Po dzisiejszym treningu z Robak postanowiłam odpocząć na Brzegu Stawu. Widok wody zawsze mnie wyciszał, uspokajał i relaksował. Na miejsce swojego spoczynku wybrałam Mokry Głaz, gdzie już ładnych parę księżyców temu poznałam Jezioro. Ułożyłam się wygodnie, podwijając pod siebie łapy i ogonem otulając swoje trójkolorowe ciało. Przyjęłam pozycję odpowiednią do obserwacji wnętrza plemiennej jaskini i kontemplacji swojego życia.

//Szczyt :3

Życie z nową odpowiedzialnością, jaką było Błotko było... relatywnie łatwe i przyjemne. Bo Błotko była w porządku kociakiem. W ogóle kociaki były w porządku i byłem do nich przyzwyczajony i mniej więcej wiedziałem, jak się zachowywać.
Obudziłem się, zauważając, że Błotko nie ma. Przez moment przebiegł przeze mnie dreszcz niepokoju. Wstałem, ogarnąłem szybko futro i krótko po tym zauważyłem, że Błotko się bawi niedaleko. Poczułem spokój, który mnie otulił jak ciepły mech, i udałem się po jedzenie. Zasiadłem niedaleko Mokrego Głazu z ptakiem, którego wybrałem sobie ze stosu i zacząłem w spokoju go spożywać.

Nagle do mych nozdrzy dotarł cudowny zapach świeżej zwierzyny, na co mój brzuch zareagował burczeniem. No tak, byłam tak skupiona na znalezieniu idealnego miejsca na odpoczynek, że zapomniałam wrzucić coś na ząb. A po porannym treningu byłam głodna jak wilk. Rozejrzałam się, by sprawdzić, co roztaczało ten niezwykły aromat. Me zielone ślepia dostrzegły kocura, spożywającego swój posiłek. Pewnie stąd wzięła się ta apetyczna woń... Może jak ładnie poproszę, starszy przedstawiciel Plemienia Niedźwiedzich Kłów podzieli się ze mną swoją zdobyczą? Nie chciało mi się wracać całą drogę do stosu ze zwierzyną i z powrotem, i to z ciężarem w postaci jedzenia. Poza tym ten pan ma tyle tego pokarmu, że spokojnie starczy dla naszej dwójki. Wstałam więc niechętnie i podeszłam dziarsko do jedzącego osobnika, pewna swej wygranej.
- Witaj, mam na imię Promyk. Zastanawiałam się, czy mógłbyś odstąpić mi kawałek tego soczystego ptaka, którego właśnie konsumujesz? Jestem bardzo głodna, a zapomniałam wziąć coś sobie ze stosu. - posłałam samcowi przyjacielski uśmiech, udowadniając mu, że nie mam złych zamiarów.

Nagle usłyszałem jak ktoś do mnie podchodzi. Drgnąłem delikatnie uchem, niespecjalnie chcąc, aby ktoś do mnie w tym momencie podchodził czy zagadywał. Posiłek w spokoju, nie można po prostu ot tak? Westchnąłem, słysząc głos kotki i obróciłem na nią zmrużone ślepia. A. Nowicjusz mojego brata. Mrugnąłem powoli.
— Stos jest niedaleko. Możesz się po prostu przejść — podniosłem wyżej jedną z brwi i wbijając wzrok prosto w pysk Promyk.

Zabolały mnie słowa kocura, jednak nie dałam tego po sobie poznać. Przecież ładnie go poprosiłam, prawda? Dlaczego więc postanowił odmówić mi wspólnego posiłku? Co za gbur! Niewychowany cham i prostak! Nie denerwuj się, Promyczko! Na pewno wszystko da się wytłumaczyć, prawda? Wystarczy go zapytać, dlaczego nie chce podzielić się zwierzyną. ~ uspokajałam się w myślach. Spojrzałam smutnym wzrokiem na starszego jegomościa.
- Pewnie masz rację, ale czy taki silny, przystojny i wspaniałomyślny kocur odmówiłby pomocy damie w potrzebie? Na pewno i ciebie rodzice nauczyli, że trzeba się dzielić z innymi, zwłaszcza z tymi słabszymi i mniejszymi od siebie, gdyż ci nie zawsze mogą samemu sobie poradzić. To jak, zlitujesz się nad mą biedną duszą i żołądkiem, ofiarując część swojego jedzenia? - zatrzepotałam rzęsami, tak jak to robiły starsze kotki, próbując wyżebrać coś od przedstawicieli przeciwnej płci. W moim przypadku to też powinno się sprawdzić, czyż nie? W końcu ja też byłam przepiękną kocicą, której żaden pan nie raczy się sprzeciwić, mam rację?

A ta dalej mówiła, o na przodków. Przykleiłem uszy bardziej do swojej czaszki, słuchając, o czym ta młoda nowicjuszka ćwierka. Chociaż nie, nie można by było tego nazwać ćwierkaniem. Ćwierkanie było słowem przyjemnym, a z każdym kolejnym słowem szylkrety miałem ochotę sobie po prostu odejść i wrócić do kociarni. Ugh, za jakie grzechy. Jak z tą istotą Robak wytrzymywało?
— Biedna dusza ma nogi. I dawno by już sobie sama wzięła posiłek, gdyby nie traciła energii na tą bezsensowną, słowną przepychankę — sarknąłem, czując, jak drga mi końcówka ogona. Spojrzałem kątem oka na dziecko Jeż.
— Jeśli przez trzepotanie rzęsami i udawanie biednej myślisz, że coś dla ciebie zdziała to mi przykro. Zły kot — wycedziłem przez zęby, zaraz wbijając je w mięso ptaka pod moimi łapami.

Tupnęłam nogą, dając upust swej złości. To jasne, że racja była po stronie kocura, jednak nie łatwo było się przyznać do błędu. Przewróciłam więc tylko oczami i sama pofatygowałam się do magazynku z żywnością. Zabrałam z niego pierwszą lepszą zdobycz, po czym wróciłam do współplemieńca, bez słowa zajmując swe poprzednie miejsce. Chyba nie będzie miał mi za złe, jeśli w ciszy i spokoju skonsumuję swój posiłek w jego towarzystwie? Zresztą, on sam jest zajęty swoją porcją, więc raczej nie postanowi ciągnąć dalej naszą przerwaną rozmowę, którą w końca to ja wcześniej rozpoczęłam.

W końcu Promyk opuściła moje towarzystwo, co przyjąłem z wielką ulgą. Po chwili oczywiście wróciła, ale na moje szczęście nie próbowała nawiązać ze mną rozmowy. Dlatego tez oddałem się spożywaniu swojego posiłku, w ciszy. Nie miałem też zamiaru rozmawiać z nowicjuszką, gdyż… czułem, że nie miało to sensu.
Zjadłem w spokoju swoją zwierzynę i oddaliłem się w stronę kociarni po tym… jakże ciekawym spotkaniu.

zt

Tak jak myślałam, kocur nie miał ochoty na dalszą rozmowę, więc między nami zaległa niezręczna cisza, przerywana jedynie odgłosem naszego przeżuwania. Cóż, jego strata. Skoro nie chciał poznać mnie jakoś bliżej i może zaprzyjaźnić, to nie. Nie będę przecież zmuszać innych do zawiązania ze mną relacji, jeśli oni wyraźnie dają znać, że tego nie chcą. Z tymi myślami w szybkim tempie dokończyłam swój posiłek, posprzątałam po sobie, po czym oddaliłam się w sobie tylko znanym kierunku.

[zt]

Tyle się działo! Trening był dla Błotka niezwykle ciekawym doświadczeniem. Jak była malutka, to nigdy nie myślała, że będzie się uczyć takich dziwnych, chociaż przydatnych, umiejętności. Nie narzekała, mogła spędzać naprawdę dużo czasu z mamą i to chyba podobało jej się najbardziej. Bo kiedy zapał opadł, to treningi robiły się odrobinkę repetetywne i męczące. Ale cieszyła się po prostu, że robi to co robi i jest częścią plemienia. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.
Można by więc pomyśleć, że Błoto nie ma żadnych zmartwień. I kotka zgodziłaby się, bo nie lubi nazywać żadnych zagadnień "zmartwieniami". A jednak była jedna rzecz, która ostatnio pojawiła się w jej umyśle i nie mogła się jej pozbyć. Była to sprawa jej płci, której wcześniej nie poświęcała uwagi. Bliższe poznanie Robak jednak otworzyło jej oczy na to, że kot wcale nie musi być kotką czy kocurem. Czy to nie super? I nie chciała tego roztrząsać, bo gdzieś głęboko zaczynała się domyślać o co chodzi, a to brzmiało jak kłopoty. Ale w sumie, Robak wydawało się szczęśliwe. I przecież nie widziała, żeby ktoś na nie krzyczał czy się wkurzał.
Kiedy tak leżała rozwalona na mokrym głazie, bo nie ma nic lepszego niż czucie lepkiej, wilgotnej skały pod łapami, zwróciła uwagę na Wiatr. O super. Ona jest lasią Robak, to się zna pewnie. Błoto w mgnieniu ok podniosła się do pozycji siedzącej. Jej futro było mokre i niepoukładane. Czyli w najlepszym możliwym stanie.
- Hej Wiatr. Hej Wiatr, słuchaj ale mam dla ciebie zagadnienie - zawołała wesołym tonem. Przez pewien czas myślała, że Wiatr za nią nie przepada. Ale Robak powiedziało, że tak nie jest. A co ona będzie w to wnikać?


//wiatr

W ostatnim księżycu wiele działo się w obozie, niespecjalnie tych szczęśliwych rzeczy. Jednak... ah. Plemię musiało żyć dalej, czy tego chciało, czy nie. Czułem dalej ból po stracie wuja, nawet jeśli uważałem go za kociaka jako głupiego gbura, hehe.
Siedziałem przy brzegu Stawu w obozie, wbijając swoje ślepia w głębie wody. Nie, żebym chciał do niej wskoczyć jak kocię, nie... nie kręciły mnie już listki pływające.

[tafla]

Mojemu oku nie umknęła Tafla, która przeszła się w stronę stosu zwierzyny, chwilę tam postała, zgarnęła coś małego i odeszła. Przez chwilę siedziałem w miejscu, obserwując legowisko w którym zniknęła, myśląc i niejako rozumiejąc niejako jej ból. Cóż, na pewno ją śmierć Królika bolała o wiele, wiele bardziej niż moje doświadczenie z żałobą. Ugryzłem się delikatnie w wargę, myśląc czy mogę coś z tym zrobić i uznałem, że tak, oczywiście. Tafla nie tylko była partnerką Królika, ale też i moją Mistrzynią, była kotem, którego wielce szanowałem i po prostu lubiłem, nie mogłem pozwolić na to, aby... aby po prostu prawie odpłynęła w żałobie.
Skierowałem swoje łapy w stronę stosu zwierzyny, biorąc z niego coś tłustego. Po swojej zdobyczy piszczka skierowałem łapy w stronę legowiska kocicy. Nie chciałem jednak wbijać do środka jak jakiś cham, dlatego też po prostu usiadłem przed, chwilę czekając.
— Mogę do ciebie dołączyć, Taflo?

No tak. W sensie nie spodziewałem się, że nagle Tafla będzie promienna czy cokolwiek. Jednak czułem osłupienie, bo nie do końca wiedziałem, jak też się zachować. Mętne spojrzenie kotki uderzyło prosto w moje serce. Tafla... nie była taka. Tafla była radosna i sarkastyczna momentami, żywa i pogodna. Nie taka.
— Przyniosłem dla ciebie do jedzenia coś więcej. Możemy się podzielić — jak Tafla będzie jadła po prostu takie małe zwierzyny... to nam zniknie. Nikt tego nie chciał. Położyłem piszczka przed nią, przez chwile stojąc jak debil i się zastanawiając co teraz.
Jednak zaraz impuls kazał mi wejść do jej legowiska, co też zrobiłem. Przylgnąłem do boku łowczyni, aby nie tylko wiedziała, że jestem, no ale też czuła. Czuła, że dosłownie jestem obok. I tak siedziałem, zanim nie zdobyłem odwagi, aby się odezwać.
— Jak... jak zjesz. Jak zjesz to pójdziemy na spacer, co ty na to? Przejdziemy się. Nie musi to być daleko — zmrużyłem oczy, patrząc na pysk łowczyni z bólem.

Kiedy Tafla drgnęła na mój dotyk ja sam też drgnąłem. Miałem nadzieję, że nie naruszałem czegoś w Tafli, ale kontakt fizyczny to było pierwsze, co mi przyszło do głowy. Moim zdaniem to było coś, co mogło kota sprowadzić na ziemię, coś, co może zapewnić że nie jest sam. I chciałem, aby Tafla wiedziała, że nie jest sama. Nie jest sama w tym bólu, ale też nie jest sama w sensie takim, że dużo kotów, tym bardziej teraz, chce ją wspierać i pomóc.
Przez mój grzbiet przeszedł zimny dreszcz wraz z każdym jej słowem. Nie wiedziałem dlaczego. Czułem ból związany z tym, w jakim stanie znajduje się moja mistrzyni. Ból związany z jej stanem i z tym, że nie miałem zielonego pojęcia jak jej pomóc. Tym bardziej teraz. Po prostu nie wiedziałem. Położyłem uszy po sobie, patrząc na to, jak wraca do posiłku. Nie chciałem zmuszać do niczego Tafli. Dlatego... po prostu położyłem łeb na swoich łapach, czujnie obserwując renomowaną Łowczynię. Czy na pewno je...

Patrzyłem na Taflę, może i faktycznie ją troszkę pilnując. Jednak nie robiłem tego z litości czy po prostu z nagłej potrzeby, żeby poczuć się jak zesłany od przodków, aby pomagać innym. Nigdy w życiu. Gdybym nie chciał teraz leżeć przy kotce, w ciszy, obserwując to, co je... to po prostu bym tego nie robił.
— Przepraszam — odparłem od razu, podnosząc się do pozycji siedzącej. Dalej jednak patrzyłem na Łowczynię, z delikatnie zmrużonymi oczami.
— Po prostu się o ciebie martwię, Taflo — dodałem jeszcze, już cichszym i słyszalnie przejętym tonem głosu.