Kruk zmarszczył nos, kiedy niezrozumiały dźwięk opuścił pyszczek Szakal, ale postanowił tego nie komentować, dając siostrze czas na to, by się rozbudziła. Zdawał sobie sprawę, że gdyby nie on, to pewnie spałaby jeszcze przez długi, długi czas, ale... cóż, egoistycznie chciał, by mu potowarzyszyła. W ostateczności obudziłby kogoś innego, gdyby Szakal pozostała w objęciach marzeń sennych.
Ale nie pozostała. Drgnął i położył uszy po sobie, kiedy na niego zapiszczała i już miał mówić, by tego nie robiła, kiedy jej uwagę przykuło białe coś. Zerknął szybko na resztę rodziny.
— Pobudzisz resztę — skomentował cicho, nim postąpił krok do tyłu i sam skierował spojrzenie w stronę wyjścia z kociarni. — Dziwnie jest. Idziemy sprawdzić? — zapytał i chociaż jego głos usilnie próbował pozostać tak płaskim, jakim był zazwyczaj, tak nuta ekscytacji i może nawet niepokoju przebijała się przez zwyczajową powagę.

— No i? — parsknęła w odpowiedzi, nie wiedząc, jak to miał być jej problem. Skoro jest rano, to powinni wstać! Ona już była na nogach - oni też powinni! Zignorujmy fakt, że została na te nogi postawiona przez Kruka. — Idziemy — odparła i zanim ten mógł jakkolwiek odpowiedzieć czy zareagować, wyskoczyła zgrabnym susem do przodu, hen, przed Kruka, by jak najszybciej znaleźć się przy wyjściu z obozu. Dotknęła łapką białej substancji… i z piskiem dokonała odkrycia, że jest ona okropnie zimna, aż parzy w łapy! Polizała łapkę, ale w jej główce pojawił się dobry plan. Uśmiechnęła się pod nosem.
— Hej, Kruk! Nie masz psychy wsadzić do tego czegoś calutkiej swojej łapy — wyzwała brata, chcąc by ten zaznał chłodu jeszcze bardziej, niż ona.

— No i? — powtórzył za nią jak echo, marszcząc nos. Jak to no i? Co ty, Szakal? — Będą się kręcić pod łapami i piszczeć — wymamrotał i machnął ogonem. Nie zdążył zareagować, kiedy nagle wystrzeliła przed siebie, a on jedynie z westchnieniem obrócił się, by podążyć za nią.
A potem położył uszy po sobie, gdy Szakal pisnęła. Wcale to to nie myśli, odniósł wrażenie, ale nie skomentował jej wyczynu. Zamiast tego zmarszczył nos, kiedy uśmiechnęła się pod nosem i nawet nie musiała nic mówić, bo Kruk już wiedział, że to nie oznaczało nic dobrego.
— Ta? — mruknął i podszedł bliżej. Już samo skalne podłoże było niemiłosiernie zimne. — A ty masz, żeby wsadzić cały pysk? — zapytał. Wcale mu się nie widziało wkładać łapy w to zimne coś, więc, oczywiście, lepszym rozwiązaniem było ugodzenie w ego Szakal. — Czy też spanikujesz? — dodał i klapnął tyłkiem o ziemię.

— Wielce mi tragedia — parsknęła, ale tak w środku to musiała przyznać mu rację - gdy się wszyscy pobudzą, to byli straaasznie denerwujący, a tak, to przynajmniej będą mieć tutaj wyż intelektualny, nie rozrzedzony żadnym słabiakiem, jak Skała. Znaczy, tak to widziała Szakal, ale nie była pewna, czy Kruk też ma takie… niemiłe poglądy.
Zmarszczyła pysk na jego słowa. Tak się bawimy? To zaraz mu pokaże.
— Gadasz tak, bo nie masz psychy. Ale patrz teraz, tak, wsadzę cały pysk, bo wiesz, ja nie czuję bólu, taka jestem — uznała i, faktycznie, tak, jak zapowiedziała, cały swój pysk włożyła do śniegu.
Czy był to dobry pomysł? Nie. Biały puch był okropnie zimny, a do tego mokry i sprawiający, że przestawała czuć swój nos, ale Szakal była UPARTA. Wiedziała, by spodziewać się zimna, toteż nie pisnęła - czekała tylko kilka uderzeń serca, które starczą, by udowodnić mu swoją odwagę, po czym uniosła łeb jednym szybkim zarwaniem i nieco się zachybotała, cofając w lekkim zdezorientowaniu. — Widzisz? Nic — tu lekko straciła równowagę, ale znów ją odzyskała — mi nie jeszt!