Gdy Zawilec usłyszała od Motyla że Szałwiowe Życzenie ją prosi to od razu udała się do Skalnych Półek. Nie miała za wiele do roboty nie mając żadnych znajomych. Nie wiedziała też o co chodzi. Czy to coś poważniejszego że srebrna ją prosi czy trochę mniej. Dalej miała jakąś obawę że coś się stało, mimo że teoretycznie wszystko szło chyba dobrze z gojeniem się rany Szałwiowego Życzenia. Weszła żwawym krokiem do lecznicy i podeszła do mistrzyni.
- Szałwiowe Życzenie. Wołałaś mnie - skinęła łbem srebrnej w powitaniu.
Na razie nie siadała a jedynie stała. Może powinna od razu przynieść zwierzynę na wszelki wypadek?

W międzyczasie, gdy czekałam na Zawilec, gładziłam delikatnie językiem swoje futro na karku, które po obudzeniu się wyglądało jak futerko nowo narodzonego kocięcia. W krótkim jednak momencie do komory chorych weszła Zawilec, a ja wstałam powoli do siadu, owijając ogon wokół swoich łap. Powoli się uczyłam, jak to wszystko robić, aby nie wycierać przy tym łapą bez palca podłogi lecznicy. Podkuliłam zaraz też prawą łapę, tak w razie wypadku.
— Usiądź — rzuciłam lekkim tonem głosu, spoglądając na kuzynkę. Kiedy to uczyniła, skinęłam jej łbem, przez moment wyciągając się w miejscu. — Więc, jako że nie chcę, aby twój trening stał w miejscu, przerobimy pozostałą nam teorię, dotyczącą walki. Myślisz, że jesteś gotowa poruszyć ten temat? — zadałam pytanie łagodniejszym tonem, z troską patrząc się na Zawilec. Piórka z zapachem drapieżnika wystarczyły, aby chimera się posypała, więc... może samo wspomnienie o walce też?

Szałwiowe Życzenie zdawała się nie być w potrzebie by w czymś jej pomóc lub coś jej przynieść. Kazała siadać, więc to też zrobiła terminatorka. Zdziwiło ją to że mistrzyni wyszła z inicjatywą by ruszyć w ogóle trening gdy powinna się kurować. Zawilcowej Łapie średnio się ten pomysł podobał jeśli miałaby być w pełni szczera. Wolała by srebrna kocica nie wysilała się zbyt wiele.
- W porządku, ale czy nie będzie to dla ciebie męczące? Odmawiam jeśli potrzebujesz odpoczywać.
Temat walki cóż musiały przerobić. Na ten moment nie dotykał on jej aż tak bardzo zanim zaczęły. Była gotowa, aczkolwiek nie wiedziała czy mistrzyni jest. Sama teoria może z niej wyssać energię.

Drgnęłam delikatnie wibrysami słysząc te słowa. Praktycznie każdy kot mówił to samo, a mnie to zaczynało powoli irytować. Przecież nie oderwało mi łapy czy ogona! Zmarszczyłam delikatnie brwi. Mimo tego, że wiedziałam, iż to po prostu z troski... czułam się źle. Jakby litowali się nade mną, kiedy ja tego nie chciałam, jak kocię. Głupie kocię. Nie mniej jednak po momencie odchrząknęłam, aby wrócić do swojego pogodnego tonu głosu.
— Przecież nie zamierzam z tobą teraz walczyć — odparłam rozbawionym głosem, zaraz strzelając uchem. Podjęłam jednak dalej — ...a język dalej mam. Mogę mówić. Dlatego, skoro możesz przebrnąć przez ten temat, chciałabym, abyś powiedziała to, co znasz na temat walki. Cokolwiek, co ci przyjdzie do myśli.

Zawilec martwiła się. Prawdziwe martwiła. Widziała jak to jest mieć rany i ile czasu trwało dojście do siebie. Nie oszukiwała siebie że już jest w porządku i mogłaby coś porobić. Wiedziała że musi odczekać tyle ile medyk jej nakazał zanim się za coś weźmie. Skupiała się wtedy w pełni na regeneracji, może ten jeden raz miała trening. Ale wyszedł... słabo.
- Jak uważasz - odparła wzruszając barkami gdy Szałwia z rozbawieniem przedstawiała jej że może przeprowadzić trening teorii.
To że jej stan fizyczny był przygotowany do rozmowy było czymś jasnym dla chimery. Ale nie miała pojęcia czy nad mistrzynią nie utrzymuje się osłabienie. Ale nawet jeśli to srebrna raczej nie będzie skłonna jej tego powiedzieć.
- W walce trzeba działać szybko ale jednocześnie myśleć. Nie można działać chaotycznie, trzeba analizować to jakie kroki się podejmie i dokładnie celować.

Słuchałam uważnie odpowiedzi chimery, po czym skinęłam łbem, gdy tylko skończyła mówić. Chwilę pomilczałam, mrużąc ślepia, aby otworzyć po momencie pyszczek.
— Masz rację. Podczas walki musisz pamiętać o swoim stanie, nawet jeśli jest to najmniejsza choroba. Może ona wpłynąć na to, jak walczysz. Musisz przewidywać kroki swojego przeciwnika. Musisz mieć głowę nisko, aby chronić szyję, uszy położone po sobie, aby też je chronić. Łapy delikatnie ugięte, w rozkroku. Dzięki temu będziesz miała większą możliwość ruchu. Możesz wykorzystywać otoczenie, jak piasek, słońce, wodę czy krzewy — mówiłam spokojnym tonem głosu, a zaraz drgnęłam wibrysami, aby spojrzeć na moją uczennicę. — Czy domyślasz się, jakie są słabe punkty w ciele kota?

Zawilcowa Łapa wysłuchiwała Szałwiowego Życzenia w milczeniu. Cóż to pamiętanie o swoim stanie nie jest czymś do czego stosować da się absolutnie zawsze. Przynajmniej takie doświadczenie miała chimera. Miała rozszarpaną nogę, gdy musiała ratować się przed lisem. W takiej sytuacji nie potrafiła uważać na łapę. W szczególności że przy drapieżniku leżała jej martwa partnerka co wpływało też mocno na jej trzeźwość umysłu. Mogła uciec, ale za daleko by raczej nie dobiegła na trzech łapach nie będąc do tego przyzwyczajonym. Zamiast tego wdrapała się na drzewo mimo że bardzo ją to bolało. Ale uratowała się prawda? A co do walki gdy jest się chorym to nie miała pojęcia w cale jak to miałoby w ogóle wyglądać. Najlepszą opcją była raczej wtedy znowu ucieczka... jeśli to możliwe. Aczkolwiek Zawilec nie przewidywała chodzenia poza obozem, gdyby ją złapała jakaś choroba. Traktowała to poważnie. Może też dlatego że jej siostra zmarła w jej dzieciństwie przez chorobę? Nie wie. Po prostu nie warto igrać z losem. Z Gwiezdnym Klanem też. Reszta wydawała się jej już za to dosyć prosta i nie musiała dłużej się nad tym zastanawiać. Pozycja która ułatwia walkę i ochrania nie była czymś trudnym do przyswojenia. Tak samo używanie otoczenia. Później padło bezpośrednio pytanie w jej stronę. Cóż no nie należało jej zdaniem do najtrudniejszych.
- Atakując w gardło i brzuch jest duża szansa na zrobienie czegoś poważniejszego. Nie wiem czy uszy, nos i oczy zaliczają się do stwierdzenia słabych punktów ale na pewno są wrażliwe, a atakując po oczach można odebrać komuś wzrok - odpowiedziała wybierając intuicyjne odpowiedzi.

Słuchałam uważnie krótkiej odpowiedzi koteczki, kiwając powoli łbem. Przeanalizowałam to, co miałam jej jeszcze powiedzieć, po czym odchrząknęłam.
— Wspaniale. Jak zostaniesz powalona na plecy, dociskaj brodę do piersi, aby chronić gardło. W takiej sytuacji kop przeciwnika najmocniej jak potrafisz w brzuch, aby go dobrze poranić lub zrzucić z siebie. Kontrola własnego ciała jest niezwykle ważna, tak samo napięcie mięśni. Najpierw należy ocenić przeciwnika i siebie, aby wybrać rozwiązanie. Czasem o wiele lepiej jest się wycofać i powrócić z kimś silniejszym. Jeśli nie masz już siły, ratuj się ucieczką... czy masz jakieś pytania?

Dzisiejszy trening okazał się być dosyć pomocny dla Zawilcowej Łapy. Poznała to jak przede wszystkim bronić samą siebie podczas walki. Co uznawała za na prawdę bardzo ważną informację. Ataki bardzo często wynikały z instynktu w przeciwieństwie do samoobrony. Chimera zawsze była dosyć... dotkliwa na temat zdrowia. Choroby, rany, to było czymś czego najbardziej się bała. W stosunku do samej siebie jak i bliskich. W dzieciństwie była pierwszym kotem który leciał do pomocy natychmiastowo się martwiąc daną sytuacją.
- Nie mam pytań - odpowiedziała kiwając delikatnie głową chcąc pokazać że dziękuje za wszystkie te informacje.
Do tej pory większość rzeczy które przekazywała jej Szałwia miało dla niej dużo sensu. Jedynie nie wiedziała jak wykorzystać wiedzę o tym by zważać na swój stan zdrowia. Ale uznała go finalnie za właściwy ale nie zawsze wykonalny.

Na odpowiedź Zawilec skinęłam delikatnie łbem zadowolona. Skoro nie miała pytań, to mogła teraz odpocząć, a ja mogłam... porobić bardzo ważne oczywiście rzeczy, huh. Typu spanie. Nie mniej jednak posłałam delikatny uśmiech w stronę kotki.
— Wspaniale w takim razie. Idź odpocznij. Na razie będziesz miała przerwę do momentu mojego wyzdrowienia. Zasługujesz — zamruczałam troskliwym głosem do terminatorki, a następnie skinęłam jej łbem, puszczając ją wolno.


Dzień wcześniej trzepnęłam gdzieś Zawilec, aby stawiła się przed świtem przy wyjściu z obozu. Jeśli nam dobrze zejdzie, to dzisiaj skończymy jej trening. Zawilcowa Łapa w końcu będzie mogła spełnić marzenie swoje, oraz swojej zmarłej partnerki. Na samą tę myśl coś bulgotało mi w brzuchu. Duma, stres, mimo, że to nie ja byłam mianowana!
Jednak i tak dalej czekałam. Siedziałam spokojnie w wejściu do obozu, przy okazji plotkując ze Świergoczącym Borem, która była na straży. A tak to po prostu czekałam na kuzynkę... mając też nadzieję, że może znajdziemy tropy Krowiej Łapy.

Zawilec na razie nie czuła tego, że jest bliska ukończenia treningu. Czuła się dosyć początkująca mimo wielu polowań które odbyła i paru walk. To uczucie że powinna być bezbłędna, a nie była, bardzo jej wadziło. Na razie jednak nie przejmowała się tym faktem że mogłaby przestać być terminatorką aż tak bardzo. Wstała o świcie tak jak umówiła się z Szałwią i od razu ruszyła po przebudzeniu w stronę wyjścia z obozu. Skinęła uprzejmie łbem widząc srebrną w towarzystwie innej kocicy.
- Dzień dobry Szałwiowe Życzenie, Świergoczący Borze.
Stanęła z gracją gotowa by ruszyć na trening.

Kiedy moja terminatorka zjawiła się na miejscu skinęłam jej delikatnie głową, po czym pożegnałam się ze Świergoczącym Borem.
— Ruszajmy Zawilec. Dzisiaj będzie pracowity dzień — odparłam ciepłym tonem głosu, ruszając w stronę granicy z Podnóżem Gór. Chciałam obejść dzisiaj całe granice, dlatego też w ich połowie zrobimy przerwę, na szybkie polowanie oraz na praktykę walki. Zadecydowałam, że sama poprowadzę trening z Zawilcową Łapą. Musiałam ćwiczyć, trenować, aby przyzwyczaić się już kompletnie do braku palca, chociaż nawet już nie miałam bez niego wielkich problemów. Ale zawsze trzeba ćwiczyć.
W międzyczasie jednak zadecydowałam, że trochę porozmawiam z chimerą. Chociaż po to, aby nie iść w ciszy jak sztywniaki.
— Dzisiaj przejdziemy całe granice. Nie martw się, zaplanowałam odpoczynek, przy Oku Gór. Dzisiaj też odbędzie się między nami krótki sparing, co o tym myślisz? — zapytałam kuzynki, spoglądając na nią z błyskiem w oku.

Słowa Szałwi o tym że zapowiadał się pracowity dla nich dzień lekko zaskoczyły Zawilec. Była dosyć ciekawa co w takim razie będą robić. Widziała czego właściwie mogła się spodziewać, ale kto wie? Wojowniczka zdawała się być dla niej dosyć nieprzewidywalnym kotem. Chimerka od razu ruszyła za kuzynką, gdy ta zaczęła wychodzić z obozu. Wzrok terminatorki głównie skupiał się na mistrzyni, aczkolwiek musiała także próbować zerkać którędy idą i co znajduję się w około niej. Było to dosyć męczące, lecz możliwe.
- W porządku - zgodziła się.
Czyli to granicę były tematem przewodnim dzisiejszego treningu i to one miały być tą pracą. Przyjęła także do wiadomości że odbędzie się sparing pomiędzy nią a Szałwiowym Życzeniem. Co trochę jej nie leżało. Aczkolwiek będzie musiała się przyzwyczaić do walki. Może ten jeden trening takich umiejętności trochę jej pomoże.

Skinęłam delikatnie łbem na odpowiedź Zawilec. Jednak mimo wszystko nie chciałam jej mówić, że to dzisiaj się skończy kolejny jej etap w życiu, dokładniej etap życia terminatora. Może w ogóle nie powiem? Będzie miała niespodziankę na najbliższej ceremonii. Mimo całej kumulującej się w środku ekscytacji związanej z ceremonią kuzynki, sama starałam się zachowywać spokojnie. Jak Mistrz, jak dorosła wojowniczka.
Po dłuższym czasie dotarłyśmy w strony Podnóża Gór, dlatego też wzięłam głębszy wdech, aby zaraz głową skinąć na Sokole Góry.
— Jesteśmy obecnie pod Podnóżem Gór. W tamtą stronę rozciąga się nasza granica. Podejdźmy bliżej, abyś mogła zapamiętać sobie zapach. A dodatkowo, skoro już o tym mowa, wiesz, jak się oznacza granice? — zapytałam terminatorki, kiedy w końcu zaczęłam iść wzdłuż granicy. Byłam świadoma tego, że najpewniej Zawilec zna te sposoby, w końcu chodziła na patrole, jednak musiałam się zapytać z czystej formalności, no i tak w razie czego.

Sylwetka gór nie była jej tak obca. Widziała je praktycznie codziennie. Było ich jednak sporo w okolicy. Jedne bliżej, drugie z innej strony. Dzisiaj stanęły przy podnóżu tych gór. Zawilec uniosła wysoko swój łeb by się im przyjrzeć. Lubiła je.
- Granice oznacza się swoim zapachem, który najłatwiej przenieść jest moczem.
Chimera z dużą chęcią zaczęła iść wzdłuż skalistej granicy. Góry kojarzyły jej się ze szczęściem. Przede wszystkim dlatego, że ze Skowronek czasem się wśród nich bawiły. Oraz wodospad... tak ważne miejsce dla niej, był wśród gór. Może i tęsknota odzywała się w Zawilec... ale starała się za bardzo nie ulegać smutkowi.
- W ogóle to mam pytanie. Dosyć istotne, a nie miałam okazji jeszcze go zadać tobie Szałwiowe Życzenie.
Terminatorka przypomniała sobie o jednej rzeczy, która była na krótko tematem jej rozmowy z Wschodzącą Łapą. A była bardzo ważna.

Skinęłam delikatniej głową na odpowiedź terminatorki. Była to oczywiście dobra odpowiedź, nie mogłam powiedzieć, że nie.
— Jeszcze można się ocierać o jakieś krzewy, drzewa, kamienie, aby oznaczyć granicę. Oznaczymy przy okazji kilka, aby odświeżyć zapach. Chodź — odparłam, spoglądając na kotkę, po czym potarłam polikiem oraz resztą ciała o jedno ze skarłaciałych drzew, później o krzew.
Strzeliłam uchem na kolejne słowa Zawilec, a później zamrugałam kilka razy.
— Tak, o co chodzi?

Szałwia dopowiedziała jeszcze co można robić by oznaczyć teren oprócz używania moczu. Zawilcowa Łapa kiwnęła jedynie lekko łbem na znak że rozumie. Idąc dalej miała okazję zostawić po sobie zapach na granicy pierwszy raz w życiu. Będąc wojowniczką będzie mieć z tym do czynienia pewnie prawie codziennie. Nie za bardzo jej się to podobało tak na prawdę, ale cóż, co ma być zrobione to ma być zrobione i koniec. A trzymanie się granic było istotne. Nie żyłą teraz w trójkę jako samotniczka by móc lekceważyć takie rzeczy. Będąc częścią Klanu ważne było to by nikt nie podjadał im zwierzyny, bo może jej nie starczyć. Spojrzałam na srebrną kocicę, gdy mogłam już przejść do pytania które mi się przypomniało.
- Parę księżycy temu usłyszałam o tym, że oprócz Klanów, żyją gdzieś inne koty. Bodajże nazywają się Plemieniem i osadzili się w Żabiej Dolinie czy coś w tym stylu. Kot z którym rozmawiałam zastanawiał się czy zaginięcia kotów w naszym Klanie nie są połączone z Plemieniem. Jednak za wiele o nim nie wiedział. Masz jakąś wiedzę na ich temat?
Była to czysta ciekawość, jednakże temat w jej głowie wydawał jej się także poważny. Uważała, że powód zaginięć kotów może być na prawdę wszelaki, ale kto wie? Może jednak koty Plemienia byłyby do tego zdolne.

Wysłuchałam uważnie pytania Zawilcowej Łapy, delikatnie mrugając oczami. Przez chwilę myślałam o tym, co też czarno-szara kocica mi przedstawiła, po czym cicho westchnęłam.
— Gdyby to było takie łatwe, Zawilcowa Łapo, Klan nie musiałby się tak zamartwiać o swoje zaginione koty i po prostu napaść na Plemię Niedźwiedzich Kłów. Stety czy niestety, tak nie jest. Plemię to koty takie same jak my, po prostu mają inny podział rang czy też nazewnictwo. Mam dość... można powiedzieć, że dość dużą wiedzę o nich, dzięki temu, że rozmawiałam z jedną z ich Strażniczek, Pąk — mówiłam spokojnie, patrząc się dość w dal, wbijając wzrok w Połoniny przed nami. Po momencie spojrzałam na swoją terminatorkę, przymrużając ślepia.
— Powody zaginięcia kotów mogą być różne. Czasami zagubienie się na własnych terenach przez to, że nie było tego jeszcze na treningu, przegonienie przez drapieżniki... czy też po prostu chęć opuszczenia Klanu, w spokoju. Jednak jestem pewna, mogę dać sobie odgryźć kolejnego palca, że Plemię nie ma nic z zaginionymi kotami wspólnego.

Zawilec chodziło tutaj konkretne o to czym jest Plemię. Przestawiła także swoją wiedzę jaką posiadała. Źle skonstruowała pytanie na co lekko zmarszczyła brwi gdy mistrzyni zaczęła rozwodzić się na temat zaginięć. Usłyszała tylko parę rzeczy, które ją interesowały, czyli coś o rangach, nazewnictwie i tym, że srebrna widziała kogoś z plemienia.
- Przecież dobrze wiem, że powody zaginięć są różne. Ja akurat zdaje sobie z tego doskonale sprawę. Po prostu o tym na pomsknęłam, by nadać cały kontekst skąd się dowiedziałam o plemieniu i źle się wyraziłam przez to - powiedziała niemal od razu po tym jak mistrzyni skończyła gadać - chciałam się dowiedzieć czym jest Plemię, skąd klany o nim wiedzą, czym się od nas różnią na dobrą sprawę.
Ta wypowiedź mistrzyni o tym że koty czasem same odchodzą i tak dalej praktycznie wyleciała jej uchem tak jak wleciała. Bo mówiła dokładnie to samo do Księżyca, gdy oskarżał Plemię o zaginięcia.

Strzeliłam uchem nerwowo na słowa Zawilcowej Łapy i spojrzałam delikatnie w bok. No tak...
— Wybacz. Przyśpieszmy — mruknęłam, trochę przyśpieszając kroku w stronę Połonin, aby zaraz w nich się znaleźć obok granicy, powiedzieć kilka słów o granicy i idąc dalej wzdłuż granicy.
— Cóż... nie wiem skąd Klany o nich wiedzą. Ja sama o nich nie wiedziałam, póki nie spotkałam kota z Plemienia na własne oczy. Różnią się rangami, imionami, wiarą. Jednak to są po prostu koty, które sobie żyją na swoich terytoriach. W Plemieniu jest ranga łowcy i strażnika, która jest przydzielana do kota, chyba już tak na zawsze. Wierzą w Plemię Wiecznych Łowów też.