Szukała i szukała, wertowała każdy skrawek terenu Skraju Lasu w poszukiwaniu tej jednej zwierzyny, której potrzebowała. Już nawet myślała, że szczęście, które dopisywało jej od początku lub czuwający nad nią przodkowie ją opuścili, gdy z ulgą mogła odetchnąć zauważając nagle potencjalny posiłek. Oho! Jest i jej trzecia ofiara. Jej pomarańczowym ślepkom bowiem ukazał się zajączek, dosyć sporawych rozmiarów, ale za to szczupły. No, teraz byle się udało! Przypomniała sobie zasadę dotyczącą tego rodzaju zwierzyny, więc automatycznie ściszyła oddech, ustawiając się pod wiatr. Ugięła łapy, tak by nie szurać brzuchem po ziemi, a także zrównała ogon z linią grzbietu. W takiej pozycji ruszyła w stronę zajęczaka, mając na uwadze wszelkie gałązki i i tego typu rzeczy, które omijała za wszelką cenę. No...nie chciałaby przepuścić takiej okazji! A zresztą, w tym skradaniu pokładała swoją wygraną w tym jej małym pojedynku z Golcową Gwiazdą! Musiało się więc udać!
Kiedy udało jej się zbliżyć na odpowiednią odległość, oddała skok, by następnie przyszpilić go do ziemi, a później wykonać czystą formalność ukrócenia mu życia.

No i tym razem również wszystko poszło dobrze. Znaczy, przynajmniej w jakimś stopniu. Słodka Łapa wykonała pozycję łowiecką i perfekcyjnie ruszyła w stronę nic świadomego zająca. Zbliżała się coraz bardziej, nawet wykonała skok, ale... Coś poszło nie tak. W locie mogła dostrzec, że zza krzaków na przeciwka wyłania się Golcowa Gwiazda. Przywódczyni najwidoczniej też miała zamiar tego zajączka upolować. Właśnie miała skakać w jego stronę, jednak zatrzymala się, gdy tylko spostrzegła Słodką Łapę.
- Słodka Łapo! - niemalże od razu pozwoliła sobie na krzyk. Zwierzyna i tak zdążyła się już zorientować o obecności kotów i rzuciła się do ucieczki. Takiego świetnego biegacza ciężko byłoby dogonić. - Słodka Łapo, dobrze, że się na siebie natknęłyśmy. Udało ci się coś złapać? - zapytała od razu, całkowicie wychodząc z krzaków.

Już myślała, że dorwie w swoje łapki zająca. Już nawet wybijała się z tylnych łap, gdy nagle w jej uszach rozbrzmiał szelest liści, a po kilku uderzeniach kątem oka dostrzegła poruszający się krzew i wyłaniającą się z niego krzyczącą sylwetkę swojej mistrzyni. Zdziwiona, upadła na ziemię nie wierząc własnym oczom. Golcowa Gwiazda? Ale...co ona tu robiła, czy nie miała polować po drugiej stronie? Pytała siebie w myślach zbierając się ostatecznie do kupy. Oh, no i przez nią uciekł jej zając! Niech to na Gwiezdny Klan! Westchnęła cicho, przenosząc ostatecznie wzrok w stronę przywódczyni.
— Właśnie...to miała być moja ostatnia zdobycz i miałam wracać. Udało mi się upolować mysz i ptaka! — mruknęła koniec końców uśmiechając się w stronę niebiesko-białej i nawet poruszając wesoło ogonkiem. No...co jak co ale Nektarek w tym momencie była z siebie dumna! — A tobie, jak poszło polowanie? — zapytała na koniec będąc ciekawą, jak rozkładały się teraz szanse na wygraną.

Obie wyglądały na równie zaskoczone takim obrotem spraw. Z gardła Słodkiej Łapy wydobyło się ciche westchnięcie, ledwo słyszalne dla Golcowie Gwiazdy, jednak sprawiło ono, że w przywódczyni zasiało się ziarnko niepewności. Coś nie tak? Coś złego zrobiła? Dowiedziała się o wszystkim chwilę później i okazało się, że... Wszystko jest w porządku. Co prawda Słodka Łapa złapała jedynie dwie zdobycze, ale to nic! To i tak więcej niż to, co udało się znaleźć Golec.
- Złapałam bażanta, takiego dużego i kolorowego. - Pochwaliła się, w ogóle nie będąc zawiedzioną swoją porażką. Cóż, nie pierwszy i nie ostatni raz. Z resztą świadomość o wygranej Nektarek wprawiała ją w radość. - No. To wygląda na to, że wygrałaś! Darujmy sobie tą trzecią zdobycz, będzie jeszcze wiele okazji do zapolowania - Bo będą to polowanie ćwiczyć. Co prawda Słodka Łapa już wszystko dobrze umie, ale... Ale co nieco można by doszlifować. Z resztą, nie próbowały jeszcze polować na drzewach albo chociażby łowić ryby. Tego drugiego przywódczyni nie potrafi, ale chętnie się poprzygląda, to może nawet i coś z tego wyciągnie. - Zgodnie z umową, możesz wybrać jaka będzie kolejna rzecz, którą przerobimy. Zapamiętaj to, bo dziś się jeszcze przejdziemy. Masz siły? - Zapytała łagodnie. Jeśli by się okazało, że koteczka chce już wrócić do obozu to wróciłyby. Jeśli natomiast, że chce zostać i dowiedzieć się czegoś jeszcze, zostałyby i przeszły po najbliższych terenach, tak szybciutko, by tylko je po krótce przedstawić. Nic męczącego, ani czasochłonnego, szczególnie jeśli się idzie w takim świetnym towarzystwie!

Jak się dowiedziała, jej mistrzyni upolowała jedynie bażanta. Ładnie! Szczególnie że zaznaczyła, że był sporych rozmiarów. No...to pewnie starczał na większy posiłek lub dla dwóch kotów! Tak czy inaczej pogratulowała liderce, nawet jeżeli, jak się okazało to ona miała wygrać ich małe zawody. Przytaknęła też głową na wzmiance o trzeciej zwierzynie, którą zgodnie postanowiły sobie odpuścić. — zgoda! — dodała jeszcze i uśmiechnęła się wesoło, a jej ruda kiteczka zabujała się równie radośnie na boki. Taki układ jak najbardziej jej pasował. Pewnie będą miały jeszcze wiele okazji, by się zmierzyć i kto wie, może tym razem to Golec będzie miała więcej szczęścia i to ona zwycięży! Czas pokaże!
— Oczywiście i ze spokojem Golcowa Gwiazdo! Mam tyle sił, że mogłabym z pewnością przejść caaaaaałe nasze granice! — mruknęła rozbawiona, na koniec zmieniając swój wyraz mordki na bardziej zadziorny. Z tym przejściem całych granic mogło być ciężko, ale mimo wszystko, o dziwo Słodka Łapa nie czuła jakoś wielkiego zmęczenia. Może dlatego, że między wytropieniem jednej, a drugiej ofiary musiała troszkę pospacerować i ani razu nie zdarzyło jej się by musiała gonić zwierzynę przez jakiś odcinek, dlatego sił miała cały zapas! Czekała tylko na polecenie przywódczyni, zastanawiając się gdzie kocica chciała się przespacerować. W głowie tez zaczęła się zastanawiać, co chciałaby przerobić następnego wschodu słońca. Co prawda...będzie miała na to dużo czasu, ale! Nie zaszkodzi już o tym pomyśleć, choć troszkę.

Kiwnęła krótko główką. Ona również miała w sobie siły, może nie tyle co Słodka Łapa, ale wciąż wystarczająco, by się trochę przejść po wichrowych terenach. Taki o, spacerek, podczas którego pokaże swojej terminatorce tereny. Chociaż... Chociaż czy jest tego sens? W końcu kremowa mogła już to wszystko poznać, a wtedy wycieczka krajoznawcza byłaby zbędna. Może... Może najlepiej będzie, jeśli po prostu zapyta.
- No to idziemy! Powiedz tylko, czy zdążyłaś poznać całe wichrowe tereny, czy tylko poszczególne miejsca? - To ważna informacja. Jeśli się okaże, że jest coś, gdzie Słodka Łapa nie była, no to się tam przejdą, a w międzyczasie może przerobią rangi? Albo zasady kodeksu z polowaniem? A może powtórzą teorię walki/ wspinaczki i na następnym treningu rozpoczną od praktyki, od razu, tak jak dziś? No, zobaczy się. Golec zaraz coś wymyśli!

— Mhm...wydaje mi się, że odwiedziłam większość miejsc, które znajdują się na naszych terenach. Przede wszystkim znam te na dole od Rysiego Gąszczu do Wietrznego Gaju i Barłogu. Resztę zwiedziłam na własną łapę. — mruknęła w odpowiedzi na jej pytanie bez chwili dłuższego zastanowienia. Właściwie to Słodkiej Łapie udało się chyba odwiedzić wszystkie miejsca znajdujące się na wichrowych terenach, ale nie była pewna czy na pewno. Przede wszystkim albo wędrowała do Zimnej Toni, żeby ćwiczyć swoje umiejętności łowienia ryb, albo w kierunku Szarotkowej Łączki i Piszczących Traw, by po polowaniu zebrać jeszcze kilka szarotek dla siebie i swojego legowiska.
— Pewnie znajdą się miejsca, w których jeszcze nigdy nie byłam. Właściwie...to rzadko kiedy zapuszczałam się w okolicach podnóża gór, w sensie cały ten odcinek obok Sokolich Gór. Możemy te tereny przejść. — zaproponowała machając wesoło rudym ogoneczkiem na boki, a podczas gdy oczekiwała odpowiedzi ze strony mentorki; koteczka napawała się widokiem tej części terytoriów. Gdyby mogła, Nektarek cały czas przebywałaby na nich. Uwielbiała wychodzić na spacerki, patrole, polowania. Czasem lubiła także udawać się na łąki, by powygrzewać się na jakimś większym kamieniu lub pobiegać wśród barwnych kwiatów. Oh tak...to ostatnie w szczególności lubiła robić. Dlatego nie dziwota, że w tym również momencie wzrok terminatorki mógł zdawać się lekko rozmywać w zamyśleniu, gdyż wyobrażała ona sobie jak hasa bezkarnie po tych włościach.

No to... Całkiem dużo. Ale nic w tym dziwnego. Slodka Łapa jest przecież taka bystra i ciekawska! Golcowa Gwiazda wcale nie dziwiła się, że koteczka zdążyła poznać tereny na własną łapę. Na jej miejscu zrobiłaby dokładnie tak samo i to nie tylko dlatego, że ciekawość by ją do tego nakłaniała. Powodem zapewne byłby też przedłużający się trening, który szybko chciałaby skończyć. W końcu inne koty w jej wieku są już wojownikami. Ale spokojnie! To nie żaden wstyd, szczególnie, jeśli to mistrz zawalił, a nie uczeń.
- No to przejdziemy się do Podnóża Gór, nie jest daleko. - Na pewno nie na tyle, by miała się zmęczyć. Cóż, starość nie radość. te dziewięć żyć, wbrew pozorom, nie sprawia, że przywódca czuje się jak młody, pełen sił kot. A... Szkoda, bo szczerze mówiąc, takiej Golec przydałoby się troszeczkę więcej energii i siły. Mogłaby robić swoim terminatorom dłuższe treningi i spotykałaby się z nimi częściej. Czyż to nie byłoby cudowne? Może nawet udałoby jej się wytrenować ich tak, aby załapali się na jedną, wspólną ceremonię? Nocne czuwanie jest ciekawsze, gdy ma się kogoś obok siebie. Co prawda trzeba zachować grobową ciszę, ale to nic. Wciąż można zrobić wiele, ciekawych rzeczy.
Zaraz po swoich słowach łaciata ruszyła w kierunku ustalonego celu. Już wiedziała, co będą robić, gdy dotrą na miejsce. Ale... Ale o tym powie Słodkiej Łapie później. To może być coś w rodzaju niespodzianki, ale takiej, która nie sprawia dziecku radości. Chociaż... Różnie to z tym bywa. Niektórzy lubią uczyć się nowych rzeczy i reagują na to entuzjastycznie. Inni... Nieco mniej, ale to nic, w końcu każdy jest inny.
- Powiedz no, czy znasz imiona trzech najważniejszych kotów w Klanie Gromu i Klanie Rzeki? O Wicher nie pytam, bo jestem pewna, że doskonale wiesz! - Bo to akurat jedna z najprostszych rzeczy, by znać swojego lidera, jego zastępcę oraz medyka i jego ewentualnych terminatorów. Wiedzą to nawet najmłodsi członkowie klanu.

Mentorka przystała na jej propozycję co ucieszyło Nektarek, wywołując na jej pyszczku lekki radosny uśmiech. Przy okazji też jej głos wyrwał kociczkę z rozmyśleń, by ta mogła powrócić na ziemię i ponownie skupić się na treningu. Chwilę później obie kotki ruszyły we wcześniej obrane miejsce, a w międzyczasie Golcowa Gwiazda postanowiła odezwać się, kierując pytanie do o wiele młodszej sobie terminatorki. Ta, zamyśliła się na moment, ale dosłownie na króciutką chwileczkę, by przypomnieć sobie wszystko ładnie i dokładnie.
— Mhm z Gromu na pewno wiem. Przywódcą jest Krucza Gwiazda, zastępcą Mroźny Poranek, a medykiem Lodowy Potok, z kolei w Klanie Rzeki...mhm...nie jestem do końca przekonana, ale kojarzy mi się coś, że Poranna Zorza jest u nich medykiem. A jeżeli chodzi o przywódcę i zastępcę, nie wydaje mi się, że dotarła do mnie ta informacja, albo po prostu wypadło mi to z głowy, hah. — mruknęła w odpowiedzi siląc się na przypomnienie miana lidera i zastępcy w tworzącym się Klanie Rzeki, których mimo wszystko i tak niestety nie pamiętała. Ale no...po to miała mentora, by takie braki jej uzupełnił!

Słodka Łapa na jeden, krótki moment ucichła, zapewne po to, aby skupić się i chwilę zastanowić nad tym, co chce powiedzieć. Takie... O, zebranie myśli. Bo temat, który właśnie przerabiają nie jest wcale taki trudny! Po prostu imion jest dość dużo i łatwo je pokręcić albo nawet całkowicie pominąć. Na szczęście Nektarek nie miała takiego problemu. Władze Klanu Gromu wymieniła bezbłędnie. Co do Klanu Rzeki, znała tylko medyczkę, ale to nic! W końcu trzeci klan dopiero co przybył do lasu, no i na ostatnim zgromadzeniu pojawił się bez przywódcy. Informacja o Krzywej Gwieździe mogła się jeszcze nie roznieść.
- W Klanie Rzeki przywódcą jest Krzywa Gwiazda. O zastępcy na ten moment nic mi nie wiadomo. - Tylko dlatego, że na spotkaniu przywódców, które jakiś czas temu się odbyło, nie było nic mówione na temat zastępcy. Zapewne klany dowiedzą się o tym dopiero na następnym zgromadzeniu. Kolejne przypada na Porę Nagich Drzew. Jejku, najgorzej. - Klan Gromu wymieniłaś bezbłędnie! Jeśli chodzi o Klan Cienia to ostatnim przywódcą była tam Lisia Gwiazda, zastępcą Chłodny Blask, a medykiem Wirujący Liść. - Dlaczego jej o tym powiedziała? Cóż, chyba tyko dlatego, żeby... Żeby było. Żeby Słodka Łapa wiedziała, tak gdyby coś. Równie dobrze ta wiedza nigdy może jej się nie przydać, ale to bez znaczenia. Z resztą, właśnie dochodzą do Podnóża Gór, więc lada moment zajmą się czymś innym, czymś zdecydowanie ciekawszym i praktycznym, oczywiście.

No...jedyne czego jak się okazało nie pamiętała to było to imię przywódcy rzeczniaków, bo nawet sama Golcowa Gwiazda nie wiedziała jak to było z ich zastępcą. Okey, chociaż tyle dobrego! Zapamiętała oczywiście Krzywą Gwiazdę, podobnie jak imiona najważniejszej trójcy z Klanu Cienia, o którym...zapomniała. Tyle księżyców już minęło odkąd czwartego klanu z nimi nie było, że nawet nie spodziewała się, że liderka będzie chciała, aby jej ich wymieniła. Zresztą...pewnie nawet nic by nie powiedziała, ponieważ miała wtedy zaledwie 6? chyba tak...tylko tyle księżyców nim wybuchł pożar i musieli szukać nowego domu. Ale! To i tak nie zmieniało faktu, że fajnie było o tym wiedzieć. Szczególnie gdy było się tak ciekawskim kotem, jak rudo-biała terminatorka, hah! Z kolei na temat Klanu Gromu, uśmiechnęła się wesolutko. Głupio byłoby nie znać władzy przeciwległego Klanu, TYMBARDZIEJ, gdy miało się okazje zobaczyć jego najważniejsze koty na żywo!
Droga dwóm kocicom mijała naprawdę szybko i nim obie się obejrzały, na horyzoncie zaczynało być widać wspomniane i obrane miejsce - Podnóże Gór. Czy Golcowa Gwiazda miała tam dla niej jeszcze jakieś zadanie, o którym nawet nie wspomniała swojej podopiecznej? Cóż...zaraz się przekonamy!

Słodka Łapa przemilczała informację o ostatnich władzach Klanu Cienia, ale... Ale to nic. Najwidoczniej wszystko było dla niej jasne i nic w tym dziwnego, skoro terminatorka jest taką mądrą koteczką! Z drugiej strony, dobrze, że nie zaczęły żadnego nowego tematu, bo właśnie dotarły do Podnóża Gór, gdzie miały przerobić jeszcze jedną, dość łatwą rzecz. Nawet, jeśli okaże się, że ruda tego nie potrafi, to nic. Golec była pewna, że szybko zrozumie co trzeba robić, aby wyszło.
- Jesteśmy. Chciałam, żebyśmy dziś poćwiczyły jeszcze wspinaczkę. To nic trudnego, może nawet to potrafisz? - Zapytała, a w międzyczasie zaczeła rozglądać się za drzewem, które mogłoby posłużyć im do nauki. Drzew jest tutaj dość dużo, a więc do wyboru do koloru, jak to się mówi!

Niedługi czas później okazało się, że znalazły się na miejscu. Początkowo Nektarek sądziła, że to tylko pierwszy przystanek, od którego zaczną iść w dół, lecz o dziwo jej mistrzyni postanowiłaaaa...nieco inaczej. Cofnęła się o krok bowiem zaczęła kierować się już w dół; w stronę liderki, a zaskoczony wzrok skierowała na jej pysk i na jej wyróżniające się dwukolorowe oczy. A słysząc jej dalsze słowa jedno z jej uszu strzeliło nagle. Wspinaczka. Mhm...właściwie nigdy nie myślała aby się wspinać, bo jakoś tak nigdy jej w parze z tym nie było. Mooooże kiedyś coś próbowała w tym zakresie, lecz na pewno bardzo mało i na niewielkie odległości.
— Mhm...coś...coś mi się kojarzy. Może nawet kiedyś próbowałam, ale nie często więc raczej, tfu, zdecydowanie! - jestem w tym słaba, hah. — przyznała szczerze śmiejąc się wesoło na koniec. No tak, może i dobrze polowała i tropiła, ale wspinacz z niej na pewno wyśmienity nie był!

A więc Golec będzie musiała pokazać Słodkiej Łapie całą wspinaczkę od podstaw. Wszystko ładnie wytłumaczy, a może nawet postara się pokazać wszystko dokładnie i powoli. Chociaż... Zapewne wtedy nie będzie wyglądać to tak... Naturalnie, a raczej sztucznie, bo generalnie to chodzi o to, aby ruchy były płynne i szybkie. Zupełnie tak, jak w walce.
- To nic. Poćwiczymy i na pewno będziesz świetnym wspinaczem! - Bo to żadna filozofia. Na początku cały proces może wydawać się skomplikowany, ale to tylko pozory. Jeśli już się do drzewa przyczepi, to wszystko idzie jakby automatycznie. Intuicja sama podpowiada co należy robić. - To drzewo powinno być w porządku. - Powiedziała, gdy zbliżyła się do jednego z szerszych i grubszych drzew. Było zdecydowanie niższe niż reszta, w dodatku jego gałęzie wyglądały na dość... Wytrzymałe. - Kiedy już wybierzesz drzewo, musisz znaleźć miejsce, w którym kora jest stabilna. Chodzi głównie o to, żeby nie odpadła, bo wtedy ty zlecisz razem z nią, a taki upadek może nie być przyjemny. - Można się mocno obić, można coś złamać albo skręcić. W sumie konsekwencje takiego wypadku są naprawdę różne i wybór jest ogromny. - Gdy już zadecydujesz, przychodzi pora na wspinanie się. Najważniejsze jest to, aby ruchy były płynne i szybkie. Nie możesz robić tego powoli, bo wtedy tez możesz spaść. - A mówiąc to, przystąpiła do wspinania. Wykonała krótki, niezbyt wysoki skok, aby zaczepić się pazurami kory. Następnym ruchem było odepchnięcie się tylnymi łapami, aby wzbić się wyżej. Wykonała kilka takich ruchów, do momentu, w którym znalazła się na jednej z gałęzi drzewa. - Widzisz o co dokładnie chodzi? Musisz się... Naprzemiennie zaczepiać i odczepiać kory. A z resztą... Gdy zrobisz pierwszy ruch, to samo przyjdzie i będziesz doskonale wiedziała co robić! - Zawołała do terminatorki, posyłając jej zachęcające spojrzenie. Liczyła, że teraz ruda wejdzie na górę i usiądzie obok. Jeśli się jej nie uda, to nic! Będzie miała dużo okazji, aby próbować i w końcu na pewno wyjdzie!

Przytaknęła głową jak zwykle uśmiechając się szeroko. Oh. Golcowa Gwiazda z pewnością zrobi z niej wspaniałego wspinacza! O to martwić się nie musiała! No więc podeszła razem z szaro-białą liderką do wybranego drzewa i uważnie przysłuchiwała się jej słowa, co jakiś czas mrucząc z uznania, a w międzyczasie próbowała w głowie wszystko odpowiednio sobie uszeregować i może nawet jakoś z wizualizować, zanim zaprezentowała jej na żywo starsza kocica. No więc mhm...musiała uważać na korę, by ta była stabilna oraz wykonywać szybkie i płynne ruchy. No i rzecz jasna mocno przytwierdzać pazury, żeby przypadkiem nie spaść! Nie brzmiało to, jak coś niewyobrażalnie trudnego i nieosiągalnego, dlatego Słodka Łapa lekko przygryzła wargę, oglądając drzewo, a w głowie starała się obrać sobie ścieżkę do gałęzi, na której siedziała mistrzyni. No dobra, no to chyba wszystko miała już gotowe! A skoro tak odsunęła się o krok bądź dwa, by oddać niewielki skok. Zmarszczyła wtedy brewki i wbiła najmocniej jak potrafiła swoje ostre pazureczki w korę. Następnie jak kocica postarała się odepchnąć tylnymi łapami, aby unieść się wyżej. I tak w kółko powtarzała ten manewr by znajdować się coraz wyżej i wyżej, w tym samym też czasie tracąc coraz więcej energii. Co jak co, może wysokość nie była nie wiadomo jak wielka, jednak wciąż był to wysiłek do którego Nektarek nie była przyzwyczajona. Tu przede wszystkim musiała się posiłkować swoją siłą, a tej nie miała tak dużo jak dla przykładu Orzechowy Cień! Bo ten...ten to miał naprawdę dużo siły, o czym przekonała się na wspólnym sparingu. No. Koniec końców znalazła się na górze, troszkę zdyszana, ale hej! Udało jej się wspiąć. Pewnie Golec naczekała się na nią z dobrą chwilę, ale co tam! Ważne, że jej podopiecznej udało się znaleźć obok niej. — Je...Jestem! — oznajmiła głośno, po czym przysiadła obok starszej, rozglądając się przy okazji na boki. — Wo! Ale tu jest widok! No...pewnie pani Golec widziała znacznie ładniejsze, ale sama nie spodziewałam się, że tak to wszystko z góry wygląda! No, to teraz chociaż wiem jak widzą ptaszystka, chociaż one, one to często siadają jeszcze wyżej! Te to muszą mieć stamtąd widoki! — mruknęła zdecydowanie ożywionym tonem, jakby całe towarzyszące jej zmęczenie nagle z niej uleciało. — A ty wspinałaś się kiedyś tak wysoko? Ale...chwilka, chwilka um...bo właśnie teraz zdałam sobie z czegoś sprawę. Wszystko fajnie, pięknie, ale jak się schodzi na dół? hah — zapytała, bo właśnie do niej dotarło, że wejść - to jedno - ale zejść to drugie. A ona nie chciała tu zostać na zawsze!

Golec uważnie obserwowała poczynania swojej terminatorki. Słodka Łapa wspinała się do góry bardzo dzielnie. Nie miała zamiaru się zatrzymać, ani zrezygnować, a zamiast tego wciąż szła wyżej. W rezultacie może i była zmęczona, ale za to mogła być z siebie dumna, że udało jej się wejść tak wysoko. Siedziała teraz obok Golec, zachwycając się pięknym widokiem. No racja, jest pięknie. Gdyby wybrały wyższe drzewo, zapewne byłoby jeszcze piękniej. Tak właściwie mogą zrobić to następnym razem.
- No, masz rację, ładnie jest. Bycie na takiej wysokości może być nawet dość... Imponujące. - Pomijając fakt, że w każdej chwili można spaść, jeśli tylko zrobi się ten jeden, nieuważny krok. Ale spokojnie, tym razem nie dojdzie do żadnej tragedii! Golec wszystko dokładnie obserwuje i jeśli by tylko zauważyła, że rudej poślizgnęła się łapka, byłaby gotowa ją chwycić. Za co? Za cokolwiek! Za łapę, za ogon, za futro. Wszystko, byleby tylko nie zleciała. No, a w ostateczności mogłaby sama rzucić się w dół, aby robić za... Materac. Wiadomo, że jej wielka tusza spowodowałaby, że spadłaby o wiele szybciej niż terminatorka.
- Zaraz wszystko ci pokażę, kochana. Wbrew pozorom schodzenie jest tak łatwe, jak wchodzenie - No i można zejść na dwa różne sposoby, z tym, że jeden jest dość... Niebezpieczny. Znaczy, można się przy nim połamać, rzecz jasna! I szczerze mówiąc, Golec wolała o tym wszystkim Nektarek powiedzieć, tak na wszelki wypadek. Bo mogłoby się okazać, że terminatorka kiedyś wpadnie na taki głupi pomysł, by z wysokiej gałęzi drzewa po prostu... Zeskoczyć. - No więc tak. Najlepiej jest schodzić, tak jak się wchodzi, znaczy głową do góry, dupką do dołu. No i wygląda to tak. - A mówiąc to, przystąpiła do krótkiej prezentacji. Ustawiła się tak, jakby chciała wchodzić wyżej. Zaczepiła pazury o korę, a następnie zaczęła naprzemiennie odczepiać i zaczepiać pazury o korę, oczywiście odpychając się tylnymi łapami w dół. Czyli no, odwrotna procedura. Gdy znalazła się wystarczająco blisko ziemi, wykonała ostateczny odskok. Wylądowała zgrabnie na ziemi, a wtedy uniosła głowę do góry, aby móc zerknąć na Słodką Łapę. - Nic trudnego, spróbuj. Jest jeszcze drugi sposób, a polega na zwykłym zeskoczeniu z gałęzi, ale szczerze mówiąc, nie polecam. W taki sposób można sobie coś... Uszkodzić. W najgorszej sytuacji umrzeć. - Czy na pewno umrzeć? Co prawda nie miała co do tego pewności, a jedynie podejrzenia i domysły, ale... To jak najbardziej wystarcza, by móc Słodkiej powiedzieć.

— Yhym! Mogę się z tym zgodzić. — przytaknęła swojej mentorce w kwestii imponującej wysokości. Po dzisiejszym treningu Słodka Łapa mogła stwierdzić, że wspinaczka jest w sumie bardzo fajna. Męcząca, ale na koniec jako nagrodę otrzymywało się superancki widok z góry, więc... było warto przemęczyć się ten kawałek, by zobaczyć coś takiego! Może nawet poszuka sobie jakiejś kryjówki na drzewie? To...mógł być naprawdę dobry pomysł! Ale, na razie nie o tym. Teraz był czas na trening, a nie bujanie w obłokach! No, także skup się Nektarek, bo właśnie twoja mentorka tłumaczy ci jak się schodzi na dół. Kocica zaręczyła ją w tej kwestii, że było to łatwe tak jak wchodzenie. Oh, koteczka naprawdę liczyła, że tak było i żadnej niemiłej niespodzianki nie otrzyma! Ale nie, na szczęście faktycznie nie brzmiało to tak źle i trudno jak z początku myślała. Następnie przywódczyni przystąpiła do prezentacji jak powinno to wszystko wyglądać, a gdy znalazła się na dole - przyszedł czas i na rudo-białą. No więc ta cicho westchnęła ponownie zastanawiając się z której strony to ugryźć. Gdy znalazła sposób zaczepiła się pazurami o korę i powoli nie śpiesząc się nigdzie zaczęła kierować się w dół, głową będąc skierowaną ku koronie drzewa. Nie było tak trudno, a pod sam koniec mogła wykonać piękny skok z gracją, gładko lądując na ziemi. Odetchnęła cicho z ulga i wyszczerzyła się do mentorki.
— faktycznie, nie było tak ciężko jak sądziłam! I jak Golcowa Gwiazdo? Dobrze mi poszło? — zapytała zaciekawiona, zapamiętując drugi dość radykalny i niebezpieczny sposób schodzenia, który raczej...będzie stosować w naprawdę krytycznych sytuacjach. Raczej nie chciałaby skończyć z połamanymi kończynami, a co dopiero...takim głupim posunięciem zapłacić życiem!

Tak jak spodziewała się Golcowa Gwiazda, schodzenie z drzewa poszło Słodkiej Łapie równie dobrze, co wchodzenie. Koteczka robiła to ostrożnie, powoli, a na końcu zeskoczyła na ziemię z gracją. Gdy tylko odwróciła się w stronę mistrzyni, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, przywódczyni odwzajemniła go. I czy musiała dodawać coś więcej?
- Było świetnie! Za niedługo nabierzesz większej wprawy i żadne drzewo nie będzie ci straszne - Kwestia wyuczenia się. Zapewne za jakiś czas kocica będzie mogła też polować na drzewach. Wbrew pozorom to nie takie trudne. Znaczy, istnieje szansa na upadek, ale jeśli robi się wszystko wystarczająco uważnie to... Chyba nie ma się czego obawiać. A z resztą, po co się martwić na zapas? - Przejdziemy się jeszcze wzdłuż granicy z górami, tak na zakończenie. - Objaśniła, a następnie ruszyła, upewniając się, że Słodka Łapa kroczy tuż obok niej. Dziś przerobiły już wszystko, więc teraz przyszła pora na jakieś luźne rozmówki, oczywiście jeśli terminatorka będzie miała na takowe ochotę. Jeśli nie, to Golec jest w stanie milczeć niczym grób!
Gdy koteczki dotarły w okolice Barłogu, oznaczyły granicę, a stamtąd wróciły do obozu.



Dużo się zmieniło. Klan Rzeki zajął nowe tereny, zagarniając sobie część wichrowych. Motyli Blask został pełnoprawnym medykiem, a Pliszkowy Dziób przejęła rangę wojownika. No i stało się jeszcze jedno... Golec troszeczkę... Przybrała na wadze. Stała się bardziej okrąglutka i czuła, że szybciej się męczy. Czasami nawet miewała nudności, ale na szczeście skończyło się bez żadnych wymiotów. Początkowo myślała, że zachorowała i to nic wielkiego, ale później doszło do niej, że zapewne zaszła w ciążę. W końcu matki w kociarni, gdy nosiły w brzuchu kocięta, miewały podobne objawy, a czasami nawet gorsze. I zapewne teraz, skoro była pewna tego, że za niedługo będzie miała własne dzieci, powinna prowadzić... Spokojne życie. Znaczy, oszczędzać siły, leżeć, odpoczywać i robić wszystko to, co robią inne kotki w ciąży. Ale hej! Ona nie chciała, przecież nie mogła! Ograniczyła patrole, a nawet i polowania, ale nie mogła zrobić tego samego z treningami! W końcu jej terminatorzy to takie ambitne kociątka! Na pewno nie byłyby zadowolone ze wstrzymania treningów. To dlatego zjawiła się tego dnia w Rysim Gąszczu, aby spotkać się ze Słodką Łapą. Przerobią coś spokojniejszego.
- Słodka Łapo, oj, Słodka Łapo! - Zawołała już z daleka, gdy na horyzoncie spostrzegła swoją terminatorkę. - Naprawdę bardzo cię przepraszam za to spóźnienie, ale... Uh, ostatnimi czasy troszeczkę brakuje mi sił. - Wyjaśniła, gdy już zbliżyła się do koteczki. Usiadła wtedy gdzieś obok niej i posłała jej łagodne spojrzenie. - Pozwól, że dziś zajmiemy się czymś spokojniejszym. Co powiesz na kodeks? Wiem, że znasz już jakąś jego część, ale to nic. Powtórzymy to, a resztę zasad ci dopowiem. - Wyjaśniła. Teoria nie jest najciekawszym punktem treningu, ale... No cóż, muszą to przerobić. Prędzej czy później przyszedłby na to czas. Teraz to chyba nawet nie mają zbyt dużego wyboru.

Pochwała ze strony mistrzyni ucieszyła Nektarek, która rozpromieniona z wielką chęcią obeszła jeszcze granicę wzdłuż wysokich gór, a następnie obie koki skierowały się do obozu. Dzień ten zdecydowanie mogła uznać za udany. Może trochę od niej wymagający, ale na dłuższą metę przerobiła większość tego, czego nauczyła się z Tonącym Słońcem, a więc...było na pewno lepiej. Pożegnała się z liderką tuż przy wejściu do obozu i udała się w swoją stronę oczekując informacji o kolejnym spotkaniu w Rysim Gąszczu.


Wiele zmieniło się nie tylko w życiu Klanowym ale i w życiu samej terminatorki. Do tej pory, mimo iż przestawała już myśleć o bracie, który odnosiła wrażenie po ich kłótni jeszcze bardziej zaczął jej unikać; wciąż gdzieś tkwił on w jej głowie. Był to mimo wszystko jej rodzony brat i nie mogłaby tego tak po prostu zbyć. Pomimo zasklepionej już blizny ona wciąż od czasu do czasu w gorszych momentach dawała o sobie znać. Lecz to nie był jedyny powód, dla którego Słodka Łapa przygasła. Jej relacja z Orzechowym Cieniem również miała wrażenie, że się pogorszyła. Od ostatniego ich spotkania, które miało miejsce dobre parę księżyców temu, kiedy koteczka posunęła się o krok za daleko wprawiając go w dyskomfort faktycznie...ciągle się z nim gdzieś mijała. Rozumiała, że miał własne zajęcia i ona również, ale gdzieś w głębi duszy brakowało jej go. Brakowało jej kontaktu z nim.
I tak mijały wschód za wschodem słońca. Życie w Klanie toczyło się nieprzerwanie co dzień przynosząc kolejne wieści. A to o Klanie Rzeki, a to o nowym medyku i Pliszkowym Dziobie, która przeszła na rangę wojownika. A to jeszcze Słodka Łapa złapała przeziębienie i tak jakoś się to wszystko potoczyło, że kociczka praktycznie nie była obecna. Kiedy mogła opuścić lecznicę wręcz od razu wznowiła trening. Umówiła się z Golcową Gwiazdą następnego dnia w Rysim Gąszczu i czekała na przybycie mentorki. Nie często zdarzało się, że była przed nią więc lekko zaskoczona przysiadła na ziemi, owijając puchatym ogoneczkiem swoje łapki i uważnie rozglądała się na boki, by koniec końców na horyzoncie ujrzeć liderkę. Mimowolny uśmiech wstąpił na jej rudo-białe lico.
— Witaj, Golcowa Gwiazdo i - nie musisz przepraszać, nic się przecież nie stało. — odparła spokojnie, uważnie przyglądając się kocicy. Dopiero teraz mogła zauważyć, że ta zaokrągliła się lekko, co umknęło jej podczas omawiania kolejnego dnia treningu, ale szczerze powiedziawszy niewiele się tym przejęła. Może po prostu pani Golec lubiła sobie pojeść? Cóż, być może. Głupio było się o to pytać, dlatego zbyła ten temat i skupiła się na dzisiejszym planie, a w planach było...no niestety nic wielce ciekawego bo kodeks. Córka Barwnej Łączki nie była z tego nie wiadomo jak zadowolona, lecz nie zamierzała kwestionować wyboru mentorki. Skoro miały przerobić dziś coś lekkiego to niech będzie ten kodeks. — Zgoda. Czy mam ci wymienić Golcowa Gwiazdo te zasady, które pamiętam? — zapytała niezwykle spokojnym jak na siebie głosem. Zdecydowanie nie podobnym do siebie.