Słysząc ni ztąd ni z owąd głosik jednego z robaków, które spały z nią przy mamusi nastroszyła się jak paw. Futerko uniosła w ostrzegawczym znaku, a oczyska wbiła w brata. Przynajmniej wydawał się być bratem. Szerszeń był dziwnym członkiem rodziny i nie podobało jej się, że jest taki swobodny wśród nich. Wolałaby jakąś cichą, nieśmiałą siostrzyczke obok siebie niż Szerszenia!
Niczego nie poprawiał fakt, że ten rechotał z niej jak największy dureń. Na pyszczku Straszka przybrała niezadowolenie, i obróciła się w stronę brata angażując w to za dużo wysiłku. Powinien dziękować jej za swoje poświęcenie!
- Jakbyś robił coś innego z czasem poza marnowaniem go - Jęknęła  pod nosem przewracając ślepiami. Jej ogonek udarzał w głaz w pełni niezadowolony z obiegu wydarzeń. - Jak taka mądrala jesteś, to chodź tu pchaj się do mnie i nie obij sobie tyłka. Nawet nie dasz rady się tu wtoczyć. - Wysunęła różowy język pomiędzy kiełki pokazując go braciakowi.

- Kłapiesz ciągle jadaczką teraz aby w przyszłości być cicho jak mysza? O mamuniu! Nie mogę się doczekać. Opowiedz mi o czymś proszę, Szerszeniu! - Pisnęła głośno jak chyba nigdy wcześniej. Dogryzanie bratu sprawiało jej tyle przyjemności. Potem przyjrzała się uważnie, jej oczyska obserwowały każdy najmniejszy ruch kolorowego kocurka. Rejestrowały jak ten nieudolnie podskoczył, próbując się do niej dostać. Musiała przyznać, czuła teraz dosłowną wyższość nad nim.
- Co ty braciak, przecież pół kamienia czeka aż na nim przysiądziesz. O ile dasz radę. Nawet wstrzymam oddech, żeby nie zabrać ci miejsca. - Mruknęła i nadęła policzki powietrzem przez chwilę trzymając je w pyszczku. Ciałko Straszki rzeczywiście było nieco odsunięte na bok, jednak nie było tam tyle miejsca ile zapowiadała bratu. W końcu ona sama nie była najmniejszą koteczką w żłobku! Wbiła pazurki próbując nie zlecieć z kamienia. A no i w końcu wypuściła oddech nie chcąc się udusić. Nie da Szerszeniowi takiej satysfkacji.

- Czym chcesz mnie zrzucić? Tym cielskiem bez żadnego mięśnia, pfff dobre mi sobie. - Zachichotała jednak groźby brata na nic się zdały. Straszka nie zamierzała ruszyć zadka ani o centymetr.
Przypatrywała się jak warchlak nieudolnie i PRZEZABAWNIE się wspinał na kamień. Za drugim razem, dopiero za drugim! Opowie to ćmie i każdemu innemu aż zaleją się łzami. Prawie terminator a musiał wdrapywać się na skałę całą wieczność.
- Wiesz co będę miała zaraz pomiędzy zębami? Szerszenia! - Czując jak ten zaczepnie pacnął w bark kotka postanowiła skubnąć trochę cielska na barku kocurka. Nie mocno no może zacisnęła szczęki całkiem dosadnie, o ile przez ten tłuszczyk cokolwiek poczuł. Zaraz wypluła jego niebieskie futro nie chcąc się nim udławić. - Dostałeś tyle kamienia na ile zasłużyłeś. - Dodała szybko prychając z niekrytym rozbawieniem.

- No co tam Bączku!? Zabolało, miało zaboleć! - Puściła mimo uszu wzmiankę o ropuchach i kupie. Szerszeń był ciężkim przeciwinikiem jeśli miałoby dojść do potyczki pomiędzy nimi. A Straszce tak bardzo nie chciało się angażować w durną przepychankę. Położyła kremowe uszy i zmarszczyła nosek. - Ej tak sie nie bawię. Ja cię ugryzłam w żartach!? Co ty humoru nie masz...- Wywróciła oczami, bardzo jej się to nie spodobało. No bo przecież żartowała z tym ugryzieniem. Nie zrobiła tego mocno! Jednak gdyby Szerszeń coś jej zrobił... Straszka wróciłaby do lecznicy! Cóż za wspaniały pretekst aby mamusia nad nią skakała, a ona nie musiałaby nawet kiwnąć palcem aby cokolwiek zrobić. Wspaniale!
- No dawaj bączku, nie dasz rady mnie zrzucić. Ropuchy skaczą za wysoko dla ciebie! -

- Jesteś bezczelnym, małym, n i e z n o ś n y m, robakiem! Możesz tak przepychać resztę ale nie mnie?! - Prychnęła pełna oburzenia, jak ten niebieski wybryk natury śmiał?! Podczas tego podniosła tylnie łapy, a w tym zad i ruchem w bok przygrzała bratu w żebra. A przynajmniej próbowała. Odpuściłaby ale teraz już czuła się urażona, Straszka miała dystans do siebie i innnych ale Szerszeń stawał się nową kategorią. Chciała krzyczeć tupać i znów ugryźć tego ugh zabrakło jej słów! Poskarży się mamie i pokaże jej każde stłuczenie jakie dzisiaj nabędzie nalegając aby znów zawitać w lecznicy.
- Byłam pierwsza, Komarze. To moje terytorium! - Zapierała się łapkami aby zepchnąć braciaka z skały.

To prawda Straszka była przekombinowaną Ważką. I bardzo jej to przeszkadzało. Nie chciała być robakiem, czuła się inaczej niż reszta rodzeństwa.. Żeby nie użyć słowa lepsza. No ale taka była prawda. Prychnęła jedynie na dogryzki brata.
- Kto by się chciał do ciebie przytulać, nawet mamusia cię nie chcę myć bo śmierdzisz! - Zacisnęła oczyska kiedy poczuła odpowiedź na ataki Szerszenia. Zsunęła się jedynie z kamienia trochę przednimi łapami, próbowała uporczywie łapać się go pazurkami aby nie dawać przewagi braciakowi. Oh jednak wtedy .. ten obślinił jej polik! Zupełnie się tego nie spodziewała. Ruda koteczka cała się najeżyła i zaraz szybko wytarła z o b r z y d l i w e j śliny brata. Odskoczyła od niego poprawiając zaraz futro na pyszczku. Fuj fuj fuj. Zaraz się porzyga. Bleh. Do ślepii napłynęły jej łzy co próbowała uporczywie ukryć przed Szerszeniem. - Jesteś okropny! OKROPNY! Udław się tym kamieniem. - Odparła tylko z żalem w głosie i zaraz zawinęła się pędem do matuli aby ta domyła ją z tego nieuczciwego ruchu kocura.

— Mama mnie uwieeeeelbia! Nie to co ciebie... W końcu jaka kochająca matka nazwałaby swoje kocię Straszka? — miauknąłem melodyjnie, wpatrując się w siostrę, uśmiechając się przy tym złośliwie. — Pewnie jak cię pierwszy raz zobaczyła to się tak wystraszyła twojej brzydoty, że to było jedyne imię na jakie wpadła! — parsknąłem wesoło. Może Straszka jednak była ciekawym towarzystwem? Mogłem się z nią wyzywać i takie tam... Ale im dłużej w to brnąłem, tym głośniej dzwoniło mi w głowie, że kotka moooże, ale tylko może, bierze to tak całkiem na poważnie. Jeżeli tak, to była głupia jak, eee, ropucha! Nagle Straszka cała się nastroszyła po moim tajnym i potwornie skutecznym ruchu jakim było obślinienie jej policzka, a ja zaśmiałem się triumfalnie. Jak już miałem jej coś powiedzieć, ta... Zeskoczyła z kamienia??? I zaczęła sobie odchodzić??? Zamrugałem przez chwile zdezorientowany, po czym parsknąłem i rozlałem się całym cielskiem po kamieniu.
— A idź sobie beczeć do mamy! WYGRAŁEM! A TY PRZEGRAŁAŚ! BEKSA! BRZYDKA BEKSA!!! — zawołałem za siostrą, a gdy ta zniknęła, mlasnąłem i parokrotnie uderzyłem łapami o malutki głaz. Nuuuuuda!!! Jakoś zszedłem z kamienia i po chwilowym braku pomysłu na dalszą zabawę, wybiegłem z kociarni w poszukiwaniu nowego - obiektu - towarzystwa do - dręczenia - zabawy!

/zt

Kocurek miał w sobie tyle energii, że dalej szukał sobie zajęcia. Nie mógł przecież nie robić nic! Robienie nic było nudne i jak się nic nie robiło, to w zasadzie wszystko było takie sobie. Właśnie dlatego Szelest udawał przywódcę stada! Mama mówiła mu, że to jest bardzo ważna osoba w klanie. Broni innych kotów, to do niego wszyscy zwracają się o pomoc, zwołuje koty na ceremonie i co najważniejsze - wydaje rozkazy! Chyba tylko dla tego ostatniego mógłby zostać przywódcą! Mógłby wydać rozkaz, że inni muszą wykonywać za niego nudne zadania, a on by tylko wydawał rozkazy! Ale zabawa!
Wszedł na kamień i usiadł na nim z dumą. Głowę miał uniesioną wysoko i rozglądał się po swoim terenie. Zamknął oczy i wydał polecenie.
- Ej, ty tam, podejdź! Musisz porozmawiać z przywódcą! - wskazał łapą w jakimś kierunku, nawet nie zwracał uwagi w jakim, ale bardzo dobrze się bawił w swojej głowie.

Otworzył oczy, ciekaw kto przyszedł na jego wołanie i już miał odpowiadać, że mówił to do kotów w swojej głowie, ale przecież jeśli to powie, to może sobie popsuć super zabawę! Przyjrzał się kotu, najpierw nie był pewien co powiedzieć, bo pierwszy raz był przywódcą.
- Ym... - zastanowił się - musisz zdać mi to... no... to, co się zdaje! Z polowania! - powiedział niby z pełną powagą, ale zaraz zachichotał pod nosem. Nie potrafił utrzymać powagi, chociaż bardzo się starał. Znał kota z widzenia i z tego, że mama mówiła, że jest kimś ważnym w klanie. A że Szelest miał dobrą pamięć, ale krótką, to nie pamiętał, kim ważnym kocur był. Zresztą, czy to było ważne? Skoro to kremowy był najważniejszy, w końcu był przywódcą!
- No i ten, ceremonia będzie - przytaknął sam sobie, na potwierdzenie swoich słów.

Zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią kocura i zmrużył oczy w udawanej złości.
- Jak dobrze? Skoro dobrze to czemu tak mało!? - zapytał, tym razem bardziej zrozpaczonym głosem. Nawet nie do końca wiedział, o co mu chodzi. Nie był pewien czego mało - chyba chodziło o zdobycz. Tak! Zdobycz.
- Ja - zatrzymał się - Jabłeczko! - dopowiedział, w końcu on nie mógł być mianowany, skoro był przywódcą. - I jego rodzeństwo - dodał z przekonaniem po chwili.
Rozejrzał się na boki, tak jakby nie chciał, żeby ktokolwiek go usłyszał i machnął łapą, żeby kot się do niego zbliżył
- Potrzebuję też kogoś, kto będzie wszystko za mnie robił, tego też wybierzemy na ceremonii - wyszeptał mu do ucha, był zdecydowanie leniwym przywódcą.

Akurat tak się składa, że w tym momencie ktoś przyszedł do kociarni. Może nie była to ani Ropuszy Skrzek ani Gawroni Dziób... Ale Siwek. Wracał akurat ze swojego małego "patrolu" po obozie, żeby tym razem pomęczyć trochę swoje rodzeństwo.
Tylko wyglądało na to, że zamiast na dręczenie zapowiadało się raczej na akcję ratunkową! Kociak zobaczył akurat, jak jego brat spada na grzbiet ze skałki, na której czasem bawili się w ceremonie. Nie czekając ani chwili dłużej, od razu pobiegł do czarno-białego kocurka, o mało samemu nie potykając się o własne łapki. Jeszcze kolejnego poszkodowanego tu brakowało!
- Mak! Sysko dobze? - spytał od razu oglądając go wzdłuż i wszerz, czy ten aby na pewno się nie potłukł - Tseba cię zablać do medyka! - nawet jeśli nie miał widocznych ran, to Ropuszy Skrzek przecież mówiła im, że do medyka się idzie, jak ktoś się zrani albo coś go boli! A ten upadek mimo wszystko wyglądał dosyć boleśnie...