Odwróciłem wzrok, kierując go w stronę źródła głosu. Byla to nowicjuszka, którą jedynie kojarzyłem. Najprawdopodobniej szkoliła się na łowcę, chociaż trochę się pogubiłem ostatnio w rozpoznawaniu kotów. Jedno zniknięcie z plemienia już rozwaliło moje funkcjonowanie w grupie kotów. Ale może taka sytuacja jest dobrym sposobem na nawiązanie kontaktów z innymi kotami?
- Dzień dobry, oczywiście. Jesteś... Promyk, tak? Ciężki dzień? - przywitałem się, jednocześnie nawiązując jakiś temat do rozmowy. Dobrze. Jest dobrze. Zagadałem, może uda się z tego mojego krzywego zdania nawiązać jakiś kontakt z drugim kotem. Czułem się trochę niezręcznie, ale... Musiałem to przeboleć. W końcu sam chciałem porozmawiać z innymi kotami, znaleźć znajomych.

Na szczęście starszy kocur nie miał nic przeciwko mojej obecności. Ja jednak usiadłam w niewielkiej odległości od niego, szanując jego przestrzeń osobistą. W końcu nie każdy lubił bliskie kontakty z innymi, zwłaszcza tymi, których się ledwo znało. Siadając, ogon owinęłam wokół swych tylnych łap.
- Dobrze pan trafił. A pana jak zwą? - odparłam w ramach przedstawienia swej osoby. - Niestety...straciłam kogoś, kto był mi bliski. Mojego mentora, Robaka. Bardzo za nim tęsknię, choć wiem, że poluje teraz wraz z Plemieniem Wiecznych Łowów i na pewno jest bardzo szczęśliwe. - miauknęłam na wyjaśnienie mojego zamyślonego i niezbyt wesołego nastroju. - Może mógł by mi pan poprawić nieco humor, opowiadając jakąś anegdotkę z minionych księżyców?

A więc zgadłem. Dobrze. Nie było więc ze mną chyba tak źle, jak kojarzyłem koty z plemienia. Z tego, co kojarzyłem, była nowicjuszką... A mianowicie, nową nowicjuszką Tafli. Czyli musiała zostać jej przekazana pod opiekę po śmierci... Robaka. Najprawdopodobniej.
- Renifer... Renifer Pędzący przez Śnieżne Zaspy, ale nie musisz używać dłuższego imienia - powiedziałem, przedstawiając się również. Sama Promyk nie użyła swojego długiego imienia, dlatego nie czułem się w obowiązku, by kotka mówiła do mnie moim pełnym mianem.
- Przykro mi, że straciłaś przyjaciela... To na pewno musi być dla ciebie ciężkie - powiedziałem, gdy dowiedziałem się, że była blisko Robak. Sam nie czułem nigdy dużego przywiązania do jakiejkolwiek osoby w plemieniu z wyjątkiem Tafli i Grom. Jednak nie zmieniało to faktu, że pozostawałem lojalny wobec tej grupy, którą szczerze kochałem.
- Trudno mi opowiedzieć coś konkretnego... Hm. Może chciałabyś posłuchać o tym, jak w ogóle zostałem strażnikiem? W początkowym założeniu poprzedniego Wieszcza, miałem zostać łowcą - zadałem pytanie, pomimo że nie lubiłem rozmawiać o sobie. Ale może kotkę coś takiego zainteresuje. Miałem wrażenie, że moja historia może pomóc młodym kotom, które się wahają. Lub boją się realizować swoje marzenia. Ale... Sam byłem przykładem, że jeśli kot czuje się na niewłaściwym miejscu, może zawsze zmienić coś w swoim życiu. Tutaj nie mogłem pominąć oczywiście Tafli, która zawsze mnie wspierała w tych decyzjach.

Uśmiechnęłam się, słysząc pełne imię starszego kocura. Renifer Pędzący przez Śnieżne Zaspy. Było bardzo ładne i nawet do niego pasowało, gdyż był on masywny niczym renifer i biały jak śnieg. Ciekawe, czy zdawał sobie sprawę, jak trafne okazało się być jego miano...
- Miło mi cię poznać. Ja właściwie zwę się Promyk Słońca Przebijający Chmury, ale zdecydowanie wolę się posługiwać tylko pierwszym członem swojego imienia. Przynajmniej jest krótkie i bardzo mi się podoba. - miauknęłam, tym razem przedstawiając się Reniferowi swoim pełnym imieniem. - Twoje imię też jest bardzo ładne i pasuje do ciebie. - dodałam po chwili. - Ostatnio co rusz tracę bliskich. Moi rodzice nie są już razem, rodzeństwo gdzieś się zapodziało, a mentor zmarł w wyniku powikłań po chorobie. Wiem jednak, że muszę żyć dalej dla tych przyjaciół, których wciąż jeszcze mam lub mogę kiedyś mieć. Dziękuję ci za słowa współczucia. - przerwałam na chwilę, by zaraz kontynuować: - Bardzo chętnie wysłucham twej opowieści, na pewno będzie bardzo ciekawa. - odparłam na zakończenie, mając nadzieję, że czyjaś pozytywna historia podniesie mnie nieco na duchu.

A na obrzeżu obozu był nikt inny, jak Szakal, ale początkowo Echo mógł jej nie zauważyć, gdyż raz - siedziała przy jakimś kamieniu, a dwa - była raczej niewielka. Kotka jadła swoje posiłki sama, i sama brała je ze stosu, by jak najbardziej upodobnić się do kota dużego i samodzielnego, nie takiego, który polega na dostawach do Miękkich Półek czy rodzicach.
Co jadła? A nic innego, jak pożądaną przez Echo wiewiórkę. Zauważając kocura niedaleko, posłała mu spojrzenie zmrużonych oczu, jakby właśnie surowo go oceniała. Nie miała wiele pojęcia, kim ten był - zdecydowała się więc na spytanie.
— A ty kto.

Senne Echo Szecoś, w połowie tego imienia Szakal się zgubiła i po prostu doszła do wniosku, że ten tutaj to Echo. Bo raczej nie Sen? Nie była pewna, jak działały imiona w plemieniu, tak do końca. Może od słowa, które opisywało inne słowo, też można było mieć to krótkie imię.
Zmrużyła oczy jeszcze bardziej, gdy ten powtórzył jej dokładne słowa.
— Szakal Mknący Przez Dzikie Trawy — odchrząknęła — kopiarzu — dodała zaraz z nieprzyjemnym piskiem, po czym jak gdyby nigdy nic wróciła do jedzenia swojej wiewiórki. Dwójka prawdopodobnie przez chwilę siedziała w milczeniu, ale bura po chwili zdała sobie sprawę, że nie może tak dłużej żyć.
— Ale kim ty jesteś. Ranga — zmarszczyła brewki.

Strażnikiem, okej.
— Tak myślałam — tak serio to tak nie myślała, ba, po to się spytała - bo nie wiedziała, ale oczywiście teraz gdy patrzyła na jego sylwetkę jeszcze raz, to jego bycie strażnikiem miało sens, a słyszała, jak czasem duże koty tak odpowiadają innym, co sprawiało, że brzmiały od razu na mądrzejsze i takie, które same domyślały się rzeczy, a pytały się tylko dla formalności. Taka chciała być, rzecz jasna.
Przez chwilę milczała. Nie podobały jej się słowa kocura - to nie tak, że miała dla siebie wybraną rangę, czy też sądziła, że nigdy w życiu nie mogłaby być łowcą, ale denerwowało ją, że ten zakładał to z góry; cofnęła uszy, a brwi zmarszczyła. Nie lubiła takich… wszystkowiedzącychnajlepiej (głównie dlatego, że ona uważała, że to ona wszystko wiedziała najlepiej).
— Ta? Bo co?