Słuchała odpowiedzi wieszcza, oczywiście, że potrzebował czasu. Stało przed nim ciężkie zadanie, ona, Echo i Dąb... A kto wie ile jeszcze kotów postanowiło zgłosić się do niego po pogrzebie. Zupełnie o tym zapomniała, jednak w tym momencie nie warto było zaprzątać sobie tym głowy.
- Dziękuję za rozmowę i poświęcony czas. Dzięki temu rozjaśniło mi się trochę w głowie - przyznała i uśmiechnęła się lekko - Nie mam pytań - stwierdziła po chwili i jeszcze się upewniła. Postanowiła pożegnać wieszcza i jeśli nie miał jej nic do powiedzenia, to opuściła miejsce spotkania.

z/t

Meduza miała problem. Problem nazywał się kleszczami. Było jej niesamowicie nieprzyjemnie i znalazła parę tych szkodników na sierści. W sumie to bardzo ją te pasożyty ciekawiły i satysfakcjonowało ją to jak rosły, gdy miały pełne brzuszki, ale było jej OKROPNIE dyskomfortowo. Więc nie zamierzała hodować kleszczy na swoim ciele. A sama zdecydowała się ich nie wyrywać, mimo że przeszło jej to przez głowę. Przyszła do Zębatych Ustroni i poszukała któregoś z Wieszczy.
- Mam cztery kleszcze. Na grzbiecie trzy i jednego na szyi - zwróciła się do tego, którego dorwała.

Wieszczka akurat nie robiła za dużo, kręciła się bez celu i szukała sobie zajęcia, które nie byłoby tym razem powtarzaniem informacji na temat chorób, żeby na wszelki wypadek nie podać złego zioła na nie tą chorobę. Mogła co prawda iść do Wiatru, jednak chciała dać kocurowi odpocząć po tak długim zajmowaniu stanowiska Wieszcza.
Dopóki nie podeszła do niej Meduza. Nie miała z kotką za dużo do czynienia, całą uwagę od rodzeństwa zabierała Szakal, której niestety nie dało się nie zauważyć.
- Już coś na to zaradzimy - powiedziała z przyjaznym uśmiechem, po czym udała się po dwie uncje mysiej żółci. - Przycisnę do miejsc w których masz kleszcze tę żółć, dzięki temu kleszcze odpadną, proszę nie ruszaj się - wyjaśniła i poinstruowała kotkę, następnie przeszła do działania. Wyszukała gdzie znajdują się krwiopijcy i zgodnie z zastosowaniem przycisnęła mysią żółć do każdego kleszcza osobno, dopóki ten nie odpadł.

Pomocy udzielała jej Wieszcz Blasku Księżyca. Przyniosła jakieś... coś... co się nazywało żółcią. Zaczęła przyciskać tym kleszcze na ciele Meduzy, a te zaczynały odpadać. Było jej dziwnie być dotykanym, w szczególności czymś mokrym, dziwnym, ale starała się nie wiercić. Potem spojrzała na robaki, które odpadły na ziemię.
- Dzięki. Czym jest ta cała żółć? - spytała się z czystej ciekawości, bo wszystko co nieznane było interesujące!

Meduza o dziwo nie odeszła od razu, podobnie w zasadzie do swojego brata, który jakiś czas wcześniej przyszedł do niej z bólem brzucha. Zadała pytanie, a Wieszczka nie zamierzała zostawiać jej bez odpowiedzi.
- Żółć jest z takiego.. hm. woreczka z tym, co widzisz - wskazała na jeden z otwartych narządów, w którym teoretycznie jeszcze coś zostało - takie woreczki z żółcią znajdują się w ciałach myszy, to jest jeden z ich narządów, niestety nie powiem do czego służy piszczkom, bo sama tego nie wiem - przyznała na końcu, nie było to też dla niej istotne, skoro pomagało kotom, to pewnie myszom w jakiś sposób też było pomocne.