- Mhm, rozumiem! Nie dziwię się, pewnie może sama bym o tym pomyślała, gdyby... - gdyby jej rodzice żyli, gdyby byli w plemieniu, i gdyby zdecydowali się na kolejny miot. Nie przeszkadzał jej już brak rodzeństwa, i może zabrzmi to okrutnie, ale przyzwyczaiła się, że została już sama ze swojej rodziny.
- Wiem, wiem, nie wywierasz żadnej presji!! I dziękuję, że o tym powiedziałeś. W końcu, ten, trzeba rozmawiać, prawda? Zawsze trzeba mówić, co na sercu leży, i ja jak będę miała jakieś wątpliwości, czy cokolwiek, to też ci powiem - zapewniła. Nie chciała niczego przed Szczytem ukrywać, zresztą nawet nie miała czego. Wszystko starała się mu mówić, a poza tym... W jej życiu nic takiego się nie działo, co wymagałoby poważnej rozmowy. Była wyjątkowo spokojna, nie sprawiała problemów, nie miała z nikim problemów.
- Oj, no nie wiem - zachichotała. Musiałaby nauczyć się dużo, ale to bardzo dużo cierpliwości, bo kocięta były... Różne.

Kiedy kotka nie dokończyła zdania prawie od razu zrozumiałem... o co jej chodzi. W Plemieniu nie było rodziców kocicy, nie znałem też żadnego jej rodzeństwa. Żałowałem bardzo mocno. Bo chciałbym poznać rodzinę też mojej partnerki, tak samo jak ona miała okazję. Westchnąłem, ocierając się o brodę kotki, przymrużając delikatnie oczy.
Na jej kolejne słowa z ulgą skinąłem głową. To dobrze. Bo przez chwilę pomyślałem, że przez to, że ja chcę założyć rodzinę, to Huragan by się mogła poczuć wręcz zobowiązana do tego, aby spełnić moje życzenie. A tak nie było. W końcu w takim wypadku to... to Huragan większość by musiała znosić!
— Ale ja wiem — wymruczałem, uśmiechając się do szylkretki. Byłem tego pewien. No... musieliśmy na pewno się podowiadywać różnych rzeczy, ale. Przecież mamy czas. Poczułem ekscytację. Tym całym tematem i... z lekka chciałem już wszystko planować! Delikatnie łapami podreptałem w miejscu, aby następnie pyskiem wtulić się w futro kocicy.

- Mhm. A skąd? - podroczyła się nieco, a następnie również wtuliła się w futro partnera i uśmiechnęła szeroko. Niewiele już potem mówiła, aż do momentu, kiedy musieli wracać. Czuła się... naprawdę dobrze. Nie czuła już nieprzyjemnego ukłucia w środku, nie czuła, że robi jej się słabo, wreszcie czuła, że od tamtej chwili będzie już dobrze. I wiedziała, że z nikim innym już nie chciała spędzić życia, zresztą sobie tego nie wyobrażała nawet. Być może była za bardzo przywiązana do Szczytu... Ale czy to źle? Nie czuła, że była ograniczona wyłącznie do jego towarzystwa, bo dużo rozmawiała też z innymi.
Jeszcze chwilę posiedzieli w jednym miejscu, by następnie wrócić do obozu - i wtedy też Huragan się odpaliła, i ponownie zaczęła nawijać o różnych pierdołach, a aż nie dotarli do samej jaskini.

[zt]x2

Błoto nie wiedziało co zrobić. Huragan nie było. Nie było, nie było, nie było! Zniknęła, zostawiła ją zupełnie samą, samiusieńką w tym wielkim świecie! Ją, samą, jej dziecko! Znowu, znowu, czemu odeszła? Czy Błoto zrobiło coś, co by ją odrzuciło? Nie, niemożliwe! Mama ma kochać swoje kocię, czemu uciekła? Na początku nie wierzyło w to, ale ile można się wypierać.
Nawet nie umarła. Po prostu odeszła. Nikt jej nie zabrał, żadna siła jej tego nie narzuciła. Huragan ją opuściła i Błoto nie mogła tego znieść. Nie ponownie. Już było dobrze. Po co kotka zdobywała jej zaufanie, tylko po to, by zniknąć? Pytanie to gnębiło ją przez całe życie. Najpierw tata, potem mama, a teraz Huragan. Ale Błoto nigdy nic nikomu nie zrobiło, przysięga! Starało się okazać jak najwięcej miłości, być najbardziej lubialne, jak się tylko da! Nie zauważyło, żeby matka jej nie lubiła. Czy była aż tak ślepa? Nie wie, nie wie, nie wie czemu?
Nienawidziło być poza obozem. Tam, gdzie zawsze wszyscy uciekali, tam gdzie śmierć zasadzała się na jej najbliższych, tam gdzie teraz rozpaczliwie poszukiwała Huragan. Już wcześniej czuła to świeże powietrze, ten wiaterek w futrze, z tym samym złamanym sercem. Czemu nie boli mniej? Czemu jest tylko gorzej?
Jej łapy trzęsły się, kiedy kolejną godzinę chodziła i szukała. Nie znalazła zupełnie nic. Jej gardło było zdarte od krzyków i nawoływania. Ale nie mogła przestać, jeśli się podda, to matka już nigdy nie wróci. Tak jak tamta. Tak jak każdy, kto chociaż chwilę ją kochał. Odejdzie i wszscy będą mieli rację. Że jest porzuconym kociakiem, że nie tylko nie jest z plemienia, ale rodziców też w nim nie ma. Wszyscy będą wiedzieć, że z jakiegoś powodu Huragan nie kochała jej na tyle, by zostać. W tej chwili Błoto nie różniło się od siebie sprzed wielu księżyców. Jedyną zmianą było to, że teraz świetnie rozumiała, że została porzucona. Jakby jej istnienie nie wywołało żadnej reakcji, żadnego uczucia. Jak ma sobie teraz poradzić? Znowu tak przeraźliwie zagubiona i sama. Chowając w pamięci osobę, z którą wspomnienia teraz będą smakować gorzkim żalem i słonymi łzami.
Nie zorientowała się, kiedy jej oczy zaczęły się szklić. Kiedy z oczu poleciały łzy, a z gardła wydały się urywane szlochy. Próbowała wywęszyć jej zapach, wypatrzeć futro, usłyszeć głos i nic. Było same. Znowu.

//szczyt

Huragan zaginęła. Był to wielki ból, dla całego Plemienia. Dla mnie... Dla naszej córki.
Nie wiedziałem, dlaczego tak się stało. Bolało mnie to. Szukałem jej po terenach.
Nie znalazłem jednak swojej partnerki a... Błoto.
Zmrużyłem delikatnie z bólem oczy, po czym do niej się zbliżyłem, bez ostrzeżenia.
— Błotko... — zmrużyłem oczy. Polizałem ją między uszami.

Odkąd został następcą Wieszcza, Dąb skupiał na rzeczach, którymi mało kto w plemieniu będzie mógł kiedykolwiek się zajmować, jak zapamiętywanie i porządkowanie ziół czy powolnym praktykowaniu leczeń. Nadal jednak był łowcą, więc musiał wykonywać swój podstawowy obowiązek, jakim było dbanie o pełny stos zwierzyny.
Kocur postanowił dać sobie lekkie wyzwanie, udając się do Zacienionego Podnóża, oczywiście, nie sam. Za jego bezpieczeństwem śledził Brzask, który trzymał się wystarczającej odległości, by swoją obecnością nie zakłócać przebiegu polowania. Gdy tylko dotarli na miejsce, łowca skupił się i zaczął iść pod wiatr po górskiej murawie, rozglądając się za kryjącą się tutaj zwierzyną.

//mg