Kotka nie była konfidentem, jak dobrze! Płatek czuje lekką ulgę, bo jednak nie chce, żeby ktokolwiek się skarżył, bo przypał, ale mimo wszystko... Za to Plemię Wiecznych Łowów? Płatek nie do końca nadal wie, o co z nim zasadzie chodzi. Coś tam słuchała, jednym uchem wpadło, drugim wyleciało. Nudy. Za to kolejne słowa kotki sprawiają, że nawet Płatek przechodzi dreszcz. Patrzy nieco niewyraźnie na nią, czując, że jest naprawdę mała, ale stara się zachować odwagę.
- I... I jak to zrobisz? - pyta mniej pewnie, ale nadal podnosi pysk do góry i mruży oczy, tak jakby to miało sprawić, że będzie odważniej wyglądać.

Nie wzięła pod uwagę, że Płatek będzie drążyć. Co za okropne, zapchlone, śmierdzące dziecko. Kazało jej myśleć. Najgorzej!
— No… ja… mogę na przykład na ciebie NAKRZYCZEĆ! Albo… WŁOŻĘ WAM WSZYSTKIM W WASZEJ GŁUPIEJ RODZINIE DŻOWNICE DO LEGOWISKA — oo, tak, to było dobre. Ale czy serio mogła to zrobić niezauważona? Byłoby słabo, gdyby to ona miała być tą karaną. No ale przecież nie naskarży. Nie była taka. Tylko jak wymierzyć sprawiedliwość tak, by wilk był syty, a owca cała? Bez sensu. Bez sensu to wszystko.

Spodziewała się co najmniej jakichś gróźb bicia, a dostała... to? Mruży oczy i nieco oddycha z ulgą, bo jakby taka większa od niej kotka faktycznie chciała ją zbić, to nie dałaby rady w żaden sposób. Nie teraz, bo za kilka księżyców, kiedy już faktycznie rozpocznie trening... Kto wie?
- Ph, i to wsystko!? Tylko się nie UDŁAW tą dżownicą! - rzuca, a potem cofa się o kilka kroków. Na odchodne pokazuje kotce język i prycha ostentacyjnie, byle tylko ta widziała, jak bardzo Płatek czuje ZŁOŚĆ. Nie ma jednak zamiaru dłużej tego kontynuować, bo ma zwyczajnie dość, dlatego w końcu odchodzi - do kociarni, a gdzie indziej.

zt

Nie zrobienie na kolejnym dzieciaku Groma wrażenia nieco ją zdenerwowało. Jak wszystko w tym paskudnym świecie.
— A TY SIĘ NIE UDŁAW WŁASNĄ ŚLINĄ OD TAKIEGO KŁAPANIA DZIOBEM! — krzyknęła jej, gdy ta odchodziła. Wiecie, co jeszcze ją denerwowało? To, że ta paskuda sobie odchodziła, zamiast dalej walczyć na bezsensowne argumenty Szakal, ale… ugh, nieważne, i tak tego chciała od początku. Sama ją zaczepiła!

A co to tu tak śmiesznie zwisało z sufitu? Ryś poczłapał do Wiszących Ogonków, jednak nie zamierzając wychodzić z Miękkich Półek. Usiadł sobie przy zwisającym z sufitu mchu. Pac łapką... Jak śmiesznie się zakołysał!
No i tyle wystarczyło, żeby u malucha odpalić instynkt łowiecki. Zaczaił się na jeden kawałek, zakołysał zadkiem... I skoczył! No i teraz miał kawałek mchu w łapkach, który gryzł zaciekle, jakby walczył właśnie z groźnym wężem. Zresztą kto wie, może to był wąż, tylko udawał mech!
Ale nie mógł tak bawić się tu sam. Leżąc tak na ziemi spojrzał w stronę reszty rodzeństwa. Na widoku byli Chmurka i Daniel... Brzoza pewnie spał. To nic! Może dołączy do nich później!
- Chmulka! Daniel! Oćcie! - pisnął do swojego rodzeństwa.

/Chmurka i Daniel <3

Nie opuszczał Miękkich Półek, a poza legowisko swojej rodziny wychodził jedynie gdy... trzeba było, kiedy mama wypychała go nosem aby chociaż spróbował pobawić się z rodzeństwem. Nie to, że Daniel nie chciał się bawić, bo chciał i o ile zabawy nie wymuszały od niego przebywaniu w miejscu, którego nie znał najlepiej albo robienia nowych rzeczy to chętnie w tym uczestniczył.
W momentach jednak takich jak ten, kiedy niechętnie siedział przy jednej ze ścian i nerwowo rozglądał się wokół nie myślał o zabawie jak Ryś, który właśnie polował na dziwne, przerażające cosie zwisające z góry.
-... - niebieskofutry zamknął pysk równie szybko co go otworzył nie wydając przy tym żadnego dźwięku poza cichym kłapnięciem. Była to niema odpowiedź na zawołanie rudego brata, bo jak bardzo Danielek by nie chciał potowarzyszyć bliskiemu tak postawienie tych kilku kroków, zbliżenie się jeszcze bardziej do nieprzekraczalnej granicy Miękkich Półek... zdawało się go przerastać, jednak wstał i z mocno przyciśniętymi uszami do łebka zrobił dwa malutkie kroczki do przodu na ugiętych łapciach jakby zaraz miał się na niech przewrócić. Nie chciał sprawiać bratu przykrości, chciał potowarzyszyć w tej zabawie, ale coś go blokowało - C-co to? - zapytał cicho, kiedy po raz drugi otworzył pyszczek z nadzieją, że może gdy pozna lepiej to coś od brata to łatwiej będzie się przełamać.

Chmura akurat leżała u boku Promyk, która zajmowała się układaniem jej niesfornie puchatego, kocięcego futerka, kiedy usłyszała wołanie jednego z braciszków – Rysia. W niebieskich ślepkach zatańczyły iskierki ciekawości, a ogonek machał niecierpliwie to w jedną, to w drugą stronę, gdy niebiesko-kremowa koteczka czekała, aż mama dokończy toaletę. Gdy sierść Chmury była już idealnie ułożona, posłała mamie radosny uśmiech i szybko podreptała w stronę braciszków.
— Tosom lobaki! — pisnęła w odpowiedzi Danielowi, marszcząc ciemno-niebieski nosek i teatralnie wystawiła język w stronę owych "robaków" — Fuu!

Mruknął radośnie, kiedy zauważył że rodzeństwo do niego podchodzi. Przynajmniej nie będzie musiał bawić się sam! Na próbę wytłumaczenia przez Chmurkę ich bratu, czym takim bawił się Ryś, ten zaraz jednak fuknął noskiem.
- To ne lobaki! - zawołał - To losinki! Pac! - capnął jeden "ogonek" w pyszczek, zaczął ciągnąć, ciągnąć... I w końcu został z jednym z "ogonków" w pyszczku.
- To sie nie fije! I ma liski i jes sielone! To losinka! - wypluł ten "sznureczek" z pyszczka - Ale ja udaję, ze to fęse! - pacnął "martwą" część mchu, jakby właśnie próbował dobić groźnego węża - Amas! Nie sjes mi nikogo!

Odpowiedź Chmury Płynącej Po Gwieździstym Niebie sprawiła, że ciepłoniebieska sierść kocurka nastroszyła się od karku aż po sam ogonek i szybko przylgnął do siostrzanego boku, chowając częściowo pyszczek w jej futro.
- Fuuu - powtórzył cichutko po szylkretce... i patrzył z niemałym przestrachem na dziwne coś co brat najpierw zerwał, a następnie próbował im zaprezentować, co nie wyszło Rysiowi zbyt dobrze, bo Danielek zrobił dwa kroki w tył już praktycznie chowając się za Chmurką. Mimo przestrachu ciekawsko zaglądał zza swojej obrończyni, bo... zaczynał powolutku się przełamywać, bo zainteresowanie rosło wraz z prezentacją zabawy i kary dla robako-roślinko-węża - J-ja umhm n-nie, nie ufam t-temu - wydukał mimo wszystko cichutko wskazując łapeczką na dziwaczne zielone coś.