoglądając na dwa, już śpiące koty. Przez moment stałem w miejscu, finalnie jednak siadając przy wyjściu z jaskini. Wątpiłem, aby przyszło tutaj jakieś niebezpieczeństwo, ale... tak w razie wypadku.

Otworzyła oczy, gdy niedane było jej doznać przeniesienia na Srebrną Skórkę. Cóż, widocznie Gwiezdni nie chcą jej widzieć, może woleli pozostać z Krzywowąsym sam na sam, dlatego westchnęła cicho, podnosząc się. Pewno trafił na kogoś znajomego, kto z zainteresowaniem śledzi jego losy i wie od dawna, że kocur podjął się przywództwa w Klanie Rzeki. Podniosła się ciężko, ze skrzywionym pyskiem ruszając przed jaskinię, by dołączyć do Lodowego Potoka.
- Wróciłam. Gwiezdni uznali, że moja obecność jest teraz zbędna - powiedziała z lekkim uśmiechem, przysiadając koło dymnego medyka. Owszem, lekko zakuło ją, że nie chcieli się z nią widzieć, nawet nie powiedzieli jej, że miło ją widzieć i żeby już sobie poszła. Po prostu się nie pojawili.
- Czy w Klanie Gromu również jest taki problem z kleszczami? Mam wrażenie, że są wszędzie - zagadała do drugiego kocura, chcąc jakoś wypełnić czas, kiedy Krzywowąsy odbywał swoją własną ceremonię, podczas której dostawał nowe imię i dar dziewięciu żyć.
- U mnie jeden z kotów nie przybył na czas. Miał strasznie dużo kleszczy. Miałbyś coś może przeciwzapalnego? Nie udało mi się niczego znaleźć, gdy byłam ostatnio na ziołach - zadała pytanie, chcąc skorzystać jeszcze bardziej z pomocy drugiego medyka. Lodowy Potok już wiedział, jaki jest mniej więcej ich stan ziół, mogła mu coś zaproponować w zamian. Najlepiej by było, gdyby miał jakieś dwie czy trzy uncje na potencjalną wymianę, wtedy by się nie musiała martwić o zioła, gdyby ktoś jeszcze złapał masę kleszczy. Podała dziewięćsił w nadziei, że zbicie gorączki wystarczy, ale nie dało rady i Mknący Nurt nadal pozostawał chory.

Słysząc westchnięcie kocicy podniosłem wysoko uszy, oglądając się za siebie. Zauważyłem Poranną Zorzę, która powoli stąpała w moją stronę. Już chciałem zadawać pytanie, krótkie, ale wymowne: "już?", jednak kocica mnie uprzedziła. Skinąłem łbem, delikatnie szurając ogonem po ziemi, tym samym zapraszając koleżankę z fachu do tego, aby przysiadła obok.
- Nie zawsze mają takt. Jestem jednak pewien, że prędzej czy później będziesz miała szansę z nimi porozmawiać - odparłem, posyłając jej krzywy, niby to pocieszający uśmiech. Ja... nie miałem co się tam wpychać. Zresztą, porozmawiam z moimi przodkami za jakiś czas.
- Kleszcze? Nie, na razie nie. Znaczy, przyszedł jeden terminator z kleszczami, ale więcej nie. Czy w Rzece jest gorzej? - podniosłem brew, oczywiście naumyślnie nazywając teraz grupę Porannej Zorzy 'Klanem Rzeki'. Nie wątpiłem w to, aby Gwiezdny Klan odrzucił Krzywowąsego. Poza tym, gdyby tak się stało, już by się obudził. Jak Zorza. Dalej słuchałem tego, co mówiła kotka, a na jej słowa tylko drgnąłem delikatnie wibrysami. Westchnąłem cicho.
- Zdaje mi się, czy korzystasz z mojej dobrej duszy, co, Poranna Zorzo? - odparłem, drgając wibrysami. Zaraz jednak się faktycznie zamyśliłem, marszcząc przy tym brwi. - Mam gdzieś 8 kory wierzby. Nie mogę ci oddać całej, wiesz o tym. Mogę ci zaoferować maksymalnie z jakieś... trzy. Muszę być przygotowany na plagę kleszczy u siebie w Klanie, nawet jeśli ta jeszcze do nas nie dotarła... jeszcze - zaproponowałem, spoglądając na kocicę, no i mówiąc z czystym sercem i prawdą. Mogłem pomagać Klanowi Rzeki i ich Medyczce, ale nie mogłem się dać cały pokroić na kawałki!

xxxMoje ciało ogarnęło przedziwne uczucie - moje powieki opadły zaskakująco szybko, a ciemność napierała z każdej strony. Ledwo dosłyszałem słowa Porannej Zorzy, a już byłem w zupełnie innym miejscu. Gdy otworzyłem oczy, pod moimi łapami nie było już twardej, ziemnej skały jaskini - a trawa! Utkana z gwiezdnego pyłu łąka o prześlicznych kwiatach, od razu mnie zachwyciła. Jednak gdy uniosłem spojrzenie przed siebie, dojrzałem znacznie piękniejszy widok, a moje serce zamarło. Była piękna jak łuna wschodzącego słońca, jej ślepia błyszczały tak jak przed chorobą a buro-rude futerko równie zdrowo prezentowało się z poutykanymi w nim gwiazdami i lśniącym pyłem. Różany Płatek we własnej osobie stała przede mną, a jej ciepły uśmiech i słowa sprawiły, że w moich ślepiach zebrały się łzy. Jednak nie te podczas żałoby czy rozpaczy - a radości. Niesamowitej radości.
xxx- Oh Różyczko...Jak dobrze jest móc cię znowu zobaczyć, nawet na te pare uderzeń serca - zamruczałem cicho, wciskając nos w sierść na jej karku gdy ta podeszła bliżej mnie i sama wtuliła się w moje futro. Wciągnąłem w nozdrza jej słodki zapach i zacząłem wesoło mruczeć z nieopisywanej radości. Chociaż wiedziałem, że nie mogłem zatrzymać jej przy sobie aż sam nie stracę własnego, bądź podarowanych 9 żywotów - świadomość tego dalej rozrywała mi serce. Teraz jednak mogłem znów z nią porozmawiać, poczuć ciepło jej sierści, jej zapach, usłyszeć jej głos... Gdy się odsunęła, otworzyłem ślepia, które przymknąłem z poczucia kompletnego rozluźnienia i nadstawiłem uszu na jej słowa. - Nie zwiodę ani was, ani Klanu Rzeki, kochanie. Dobrze wiesz, że dotrzymuje swoich słów! - odparłem i podszedłem bliżej kotki, dotykając nosem jej czoła i na szybko przejeżdżając językiem po jej uchu. Tęskniłem za nią od dnia gdy musiałem ją pochować - teraz jednak jej widok oprócz radości i bólu, przyniósł mi również ulgę. Tutaj, w Gwiezdnym Klanie wyglądała równie ślicznie co za życia. Była zdrowa i wesoła - nie mogłem sobie wyobrazić sobie lepszego miejsca w którym mógłbym ją spotkać. Moje obawy i tęsknota zostały odrobine wyciszone.
xxxNie miałem jednak zbyt długiego czasu by cieszyć się bliskością kotki, którą kochałem mimo tego, że rozdzieliła nas jej śmierć. Moje ciało przejął ogromny ból. Nie mogłem oddychać ani ruszyć najmniejszą częścią własnego ciała, czy nawet wąsem! Zacisnąłem zęby, a pomarańczowe ślepia otworzyłem szerzej w zdezorientowaniu. Czułem, jakby coś wyrywało ze mnie życie - ciekaw byłem jak daleko od prawy się znajdowałem! Gdy jednak ból opuścił moje ciało, poczułem się niesamowicie...pusto. Nie czułem już gruntu pod łapami, nie czułem ogona, uszu, wąsów. Zupełnie tak, jakby z bólem odebrano mi wszystko co mogłem odczuwać - własne ciało. Zamrugałem, odganiając od siebie widmo nieprzyjemnego doświadczenia i wtedy właśnie przede mną ustała Szara Gwiazda, na której widok mimowolnie się uśmiechnąłem. Smutno, ale uśmiechnąłem. Zdecydowanie to nie ona powinna stać teraz przede mną, a prędzej to ja powinienem witać Zajęczą Skórkę bądź Szarą Gwiazdę w momencie gdyby straciła wszystkie swoje życia dużo, dużo później, jako starsza kotka, a nie taka młodziutka. Nie zdołałem jej jednak przywitać tak, jakbym tego chciał: rozpoczęła się moja ceremonia na przywódcę, a wraz z tym otrzymałem swoje pierwsze życie - dar rozmowy. Nie uważałem się za kota pozbawionego tejże umiejętności. Rozmowy zawsze dobrze mi szły i nie czułem się w nich źle, jednak jako przywódca, musiałem opanować tę sztukę do perfekcji! Niestety, pierwsze odczucie podczas słuchania słów odnośnie mojego pierwszego życia było...Mało przyjemne. Głucha cisza w uszach i głowie sprawiła, że słowa Szarej Gwiazdy dochodziły do mnie jak przez mgłę i dopiero dotyk jej nosa sprawił, że mój zmysł się wyostrzył. Przymknąłem ślepia i poruszyłem uszami. Słuch miałem lepszy niż kiedykolwiek! Niczym młodziutki terminator, który chłonął każdy, nawet najdrobniejszy dźwięk w nowym miejscu na terenach swojego klanu.
xxx- Dziękuje za twój dar, Szara Gwiazdo. - zamruczałem wdzięcznie nim odeszła, a jej miejsce zajęła Zajęcza Skórka, która...Powinna być tutaj zamiast mnie. Nie podlegało to żadnej dyskusji! Jej widok sprawił mi jeszcze większy ból, niż widok jej siostry, jednak również obdarowałem ją uśmiechem. Podczas jej słów i daru dalekowzroczności, poczułem uderzenie bezsensu. Zupełnie tak, jakby moje słowa i decyzje nie miały znaczenia, co zostało odegnane wraz z darowanym życiem, które sprawiło, że byłem pewniejszy swoich słów niż jakikolwiek inny kot. Gdy otrząsnąłem się po drugim życiu, zerknąłem na kocicę i westchnąłem cicho. - Czarnostopy opłakuje twoją stratę, powiem mu, że wszystko u ciebie dobrze, Zajęcza Skórko! - miauknąłem za burą kotką. Nie miałem wiele casu, bo już po chwili pojawił się przede mną nikt inny jak Łopianowy Korzeń, na którego widok aż uniosłem ogon. Biały medyk, którego dane było mi poznać i pożegnać długi czas przed pożarem, mentor Porannej Zorzy stał przede mną zdrowy i uśmiechnięty. Tyle znajomych pyszczków, a to dopiero...oh, trzecie życie! Tutaj poszło równie trudno co przy poprzednich dwóch, jednak zdawało mi się, że znosiłem to znacznie lepiej. Nie byłem jednak przygotowany na widok Omszałego Kamienia, który z wymalowanym na pysku uśmiechem, podszedł do mnie, a jego niebieskie futro i blizny sprawiły, że nie mogłem go z nikim innym pomylić.
xxx- Przyjacielu...! - westchnąłem i spojrzałem na niego z widocznym bólem w ślepiach. Kocur...nie żył. Stał przede mną jako jeden z Przodków, a więc nigdy już nie ujrzę go na ziemi, nie przyjmę do Klanu Rzeki, nie będę słuchał jego żartów i śmiechu. Jego dar był oczywisty - jednak znaczył dla mnie naprawdę wiele. Chwile po tym jak dotknął mnie nosem, a ja odczułem napływ entuzjazmu, nie pozwoliłem mu odejść, tylko przylepiłem czoło do jego czoła i poruszyłem końcówką ogona. - Obyś czuł się tutaj dobrze, podsuń mi czasem jeden z tych twoich kawałów, proszę - wymamrotałem, a gdy odszedł, cicho odchrząknąłem. Nie mogłem się tutaj rozklejać! Tym bardziej gdy pojawił się przede mną sam Sosnowa Gwiazda! Tutaj również z szacunkiem pochyliłem łeb przed dawnym przywódcą i wsłuchałem się w jego słowa. Dar sprawiedliwości. Następnie podszedł Lepki Muł, który podarował mi cierpliwość jak i krótkie "powodzenia". Czułem się już tym wszystkim przemęczony, jednak jak dobrze liczyłem, zostały jeszcze trzy życia. Gdy sobie to uświadomiłem, ustały przede mną trzy kotki, które miały ważne miejsce w moim sercu: Kora, Pióro i...Róża! Nowa fala nieprzyjemnych uczuć, zakończyła się odczuciem ogromnej siły. Ona została we mnie i wzmacniała się z każdym, kolejnym skandowaniem mojego imienia przez koty zebrane wokół: Krzywa Gwiazda! Czasy bycia Krzywowąsym przeminęły, teraz byłem przywódcą.
xxx- Kocham cię, Różany Płatku! Czuwaj nade mną gdybym zwątpił w cokolwiek! - zawołałem nim zacząłem się wybudzać. Nim jednak usłyszałem od niej odpowiedź, otworzyłem oczy i wciągnąłem łapczywie powietrze w płuca. To...to już koniec. W moich łapach była nowa energia, w głowie wiele nowych myśli i planów. Chociaż czekały mnie trudne rozmowy i decyzje, byłem gotowy. Zerknąłem tęsknie na kamień, doszukując się na jego powierzchni odbicia Różanego Płatku, jednak dojrzałem tam tylko słabe odbicie własnego pyska. Podniosłem się i delikatnie otrzepałem futro z kurzu, który zebrałem leżąc brzuchem na chłodnym kamieniu i odwróciłem się do rozmawiających Porannej Zorzy i Lodowego Potoku, a na moim pysku malował się taki sam, pogodny i spokojny grymas co zawsze. Jedynie w oczach miałem nowy błysk; to była siła. Nowa, zupełnie inna niż ta, którą odczuwałem dotąd.
xxx- Gwiezdny Klan zaaprobował moje przybycie i otrzymałem dar dziewięciu żyć a wraz z nimi, nowe imię. - oznajmiłem ciepłym głosem i uniosłem biczowaty ogon. - Wracajmy już, nie ma co zwlekać! Lodowy Potok nie może przecież siedzieć tutaj z nami do następnego obiegu pór. To, że mam teraz dziewięć żyć nie czyni mnie nieśmiertelnym, a tym bardziej was, kochani! - zamruczałem i gdy już Poranna Zorza z dymnym kocurem przegadali co mieli, ruszyliśmy do domu, a ja jak obiecałem: wytłumaczyłem Gromowemu medykowi jak dotrzeć na Żwirową Ścieżkę i rozeszliśmy się.
Stawiałem kroki jako nowy kot - Krzywa Gwiazda. Teraz Klan Rzeki stanie na łapy, a ja osobiście tego dopilnuje!

[zt]

- Na pewno. Nawet, jakby następny raz byłby wtedy, gdybym wybrała własnego terminatora – odpowiedziała z lekkim uśmiechem, bo wiedziała, że na pewno kiedyś Gwiezdni się z nią skontaktują, gdyby taka była potrzeba.
- Od czasu do czasu łapią po jeden lub dwa kleszcze, ale koty nawet nie przychodzą na leczenie. No i jeden z nich miał zbyt dużo kleszczy, przez co mu się pogorszyło – powiedziała, wzdychając przy tym ciężko. Wiedziała, że Nurt nie zrobił tego celowo, ponadto przy takiej ilości kleszczy i tak potrzebowała podać coś, co by działało przeciwzapalnie, nawet gdyby nie doszło do bólu stawów czy spontanicznych krwawień z nosa.
- Wybacz. Odpłacę ci się, jak tylko staniemy na nogi. I wyleczę swoje obicie – odpowiedziała, chociaż obawiała się, że wtedy będzie trochę późno na to, by zebrać większą ilość ziół. Na szczęście do Pory Nagich Drzew było jeszcze dość daleko i miała szansę zebrać trochę więcej, niż dwie czy trzy uncje.
- Trzy lub nawet dwa wystarczą. Jeśli do czasu Pory Nagich Drzew nie wykorzystam któregoś lub zdobędę sama, to oddam. Zarówno ja, jak i Klan Rzeki jesteśmy ci naprawdę wdzięczni za twoją pomoc – odpowiedziała, nawet nie wiedząc, jak wyrazić wdzięczność dymnemu kocurowi. Bardzo teraz wsparł Klan Rzeki od strony medycznej, której nie mogła poświęcić tyle uwagi, ile by chciała przez konieczność odbudowy klanu. Rozumiała, czemu nie chciał oddać całości i w pełni to szanowała. Gdyby miała ograniczoną ilość medykamentów, to również nie oddałaby wszystkich, tak samo, jak nie może oddać całego zapasu piołunu. Usłyszała poruszenie się kocura za nimi, dlatego odwróciła głowę w stronę Krzywową… Krzywej Gwiazdy, spoglądając na niego pytająco. Na oznajmienie, że Gwiezdni go zaakceptowali, część ciężaru spadło Porannej Zorzy z serca. Całe szczęście. Uśmiechnęła się, przytakując głową, po czym ruszyła razem z kocurami w drogę powrotną, która postępowała trochę wolniej, niż poprzednio ze względu na mocne obicie całego boku, które dawało się szylkretce we znaki.


[zt]

Nie odpowiedziałem za wiele w temacie o kleszczach, jedynie ciche "mhm". Nie miałem co za wiele odpowiedzieć, prócz tego.
Uśmiechnąłem się na nagłe tłumaczenie Porannej Zorzy. Prychnąłem cicho w rozbawieniu i skinąłem łbem.
- Nie martw się. Przyniosę ci tą korę i przyjdę, aby was wyleczyć z tych nieszczęsnych obić - mruknąłem ciepło w odpowiedzi. Nie mniej jednak spoglądałem zmartwiony w stronę Porannej Zorzy. Ledwo co zostało zabrane z jej barków odbudowywanie Klanu, a może nawet dalej będzie się z tym mocować, i teraz musi stawać na wąsach, aby wyzbierać zioła. Odetchnąłem cicho.
- Będę pamiętał, że masz u mnie dług. Pamiętaj, aby go spłacić do końca Pory Nowych Liści i będzie dobrze. Nie chcę wywierać na tobie dużej presji. Klan Rzeki będzie miał jeszcze długą drogę przed sobą. Gdybym ciebie nie znał, prawdopodobnie kazałbym oddawać na już na teraz - dodałem, mrużąc delikatnie oczy w sympatii do Porannej Zorzy. Na jej ostatnie słowa prychnąłem tylko, machając łapą.
- "Medyk jest ponad Klanami i klanową rywalizacją." Nie masz mi za co być wdzięczna, powinniśmy się wspierać - uśmiechnąłem się do Medyczki, zaraz obracając głowę w stronę budzącego się kocura. Po jego słowach poczułem, jak w moich łapkach zagnieżdżają się mrówki. Nowa historia Klanu Rzeki budowała się właśnie na moich oczach, i ja miałem na nią wpływ.
A więc został Krzywą Gwiazdą. Posłałem mu delikatny uśmiech, po czym wstałem z ziemi. Musieli wracać, a ja musiałem się przygotować na nową podróż. Słuchałem uważnie tego, co mówił biały kocur i to, jak trafić do ich tymczasowego obozu.
Pora wracać do domu.

[zt]