Rogowo akurat podoba się obecność Brzasku w pobliżu. Zerka sobie na niego przez jakiś czas oglądając jego kolorowe futerko. Kocur jest puchaty. Zupełnie jak Rożek. No i Echo oczywiście, z którym siedział tak wysoko.
- Nooo. Póciemy tam lasem?
Oczywiście jak będą Nowicjuszami, ale to jest tak jasne dla Rogu, że nawet tego nie dodaje. Patrzy w oczy braciszka nie mogąc doczekać się jego odpowiedzi.

Róg drga ogonkiem zadowolony, że brat pójdzie z nim do Ostoi Łowców. Kocurek lubi spędzać czas ze swoim rodzeństwem i będzie chciał utrzymywać z nimi bliski kontakt będąc nawet Nowicjuszem. Rodzina była ważna. Szkoda tylko, że nie mięli taty. Inni mają tatusiów. Rożek drga ogonem na pytanie brata. Odpowiedź była bardzo prosta! Najprostsza na świecie!
- Wiescem. Albo Stlaznikiem.
Dorwanie się na posadę Wieszcza było na pewno trudne, a też ten aktualny Wieszcz nie był taki fajny, ale Róg chciał spróbować. Marzyło mu się panowanie nad Plemieniem. Byłoby fajnie. Być tym najważniejszym, najmądrzejszym. Grzebać w tych ziołach, gadać z przodkami, być KIMŚ. A przecież był Niedźwiedziem! Na pewno by się nadał.
- A ty?

Dymny kociak z kolei unosi łebek pewny siebie, widząc zmarszczoną mordkę brata. Coś mu się nie podoba??? He??? Okazuje się, że bardzo oczywista rzecz skłoniła Echo do krzywienia nosa. Też chce być Wieszczem. Niby normalna rzecz, ale Róg czuł się zazdrosny, że ktoś jeszcze miał takie ambicje. Albo bardziej, że brat mógłby wygryźć go z potencjalnej przyszłości. Co to to nie! Nie da mu. Po prostu nie i już. Lekko nadyma policzki, by po chwili odpowiedzieć.
- Duzio kotków chcie być Wiescem. Ale to ja nim zośtane - mówi równie pochmurnym i cichym głosem co Echo chwilę temu.

– Ehe, ocyfiście – burczy ze złośliwą nutą w głosie, po czym przenosi wzrok na Brzaska. Nie ma już ochoty tu siedzieć z Rogiem. Zostanie Wieszczem… mhm, po jego trupie. Podnosi się na równe łapy, nie patrząc na brata. – Chsę zejś – mówi głośno, by zwrócić uwagę dorosłego kocura wciąż kręcącego się w pobliżu. Kiedy ten go ściąga, Echo po prostu idzie dąsać się w swoim legowisku.

zt

No i Echo się obraża. Cóż za przewidywalny gest z jego strony. Rożek marszczy nosek, ale tak właściwie to nie jest zły. Smutno mu. Nie chce, żeby brat był na niego zły. Nie powstrzymuje go jednak przed zejściem z pomocą Brzasku na dół i pójściu do obozu. Chyba nie miałoby sensu robić inaczej. Zostaje jeszcze jakiś czas u góry, do momentu, gdy Strażnik mówi mu, żeby już schodził. Fajnie było być wysoko.
//Zt

Szakal nie znosiła przebywać w kociarni.
Kiedyś nie znosiła tam przebywać, bo uważała siebie za lepszą od kociąt i że ona powinna być tam, gdzie są nowicjusze, bo tam jest dopiero jej poziom intelektualny. Teraz… no, prawda, to nadal było aktualne, ale przede wszystkim to NIE MOGŁA WYTRZYMYWAĆ Z TYMI NIEWYCHOWANYMI POMIOTAMI BRZASKA I GROMA! Odkąd pozwoliła Niebu na doprowadzenie jej do płaczu, zaiskrzyła w niej nienawiść nie tylko do niego, ale też do całego jego rodzeństwa, nawet, jeśli nic jej nie zrobili, no bo skoro Niebo został tak obrzydliwie wychowany, to pewnie cała ich reszta TEŻ.
Siedziała więc obrażona PRZED kociarnią.

Dla Płatek kociarnia to dom, i choć próbowała już wymknąć się poza nią, do innych części obozu, to jednak nadal wracała tam, gdzie czuła się bezpiecznie. I tak wracając do Bezpiecznego Miejsca, dostrzega siedzącą przed wejściem kolorową jak na gust Płatek kotkę. Ani nie rusza się, ani nic, to po co tam jest? Młoda mruży oczy, a następnie podchodzi bliżej.
- E, wchodzis, nie wchodzis, cy co - wzrusza barkami, zaczepiając ją, i przekrzywia głowę na bok, z zainteresowaniem oglądając ją ze wszystkich stron.

Oczywiście siedząc przed kociarnią niespecjalnie mogła uniknąć towarzystwa tych paskud w pełni i, o proszę, jakaś właśnie szła w jej kierunku. I mrużyła oczy - więc Szakal również zmrużyła swoje, mając nadzieję, że wygląda dzięki temu bardzo strasznie. Niestety nie sprawiło to, że paskuda przestała iść tam, gdzie Szakal siedziała, i, o zgrozo, odezwała się od niej. I się gapiła. Szakal poczuła się niekomfortowo obserwowana. KOLEJNA RZECZ, O KTÓRĄ GROM I BRZASK NIE ZADBALI W WYCHOWANIU! O zwykłe maniery patrzenia!
— A co cię to obchodzi — rzuciła ostro, zamiatając ogonem kurz za sobą. — ja przynajmniej jestem przydatna dla plemienia — mruknęła coś pod nosem od czapy, tak zupełnie nie pytana i wyłącznie po to, by ponarzekać na te znienawidzone kocięta, chociaż sama po prostu tu siedziała i nic nie robiła.

Zaczęła neutralnie, nieco z zaciekawieniem, więc odpowiedź starszej kotki całkowicie zbija ją z rytmu. Nie spodziewała się tak ostrej, nieprzyjemnej reakcji. Zamiast jednak się wycofać, czuję potrzebę, by brnąć dalej w dyskusję z kotką, która ŚMIE twierdzić, że jest nieprzydatna!
- CO? Mieskam tu, więc mnie to obchodzi. - tupie nużką i podnosi głowę do góry. - Kto powiedzial, ze ja nie będę psydatna! Jak dorosnę to się przekonas! - stwierdza pewnie, będąc przekonaną, że jak już faktycznie będzie duża, sprawna i wyedukowana, to będzie najlepsza w całym plemieniu!

Oo, ale groźna, tupnęła nóżką! I co, to ma Szakal przestraszyć?
— Wyobraź sobie, że ja TEŻ tu mieszkam, więc mogę sobie siedzieć, gdzie chcę! — ta PASKUDA pewnie jeszcze śmiała sądzić, że co, że kociarnia jest cała jej? Że tylko ona tu mieszka i ma prawo kontrolowania tego, gdzie siedzi Szakal? — Jestem w tej kociarni dłużej niż ty, więc mnie to obchodzi bardziej, i ja tu mieszkam bardziej!! — parsknęła. Głupie niewdzięczne niewychowane robaki, a nie kocięta.
Oo, przynajmniej wie, że BĘDZIE przydatna, a nie jest. To już coś. NIE ŻEBY MIAŁA DOBRZE MYŚLEĆ O JAKIMKOLWIEK DZIECKU Z TEGO MIOTU, po prostu nie było tak źle, jak mogło być!
— No, bo jesteś taka PRÓŹNA, że dopiero jak dorośniesz to chcesz być przydatna! A JA JUŻ JESTEM!! NO… BO… JA TERAZ TRENUJĘ! BYCIE STRAŻNIKIEM!! — powiedział kot, który od jakichś czterech księżyców życia jest przekonany, że chce być Łowcą.

- TA? TO FAJNIE - prycha, mając zamiar w zasadzie odejść, i nie przejmować się tą okropną kotką, jednak kiedy słyszy następne obelgi rzucane w jej stronę... natychmiast zmienia zdanie. Chce się pokłócić? Super, bo Płatek też nie zamierzała w takim razie odpuszczać!
- NIE! NIE JESTEM PRÓZNA! CIĘŻKO pracuje! - stwierdza, nie mając absolutnie pojęcia, na czym mogłaby polegać jej ciężka praca... Ale kto by to sprawdzał? Ważne, że argument się zgadza. - EJ. JAK NIBY MIESKAS W TU, I TRENUJESZ. CHYBA COŚ OSUKUJESZ! - mówi nieco zmieszana. Przecież w kociarni mieszkają chyba tylko kociaki! Tak jej się wydaje, ale w sumie to nie jest do końca pewna.

— CIEKAWE JAK — od razu odszczeknęła. Co taka mała gnida mogła robić dla Plemienia, dla swojej przyszłości? Pewnie nawet nie pytała się dorosłych mądrych pytań, jak Szakal, taka właśnie była próżna, a Szakal to już nawet SKRADAĆ się umiała, bo ją Promyk nauczyła, i co?
Parsknęła pogardliwym śmiechem na jej słowa. Ona? Oszukuje?
— No nie moja wina, że twój mały móżdżek jest za mały, żeby zrozumieć koncept trenowania jako kocię — rangą, rzecz jasna, bo Szakal NIGDY nie uważała się za kocię. Po prostu była wyjątkowo młodym nowicjuszem sercem. — Trenuję JESZCZE ZANIM będę Nowicjuszem! Nie marnuję czasu! Jak TY i twoja głupia RODZINA — wystawiła jej język. Jak jej powie, że coś jej na niego nasika, to chyba przedzieli ją łapą.

- LEPIEJ NIŻ TY, TO NA PEWNO! - odrzuca w jakże mądry sposób, i nie podaje żadnych szczegółów na temat tego, jak właściwie miałaby ciężko pracować. To było nieistotne!
- CO!? NIE! JA TEŻ TRENUJĘ! HA! - wymyśla na poczekaniu kolejne bzdury, byle tylko nie przyznać kotce racji. Jaki znowu trening, jaka ciężka praca? Nic z tego nie miało znaczenia, ważne, aby kontynuować kłótnię z nieznaną kotką!
Nastawia uszy do góry i wytrzeszcza oczy z niedowierzania. Co jak co, ją mogła obrażać, ale jej RODZINĘ?
- O tera to przegielas!! - warczy ze złości, a potem wyskakuje do przodu, żeby trafić łapą w ten jej głupi język! Nikt, ale nikt nie będzie jej rodziny obrażać!

— MHM, NO TO SŁUCHAM, JAK? — kocię chyba miało podobnie pusty łeb, co Szakal (to rzecz jasna nie jest myśl Szakal); mogły się tak przekrzykiwać o niczym cały czas, i chyba tak będzie to wyglądać. Szakal czuła poczucie wyższości, bo doskonale wiedziała, że Płatek ma zero argumentów. A ona? Ona ma całą masę, oj tak, oj tak tak. — TRENUJESZ TRZEPANIE JĘZOREM CHYBA?
Przegięła? Ojej, ale się bała! Co za niebezpieczne warkn…
— AAAARHRHRHRHH!!!!!! ZŁAŹ ZE MNIE PASKUDO — jęknęła, czując, jak łapy Płatek zaczepiają się na jej pysku. Nie dała jej trafić w język, to by strasznie bolało, ale wciąż… miała kocię na głowię. Zaczęła szamotać łbem w prawo i lewo, byleby odrzucić od siebie to COŚ!

Czuje satysfakcję, kiedy udaje jej się złapać za pysk kotki, przylepić się jak rzep. Chce pokazać jej, że nie będzie dłużej tolerować czegoś takiego. Płatek w zasadzie nie spodziewała się, że tak szybko przejdzie z kłótni słownej do łapoczynów... Ale nie ma nawet wrażenia, że robi źle. Kotka ją zdenerwowała, i to bardzo, więc nawet nie sili się, żeby jej odpowiedzieć.
- BO CO? - mruczy niezdarnie, bo cały jej wysiłek idzie na utrzymanie się na pysku, którego nie puszcza, nie puszcza! Chociaż powoli zaczyna opadać z sił, tak jakby jeszcze jedno szarpnięcie miało ją zrzucić prosto na ziemię.

CO ZA DENERWUJĄCA SMARKULA! Początkowo naprawdę, ale to naprawdę chciała wierzyć, że Niebo czy Koszatka to wyjątkowe przypadki, ale cały TEN OKROPNY MIOT BYŁ NAJGORSZYM, CO SPOTKAŁO TO PLEMIĘ.
— BO. BO. BOOOOO — sama nie wiedziała, co. — BO GÓWNO — krzyknęła feralnie i zrobiła jedno, porządne szarpnięcie, które w końcu zerwało z niej łapy Płatek, a samą Płatek odrzuciła tak jakoś zajęczy sus od siebie. Najchętniej zasugerowała by coś brutalniejszego, że, no nie wiem, zabije ją, ale jeśli ta młoda wyrasta na konfidenta, to to się dobrze nie skończy.
Zaczęła swoimi łapami gładzić szybko swój pysk, jakby dotyk Płatek miał być na nim zarazą.
— Wiesz, że atakowanie kotów pierwszym jest K A R A L N E?

Syczy, a potem upada na ziemię. Szybko obraca się i staje na łapy, a potem prycha w niezadowoleniu. Już ją korciło, by znowu ruszyć do przodu i wyskoczyć na tą paskudę, jednak zdaje sobie sprawę, że chyba nie jest w stanie znowu tego dokonać, bo nie ma elementu zaskoczenia.
Karalne? Początkowo trochę się wzdryga, przebiega ją strach, że ojejku, co jeśli faktycznie dostanie jakąś karę za to wszystko, jednak potem przemawia do niej nieco inne podejście...
- Ojej, i co, bois się? Pójdzies się poskarżyc, że cię KOCIAK taki mały jak ja zaatakował? Chces być pośmiewiskiem?

Początkowo faktycznie o to jej chodziło… ale Płatek mimo bycia głupią, no wiecie… nie była głupia. Była głupia w pewnych kwestiach, ale tu użyła głowy. Nie lubiła, jak koty to robiły. Ale ominęła w tym wszystkim jeden istotny detal, a Szakal uśmiechnęła się, jak gdyby właśnie udał się jej mistrzowski plan wybicia wszystkich klanów, a nie walka z kocięciem młodszym od niej.
— Och, ale ja wcale nie muszę się nikomu skarżyć. Nie jestem taka. Po prostu, no wiesz… Plemię Wiecznych Łowów widzi wszystko, czy tego chcesz, czy nie… a poza tym, jakby się ociągali, to ja też mogę ci wymierzyć karę — ciekawe jak? Ale nad tym się jeszcze nie zastanowiła.