Opowie. Ph. Opowieści są dla kociąt w żłobku, nie dla wyrośniętego nowicjusza!
Zahamowała, widząc starszego kocura. Przez chwilę łączyła ze sobą fakty, co mają sarny do jaskini, jednak w końcu jej ostatnie szare komórki zaczęły pracować.
- Sarny! - Rzuciła dość głośno, jednak nie jakoś z ekscytacją. Jej ton bardziej przypominał... potwierdzenie słów Zająca? - Nie ważne są teraz sarny, ze Szczytem znaleźliśmy jaskinię! - Mówiła dość szybko i możliwe, że mało wyraźnie, jednak w międzyczasie musiała walczyć o tlen. Może nie jakoś zaciekle, ale jednak.
- Szczyt poszedł zwiedzać, i- i kazał was zawia-zawołać - Zlepiła ze sobą w końcu jakieś zdanie.

Cisza i spokój. Super, tylko co robić. Wiatr bynajmniej nie wiedziała. Zaczęła sobie oddychać nieregularnie tak aby się czymś zająć po czym po chwili dostrzegła pszczółkę. O, pszczółka ale fajnie. i zajęła się patrzeniem na pszczółkę, bo sarny były nudne.

Drgnąłem delikatnie uszami, kiedy słyszałem kapanie wody w jaskini. Rozglądałem się dookoła, uważnie, szukając czegokolwiek, co byłoby ciekawe. Ale prócz pisków nietoperzy, czy prześwitów światła, ciekawego nic nie było. Jaskinia się po prostu rozrastała. Spojrzałem do góry, aby zauważyć hordę nietoperzy nad moją głową. Zamrugałem kilka razy i obróciłem się za siebie. Nie umiałem się zdecydować, czy wrócić do patrolu, czy zwiedzać dalej. Stałem przez moment. Zdecydowałem się, że wrócę do patrolu. Jaskinia była pusta, a raczej nagle nie zniknie, ot tak. Dlatego skierowałem się w stronę wyjścia z jaskini, a kiedy już wydostałem się na światło dzienne, zacząłem biec w stronę, gdzie miał szukać Zając z Wiatr.

Oj Zajączku, jakby ci to powiedzieć. Na pysku Żywicy pojawił się właśnie taki znaczący wyraz twarzy, po którym już teraz starszy mógł się domyśleć ciągu zdarzeń.
- Szczyt wszedł do środka- Skomentowała w końcu krótko.

Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii nic się nie działo. Pszczółka odleciała, zabawy nie ma. Wiatr tak się nudziła, że aż wymyśliła wierszyk: sarny sarny przez was się czuję jakbym była w obozie karnym. Nie wiedziała czym jest obóz karny ale brzmiało niefajnie i jako jedyne pasowało pod rym, także nie mogła narzekać.

Zauważyłem Zająca, który biegł w moją stronę. Nie wiedziałem dokładnie po co, bo znalazłbym patrol sam... a no też nie wiedzieli w sumie, że do nich biegnę. No dobra. Jednak zdziwił mnie nagły uścisk ojca. Moje oczy się rozszerzyły, kiedy Zając wypuszczał z siebie słowa.
— Um... Tak? — odparłem na jego słowa, z delikatnie podniesioną brwią ku górze. Na moim pyszczku pojawił się delikatny uśmiech, kiedy się uwolniłem już z uścisku mojego taty.
— Żywica do was dotarła, ale co wam naopowiadała, że tak się o mnie martwisz, to nie wiem — zaśmiałem się, drgając delikatnie wibrysami. Na ostatnie słowa taty skinąłem łbem i zacząłem biec w stronę, gdzie patrol Zająca miał być, no i oczywiście pozwalając mu obierać przewodnictwo, bo w końcu to on wiedział, gdzie są sarny.

Oczywiście, że znalazła Wiatr. Na początku chciała się do niej zakraść i przestraszyć, jednak to mogłoby spłoszyć sarny, więc tylko na spokojnie i cicho podeszła do kotki.
- Jestem - Szepnęła podekscytowana - Zgadnij co - Dopiero potem w jej oczy rzuciły się główne atrakcje tego dnia, przez co otworzyła szerzej oczy. Długonogie stworzenia.

Musiała przyznać, że chyba bardziej przestraszyła się Żywicy, która zwyczajnie do niej podeszła niż takiej, która by się starała ją jakoś specjalnie przestraszyć. Uśmiechnęła się jednak do niej od razu i już miała zadać miliony pytań, kiedy szylkretka odezwała się za nią.
- Laczej nie snaleśliście saln, fięc co innego ciekafego jest f gólach? Coś fas saatakofało? - zapytała starając się jak najlepiej zamaskować swoje obawy. Co prawda kotka nie wyglądała na jakoś zbytnio zaaferowaną, ale nigdy nie wiadomo.
Niestety, albo stety na razie nie dane było jej znać odpowiedzi, gdyż wtem pojawili się przy nich Zając i Szczyt, co w sumie zwiastowało dość dobrze, przynajmniej wszyscy żyli i byli w jednym kawałku. I od tego momentu wszystko się już działo niezwykle szybko. W jednej chwili Wiatr uważnie słuchała tego co mówił najstarszy kocur, a w drugiej wypadała z krzaków, starając się spłoszyć sarnę aby ta biegła w odpowiednią stronę. Wszystko działo się aż za szybko, jednak jej to nie przeszkadzało. Kochała biegać, a dawno tego nie robiła. Tak też z uśmiechem na pyszczku zaczęła próbę zagonienia sarny w odpowiednie miejsce.

— Hehe. Nic się nie stało, nie martw się — zamruczałem na słowa ojca z uśmiechem na pyszczku, a zanim ruszyliśmy głowę przytuliłem do jego szyi. Byłem bezpieczny, a taka przygoda to było umilenie dnia. Będę mógł opowiedzieć Huragan o tym, i ją tam zabrać! Jeśli tylko by chciała.
Zaraz dotarliśmy do miejsca z sarnami, i zacząłem od razu słuchać tego, co mówił Zając. Drgnąłem delikatnie uszami, obserwując sarnę, tak, jakby miała zaraz uciec, jak tylko mrugnę. Kiedy mój ojciec zaczął biec ja podążyłem za nim, pilnując, aby samotna sarna nie kierowała się w stronę swojej grupy, tylko w stronę Orlej Przełęczy. W końcu chcieliśmy, aby to się udało, nie? Wydawałem z siebie okrzyki i robiłem hałas, aby nakierować długonogie zwierzę.

O, i pojawiła się reszta kociego patrolu. Żywica obrzuciła Szczyta krótkim spojrzeniem. I co, zobaczył tam coś? Nie zobaczył? Czemu w ogóle jest tu tak szybko?
- O, ty żyjesz - Mruknęła cicho w żarcie w jego stronę, czując, że musi to jakoś skomentować. Zerknęła również na Wiatr, dając jej znać, że powie jej potem, o ile jej nikt nie uprzedzi. Zaraz potem cicho poszła do przodu, chcąc ustawić się na swoim miejscu, jeszcze potem upewniając się, że na pewno niczego nie pomyliła i jest tam gdzie być miała. Na odpowiedni znak wyskoczyła do przodu, nie chcąc niczego zepsuć, z tyłu głowy mając jeszcze myśl, by nie zostać w tyle. Również jakoś nie specjalnie miała ochotę być koło kopyt sarny. Ale były też i plusy! W końcu kto jak kto, ale Żywica umiała być głośno, więc to było coś, w czym na pewno nie zawiedzie. Teraz tylko, żeby nie zepsuć kierunku drogi sarny.

Kochała biegać, aczkolwiek musiała przyznać, że taki dystans był jednak trochę przydługi, a przecież do Orlej Przełęczy został jeszcze dość duży skrawek terenu do pokonania. Starała się utrzymywać równe tempo i na szczęście sarna zdawała się być w tym aspekcie po ich stronie, bo nie dość, że utrzymywała kurs to tempo też nie było jakieś złe. Oby tylko pozostało tak do samego końca i wszystko pójdzie idealnie. Oczywiście jeśli Wiatr nie wpadnie pod kopyta zwierzęcia, co w połowie swojego monologu prawie zrobiła. Sama więc nieco zmieniła trasę tak aby nie prowadziła ona tak niebezpiecznie blisko kończyn zwierzęcia.

Bieg miał być długi, ale mi to nie przeszkadzało. Skoro tak miało być, to dobrze. Najwyżej jutro będą zakwasy i nikt z naszej czwórki nie ruszy się z obozu, w ogóle, z legowiska. Dalej biegłem za sarną, w bezpiecznej odległości, aby czasami nie zostać skopanym. Dalej jednak hałasowałem, aby sarna biegła w stronę Orlej Przełęczy. Jeszcze trochę, ale zaraz będziemy.

Jeszcze nie było źle, chociaż Żywica zdawała sobie sprawę, że jeszcze trochę a będzie zmęczonym wrakiem po raz kolejny w tym dniu walczącym o tlen. Jednak kotka w chwili obecnej nadal biegła, trzymając się kursu.

Oczywiście, że musiała się wywalić. Tylko ona bo nikt inny. I to jeszcze w jakim stylu! Jeszcze przed sekundą skupiała się na bieganiu, a w następnej już czuje że nagle brakuje jej gruntu pod jedną łapą i leci twarzą w ziemię. Wszystko ją bolało, a w pyszczku poczuła smak krwi przez przygryziony język, jednak oprócz tego wydawało się, że wszystko jest w porządku. Jasne, łapa ją bolała ale mogła normalnie nią ruszać, a to raczej dobry znak. Nie marnując więcej czasu, tylko pospiesznie otrzepała się z piasku i pognała za zapachem sarny i towarzyszy, starając się jakkolwiek nadrobić to co straciła. Mogło być to dość trudne zważając na fakt, iż była już dość zmęczona, aczkolwiek nie zamierzała się poddawać. Czekała całe życie na wzięcie udziału w Sarniej Gonitwie i nie zamierzała teraz stracić chociaż kawałka jej części.

Kiedy usłyszałem tąpnięcie za mną od razu się odwróciłem, zauważając Wiatr, która się wywróciła. Jeden kącik mojego pyska delikatnie poszybował ku górze, jednak mój uśmiech się poszerzył, gdy kotka wstała z własnych sił. Biegłem dalej za sarną. Wydawałem z siebie okrzyki, pilnowałem najbardziej jak potrafiłem tego, aby sarna biegła w stronę Orlej Przełęczy. Miałem nadzieję, że już niedaleko.