No i pięknie. Mysz zdecydowanie była mała i trudniej było się skupić na tym by w nią trafić, ale udało się jej i tym razem zabić zwierzątko. Odeszła w stronę drzewa by zakopać tam piszczka. Oblizała się parę razy i ruszyła dalej standardowo, pod wiatr. Zachowywała ciszę i absolutny spokój wymieszany z powagą.

Zawilec podeszła do sterty piór widocznej niedaleko. Nachyliła się i obwąchała dokładnie znalezisko. Śmierdziało drapieżnikiem. Niby nie było w nich nic niepokojącego. Fakt, że drapieżnicy chodzili po lesie był raczej znany każdemu kotu Klanowemu. Zawilec jednak ta woń niesamowicie bolała. Drapieżnicy byli czymś czego z całego serca nienawidziła. Rany jakie zadali jej oni w życiu dalej były świeże. W szczególności te które w sobie trzymała po potyczce z lisem. Jej głębokie blizny na łapie niby były sklepione. Ale nie stan Zawilcowej Łapy. Zmarszczyła nos i wyciągnęła pazury. Machnęła w stronę piór i wyryła ślad w śniegu i ziemi. Po tym odetchnęła głęboko parę razy i ruszyła dalej pod wiatr. Polowanie.

Ptaszysko. Kolejne duże ptaszysko. Na szczęście gawron nie zauważył jej tak samo jak głuszec. Tak też miała możliwość zapolować na niego. Ugięła łapy tak by jej brzuch był nad ziemią. Głowe z ogonem wyrównała z linią grzbietu. Ruszyła po cichu w stronę ptaka, a w pysk wiał jej zimny wiatr. Ukrywała się za krzewami i drzewami, a nawet zastygała w miejscu. Stawiała uważnie łapy by na nic nie nadepnąć. Zachowywała totalną ciszę. Gdy była wystarczająco blisko wyskoczyła w stronę ptaka chcąc go zabić.

No i ostatni rozlew krwi miał miejsce w wykonaniu Zawilcowej Łapy. Przynajmniej na razie. Bo skończyła już zadanie na dzisiaj. Oblizała się i odpoczęła chwilę po czym zebrała się do zbierania wszystkiego co zebrała. Cóż... było tej zwierzyny dużo. Z czego ptaszyska były bardzo duże. Tak też gdy dotarła do głuszca nie miała już praktycznie miejsca w pysku. Od tej zwierzyny w mordzie nie będzie głodna do końca dnia. Z trudem trzymała to wszystko swymi kłami. A iść z takim balastem nie było łatwiej. Gdy dotarła do Rysiego Gąszczu z ulgą położyła zwierzynę przed mistrzynią. Nie odezwała się żadnym słowem ani nie usiadła. Patrzyła się z powagą w pysk wojowniczki czekając na jej słowa.

Obserwowałam dokładnie Zawilcową Łapę podczas jej polowania, analizując jej ruchy. Były płynne i pewne, wiedziała, co miała robić, aby polowanie się udało. Kiedy przyszła do mnie skinęłam kocicy delikatnie łbem z uśmiechem.
— Wspaniale się spisałaś. Jestem pewna, że w takim tempie zostaniesz wojownikiem, jak tylko mrugniesz okiem — mówiłam delikatnym głosem, spoglądając na drzewo obok nas. Musiałyśmy i tak przerobić wspinaczkę... a przynajmniej jak patrzyłam na kotkę, to nie wydawało mi się, aby była zmęczona.
— Powiedz mi, byłabyś w stanie jeszcze coś zrobić? Mianowicie, chciałabym sprawdzić, czy potrafisz się wspinać na drzewa. Przy polowaniu czasami trzeba się wspiąć na drzewa, aby dotrzeć do zwierzyny.

Zawilec pozwoliła sobie na chwilę uśmiechu, gdy Szałwia ją chwaliła. Nie wiedziała co mówić... więc tak było najłatwiej. Wróciła jednak potem do swej kamiennej twarzy. No Szałwia generalnie dobrze myślała. Zawilcowa Łapa zdawała się nie być tak zmęczona, ale w głębi siebie trochę była. Ale po prostu tego nie pokazywała. Ale była w stanie wspiąć się na drzewo jak Szałwiowe Życzenie mówiła. Co prawda, źle jej się to jeszcze kojarzyło. Jakby gula stanęła jej w gardle widząc drzewo. Położyła po sobie uszy spoglądając dalej na pień.
- Mogę się wspiąć - odpowiedziała po chwili ciszy.
Podeszła bliżej drzewa po którym miała się wspinać. Uniosła wysoko głowę i uniosła się do góry by złapać się mocno kory. Wbiła się najlepiej jak potrafi i zaczęła podciągać się wyżej i wyżej. Tak generalnie wyglądała cała rzecz w wspinaniu się. A jak już weszła wysoko w jej odczuciu to zaczęła schodzić. Dalej trzymając się mocno pienia i patrząc się do góry. Tak też w końcu zeszła dosyć nisko i zeskoczyła. Odwróciła się w stronę mistrzyni.

Obserwowałam dokładnie kocicę, kiedy wchodziła na drzewo. Czułam delikatny dreszcz, kiedy to robiła, jednak wierzyłam, że da sobie radę. Dlatego też widząc, że po dość niedługim czasie zeskakuje i odwraca się w moją stronę, skinęłam delikatnie łbem.
— Ruszę pierwsza, dołącz do mnie, kiedy będziesz gotowa — mruknęłam ze spokojem na pyszczku, po czym zaczęłam się wspinać powoli na drzewo. Wbiłam pazury w korę, upewniając się, że nie jest ona tą luźną, po czym mocno się wybiłam, aby zaraz się podciągnąć coraz to wyżej. Lubiłam się wspinać. Czułam, jakby gałęzie drzew to było moje miejsce. Było widać stamtąd wszystko, jeśli wybrało się dobre miejsce. W końcu usiadłam na gałęzi, będąc gotowa w razie wypadku złapać Zawilec za kark, gdyby miała problem z wejściem na gałąź, na której siedziałam. Była ona gruba i stabilna, więc nie było większego problemu z bezpieczeństwem. Teraz czekałam na kuzynkę.

Cóż no miała we wspinaczce doświadczenie większe niż by tego chciała na tym etapie. Bowiem nabyła je w bardzo złej dla niej sytuacji. Szałwia zdecydowała się także wejść na drzewo, a Zawilec musiała więc zrobić to już drugi czas. Cóż wspinanie się było trochę męczące ale nie jest kotem, który by narzekał. Westchnęła tylko patrząc jak mistrzyni włazi do góry. Gdy zdawała się być już wyżej to i Zawilec zaczęła się wspinać. Głową do góry, trzymając się bardzo mocno pnia. Weszła w miarę sprawnie i musiała tylko wejść teraz na gałąź, co też jej się udało, ale... ciapowato. No ale wdrapała się i usiadła na gałęzi nie oddalając się od pnia. Odwróciła po chwili swój łeb w stronę mistrzyni. Wolałaby siedzieć na dole, ale nie żeby to powiedziała Szałwiowemu Życzeniu.

Spojrzałam z czułością na Zawilec, kiedy wspięła się na drzewo. Skinęłam jej delikatnie głową.
— Wspaniale sobie z tym poradziłaś — mruknęłam z uśmiechem, po czym spojrzałam trochę dalej na krajobraz. Jednak prawda była taka, że obserwowałam koteczkę, dość dokładnie podczas polowania i zauważyłam moment jej słabości. I chciałam o tym porozmawiać, przy ładnym krajobrazie akurat. Dlatego odchrząknęłam zaraz, przybierając dość poważną minę.
— Widziałam... moment twojej chwilowej słabości podczas polowania, Zawilec. Chciałam się ciebie zapytać, czy chciałabyś o tym porozmawiać, na przykład teraz. W koronach drzew nikt nas nie usłyszy, a, mam nadzieję, że wiesz doskonale o tym, że kto jak kto, ale ja ciebie oceniać nie będę. I że chcę ci zapewnić wsparcie, że możesz mi się wygadać, jeśli tylko czujesz, że tego potrzebujesz — mówiłam spokojnym głosem, spoglądając na chimerę. Jeśli kocica nie chciała o tym rozmawiać, nie zmuszałabym jej. Po prostu chciałam, aby pamiętała, że hej, ma zawsze swoją kuzynkę w razie czego.

Uśmiechnęła się i tym razem na chwilę. Spojrzała jednak na ziemię już z neutralnym wyrazem pyska. Było wysoko. Gardło jej się ściskało gdy widziała obraz gdy to lis był u konarów drzewa. Położyła po sobie uszy i zmarszczyła na chwilę nos. Ile będzie się to za nią ciągnąć? Już na zawsze? Ona... nie potrafi zapomnieć. Do jej uszu dotarły słowa Szałwii. Moment chwilowej słabości. Czy taka była? Słaba? Nie podobało jej się to stwierdzenie. Gryzło ją w myślach. Szałwiowe Życzenie jednak sprawiała jej teraz duże ilości wstydu. Że ktoś to widział. Że nie może trzymać tego w środku bo ktoś zauważy. Ale... czy to nie dobrze? Nie daje sobie z tym sama rady. Wewnątrz siebie to czuła. Ale chciała być silna. A jest na odwrót. Jest słaba. Odwróciła wzrok i pociągnęła nosem. Bała się o tym rozmawiać, a jednocześnie czuła że musi.
- Te pióra śmierdziały drapieżnikiem - wydusiła z siebie jakiś... początek tej rozmowy.
Nie wiedziała co właściwie może powiedzieć dalej. Zdawała sobie sprawę co musi zawrzeć w swych wypowiedziach, ale tego było tak dużo, to było tak trudne do opowiedzenia.
- I... to nie chodzi o to ile ran mam na sobie przez drapieżników. Chodzi... o coś innego. O kogoś.
Zaczęła machać niespokojnie ogonem. Nie wiedziała co ze sobą począć. A gula wierciła jej dziurę w gardle.

Nastawiłam uszy, gdy usłyszałam jak kuzynka ciąga nosem. Swój puszysty ogon oparłam na jej barku, aby dodać jej trochę odwagi lub komfortu, zaraz jednak ten zabierając. Zawilec już nie była małym kociakiem... Słuchałam dokładnie tego, co mówiła moja kuzynka, delikatnie przymrużając ślepia. Odwróciłam łeb na bok, aby cichutko westchnąć. No dobrze.
— Czy... chcesz mi powiedzieć dokładniej? — zapytałam ostrożnie, spoglądając w stronę chimery. Próbowałam dobierać swoje słowa ostrożnie, aby nie zranić koteczki. Gdybym tylko wiedziała, że już to zrobiłam...

Szałwia starała się dać jej wsparcie dotykając ją ogonem, ale ona nie była w stanie stwierdzić czy to jak kolwiek jwj pomagało. Miała teraz mętlik w głowie. Chciała to wszystko wydusić z siebie ale nie wiedziała po prostu nawet jak. Było jej głupio to robić. Czuła się prawdzie słabo w tym momencie.
- Gdy... kuna mnie zaatakowała zgubiłam się i potrzebowałam bardzo szybko pomocy. Pomógł mi starszy kocur gromadzący zioła i jego... córka - cóż Skowronek może i nie była jego córką z krwii i kości ale tak się traktowali - żyłam z nimi bardzo długo... byłam szczęśliwa z nimi. Tęskniłam za Wichrem... i gdy starszy kocur umarł postanowiłam razem z... Skowronek... miała na imię Skowronek... - mój głos się załamał i siedziałam chwilę w ciszy z zaciśniętymi zębami - chciałyśmy razem wrócić do Wichru... ale lis... on ją zagryzł... ja... ja... ja ją kochałam Szałwio.
Zawilcowa Łapa nie mogła już dać sobie rady z emocjami. Łzy ją zalały, a nos ruszał się nerwowo gdy kończyła opowiadać mistrzyni co się wydarzyło w jej życiu. Co ją bolało.

Obserwowałam dokładnie Zawilec, kiedy opowiadała. Słuchałam ją, zamierzając wychwycić każde przekazane mi słowo. Widziałam, jak było to dla niej ciężkie, dlatego... milczałam. Po prostu słuchałam tego, co mówiła, przymrużając delikatnie oczy. Ostatnie zdanie kotki sprawiło, że otworzyłam szerzej zielone ślepia, delikatnie strzelając uchem.
— Oh... — odwróciłam wzrok od Zawilec, aby przemyśleć moment, po czym znowu spojrzałam na nią. Patrzyłam przez moment, jak łzy spadają z jej oczu, na co wzdychnęłam. Chciałam jej wytrzeć łzy z pyszczka, jednak wiedziałam, że kuzynka dotyku za bardzo nie lubi. Przez moment nie wiedziałam też co powiedzieć, na pewno nie spodziewałam się... tego.
— Jest mi tak strasznie przykro, Zawilec. Teraz rozumiem trochę więcej i... mogę ci powiedzieć, że... gdyby Skowronek teraz ciebie widziała, że wróciłaś do Klanu, że wróciłaś do nauki, pewnie by była z ciebie bardzo dumna — mówiłam powoli, spoglądając na moją kuzynkę. Starałam się dobierać słowa, chciałam wrócić do tego, jak zmarł Skrzące Niebo, aby móc poczuć to samo co ona, ale... utracenie kota, którego się kocha. Nie, to nawet nie dosięgało połowy tego, co teraz czuła Zawilcowa Łapa. Nigdy nie czułam do kotki coś więcej, niż po prostu pusty pociąg. Chciałam przytulić koteczkę blisko siebie, ale jedyne co mogłam zrobić to słabe przysunięcie się w jej stronę, tak, aby niebieskooka czuła, że jestem obok. Szkoda jedynie, że nie mogłam poznać kotki, która sprawiła, że Zawilec była szczęśliwa.
— Jestem pewna, że ciebie teraz obserwuje. Może nawet siedzi obok, ale jej nie widzisz. Ale jest przy tobie, jestem przekonana — powiedziałam ciszej, spoglądając na koteczkę. Poruszyłam kilka razy nosem, czując, jak coś mnie łapie za gardło.
— Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś. Widzę, że to ciebie bardzo boli. Jesteś bardzo silną kotką, Zawilec — miauknęłam, chcąc z siebie wykrzesać delikatny uśmiech. Nie wiedziałam, czy Zawilec go zobaczy, ale... oh, moja biedna kruszyna.

Zawilec czuła się głupio w tym momencie. Ten jeden raz w swym życiu pokazała słabość. Nie wiedziała jak miała się z tym czuć. Czuła jakieś wewnętrzne upokorzenie swojej własnej osoby... ale była też spokojniejsza że nie trzyma już tego w sobie. Aczkolwiek najchętniej zapadłaby się pod ziemię na parę wschodów słońca. Szlochała zgarbiona nie chcąc patrzeć się w tym momencie na Szałwię ani nikogo innego. Słuchała słów srebrnej kocicy, ale te były dla niej takie... bez sensu w tym momencie. Chciała by Skowronek wróciła. To wszystko co się wydarzyło było dla niej okropne. Zakopywanie kochanego kota pod ziemią, bez ducha w ciele było czymś okropnym. Chciałaby kiedyś wrócić do tego miejsca. Gdzie żyły razem. Gdzie jest pochowana. Ale... nie miała odwagi. Chciała być znowu szczęśliwa. A nie widziała żadnej opcji bycia szczęśliwym gdy Skowronek nie żyła. Za każdym razem gdy słyszała jak w Klanie Wichru jest wołany bury kocurek o tym samym imieniu czuła się... jak wrak. Bo to nie taki Skowronek miał być wołany w obozie. To miała być jej partnerka. Miały żyć razem... zostać wojowniczkami... chciała by Szałwia i Cebula ją poznały. A tak się nie stało. Po co jej świadomość, że ukochana jest przy niej jako duch skoro nie może poczuć jej ciepła... nie poczuje jej słodkiego zapachu... nie poczuje jej futra na policzku.
- Nie czuję się silna Szałwio - odpowiedziała na ostatnie słowa srebrnej - nie daje sobie rady bez niej... w dodatku w Klanie jest tyle kotów których nie znam... praktycznie mało kogo znam... czuje się obca przez to, że byłam samotniczką. Jakbym nie pasowała tutaj. A nie chcę... tego.

Obserwowałam z bólem koteczkę, czując, jak kraja mi się serce na ten okropny widok. Moja ukochana kuzynka płakała, a ja mogłam zrobić wielkie nic. Westchnęłam cicho. Moje słowa... nie wiedziałam co powiedzieć, będąc szczera. Nigdy nie straciłam partnerki, nigdy nie musiałam żyć bez kogoś, kogo kochałam. Zaraz jednak Zawilcowa Łapa zaczęła mówić, na co nastawiłam uszy. Kącik mojego pyszczka delikatnie się podniósł.
— Dla mnie jesteś. Nie wiem, co ci mogę doradzić, bo nigdy nie doznałam takiej straty. Powiedzenie, że kiedyś będzie lepiej, będzie nie na miejscu. Jeśli chodzi o Klan... możesz zacząć ich poznawać. Zacznij może od kociaków, te są zazwyczaj żywe i chętnie poznają kogoś nowego, albo w legowisku terminatorów. Pasujesz w Klanie Wichru jak nikt inny. Przeżyłaś pożar jako kocię i wraz z nami znalazłaś to miejsce — mówiłam spokojnym głosem, spoglądając na Zawilec. Westchnęłam cicho, zaraz podnosząc łeb ku górze.
— A w razie czego masz zawsze mnie czy Cebulowy Nos. Z tym że nie czujesz się silna... wiesz, jak zaginęłaś, niedawno po tym było zgromadzenie. Spotkałam tam burego kocura z Klanu Gromu, Korzennego Języka. Jest to przemiły kot, strasznie miło mi się z nim rozmawiało, jak się spotkaliśmy przy Gładkiej Tafli... ale wracając - wpadłam na niego. Tak dosłownie, wbiłam się w niego. Zaczęłam się go pytać, czy widział ciebie, gdziekolwiek na terenach. Kiedy powiedział mi, że niestety nie, zaczęłam płakać, jak małe kocię. Totalnie obcemu kotu, jeszcze z drugiego Klanu, w futro. Każdy może mieć moment bycia słabszym niż poprzednio, ale nie przekreśla to tego, że można być silnym. I nawet jeśli teraz mamy tą rozmowę, nawet jeśli czułaś, że musiałaś te pióra zadrapać, nie oznacza to, że jesteś słaba. Wróciłaś do Klanu, pomimo tych wszystkich trudności. Jesteś niesamowitą kotką, silną i zdeterminowaną. Za niedługo zostaniesz wojownikiem i wiem, że Skowronek na ciebie patrzy. Nie znałam jej, ale myślę, że nie chciałaby, abyś płakała...

Szałwi łatwo było mówić o poznawianiu Klanowiczy. Zawsze była kotem do którego wręcz lgnęły inne. A Zawilec? Zawilec była trudna do polubienia. Jej rozmowy z innymi kończyły się czasem tak że wydawała się być zbyt twarda i dochodziło do nieporozumień. Traktowała wszystko poważnie i trudno było mieć z nią jakąś luźniejszą rozmowę.
Historia Szalwiowego Życzenia o tym że zaczęła wypytywać losowego kota o nią i się popłakała była... krępująca i głupia. Przynajmniej tak widziała to rozemocjonowana terminatorka. Po co srebrna jej to w ogóle mówiła? Wiedziała że chciała jakoś ją pocieszyć ale nie rozumiała czemu akurat tak? Czemu też opowiada o swych chwilach słabości..? Nie wstydziła się? Ale mimo wszystko końcowe słowa trochę jakby ją pocieszyły. Mimo że wypierała je z siebie. Czuła się źle. Czuła się słaba mimo że niby nie powinna.
- Wracam do obozu - powiedziała w końcu w stronę Szalwiowego Życzenia.
Nie chciała kontynuować dzisiaj treningu. Już zresztą i polowała i chodziła po drzewach. Potrzebowała chwili dla siebie. Bez Szałwi. Złapała się mocno pnia i zaczęła schodzić z drzewa. Patrzyła się do góry by trzymać bilans. Nie chciała przecież spaść. Gdy już była blisko ziemi, zeskoczyła i zaczęła iść do obozu.

Zabolało.
Dość zabolało. Otworzyłam jedynie pysk, chcąc zatrzymać Zawilec, po chwili odwracając wzrok, kładąc przy tym po sobie uszy. Obserwowałam jedynie kocicę, gdy schodziła z drzewa, aby być pewnym, że nic się jej nie stanie. Zeszła, wspaniale z resztą, i skierowała się w stronę obozu. Odprowadziłam ją wzrokiem, zaraz podnosząc pysk, aby spojrzeć na krajobraz przed siebie.
— Skrzące Niebo, na Gwiezdnych, pomóż mi. Nie mam zielonego pojęcia jak jej pomóc — mruknęłam, kładąc po sobie uszy, a zaraz też opuszczając pysk na ziemię. Nie wiedziałam, co robiłam źle... co mówiłam źle, chciałam Zawilec po prostu pomóc. Westchnęłam, po czym zeszłam z drzewa, odskakując dopiero przy ziemi. Cóż...
Ha. Chciałam robić teorię walki, nie? No i ogółem walkę. Ha ha. Ale szczury sobie przyszły i nadal leżałam w tej cholernej lecznicy. Także została sama teoria z moją sytuacją, a wcześniej tego dnia poprosiłam Motylą Łapę, aby zawołał Zawilec do Skalnych Półek. Nie będzie to nic dużego, ale będzie. Sama teoria dużo robi, prawda? Dlatego teraz... czekałam. Bo co innego mogłam zrobić...