Golec była zadowolona, że jej terminatorka nie ma jej za złe tego drobnego spóźnienia. Posłała jej wdzięczny, krótki uśmiech. Gdyby Słodka Łapa jednak była w jakimś stopniu zirytowana, przywódczyni miałaby niemałe poczucie winy. Zapewne przeprosiłaby ją, ale... Co mogłaby więcej zrobić? No, nic. Co najwyżej obiecać, że to więcej się nie powtórzy. Musiałaby się starać chodzić szybciej albo opuszczać obóz wcześniej. Ale skoro Nektarek nie ma pretensji to... Nie ma tematu! Mogą przejść do treningu. Co prawda dziś nie będą przerabiać nic spektakularnego, ale... I tak będzie fajnie. A jeśli się szybko uwiną, to może uda im się zrobić coś jeszcze. Walka? Może znów razem zapolują? Możliwości jest wiele.
- Tak. Wymień je, a jeśli masz co do nich jakieś pytania, to od razu zapytaj. - Poleciła, a później nastawiła uszu, aby lepiej słyszeć. Ale nie zamilkła całkowicie. - Mam nadzieję, że wiesz, czym dokładnie jest kodeks i dlaczego powstał? - Wtrąciła jeszcze, nim terminatorka zaczęła mówić. To też jest coś, co koteczka powinna wiedzieć.

No to nastał czas na powrót pamięciami do kodeksu! Na szczęście akurat wszystkie zasady, które dotychczas poznała, pamiętała idealnie, więc nie powinna mieć z tym większego problemu. Odwzajemniła krótki uśmiech Golcowej Gwiazdy, po czym jedno z jej rudych antenek strzeliło delikatnie na wzmiankę genezy kodeksu. Ale i z tym nie powinna mieć problemu, a przynajmniej powie to co świtało jej w głowie.
— Jasne. — mruknęła w odpowiedzi na moment ściągając wzrok ze swojej mistrzyni. W tym samym momencie jej ruda kitka uderzyła o ziemie, zwiastując rozpoczęcie mowy Nektarek. — Kodeks jest to zbiór zasad, którymi powinien podążać każdy wojownik i jeżeli mnie pamięć nie myli to został on zesłany przez Gwiezdnych, aby między Klanami zapanował porządek. — zrobiła w tym momencie, krótką przerwę, po czym mrużąc z lekka pomarańczowe oczęta kontynuowała. — Jeżeli zaś chodzi o same zasady..."Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem.", "Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę." "Nowo mianowany wojownik musi odbyć milczące czuwanie przez jedną noc po otrzymaniu swojego imienia wojownika" oraz "Wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował choć jednego terminatora." to ostatni punkt, który nauczyłam się na treningu. Kojarzę też, że część z nich jest bardziej taka klanowa. I to wszystko. — odpowiedziała. Kojarzyła, ponieważ rzecz jasna to nie tak, że Słodka spoczęła tylko na tych 6 zasadach, bo pamiętała, że miała jeszcze kolejne 10 do zapamiętania. No więc korzystając z wolnego czasu, którego wtedy miała nadmiar podpytywała różnych wojowników i tak dalej, na czym przede wszystkim bazuje kodeks. Dowiedziała się, że duża część zasad jest taka życiowa, związana z klanem i przy dobrej obserwacji nie powinna mieć z nim większego problemu.

Uważnie słuchała, starając się wyłapać ewentualne błędy w wypowiedzi Słodkiej Łapy. Nie spodziewała się takowych, bo przecież jej terminatorka jest taka bystra i mądra! Na pewno już wcześniej wszystkiego pięknie się nauczyła, aby na treningu móc zabłysnąć. I... Golec nie myliła się! Nektarek rzeczywiście wymieniła każdą z ważnych informacji. Przywódczyni kiwnęła więc głową i milczała dalej, słuchając, tym razem, zasad kodeksu.
- Dobrze. Zostało jeszcze dwanaście zasad, ale spokojnie! Szybko je zapamiętasz. Są równie proste i zrozumiałe, co reszta. - Mruknęła krótko, a następnie poprawiła się i krótko odchrząknęła. - Zasada druga mówi, żeby nie polować i nie wkraczać na tereny innego klanu. I... Nie będę jej cytować, bo brzmi dosłownie tak, jak powiedziałam. Zasada czwarta również nawiązuje do polowania, a brzmi tak- "Zwierzyna jest zabijana tylko po to, by się nią pożywić. Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie." Kolejna, czyli piąta to "Kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem." W tym wieku kociak jest wystarczająco... Dorosły, jeśli można tak powiedzieć, aby rozpocząć trening. Zasada ósma i dziewiąta są ze sobą powiązane, posłuchaj, "Zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy ten umiera lub rezygnuje z rangi." oraz "Po śmierci lub rezygnacji zastępcy, nowy zastępca musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca." - I po tych dwóch zasadach zrobiła przerwę, aby wziąć dłuższy oddech. Przy okazji musiała upewnić się, że Słodka Łapa za wszystkim nadąża. - Nie za szybko? Jesteś w stanie zapamiętać wszystko? - Bo jeśli nie, to musiałaby powtórzyć i... Dobrze. Nie miałaby żadnego problemu, skoro jest tutaj, aby łaciatą uczyć.

Dwanaście zasad.
No tak, przecież wymieniła zaledwie cztery z szesnastu, o których mówił jej Tonące Słońce, aż głupio, że podczas treningu z nim dowiedziała się tylko o tych paru. Ale nie kwestionowała już tego co przerobiła z dawnym mentorem, a skupiała się na tu i teraz, czyli treningu z Golcową Gwiazdą. Biało-niebieska mistrzyni wymieniła kolejne pięć punktów, które nie były szczególnie trudne i faktycznie były zasadami życiowymi. Nie polować na terytoriach innych Klanów, zabijać zwierzynę nie dla zabawy, a jedynie dla pożywienia, mianowania kociaków od szóstego księżyca i tak dalej. Z racji, że były one proste nie miała żadnych pytań, czym oznajmiła kocicy, krótkim przytaknięciem głowy.
— Bez obaw! Nie są to trudne zasady, a bardziej jak wspomniałam życiowe, więc nie mam problemu i tępo też jest dobre. — oznajmiła przywódczyni, delikatnie unosząc kąciki pyszczka w subtelnym uśmiechu. Chciała mieć to jak najszybciej za sobą.

Krótko kiwnęła głową. Skoro nie ma pytań to idą dalej. Słodka Łapa najwidoczniej chciała mieć to jak najszybciej za sobą i w sumie... Nic w tym dziwnego, bo Golec tak samo. W końcu co może być fajnego w wałkowaniu nudnej, prostej jak budowa cepa, teorii. Szczególnie, że terminatorka nie jest sześcio księżycowym kocięciem, tylko dorosłą, mądrą panienką, która na pewno nie ma problemów z pamięcią i jest w stanie wszystko zapamiętać za pierwszym razem, bez żadnego powtarzania.
- A więc przejdźmy dalej. Zasada dziesiąta głosi, że "Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć." Na pewno miałaś okazję być na jakimś zgromadzeniu, więc nie będę ci tłumaczyć na czym one polegają. Zasada jedenasta to "Granice klanu muszą być sprawdzane i oznaczane każdego dnia. Przegoń każdego przekraczającego je kota. Z tym, że to się nie tyczy kociąt. Jeśli znajdziesz takie na granicy to musisz mu pomóc. I... W sumie zasada dwunasta trochę do tego nawiązuje, bo mówi, że "Wojownik nie może opuścić kocięcia w bólu lub niebezpieczeństwie, nawet jeśli jest to kocię z innego Klanu." Zasada trzynasta jest prosta- "Słowo przywódcy jest prawem." Czternasta- "Honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika." Takie koty to najczęściej wygnańcy. Kolejna zasada, przedostatnia- "Wojownik odrzuca wygodne życie pieszczoszka". No i ostatnia, któa powstała później niż poprzednie. "Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł." - No i koniec. Golec wzięła głębszy wdech, bo ten dłuższy monolog zabrał jej trochę powietrza. Co prawda nie mówiła tego na jednym wdechu, ale dość szybko i energicznie.
- Kodeksu koniec, więc... Możemy przejść dalej. Jest coś co chciałabyś teraz robić? Możemy powalczyć albo powtórzyć wspinaczkę. Możemy też zapolować, podejmij wybór. - Bo Golec było to obojętne. Skoro ona narzuciła kodeks to teraz Nektarek powinna wybrać, aby było sprawiedliwie i uczciwie.

Kolejne zasady tym razem jednak Golcowa Gwiazda postanowiła przekazać pozostałe punkty w jednej dłuższej wypowiedzi. Nie przeszkadzało to córce Barwnej Łączki, ponieważ słuch miała dobry i łatwo przychodziło jej zapamiętywanie informacji, dlatego nie sądziła, że będzie miała większy problem z zapamiętaniem ich wszystkich. W miarę możliwości, gdy mistrzyni o nich opowiadała, starała się chociaż raz w głowie powtórzyć sobie dany punkt i tak dotarły do końca. Szybko poszło. Bardzo dobrze! — A mam pytanie Golcowa Gwiazdo. Kto to dokładnie pieszczoszek? — był to jedyny element, który dla rudo-białej koteczki stanowił problem. Wiedziała o istnieniu Siedliska Dwunożnych, ale w głowie nie miała żadnych pobudek, by w tamte rejony się zagłębiać. O uszy również obijało jej się to stwierdzenie, ale jakoś nigdy nie miała okazji, by dokładnie o to zapytać, stąd właśnie skierowała się z tym do swojej mistrzyni.
— Możemy zapolować. — zaproponowała. Z początku ich spotkania pamiętała, że przywódczyni nie bardzo była dzisiaj w kondycji, więc nie chciała ją męczyć walką, a z drugiej wspinaczkę mogły powtórzyć innego dnia. I tak planowała po treningu zapolować, więc jeżeli zrobi to wcześniej to tym lepiej!

O! Pojawiło się pierwsze, w ocenie Golcowej Gwiazdy, dość istotne pytanie, bo dotyczące pieszczochów. No tak, skąd Słodka Łapa miałaby się o takich kotach dowiedzieć? Nie mówi się o nich zbyt często, bo tacy zazwyczaj się po lasach nie kręcą. I... Może to i lepiej? W końcu nie wiadomo jakie choróbska mogłyby ze sobą przynieść. Golec już raz odwiedziła Siedlisko Dwunożnych i mimo, że jest to miejsce co najmniej interesujące, to... Też dość odpychające, głównie przez tą swoją obcość i wrogość, którą wręcz emanuje, a przynajmniej w jej ocenie. Bo... Każdy może mieć inne zdanie. Kopcuch na przykład, zdawał się być dość zadowolony z mieszkania tam.
- To taki kot trochę podobny do samotnika. Znaczy, nie należy do żadnego z klanów, jednak mieszka w otoczeniu dwunożnych i najczęściej jest przez nich karmiony. Pieszczochy rzadko kiedy zapuszczają się w nasze okolice, a więc szansa na to, że takiego spotkasz jest bardzo niska. - Bliska zera, mogłaby Golec rzec. Sama chyba nigdy nie miała okazji z pieszczochem rozmawiać, a bynajmniej nie na nowych terenach. Może na tych starych kiedyś na takiego kota trafiła, ale... Nie miała co do tego pewności. W końcu w jej życiu wydarzyło się tak wiele! Nawet, jeśli ma całkiem dobrą pamięć (albo miała), to nie jest w stanie spamiętać wszystkiego.
- Dobrze, więc chodźmy. Tak właściwie to mam mały pomysł. - Mruknęła łagodnie, a następnie wstała i zaczęła kierować się w stronę Zimnej Toni. To tam będą polować. Dlaczego akurat to miejsce? A no dlatego, że Nektarek potrafi łowić ryby, z tego co Golec pamięta. Podpatrzy trochę jak uczennica łowi i może sama się na starość nauczy, ha! - Pamiętam, że nauczyłaś się łowić ryby, więc dziś na nie zapolujemy. Znaczy, ty. Ja poobserwuję, zgoda? - Zapytała. W sumie i tak z tym brzucho-bębem nie byłaby w stanie polować na normalną zwierzynę. Nic by z tego nie wyszło, skoro na ten moment bardziej się toczy, aniżeli chodzi.

Definicja określenia "pieszczoch" okazała się być z jednej strony interesująca, a z drugiej w Słodkiej Łapie zebrała się swego rodzaju...niechęć do takich osobników. Bo choć nie miała do czynienia z żadnym tym podobnym kotem, to jednak wieść, że żyły tak naprawdę na koszt dwunożnych będąc przez nich karmionych, stwarzało w jej głowie obraz kota leniwego, któremu nie chce się polować, bo przecież może dostać łatwy kąsek od kogoś innego. Nie rozumiała takiego podejścia, pewnie dlatego, że sama kochała polować, czuć ten napływ adrenaliny, kiedy wykonywało się wręcz perfekcyjny skok na ofiarę i z satysfakcją udanego podejścia odbierało jej się życie. A potem to uczucie zwycięstwa, triumfu i na koniec szczęście, że można było dorzucić coś od siebie na stos i napełnić czyiś żołądek. Choć koteczka polowała już któryś księżyc sama to wciąż przynosiło jej taka samą dawkę radości, jak za pierwszym razem, kiedy pokazała Orzeszkowi, że nauczyła się polować! — Rozumiem. — skomentowała na moment odwracając pomarańczowe patrzałki w przeciwną do pani Golec stronę, ale dosłownie tylko na kilka uderzeń serca, gdyż wieść o łowieniu ryb niezwykle ja zaskoczyła. Wprawdzie potrafiła łowić i też starała się w miarę możliwości doszkalać pod tym względem, lecz nie spodziewała się, że jej mentorka akurat zaproponuje to. Jej wibrysy drgnęły delikatnie, a ona z uśmiechem odpowiedziała. — Jasne. Przy okazji pani coś ode mnie podchwyci i będziemy mogły razem chodzić na łowienie hah. — wymruczała i jeżeli nic więcej mistrzyni nie miała do powiedzenia, powstała z siadu. Odczekała również chwilę, aż i ona to uczyni, a potem razem ruszyły w stronę Zimnej Toni. Troszkę wolniej niż zazwyczaj z racji na kondycje barwnookiej kocicy, ale jeżeli nie rozwinęła się żadna ważniejsza rozmowa, obie znalazły się raz-dwa przy brzegu jeziora.

O, no właśnie! Słodka Łapa wyglądała na zadowoloną z takiego obrotu spraw. Była pozytywnie nastawiona do łowienia, a nawet powiedziała, że Golec sobie co nieco od niej podpatrzy. Wizja wspólnego łowienia wydawała się być łaciatej kusząca. Bo po co robić to samemu, skoro można z kimś? W towarzystwie zawsze jest weselej, no przecież! A później, gdy Golec rzeczywiście się nauczy i opanuje tą technikę, będzie mogła uczyć młodsze pokolenia, które potem też będą przekazywać tą umiejętność dalej. W końcu jest to coś, co potrafi tylko garstka kotów, oczywiście nie wliczając Klanu Rzeki, który potrafi to doskonale.
- Już nie mogę się doczekać. - Odparła krótko i uśmiechnęła się pogodnie. Po tym obie koteczki ruszyły w stronę Zimnej Toni. I żeby było jasne, droga nie minęła w milczeniu! Golec przez cały czas zagadywała Słodką Łapę na najróżniejsze sposoby. Wesoło sobie gawędziły na luźniejsze tematy. Przywódczyni uciszyła się dopiero w momencie, gdy znalazły się przy celu ich małej podróży.
- No dobra. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia jak to robić, więc... Tym razem to ja jestem uczennicą - Powiedziała, rzucając spojrzenie na taflę wody. Była spokojna i nienaruszona. Falowała delikatnie, wzmagana przez lekki, przyjemny wiatr. Ale co ona się będzie nad tym rozczulać! Woda to woda, tak?

Wesoło rozmawiały ze sobą na przeróżne tematy, może też na częściowo niekoniecznie związane z treningiem, ale! Koniec końców dotarły do Zimnej Toni, gdzie w mig ich miła gawęda została przerwana. No to czas na łowienie! Zaśmiała się krótko na stwierdzenie Golcowej Gwiazdy, a przy tym posłała kocicy delikatny pocieszający i dodający otuchy uśmiech.
— Zobaczysz Golcowa Gwiazdo, że to nic trudnego! — zawołała naprzód, zbliżając się powoli i po cichu to tafli wody. — na początku musisz zbliżyć się do tafli po cichu, a przy tym kontrolować czy przypadkiem cień nie pada na nią, bo to odstrasza ryby. Zanurzamy łapę i...zamieramy w bezruchu. — wymruczała po cichu w kierunku mistrzyni po czym po kilku uderzeniach serca zastosowała się do swojej instrukcji, a więc - będąc już wystarczająco blisko tafli, uważała by cień przypadkiem na nią nie padał. Znalazła dobre miejsce i kiedy już to miała, przysiadła bliziutko brzegu i powoli zanurzyła lapę w lodowatej wodzie, zachowując bezruch. No to teraz czekamy.

Zrobiła kilka kroków tuż za Słodką Łapą. Przystanęła przy tafli wody zaraz obok niej, co chwila rzucając spojrzenie na Zimną Toń. Nie raz miała okazję się przekonać, że nazwa jeziora nie wzięła się znikąd, bo... Jest dość zimne, rzeczywiście. Kąpiele w nim mogłyby nie skończyć sie dobrze, szczególnie w te zimniejsze dni (a już nie mówiąc o Porze Nagich Drzew!).
- I... Trzeba czekać? Brzmi prosto - Odparła wyjątkowo cicho, jakby się obawiała, że jest w stanie spłoszyć ryby swoim głosem. Czy to możliwe? Cóż, nie wiedziała! Słodkiej pytać tez nie zamierzała, bo nie sądziła, aby koteczka wiedziała takie rzeczy. No bo czy ktokolwiek wie? A mniejsza z tym! Tak jak terminatorka chwilę temu, przywódczyni włożyła ostrożnie łapę do wody, oczywiście pilnując, aby nie rzucać swojego cienia na taflę wody i ruszać się jak najmniej, czyli w sumie tyle co nic.

Słodka Łapa miała więcej szczęścia. Nie musiała zbyt długo czekać aż coś wpadnie jej w łapy. W którymś momencie mogła wyczuć dotyk na łapie, którą zanurzyła w wodzie. Gdzieś tam pływała sobie niewielka ryba i najwidoczniej zainteresowała ją łapa terminatorki. Koteczka ma teraz idealną okazję, aby zwierza wyłowić. A Golec? Cóż... Musi czekać dalej.

Pokiwała pokrzepiająco głową na słowa mistrzyni. Kątem oka udało jej się zarejestrować, że podąża ona za jej słowami na co lekki uśmieszek wstąpił na lico rudo-białej terminatorki.
Na szczęście Słodka Łapa nie musiała długo czekać, aż poczuła charakterystyczny delikatny dotyk, który zwiastował o zbliżającej się ofierze. Na jej pyszczku zarysował się w tym momencie jeszcze mocniejszy uśmiech, a ona wyczuwając odpowiedni moment, zamachnęła się mocno łapą, wyciągając przy okazji w tym gwałtownym ruchu pazury, ażeby rybkę tą wyrzucić na brzeg jak najdalej od wody.

Chcesz rybkę? No i masz! Widocznie szczęście stało po stronie Słodkiej Łapy, która już za pierwszym razem (!) wyłowiła wspomnianą wcześniej rybkę. Kilka kropelek mrożącej krew w żyłach wody spadło na jej długie futerko i nie tylko, bo zapewne tez i na Golcowej Gwiazdy, ale kto by się tym przejmował, skoro terminatorka wyciągnęła właśnie z Zimnej Toni swoją pierwszą ofiarę? Na pewno nie rudo-biała, której uśmiechu nie dało się opisać. Wesoło zamachała rudą kitką i nie mogła powstrzymać cichego chichotu na wzmiankę mistrzyni.
— Spokojnie, na pewno do ciebie podpłyną Golcowa Gwiazdo, musisz uzbroić się w cierpliwość! A i jeszcze o jednej rzeczy nie wspomniałam. Oprócz łapy za przynętę może posłużyć też końcówka twojego ogona. — odpowiedziała w miarę cicho i powróciła ponownie do tafli. Sprawdziła, czy na pewno nie pada cień na nią, a wtedy ostrożnie włożyła łapkę do wody i ponownie czekała, bo niczego innego w tej chwili zrobić nie mogła.

Końcówka ogona? O! Może w taki sposób Golec powinna spróbować? Chociaż... Taktyka z łapą wydawała jej się być łatwiejsza. Wtedy można szybciej zareagować chyba. Ale żeby potwierdzić tą tezę musiałaby spróbować. I tak właściwie mogłaby zrobić to teraz, ale chyba najpierw wolała rzeczywiście nauczyć się łowić, a dopiero później próbować nowych, bardziej skomplikowanych rzeczy.

I tym razem nie tylko Nektarem miała szczęście, bo Golec również. Można powiedzieć, że ryby przypłynęły do nich niemalże w tym samym czasie. Było ich co najmniej kilka, każda z nich krążyła między łapami obu kotek, jakby rzeczywiście były nimi zainteresowane. Świetnie! Mają szansę, aby coś sobie wyłowić, byleby szybko, bo ta cała ławica nagle może odpłynąć, spłoszona jednym, delikatnym ruchem.

Tym razem zamiast pojedynczej rybeczki do obu kocic przypłynęła ich cała ławica! Ślepka Słodkiej otwarły się na ten widok szerzej, a zarazem wymownie spojrzała na mistrzynię obok. To był strzał w dziesiątkę! Wystarczyło tylko chwile poczekać, aż któraś z nich zainteresuje się zanurzoną łapką i kiedy rudo-biała terminatorka odczuła charakterystyczne skubanie, nie miała na co czekać dłużej. Wysunęła swoje szpony i w przeciągu kilku uderzeń serca zamachnęła się łapą, żeby przyczepić się pazurami do boku rybki i wyrzucić ją na brzeg do swojej koleżanki.

No proszę! Słodka Łapa jednym, zgrabnym ruchem wydobyła rybę na brzeg, aby następnie ją uśmiercić. I wszystko wyszło jej lepiej, niż mogłaby przypuszczać. Miała już na koncie dwie, co prawda niewielkie rybki. Za to Golec, mimo, iż robiła wszystko tak samo jak jej terminatorka, nie wyrzuciła zwierzyny na brzeg. Ryba umknęła w ostatnim momencie, przez co przywódczyni jedynie ochlapała nie tylko siebie, ale również Słodką Łapę.

To nie miało tak być. Liczyła, że uda jej się choć raz, jednak... Może po prostu tym razem nie ma szczęścia? Albo musi jeszcze sporo trenować, żeby w końcu się udało. Lub... Rzeczywiście robi coś źle, ale ani ona, ani Nektarek nie jest w stanie tego zauważyć i skorygować. No nic, będzie próbowała więcej, ale... Nie dziś.
- Wracajmy już, dość tego łowienia. Jeśli będziesz chciała, możemy przyjść tutaj następnym razem, by znów spróbować. - Powiedziała, odwracając się do rudej. Po swoich słowach wstała i otrzepała futro z wody, którą wcześniej się ochlapała. A co później? A no, jeśli jej uczona nie miała żadnych pytań to Golec pomogła jej zabrać ryby i obie wróciły do obozu. Dzisiejszy trening mógł zostać uznany za zakończony.

/Możesz zacząć nowy dzień

No i proszę, dwie rybki są? Są! Może i niewielkie, ale zawsze miała coś co mogła dorzucić od siebie na stos, a to z kolei był zawsze zadowalające i satysfakcjonujące. Z uśmiechem obserwowała jak następna rybka ląduje na brzegu i z wielkim wyszczerzem obróciła się do swojej mentorki, której cóż...nie poszło dzisiaj najlepiej. Ale nie martw się Golcowa Gwiazdo! Jeszcze będziesz miała z pewnością wiele opcji do łowienia skoro zdążyłaś już poznać podstawy.
— Z miłą chęcią, Golcowa Gwiazdo. — odmruknęła wesoło zabierając swój łup w pyszczek i przy boku przywódczyni ruszyła do obozu. Tam z kolei dorzuciła upolowane rybeczki do stosu i obie rozeszły się we własne strony, przy okazji też umawiając się na kolejny trening, który okazał się być zdecydowanie później niż obie zakładały.


Po chorobie Słodkiej Łapy i urodzeniu kociaków Golcowej Gwiazdy, kotki wreszcie mogły się spotkać na kolejnym treningu. Walka. Ostatni punkt, który musiała powtórzyć, by wreszcie móc otrzymać nową rangę i zacząć przekazywać pojętą wiedzę następnym pokoleniom. Ah, kiedy tylko o tym myślała, ciepło rozlewało się po jej ciele, a ona nie mogła się wręcz doczekać momentu, w którym przyjdzie jej odbyć milczące czuwanie. Jak zwykle rudo-biała ruszyła do Rysiego Gąszczu skąd najczęściej zaczynała trening z niebiesko-białą. Tam też postanowiła zaczekać na nią, siadając na skraju tych terenów i z uwagą rozglądała się po okolicy w celu doszukania się między drzewami charakterystycznego futra liderki.

Ostatnim punktem, jaki został Słodkiej Łapie do nauczenia (albo tak właściwie do powtórzenia) była walka. Oznacza to, że trening koteczki zbliża się do końca i z jednej strony Golec była z tego powodu bardzo szczęśliwa, bo jej uczona w końcu zostanie wojowniczką. Jednak z drugiej wiedziała, że będzie jej przykro, gdy ich wspólne treningi się zakończą. Na pewno będzie czuła pewnego rodzaju pustkę, której... Nawet nie będzie w stanie zapełnić. No bo z innym terminatorem to nie będzie to samo.
Umówiła się z Nektarek w Rysim Gąszczu. To tam będą dziś ćwiczyć. Teraz jest na to najodpowiedniejsza pora. Nie jest ani zbyt zimno, ani zbyt ciepło. Golec pozbyła się wielkiego brzucha już spory czas temu, a rudo-biała zdążyła wyzdrowieć, więc... To dobry moment na kolejny trening, skoro przez jakiś czas takowe odbywały się rzadziej albo w ogóle.
- Cześć, Słodka Łapo. Jak się dziś czujesz? - Przywitała się pogodnie, gdy wyłoniła się zza drzew. Od razu posłała kocicy szeroki uśmiech. Dobrze ją widzieć. - Dziś zajmiemy się walką. To ostatnia rzecz, którą musimy przerobić. Później... No, później trening się skończy. - Na zawsze. Ale hej, spokojnie! Słodka Łapa może być pewna, że szybko w jej łapki dostanie się jakiś terminator. A które kocięta są następne w kolejce do mianowania? Małe Golce, rzecz jasna! - Sądzę, że wiesz na temat walki całkiem sporo i nie muszę niczego ci tłumaczyć, ale... Wolę się upewnić. Gdybyś miała jakieś wątpliwości i pytania to najlepiej zadaj je teraz. - Wyjaśniła spokojnie, posyłając jej krótkie spojrzenie.

— Witaj Golcowa Gwiazdo! — zawołała radośnie, gdy sylwetka mentorki wyłoniła się zza drzew, a uśmiech powstały na skutek zjawienia się kocicy nie ustępował z jej mordki ani na uderzenie serca. Ostatnie spotkanie...było poniekąd bardzo smucące, gdyby spojrzeć od strony ile czasu spędziła z przywódczynią na wspólnych treningach i ile wiedzy od niej do tego czasu pojęła. Na pewno kilka pierwszych dni będzie strasznie dziwnych, hah, kiedy będzie miała nową rangę i zamiast pójść od rana na trening, będzie miała cały dzień wolny, albo! Kto wie może skapnie jej się jakiś nowy uczeń? Ale super byłoby otrzymać go od razu na swojej ceremonii! Ale no, wracając. Z pewnością będzie jej tego brakować przez pewien czas, aż nie przyzwyczai się do nowych okoliczności i nowego trybu życia, a mimo to kontakt im się nie urywa przecież na wieczność! Zawsze jakiś wspólny wypadzik na łowienie rybek albo polowanie wchodził w grę!
— Oczywiście! Mhm...czy mam powiedzieć gdzie są czułe punkty albo podać przykład jak korzystać z dogodności terenu? — zapytała, a jej wąsiska delikatnie drgnęły z podekscytowania. Choć kociczka nie przepadała zbytnio za walką, to wiedziała, że była ona potrzebna do samoobrony przed nie tylko innymi kotami, ale i co ważniejsze drapieżnikami. A więc musiała potrafić się obronić i unicestwiać zagrożenia, którym mogła dać radę!