Może Straszka poczuła się lepiej, kiedy Chabrowy Powiew rozpoznała ją i jeszcze zapamiętała jej imię! Jednak nic takiego nie okazała, wyciągnęła się jedynie przy czarnym futerku medyczki chowając za ogonkiem łapy. Liczyła, że posiedzą sobie w ciszy jak to robią dorosłe koty ale ta zaczęła rozmowę!! Teraz się musiała wysilić aby cokolwiek mądrego odpowiedzieć. No bo inaczej to sam wstyd co nie...
- Wszyscy mnie o to pytają, a ja yyy nie wiem. Wszystko mi jedno. Wiem, że nie mogę zrobić niczego aby tego uniknąć. No chyba, że złamie sobie łapę. - Spojrzała wymownie na rozmówczynie no bo w końcu to ona pewnie będzie podawać jej jakiejś zielsko kiedy kości jej trzasnął w łapie. Chyba nie powinna zapowiadać takich planów. Bezsensu. - Wiesz, no taki żarcik - Dodała Straszka, nie śmiejąc się ani przez chwilę.

- Oj tam, a ty jaką masz swobodę będąc medykiem? - No bo w końcu tamci tylko siedzieli w lecznicy i wciągali zapach ziół. Przynajmniej tak według niej wyglądała praca trójki kotów, które mama przedstawiła im kiedyś w żłobku. Nie żeby zapamiętała ich imiona. Nie rozpędzajmy się, po prostu miała wrażenie, że ci nic nie robią! Ani nie polują ani nie walczą z nie wiem Szerszeniem. Straszka poczuła przypływ niesprawiedliwości, która ciążyła jej na sercu od całych dwóch sekund! - I co, ja mam więcej biegać za zającami, żeby wypełnić swoje obowiązki? Pff wole zbierać kwiatki jak wy, mniej przy tym roboty. W sensie tak mi się wydaje -

- No dobra, dobra. Widzę, że masz niesamowicie duże doświadczenie w .. w tym co robisz. Jakkolwiek to nazwać. I co nie nudzi ci się? Ja bym chyba chciała spróbować zostać takim tym no kwiatkarzem. Ale tylko na chwile, wiesz kiedy znudzi mi się bieganie za ptakami i ocieranie się o drzewa. - Mruknęła z pewnością siebie. Medyczka okazywała dużą cierpliwość względem Straszki, aż ją kusiło aby... sprawdzić jak bardzo potrafi doprowadzić kota do szału. Albo jak szybko pani mamy też bardzo dużo odpowiedzialności na swoich barkach się denerwuję.

- To najważniejsze, - Odparła, ona sama nie wytrzymałaby robiąc coś co ją nudziło. No ale medyczka chyba lubiła bycie m e d y k i e m. Uśmiechnęła się mimo słów czarno białej. - Aj no to szkoda! Będę was odwiedzać z złamanymi łapami Haha! - Zaśmiała się z własnego żartu, ale z niej przekomiczna kotka. Szkoda, że w żłobku tego nie doceniają. - Mama też tak mówi, dam sobie czas. Muszę lecieć bo yyy jestem strasznie głodna. Umieram z głodu. - To też był żarcik jak coś. - Odparła prędko chcąc zakończyć rozmowę z kocicą. Chyba nie wydawała się zachwycona rudą straszką. Łaski bez! W podskokach wróciła do matuli gdzie zapadła z powrotem w drzemkę.

ZT

Kapryśność ostatnich dni wcale się Dymce nie podobał. Pogoda wariowała i to bardzo. Pokazywała swoje skrajności i zmienność na każdym kroku, co... Według koteczki było po prostu problematyczne. Lubiła słońce. Lubiła jego ciepłe promienie i atmosferę, którą sobą wytwarzało. Jego obecność wydawała się być taka... Pozytywna, o. No i dzięki niemu mogła spędzać czas poza kociarnią. Odkrywać nowe rzeczy, zdobywać informacje, poznawać nowe koty. Deszcz za to niszczył wszystkie jej plany. Nie lubiła go. Uczucie mokrego, posklejanego futra nie było ani trochę przyjemne i uciekała przed tym jak tylko mogła.
Tak było również i tym razem. Późnym popołudniem bawiła się z dala od kociarni, bo bliżej centrum obozu. Chociaż... Ta zabawa nie była rzeczywiście zabawą, a raczej dogłębnym obserwowaniem przyrody żyjącej wśród wysokiej trawy. Spokojnie i... Naukowo jednocześnie. Czyli tak jak lubi. Problem jednak pojawił się w momencie, gdy na ziemię zaczęły spadać duże, ciężkie krople wody. Najpierw jedna, potem druga. Trzecia, czwarta, piąta. Lekko kropiło, a więc zadecydowała, że może tutaj jeszcze zostać. Tak rzadki deszcz nie był dla niej żadną przeszkodą. Problem jednak szybko się rozwinął, ponieważ nieszkodliwa mżawka w ciągu kilku chwil zamieniła się w głośną ulewę, która... No, już się Dymce nie spodobała.
I właśnie to było powodem, dla którego teraz kryła się pod tym śmiesznie wygiętym drzewem. Wcisnęła się pod jego niemalże poziomy pień, mając nadzieję, że ulewa skończy się szybko, by mogła wrócić do kociarni i skryć się tam. Nie chciałaby przecież zmoknąć.

/Blekot

Takie duchy, jak Blekot nie zwykły się nudzić, ponieważ czas płynął dla nich po prostu inaczej. Kocię nie uważało, że ma jakiekolwiek problemy z odnalezieniem się w czasoprzestrzeni, ponieważ równie dobrze, upływający obecnie czas mógł być zamknięty w łupince jednego okresu, bez rozdrabniania się na dzień, noc, pojutrze, wczoraj, przedwczoraj. Lubiło schyłkowe położenie słońca na horyzoncie, choć nie chciało dawać im jednoznacznej nazwy, która językiem wtłaczałaby je w jakiekolwiek sztuczne miejsce we wszechświecie. Blekot nie lubiła myśleć jedynie w słowach, opierać się na nich jak niektórzy, bo życie stawało się wtedy wybrakowane, a dopiero przy dołączeniu w tę wielką sieć gestów, zapachów, smaków i odczuć można było zacząć rozumieć własne położenie.
Dlatego… ostatnio starało się polubić wilgoć. Po skrzętnych rozmyślaniach, Blekot doszła do wniosku, że właściwość wody polegająca na zmywaniu śladów i zastępowaniu ich sobą była nader ciekawa. Gdy ulewa rozszalała się na dobre, Blekot zajęła się badaniem kropel zmywających kurz i pył Pory Zielonych Liści z głazów. Na peryferiach jej pola widzenia, jednak, mignęła jej inna szarość, ta organiczna, którą znała już od czasów najmłodszych. Podniosła się, więc, i spokojnym krokiem podeszła pod Wygięty Klon, gdzie zdążyła już usadowić się Dym.
– … D'szcz – mruknęła po dłuższej chwili spędzonej z otworzonym pyskiem i kontemplacji na temat tego, w jaki sposób chce wyrazić jej myśli. – N…podoba?

Z potwornym grymasem na twarzy kuliła się pod drzewem. Kryjówka była wystarczająco duża, by pomieścić ją całą, choć... Mimo to, Dymka zginała się bardziej, jakby obawiając się, że choćby najmniejsza kropla deszczu jest w stanie ją skrzywdzić. A przecież z cukru nie jest! Łypała brązowym ślepiem tu i tam, głównie na ciemnoszare niebo, być może doszukując się na nim znaków świadczących o zbliżającym się końcu ulewy. Ha! Nic jednak nie wskazywało na to, by miała przeminąć prędko. I dla szylkretki wcale nie było to pocieszające. Przymknęła powieki, pozwalając sobie jedynie doświadczenia słuchowe. Nie miała najmniejszej ochoty obserwować tego, co się tu rozpętało. Jej plany szybko jednak uległy zmianie. Powieki ponownie rozchyliły się, a spowodowane było to pojawieniem się jednej z sióstr. Przybranych sióstr, co ważne. Blekot, bo takie nosiła imię, stanęła tuż przed nią, cała mokra od deszczu. Od razu zaczęła rozmowę, choć... Zdobyła się tylko na dwa słowa. Ale Dymce to w zupełności wystarczyło. Zdążyła przyzwyczaić się do dziwactw swojego rodzeństwa. Minęło wystarczająco dużo czasu, by mogła nauczyć się je również akceptować. Z tym jednak nie miała żadnego problemu.
- Nie. - Odparła wyjątkowo krótko. Słowo miało charakter burknięcia, choć... Nie miała złych intencji, broń boże! Ton nie był spowodowany pojawieniem się burej, nie miała jej przecież tego za złe! Irytacja obudziła się w niej wcześniej, właśnie wtedy, gdy zaczęło padać. A... Reszta historii jest już znana. - Nie lubię jak pada za mocno. Błoto, woda, chaos na ciele. - Miała na myśli oczywiście futro, które trudno później doprowadzić do porządku, a przynajmniej w jej przypadku. Te wszystkie loczki i fale wymagają więcej uwagi niż proste włosy reszty wichrzaków! - Jesteś cała mokra. Może się schowaj, będziesz chora. - Mruknęła zaraz, przyglądając się jej. Nie zaproponowała jednak miejsca obok siebie. Znaczy, w ostateczności byłaby w stanie trochę kryjówki udostępnić, choć... Obecnie miała nadzieję, że Blekot ma jakiś lepszy pomysł i znajdzie sobie coś swojego. W taki sposób Dymka wciąż pozostanie sucha i wszyscy będą szczęśliwi. Chociaż najlepsze zakończenie to i tak to, w którym ulewa całkowicie znika. Czy teraz jest to w ogóle możliwe?

Gdy przyjrzał się dokładniej siostrze, okazało się że jego pytanie było właściwie zbędne. Wyraz pyska Dym nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do uczuć żywionych przez nią do deszczu — ton jej głosu także. Blekot postanowił, więc, że nie będzie dłużej zajmował siostry szarpaniem nerwów pytaniami, ponieważ doskonale wiedział, jak to jest być przytłoczonym światem zewnętrznym i nie zostawionym w spokoju przez nadgorliwe dusze towarzystwa.
– M – mruknął z uznaniem na przejrzyste wyjaśnienie siostry. – Też, ale. Przyzwyczajać. Wilgoć – dodał jeszcze, dość ponaglonym tonem, żeby wcisnąć się przed drugą wypowiedź siostry, na którą jego źrenice nieco się rozszerzyły. Och… nie pomyślał o chorobach. Nie zwykły się go łapać, najwyraźniej miał po kimś z rodziny końskie zdrowie, ale… to przestawiało wodę w zupełnie innym świetle, jako nosiciel pośredni nieszczęścia. Chyba będzie musiał o tym porozmawiać z mamą.
– O. Dobrz. Zapomnieć – przyznał się do niewiedzy, nim odwrócił się na pięcie i zaczął truchtać do Wilczych Zębów.

zt

M.
Naprawdę nie miała pojęcia co to oznacza. Choć próbowała się domyślić, szukała pewnych powiązań, łączyła kropki... Cóż, na próżno. Jedna, krótka litera była dla niej wyłącznie... No, jedną, krótką literą. Przypadkową, nic nie znaczącą. Zignorowała więc ją, gdy przekonała samą siebie, że był to po prostu krótki pomruk, a nie próba wypowiedzenia się. Z resztą... Chwilę później dostała wyjaśnienia, które już potrafiła zrozumieć. Wciąż nie były takie jakie chciałaby dostać, ale... No, przyzwyczaiła się już do dziwactw swojego rodzeństwa, tego prawdziwego jak i przyszywanego. Spośród ich wszystkich najnormalniejszy wydaje się być jej rodzony brat Jastrząb. I ona sama, rzecz jasna. Ale siebie akurat nie bierze pod uwagę, bynajmniej nie w tej kwestii.
Jeszcze przez moment Blekot stał na deszczu. Dymka obserwowała go przez cały ten czas, będąc gotową na wciśnięcie się jeszcze głębiej, by zrobić mu choć trochę miejsca. Ale... Wcale nie musiała. Bury krótko przyznał, że zapomniał (chyba o tym, że może zachorować, acz nie była do końca pewna), a następnie... Odwrócił się i po prostu potruchtał w stronę kociarni. Tak też można, choć trzeba przyznać, że się zaskoczyła. Myślała, że porozmawiają ze sobą nieco dłużej. Nie teraz, najwidoczniej! No trudno. Nic mu nawet nie powiedziała na odchodne, ponieważ nie zdążyła. Obserwowała tylko jak oddala się coraz bardziej, a gdy jego sylwetka zniknęła jej z oczu, skupiła spojrzenie na czymś innym. No to czeka ją samotne chowanie się. Nie żeby była z tego powodu jakoś zawiedziona!

/zt

Nadchodził wieczór. Dość chłodny wieczór, jak to teraz coraz częściej. Kasztan zamierzała ułożyć się do snu, albo chociaż do odpoczynku. Nie wiedziała, gdzie się w sumie podziać. Znajdowała się w takim momencie, że ani kociarnia ani legowisko terminatorów nie było jej miejscem. Ostatnie kilka księżyców spędziła w lecznicy, lecz nie zamierzała leżeć tam ani sekundy dłużej.
Wybrała się więc w stronę wygiętego klonu. Najpierw spojrzała na niego, później z lekkim trudem wspięła się na górę i ułożyła w najwygodniejszym miejscu.
Owinęła ogon blisko siebie i zmrużyła oczy, patrząc w dół na obóz. Najprawdopodobniej tak będzie wyglądało następne kilka dni, kiedy ta będzie czekać aż Słodki Nektar, lub za niedługo, Słodka Gwiazda powróci i kotka będzie mogła być mianowana na terminatora.


//Lisia :D

W Klanie Wichru sporo się ostatnio pozmieniało. Zmarł jeden przywódca, a drugi właśnie wyruszył w swą podróż po przysługujące mu 9 żyć. Gdy powróci, Słodki Nektar nie będzie już dłużej zastępczynią, tylko Słodką Gwiazdą, nową liderką Klanu Wichru. Tymczasem zapowiadał się całkiem spokojny i przyjemny wieczór, który wolałam spędzić w centrum obozowej jaskini, niż siedząc samotnie w swojej norce. Dlatego spacerowałam po polance, szukając dla siebie jakiegoś wolnego i w miarę cichego miejsca. Gdzieś musi być jakiś spokojny kąt, nawet w środku całkiem ruchliwego wichrowego obozu.

Kasztan leżała tak przez dłuższą chwilę. Po chwili jednak usłyszała ciche kroki i otwarła oczy. Spojrzała w dół i zobaczyła rudą sylwetkę. Przez chwilę chciała pomyśleć o niej jako o charakterystycznej, jednak raczej nie widywała tej postaci zbyt często. Przez chwilę śledziła ją wzrokiem.
Lisia Łapa.
Jej siostra.
Kotka strzepnęła ogonem i patrzyła, jak tamta zbliża się coraz bardziej. Co ma zrobić teraz? Z jednej strony jest to jej siostra, powinna się przywitać. Z drugiej strony jednak, to jej siostra.
Terminator. Trenująca już, mająca swoje własne legowisko, swoje imię... Przez chwilę Kasztan zastanawiała się, co zrobić. Nie chciała teraz rozmawiać i czuła, że może zostać wyśmiana lub że będzie potraktowana z góry. Aczkolwiek... To była Lisia Łapa. Jako kociak jej siostra była raczej nieśmiała i miła, a przynajmniej tak zapamiętała ją Kasztan. Może dalej taka jest? Nie wiedziała jednak, jak ruda będzie zachowywać się teraz, po kilku księżycach treningu.
Wzięła kilka głębokich oddechów i po chwili ciszy w końcu się odezwała.
- Hej- powiedziała normalnym głosem, a jej twarz wydawała się być bez emocji, skupiona czy chłodna. Spojrzała na kotkę w dole, nie mówiąc nic więcej i czekając na dalszy rozwój akcji.

Już miałam zrezygnować z poszukiwań i na powrót schować się w swojej norce, gdy wtem do moich uszu doszedł czyiś cichy, lecz znany mi głos. Rozejrzawszy się, dostrzegłam znajomą sylwetkę, siedzącą na Wygiętym Klonie. Po nieco śmiesznym, szylkretowym futrze rozpoznałam w tym kocie swoją własną siostrę Kasztan, która przez ostatnie księżyce mocno chorowała i przez to przegapiła naszą ceremonię mianowania. Teraz niestety musiała sobie trochę poczekać, aż nowa przywódczyni nie powróci do Klanu Wichru, aby zrobić z niej nową uczennicę. Przyjrzałam się bliżej burobiałej pręgowanej koteczce, której ciało kończyło się na grubym, rudym ogonie. Ostatni raz widziałam ją już jakiś czas temu, dlatego stwierdziłam, że wypadało raczej odpowiedzieć na jej zaczepkę, zamiast udawać, że ją nie znam. Nie w mojej naturze leżało wywyższanie się ponad innych jak mieli w zwyczaju moi rówieśnicy, zwłaszcza obok swoich bliskich nie mogłam przejść obojętnie, nawet jeśli pełni niższą rangę ode mnie. Podeszłam więc bez skrępowania pod drzewo, które aktualnie zajmowała buraska i zadzierając głowę do góry, rzuciłam do niej:
- Cześć, Kasztan. Jesteś już zdrowa? Brakowało nam ciebie w żłobku... - odparłam przyjaźnie, przysiadając na ziemi, a ogon wygodnie owijając sobie wokół tylnych łap.

Kasztan patrzyła na kotkę w dole. Nie była pewna, co robić dalej. Z jednej strony miała ochotę fuknąć coś w stylu ,,jak tam idzie trening? Musicie się nieźle bawić" lub ,,nie ma to jak być terminatorem, huh?" jednak patrząc na rudą kotkę nie umiała się do tego zmusić. Zrobiło jej się trochę głupio przez to, jakie myśli ma na temat kotów dookoła, zwłaszcza rodzeństwa.
Westchnęła więc i odparła:
- Już zdrowa. Za niedługo powinnam zacząć trening - powiedziała i poczuła ukłucie na sercu, kiedy Lisia Łapa powiedziała, że brakowało jej Kasztan.
Brakowało? A więc nie śmiali się z niej, nie krytykowali, że jest słabsza? Nie obgadywali za plecami?
Kotka mrugnęła kilka razy. Przestań. Przestań się rozczulać. Jesteś silna. Musisz być silna i niezależna.
Kotka skinęła głową, pokazując siostrze, że ta może usiąść obok niej na drzewie. Mimo wszystko patrzenie na nią z góry było... nie w porządku.
Ona sama trochę się przesunęła i usiadła trochę wygodniej, trzymając łapy i ogon blisko przy sobie.

Widząc, jak Kasztan przesuwa się na swojej gałęzi, robiąc mi tym samym miejsce obok siebie, od razu wskoczyłam na drzewo, przysiadając się do niej. Wchodzenie po drzewach było dla mnie tak naturalne, jakbym była jakąś wiewiórką, a nie kotem. Może powinnam mieć na imię Wiewiórcza, a nie Lisia Łapa? Widocznie mama nie przewidziała tego, że tak łatwo będzie mi przychodzić wspinaczka, gdy nazywała mnie Lisiczką, zamiast Wiewióreczką. Kierowała się wtedy jedynie moim wyglądem, a nie potencjalnymi umiejętnościami czy charakterem. Ułożyłam się wygodnie na konarze, swój rudy ogon owijając wokół siebie, po czym spojrzałam na ciemniejsze oblicze swojej siostry.
- To dobrze. Pewnie nie możesz się już tego doczekać, co? Pączkująca Łapa też ledwo zaczęła swój trening, przez to, że również była chorowita za kociaka. Odbyłyśmy całkiem interesującą rozmowę tuż przed jej mianowaniem, gdy jeszcze żył Orzechowa Gwiazda. Ty za to będziesz jedną z pierwszych, którą mianuje Słodka Gwiazda, jak już powróci do obozu jako nowa przywódczyni Klanu Wichru. - odparłam, wzdychając cicho, czując chwilowy smutek po wspomnieniu o zmarłym wujku.

Kotka patrzyła, jak jej siostra wskakuje na gałąź i układa się obok. Starała się patrzeć na nią ciągle, jednak przez brak przyzwyczajenia do takowych rozmów co chwilę odwracała wzrok. Zdziwiło ją to uczucie, ale czuła się lekko zestresowana.
- Tak, nie mogę się doczekać- powiedziała troszkę łagodniejszym tonem. Jej nastawienie jednak zmieniło się gdy Lisia wspomniała o jakiejś interesującej rozmowie z Pączkującą Łapą. Poczuła kolejne ukłucie żalu, zazdrości i złości. Jej rodzeństwo było tak blisko siebie, mieli jakieś ciekawe rozmowy, razem pewnie się bawili... a ona siedziała i gniła w legowisku medyka. Straciła tyle chwil, tyle rzeczy i pogłębianych relacji z rodzeństwem tylko i wyłącznie przez tą głupią łapę.
Odwróciła wzrok i rozejrzała się dookoła.
- Miejmy nadzieję, że będę pierwszą, jaką Słodka Gwiazda mianuje- powiedziała w końcu, powracając do normalnego, dość monotonnego tonu. Przez chwilę siedziała w ciszy, nie wiedząc co dalej mówić. Spojrzała na siostrę, jakby miała zacząć, jednak w ciszy znów spojrzała gdzie indziej. To było dość... niezręczne.