Drwić? Wytykać łapą? Oj nie, to nie było w stylu Siwka. Najwięcej, na co byłby się w stanie zdobyć to małe dogryzki, ale tylko i wyłącznie w momencie, w którym drugi kot śmiał się razem z nim... A Makowi zdecydowanie nie było w tej chwili do śmiechu. Kociak miał "szczęście", że Siwek nie był zbyt spostrzegawczy i nie zauważył łez brata... Co nie oznaczało, że się o niego nie martwił!
- Ale cemu nie. - fuknął noskiem - Spadłeś ze skały! Mogłeś sobie zlobić ksywdę... - i w dodatku ten spacerek wokół niego wcale go nie przekonał. Sam go jeszcze okrążył parę razy, przyglądając się mu dokładnie... Ale nie znalazł żadnych ran ani zadrapań. Zamachał ogonkiem... I skoczył na niego, próbując go przewrócić. Jeśli mu się nie udało, to po prostu capnął go w obie łapki.
- W takim lazie ja cię wylecę! - pisnął radośnie i zaczął kiziać go nosem, chcąc go jakby połaskotać. W końcu wszyscy wiedzą, że śmiech to najlepsze lekarstwo, prawda? A to, że nie wszyscy mają łaskotki, to już inna kwestia.

Sam nie mógł powstrzymać się od chichotu słysząc, jak jego braciszek się śmiał. Lekarstwo działało! Nie dawał łatwo za wygraną, musiał w końcu poprawić mu humorek na dobre! Nie umknęło mu to, że Mak jeszcze przed chwilą był dziwnie cichy i skulony, jak gdyby się czegoś bał. Ale z Siwkiem nie było się czego bać! Był silny, obroni go!
No ale łapki na szyi sprawiły w końcu, że ten odsunął swój pysk od kociaka. Dobrze, że miał długie futro chroniące go przed ewentualnymi pazurkami!
- A jus ci lepiej? - spytał wpatrzony prosto w niego. Z tej perspektywy wyglądał całkiem zabawnie, zupełnie jakby nie miał szyi. No i ani mu się śniło wypuszczać Maka z łapek, dopóki nie upewni się, że już wszystko z nim dobrze!

Siwek skierował w stronę Maka podejrzliwe spojrzenie, kiedy tylko usłyszał zawahanie w jego głosie. Oj, coś mu tu nie pasowało. I to bardzo nie pasowało! Ale nie zamierzał naciskać.
- Niech ci będzie. - powiedział tonem dającym za wygraną i przynajmniej z niego zlazł. Ale to jeszcze nie koniec męczenia, o nie. A przynajmniej nie fizycznego. Uwagę malucha bowiem znów przyciągnęła skałka, z której spadł Mak.
- Hej, Mak... - zaczął, po czym wskoczył na ten mini głaz. Ku swojemu zdziwieniu, udało mu się to od razu i nawet się z niego nie ześlizgnął ani nic! Mały osobisty sukces! - Chciałbyś być kiedyś pszyfódcom? - spytał brata patrząc na niego z góry i z ciekawości przechylając łebek - Fiem, że Mlozek by chciał. Jadacka mu się o tym nie zamyka! - zaśmiał się - No i zafse to on musi być pszyfódcom w zabafach!

W sumie nie żeby odpowiedź brata go zdziwiła... Czy raczej odpowiedź w domyśle. Bo za wiele to on tutaj nie powiedział. Ale chyba samo pokręcenie łebkiem liczyło się jako odpowiedź, nie? W każdym razie machnął tym króciutkim ogonkiem i spojrzał w górę. No... Wiele to on nie zobaczył, w końcu byli w jaskini.
- F sumie ci się nie dziwię... - odpowiedział, jakby lekko zamyślony - Safsze jesteś taki... Cichy. - wrócił wzrokiem na brata. O dziwo na pyszczku miał uśmiech. Szczery, przyjazny uśmiech. Może nawet trochę podekscytowany?
- Ale i tak cie lubje! I jak jusz będziemy foj.. Fojofi... Duzi, to będę cię blonił! - tak, poddał się z wypowiedzeniem tego wielce trudnego słowa. Podniósł się i stanął dumnie, unosząc ogonek w górę.
- I będę pilnofał zebyś nie fhodził na Pselośnięty Głas, bo sobie zlobis ksyf...! - o nie. Zachwiał się... I oczywiście że łapka mu się ześlizgnęła i zleciał. Też upadł na plecki, zupełnie jak Mak. Nie ruszał się przez dobrą chwilkę i tylko patrzył zdezorientowany, jakby próbując zrozumieć, co się właśnie stało.

Zamrugał oczkami zdziwiony. To... Nie było w jego planach. Ale oczywiście, że by się nie przyznał! On? Spaść? Przez swoją niezdarność? Phi!
- Nie. - odparł od razu podnosząc się i otrzepując. Plecki i łapka może i trochę bolały, ale wyjdzie z tego! Taki ból to jeszcze nic. Zresztą nie pierwszy, nie ostatni raz się poobijał! Spojrzał jeszcze na brata i przymilił się do niego łebkiem z wdzięcznością - Ale dzięki za tloskę!
Zaraz potem jednak obejrzał się na tę mniejszą imitację Zarośniętego Głazu, a jego futro stanęło dęba. Wkurzył się.
- Ta skała jest głupja! - zawołał machając ogonem, po czym wystrzelił w stronę wyjścia z kociarni - Oć, pobafimy się gdzie indziej! - i mówiąc to, od razu wybiegł na zewnątrz. Ktoś tu dostał zastrzyku energii.

[Z.t.]

Siedziała na małym kamieniu już od jakiegoś czasu i bardzo intensywnie przeczesywała swoje futerko.
Bycie kociakiem ma to do siebie, że koordynacja ruchowa wciąż się rozwijała. Nie była jeszcze tak sprawna jak dorosłe koty, których toaletę i układanie futerka obserwowała z zafascynowaniem każdego dnia. Mamy zawsze układały jej futerko szybko i sprawnie, zupełnie jakby to nie był żaden problem. gdy jednak Wapienko próbowała sobie poradzić ze swoją gęstą, długą sierścią sama, szybko okazywało się, że to nie było tak proste. Do wielu miejsc nie mogła dosięgnąć, wiele pociągnięć nie było tak prostych, jak powinno być, przez co kosmyki sierści były zaczesane na boki, a nie prosto i gładko tak, jak chciała. Haczyki na jej języku utrudniały jej też pracę, bo okazywało się, że jej futerko w niektórych miejscach zaczynało być o wiele dłuższe, niż długość jej szyi... i co wtedy?
Była coraz bardziej sfrustrowana tym wszystkim. Ugh!

Szakłak