Obserwowałem z bólem Taflę, cały czas patrząc się na jej pyszczek w ciszy. Nie przerywałem jej kiedy mówiła, ale słuchałem uważnie.
— Wiem... rozumiem — odezwałem się, kiedy skończyła mówić. Powiedziałem to cicho, patrząc na swoje własne łapy. Zaraz jednak postawiłem uszy na sztorc.
— W sensie, nawet nie mogę się porównywać do bólu, który ty teraz czujesz... ale rozumiem, że jest to... okropnie trudny okres, tym bardziej dla ciebie — wytłumaczyłem się szybko. Nie chciałem, aby Tafla pomyślała, że ja uważam, że mój ból po stracie wuja był większy, albo przynajmniej taki sam, bo doskonale wiedziałem, że tak nie było. Nawet nie pomyślałbym, że ból po stracie Płatka był jakikolwiek podobny do tego, co teraz Tafla przeżywała.
— Ale trzeba to przeżyć. Żałobę i wszystko, co ze sobą ma. Po pewnym czasie będzie się zmniejszać, dalej będzie, ale nie taka... duża. Ważne są momenty, kiedy byłaś z nim i... były one szczęśliwe, prawda? Dla Królika też. Powiem ci, że Królik nie uśmiechał się za dużo. W ogóle nawet! Ale kiedy był z tobą... zawsze widziałem, że jest szczęśliwy. Przy tobie i dzięki tobie. I na pewno nie chciałby widzieć ciebie tak smutną — mówiłem powoli i cicho, obserwując pyszczek mojej mistrzyni. Miałem nadzieję, że moje słowa mogły jakkolwiek ją pocieszyć. Miałem szczerą nadzieję, że ukoją chociaż minimalnie ból na moment.

— Ty byłaś z nim bliżej niż ja, nie oszukujmy się... — mruknąłem cicho i trochę nerwowo. Nie spędzałem wiele czasu z Królikiem! Przynajmniej nie w ostatnich księżycach jego życia. Bo... bo po prostu ja miałem swoje życie, mój wuj miał swoje i jakoś tak to zostało. Rozmawiałem z nim czasami, jak się mijaliśmy to wesoło się z nim witałem... tak jak z każdym kotem. Po prostu czasami się nie rozmawia z rodziną, bo... uznaje się ją za coś stałego. Za coś, co pozostanie.
Zauważyłem z zadowoleniem, że Tafla się słabo uśmiechnęła. Czyli moje słowa coś podziałały, cieszyłem się z tego powodu. Kiedy kotka podzieliła się ze mną wspomnieniem wraz z moim wujem zaśmiałem się cicho. Cóż, może Królik potajemnie lubił wodę? Mnie z niej chętnie wyławiał.
— Powiedziałaś coś typu: "nie masz psychy Królik"? — zapytałem się z delikatnym uśmiechem na pyszczku. Później jednak kotka dalej kontynuowała, na co i moja mina zrzedła. Spojrzałem na swoje łapy.
— No ale... pierwsza taka, uh. gorsza? Wydaje mi się... może cię odwiedzi nagle. W sensie, uh, będzie miał trochę utrudnione zadanie, ale... być może — mruknąłem niepewnie. Nie, żebym znał całe życie Tafli, ale... w ostatnich księżycach życia to raczej nie przeżyła żałoby takiej, która aż tak bardzo by na nią oddziaływała. Przynajmniej tak mi się wydawało. I wierzyłem, że Królik kocha swoją partnerkę i w jakiś sposób jej się pojawi. Tak samo, jak mi się pojawił Płatek... ah.
— Wiesz, w razie czego zawsze masz bliskie sobie koty, w które możesz się wypłakać. W tym mnie — dodałem, trochę cieplejszym tonem i wracając wzrokiem do Tafli, słabo się do niej uśmiechając.

— Oh, ale on był sztywny zawsze — zaśmiałem się, kiedy na moment Tafla przerwała swoje wspomnienie na temat Królika. Zawsze pamiętałem wuja jako kocura, który był pełen powagi, a przy kociętach to nie za bardzo wiedział jak się zachować. Cóż, ja rosłem, on też się starzał. Uśmiechałem się delikatnie cały czas, kiedy kotka wspominała srebrnego kocura. Cieszyłem się, że mój wuj miał kogoś takiego jak Tafla. Każdy na kogoś takiego zasługuje... szkoda tylko, że teraz łowczyni została sama.
Mimo wszystko na moim był widoczny delikatny uśmiech, przynajmniej do momentu, aż kotka nie zaczęła mówić o swojej matce. Otworzyłem szerzej oczy w zdumieniu, a uszy przypłaszczyłem do czaszki.
— Ah. Wybacz — wymruczałem cicho, ale mimo wszystko słuchałem kotki. I później milczałem, bo nie wiedziałem co powiedzieć. Otwierałem pysk, ale słowa zatrzymywały się w gardle i nic finalnie nie wychodziło.
— ... — co miałbym powiedzieć? Przynajmniej byłaś szczęśliwa przez te ostatnie księżyce? Czy żyłaś pełnią życia z Królikiem...? Nic teraz się nie wpasowywało, wszystko wydawało się nieodpowiednie. Dlatego zamilkłem. Nie powiedziałem nic więcej, po prostu oparłem się delikatnie o Taflę. Cisza trwała dłuższy czas, dopóki nie postanowiłem jej przerwać. Odchrząknąłem.
— Nie możemy tu wiecznie siedzieć. Chodź, przejdziemy się. Niedaleko. Świeże powietrze ci dobrze zrobi — zaproponowałem, ze słabym uśmiechem patrząc się na byłą mentorkę.

Gdy ojciec zaproponował jej wspólny posiłek po powrocie z polowania, Lilia bez zająknięcia na to przystała. Odkąd nie mogła wysunąć nosa z lecznicy, zarówno Jeż jak i Czosnek byli jednymi z niewielu kotów, które wpadały ją odwiedzać. Co prawda robili to zazwyczaj osobno, ale nie przeszkadzało to kotce w cieszeniu się ich towarzystwem. Można już śmiało powiedzieć, że przywykła do takiego stanu rzeczy i zdążyła poznać przyczynę problemu. Jeż dość wylewnie wyjaśniła córce co też jest nie tak z jej ojcem, a Czosnek... cóż, dodał swoje. Jednak z wiekiem zaczęła dostrzegać, że relacja jej rodziców nie jest tak czarno-biała jak wyobrażała sobie ją w młodości. Częste, mimowolne dygresje o minionych księżycach ze strony tej dwójki, Lilia zaczęła traktować z odpowiednim dystansem i lekkim uśmieszkiem. Nic jednak nie mówiła; to była sprawa między jej rodzicami, nie chciała się w to nadmiernie wtrącać.
Po skończonym posiłku i krótkiej pogawędce, Czosnek przeprosił córkę i oddalił się do reszty obowiązków, zostawiając kotkę samą przy Mokrym Głazie z resztką niedojedzonej przez nią myszy, którą w spokoju dokańczała.

/Łabędź

Łabędź tymczasem sam dopiero co wrócił z polowania. Szybko przyzwyczaił się do nowych obowiązków. W sumie nie było wielkiej różnicy. Pod koniec treningu i tak głównie chodził na polowania zamiast robienia innych obowiązków nowicjuszy.
A więc po tym jak tylko wszedł do obozu, odłożył złapane piszczki na stos i sam wybrał sobie z niego sikorkę, bo jeszcze nic tego dnia nie jadł. Omiótł wzrokiem jaskinię a jego niebieskie oczy szybko wychwyciły znajome, wygięte ucho w okolicy Mokrego Głazu. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz rozmawiał z Lilią po ceremonii. Szczerze mówiąc to przez ten cały czas jak siedziała w lecznicy zapomniał trochę o jej istnieniu. No ale jednak siostra, to siostra. Wypadało po takim czasie trochę porozmawiać.
Ruszył więc w jej stronę i nawet nie pytając o pozwolenie położył się obok niej, kładąc sobie pierzastego piszczka między łapy.
- I jak tam? Zaczęłaś już trening? - zapytał, uznając zwykłe, nudne przywitanie za zbędne i od razu przeszedł do rozmowy.

Kocur nie zwrócił zbytniej uwagi na propozycję poczęstunku siostry i po prostu zabrał się za usuwanie piór z własnego posiłku. Na jej pytanie wzruszył lekko ramionami.
- W sumie robię to samo co pod koniec treningu, tyle, że bez treningów. Trochę to monotonnie w sumie jest - odparł szczerze. Nawet lubił polować, ale robienie tego dzień w dzień było trochę nudne. Szybko jednak zaczął to sobie rekompensować wędrówkami po terenach, gdy nie miał akurat nic do roboty. Ale zwiedzaniem terenów poza granicami nie był jakoś zainteresowany. Nawet jeśli życie łowcy było trochę nudne, nie zamierzał się gubić ani umierać poza terenami. Bądź co bądź życie w plemieniu było wygodne.
- Dogadujesz się z Echem? - zapytał, unosząc brew w subtelnym zaciekawieniu. Z własnego doświadczenia wiedział, że dymny strażnik był... trudny w rozmowie. A na dodatek strasznie sztywny. Był ciekaw, jak Lilia się z nim dogadywała.

Point wypluł z pyska pióra i oblizał się. Już chciał wgryźć się w sikorkę, póki nie usłyszał słów siostry o nowicjuszu.
- Oby nie - fuknął w odpowiedzi. Jakoś nie bardzo podobał mu się pomysł posiadania swojego nowicjusza. Zabierało by mu to za dużo czasu, który mógł poświęcić na samego siebie. Nie chciało mu się użerać z jakimiś wyrośniętymi kociakami. Poza tym wątpił, czy nadawałby się na nauczyciela i miał nadzieję, że Wieszcz to widział. No ale aktualnie martwić się o to nie musiał, bo w plemieniu nie mieli ani ciężarnych kotek, ani kociąt.
- Czysta ciekawość - odparł krótko na jej pytanie. Nawet zdziwiło go to, jak Lilia stwierdziła, że lubi swojego mistrza. Sam musiał przyznać, że Echo był konkretny i nawet ciekawie się z im rozmawiało gdy akurat nie warczał na wszystkich wokół, no ale jednak był gburem, nie ma co ukrywać. I nawet, jeśli łowca od czasu do czasu z nim rozmawiał to nie chciałby się z nim spotykać na co dzień w czasie treningów.

Mój stan nie był jeszcze na tyle zaawansowany, żebym musiała odmawiać sobie choć kapki ruchu. Wiatr tłumaczył mi, że nawet niewielki spacer podczas ciąży jest wręcz wskazany, żeby zbytnio się nie zasiedzieć i potem mieć straszne problemy w czasie porodu z wydaniem na świat swojego potomstwa. Przecież to nie tak, że zacznę rodzić lada dzień, skoro dopiero od jakiegoś czasu mój brzuch stawał się coraz bardziej okrągły i przez to lepiej widoczny? Już nie dało się ukryć, że spodziewałam się kociąt, tak jak wiele kotek przede mną. Żeby zapewnić sobie tą odrobinę ruchu, zaleconą mi przez poprzedniego wieszcza, spacerowałam właśnie w pobliżu jaskiniowego jeziorka, stawiając jednak ostrożnie swe łapy, aby nie poślizgnąć się na podmokłych częściach groty Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Nic nie mogło się stać ani mi, ani moim kociakom, gdyż był to najcenniejszy skarb zarówno dla mnie, jak i mojego partnera, Wieszcza Promieni Słońca. Mogłam wyczuć te rosnące małe ciałka tuż pod swoim sercem.

//Lilia