Uśmiechnął się lekko na odpowiedź Orzechowego Cienia. Pewność siebie? No, to lubił! Może jednak jakoś się dogadają, a kocur trafi do zakładki tych Fajniejszych, Wyluzowanych Dorosłych, nawet jeśli do tej pory wyglądał na irytująco znudzonego jego próbami wymyślenia fajnych opowieści, a przecież się tak starał! Prawda była jednak taka, że nie bardzo miał z czego wybierać, bo to, co było interesujące dla kotów w jego wieku, mogło być już zupełnie nieciekawe i codzienne dla takiego wojownika, a poza tym był ograniczony przez zakaz wychodzenia z obozu i takie tam! Mniej miejsc do zwiedzania, mniej okazji na ciekawe, warte do opowiadania przygody, hmpf! Jęknął więc cicho, kiedy Orzechowy Cień stwierdził, że średnio mu zaimponował.
– Oj tam, poczekaj tylko, aż zostanę terminatorem! Jak będę trochę starszy i nauczę się fajnych rzeczy, to będę miał takie przygody, że jeszcze mi pozazdrościsz! – fuknął, częściowo z teatralnym wręcz oburzeniem, a częściowo z rozbawieniem. Bądź co bądź, Skowronek naprawdę rzadko kiedy poważnie się złościł i burzył, więc zawsze była w tym pewna doza rozbawienia, a jego foszki były komicznie wręcz wyolbrzymione. Zaraz zresztą okazało się, że Orzeszek mimo wszystko wybrał sobie temat, więc nie było co się dłużej z nim przedrzeźniać! Co nie zmieniało faktu, że kiedyś zamierzał mu jeszcze skołować fajną historię, hehe. – Skąd wiedziałeś?! – spytał, ze zdziwienia otwierając aż pyszczek... ale było to, rzecz jasna, sztuczne zdziwienie, które zaraz ustąpiło lekko ironicznemu uśmieszkowi. – Chociaż w sumie poza przekroczeniem progu zrobiłem jeszcze jedną rzecz: zagadałem do Pliszkowego Dziobu, w sensie wiesz, tak po prostu, jak się miała i te sprawy. Ale ona to mnie chyba nie lubi... albo za dużo siedzi w lecznicy, za mało rozmawia z kotami i jej to siada na psychę, bo już chyba nawet z – przerwał, żeby rozejrzeć się po okolicy i upewnić się, że nie było tam kota, którego zamierzał bardzo niedyskretnie wymienić z imienia – takim Czerwonym Kwiatem da się łatwiej porozmawiać, a on to chyba też za bardzo rozmawiać nie lubi... A myślałem, że będzie jej miło, jak sprawdzę, co u niej, po tym jak przestałem być chory! – westchnął dramatycznie.

– Ta, no na pewno! Tylko uważaj, bo cię wilki zjedzą. Albo wpadniesz do jeziora i tyle będzie z twoich przygód! – parsknął, rozbawiony. Na razie to niech nauczy się chociaż walczyć i polować, wtedy może pogadają, pff!
– Nie trudno zgadnąć – mruknął pod nosem. Pliszkowy Dziób była raczej tym typem, którego unikał. Sztywna, drętwa, ciągle siedząca w lecznicy… nudna. Dodajmy do tego rewelacje ze Zgromadzenia i słowa Motylej Łapy; Orzech nie musiał jej znać osobiście, żeby wiedzieć, że medyczce do irytacji wystarczy przekroczenie progu lecznicy, jakby to była wielka zbrodnia. Wolał nawet nie wiedzieć, co robi z kociakami, które pytają, czy nauczy ich jakichś ziół.
– Na Gwiezdny Klan! – sapnął z teatralnym przerażeniem i zmartwieniem. – Zrobiłeś to! Zagadałeś do Pliszkowego Dziobu! Cóż za odwaga! No, młody, to teraz mi zaimponowałeś! – stwierdził równie przejętym tonem. – Niech zgadnę. Nie było jej miło.

Uniósł lekko łuki brwiowe na to, jak gwałtownie kociak się wyprostował, jakby chciał wyglądać na dorosłego kota. Dobre sobie! Nawet porządnego gęstego futra jeszcze za bardzo nie miał, co dopiero wzrostu, masy, mięśni, no i najważniejszego, czyli wyszkolenia i kondycji. Jego to nie przekona.
– No może i nie spotkałem, ale wiesz, zawsze ktoś może spotkać. Na przykład taki jeden mały bobek, który jeszcze treningu nie zaczął – odparł z rozbawieniem w głosie, jednocześnie nonszalancko poruszając ogonem. – Dobra, dobra, uwierzę jak zobaczę – odpowiedział nieco kpiąco i w ramach naśladowania Skowronka również uniósł wyzywająco brodę. No, zabawny był ten mały, naprawdę. Aż Orzech wyszczerzył do niego zęby, kiedy usłyszał odpowiedź na jego uznanie odnośnie zagadania do Pliszkowego Dziobu.
– Tak, z łatwością – parsknął. – Nie byłeś już chory, więc nie uznała cię za wartego rozmowy, hm? No, nie dziwi mnie to nawet. Pliszkowy Dziób to nie jest najbardziej… sympatyczna kocica w klanie, także słabo sobie wybrałeś kompana do rozmowy w tym przypadku, heh.

Uniósł jedynie łuk brwiowy z lekkim politowaniem, uznając, że to powinno wystarczyć… no, chyba że Skowronek był bardzo głupi, to wtedy mógłby faktycznie nic z tego nie załapać, ale raczej aż tak źle nie było. Raczej.
- Mhmmm – odpowiedział jedynie wątpiącym, długim pomrukiem, ale dobra, jak młody musi mieć ostatnie słowo, to niech sobie ma. Śmieszny w sumie był, także mu to nawet aż tak nie przeszkadzało. – Mm, Słodka Łapa jest spoko. I Wschodząca Łapa też. A z medyków to lepszym towarzystwem jest mój brat, Motyl, no ale on nie jest szczególnie… jakby to powiedzieć, hm, no, energiczny i w ogóle. No, i jeszcze Gwieździsta Noc, moja mistrzyni, jest świetnym towarzystwem. – Jak na towarzyskiego kota Orzech ostatnimi czasy nieco zaniedbał poszerzanie swojej puli dobrych znajomych i przyjaciół, tak sobie zdał sprawę. Nie znał za dobrze dużej części terminatorów i kociaków, hm. Niefajnie.

– Eh, no fakt. Żadne towarzystwo z kota, który ciągle milczy, i którego musisz cały czas ciągnąć za język, nie? Chociaż z drugiej strony pewnie mają więcej do powiedzenia, zazwyczaj, ale nie każdy ma na to energię, ochotę, odwagę… no, ale są też koty, które faktycznie nie mają żadnych bardziej rozbudowanych tematów do rozmowy, albo opinii, i w ogóle. – Żeby daleko nie szukać: sam ojciec Skowronka, Zwinięty Płatek, był rozmówcą… e, żadnym. Orzech już od dawna nie próbował z nim prowadzić jakichkolwiek rozmów, bo się po prostu nie dało. Sam Motyl zaś był, cóż, raczej cichy z natury, ale jednak dało się z nim pogadać. Czasem. I trzeba czasem było praktycznie wokół niego tańczyć, jakby miał się zaraz połamać albo obrazić, no ale to już pomińmy.
– Mm, popróbuj – odpowiedział, kiwając lekko głową. – Wrócisz, bo będziesz tu sam spał, nie żeby coś – parsknął z rozbawieniem, po czym pożegnał się z kociakiem i poszedł spać.

zt

Powinien porozmawiać z siostrą już dość dawno, ale z tego co mu było wiadomo, jej zachowanie nie uległo zmianie. Ciekawe tylko, czy uległo jej myślenie o nim. Podobnie bał się rozmowy z rodzicami, starając się unikać ich na wszelkie sposoby. O Skocznej łapie nawet nie myślał. Zdawało się, iż krótkowłosy terminator rozpłynął się w powietrzu zaraz po mianowaniu. Trochę jak Fiołkowa łapa. Tyle, że burego było przynajmniej ostatnio widać. I naprawdę chciałby poczekać z tym na Trujka. Wtedy to on by gadał i rozładowywał atmosferę, a Pył mógłby w spokoju zdychać licząc na to, że sprawa sama się rozwiąże. Niestety nie było mu dane doświadczyć tego komfortu, przez jego nagły napływ weny w stylu ,,dobra, zrobię to". Tak więc, gdy tylko zauważył charakterystyczną rudą kluchę, zmierzającą do legowiska, odczekał chwilkę, by nacieszyć się ostatnimi promieniami słońca ciepłej pory, po czym wybrał jakąś świeżą zwierzynę ze stosu, by zanieść ją do kotki. U wejścia jeszcze się trochę wahał, jednak wziął długi, powolny oddech, by chwilę potem wejść głębiej, z zadowoleniem dostrzegając pustki w legowiskach. Położył cicho i ostrożnie zwierzynę przed sobą, dopiero po tej czynności zdając sobie sprawę, iż zachowywał się tak, jakby się skradał.
- H-hej. Jak ci idzie trening z Tanecznym Krokiem? - Zaczął nieco niepewnie, obawiając się oberwania uszu.

//Trufla

Zmierzała do legowiska trochę wkurzona. Denerwowały ją każdy! Żaden terminator nie miał takiej dużej blizny jak ona. Ta Blizna tylko ją oszpecała. Wyglądała tragicznie! I nikt nie byl już wstanie tego zmienić. To wina Trujka, on chciał to cholerne polowanie. Głupi Trującą Łapa. I ucierpalo na tym całe Rodzeństwo! Iskrzący stał się spowrotem terminatorem, a Trujek zmienił mentora. Oh, najmniej poszkodowani! A ona, biedna, dostała bliznę, która zmieniła jej życie na całe życie. Jej życie na całe życie, oh tak, moi (nie)drodzy!
Ah, no i wtedy to zjawił się Iskrzącą Łapa, przyczyna i skutek wielu błędów.
Z początku, ruda przedstawicielka szlachty chciala spławić, bądź zignorować kocura, którego już nie mogła uważac za brata. Zbyt zranił i zhańbił jej niewinną duszę, czyż nie?
— Oh, witaj. — udała zaskoczoną. — Trening z Tanecznym Krokiem? Hm, zastanówmy się. Mogło być gorzej. — odpowiedziała na jego pytanie, przewracając oczami. Dala uszy w tyl, niezadowolona. Widziała, że Pyłeczek bał się zagadać, był przeciez bardzo nieśmiały i po tej akcji to już w ogole! Biedactwo! Tyle by mogła powiedzieć ruda grzybica z ogromnym sarkazmem.

Położył uszy do tyłu, czując jak znów z niepokoju zaczyna mu bić szybciej serce. I chyba tak szybko się nie uspokoi, jak by chciał. Już po pierwszym dźwięku wydanym przez kotkę zaczął żałować swojej decyzji, odnośnie samotnego przyjścia tutaj. Ah Pyle, jakiś ty głupi. Dobrze wiedziałeś jak to się skończy. A skończyło się tak, iż dymny zapomniał słów w gębie. Kompletna pustka i brak widocznych opcji, które mógłby wybrać jak w jakiejś losowej otomce, wcześniej sprawdzając na necie która odpowiedź nie zaniża tego pieprzonego wskaźnika sympatii obok postaci.
- Przepraszam - Mruknął, patrząc w podłogę - Nie chciałem, by tak to się skończyło - Oczywiście do całej sytuacji by nie doszło, gdybyście się nie zgodzili. Powiedzenie tego jednak na głos, w tej sytuacji, byłoby czystą głupotą. I to Trufla skończyła jako najbardziej poszkodowana. Pył nie uważał, że tylko on odpowiada za całą tą sytuację. Aż takim udręczonym robakiem z powyrywanymi skrzydełkami nie był. Chociaż większość obowiązku spoczywała na nim, co tylko dodatkowo go irytowało. Gdyby nie skończył wcześniej treningu, pewnie miałby karę podobną do tej Trującego. A przecież byli w tym samym wieku! Jednak myśli krążące w głowie Pyłka nie zamierzały się ujawnić, a sam terminator przejmował się aktualnie tylko i wyłącznie obecną sytuacją.
- Czy rana przeszkadza ci jakoś... w poruszaniu się?- zapytał niepewnie. Czasem odwiedzał lecznicę, sprawdzając co u Trufli. Jednak nigdy z nią tak na prawdę nie zamienił więcej, niż krótkie przywitanie. Było to raczej ciche sprawdzanie czy wszystko jest dobrze.

Przewróciła oczami słysząc przeprosiny brata.
— I co mi dają twoje przeprosiny? Z tego co wiem, hm, no nic! — krzyknęła na kocura. Truflą dobrze wiedziała że Iskrząca Łapa się przerazi, dlatego też krzyknęła. Może i wzbudzi to w nim jakieś poczucie winy, które chyba już ma. Ale dobić chłopa, no, czysta przyjemność!
Truflowa Łapa nie dokonca wiedziała, że krzyknęła również nic nie da, tak jak przeprosiny Iskrzącego nie cofną czasu.
— Nie mogę się poruszać, oh, w ogóle. Tylko leżę I nic nie robię, bo pazura wyciągnąć nie mogę. — parsknęła sarkazmem. Kontynuuje trening w raz z Tańczącym Krokiem ale nie, w ogóle się ruszac nie może. No widać że może. Chociaż dymny pytał o tym, czy jakoś jej to przeszkadza, a przeszkadza tylko trochę, nie przyzwyczaiła się, no to Trufla i tak odpowiedziała inaczej, w nerwach.
Gdzieś w środku tego grzyba pojawiła się mała myśl, że, może jednak nie warto tak krzyczeć, się denerwować, żyć w niezgodzie. Jednak duma nie pozwoliła rudej dłużej tak myśleć. Jeśli teraz się wycofa, okaże słabość, przynajmniej według rudej. A ona tak nie może, nie wypada, bardzo nie wypada!
Machnęła ogonem, wpatrując się w brata. I co teraz powie, ta strachliwa kupa futra!

Nie lubił krzyczenia. Czy to na niego, czy w jakimkolwiek innym kontekście. Nie lubił też zbyt głośnego mówienia, szczególnie blisko niego. Nie można było więc ukryć jego niezadowolenia, kiedy to Trufla postanowiła podnieść głos. Odchylił się nieco, końcowo wyciągając prawą tylną łapę nieco w tył, szukając tym samym podpory.
- J-ja wiem, że przeprosiny teraz nic nie dadzą. Po prostu nie chcę tej sprawy tak zostawić, wiedząc że zawaliłem. - Uciekł wzrokiem gdzieś w lewo, podziwiając mech na jakimś posłaniu. Całego klanu nie przebłaga, nawet nie miał na to ochoty, a sama czynność byłaby bez sensu. Nie zmieni ich postrzegania o sobie, a sam Pył nie miał zamiaru się z tym teraz męczyć. Ale przynajmniej mógł spróbować przeprosić kota, na którym mu zależało. W tej skali, cała reszta klanu może iść spać. Dymny i tak w tej kwestii jest na straconej pozycji. A na kolejne słowa ironii, poczuł jak opuszcza go pewna cząstka... może zdenerwowania? Na pewno weszło na jej miejsce trochę zmęczenia.
- Proszę cię, Truflowa łapo - jego wzrok znów powędrował na rude oblicze siostry, kiedy to postanowił złapać się tej jednej dryfującej gałązki - Nie proszę cię o zapomnienie o tym co się stało, czy zachowywanie tak jak dawniej, tylko o wybaczenie - Chociaż, czy nawet na to mógł liczyć? Cóż, ewentualnie już zawsze będzie żył z nie dość, że poczuciem winy, to jeszcze świadomością, że siostra go nienawidzi. Hahah... może się kiedyś przyzwyczai.

Miała dość, dzisiaj miała dość. Chociaż, przeprosiny Iskrzącego Pyłu, a raczej Iskrzącej Łapy były naprawdę, szczerze...miłe, nigdy nikt ją tak nie przepraszał, to dla Trufli pokazanie, po tej całej scence, że się poddała, było niemożliwe. W środku już się trochę ugięła, ale na zewnątrz dalej była nieruszonym kamieniem.
— To po co się produkujesz, skoro przeprosiny nic nie dadzą? Może odpuść i poczekaj, aż to ja przylecę przylecę Ciebie z jakiś głupim pomysłem żeby i Ciebie oszpecić! — parsknęła. Miało to nieco rozluźnić sytuację, dodac mały, śmieszny wątek, jednak Truflą chyba wypowiedziała to za sztywno, jeszcze podnosząc ton głosu.
Oh, nawet jej imię wypowiedział! No, ale sama prośbą była męcząca.
— A co jeśli ja chce, żeby bylo tak jak dawniej? Żebyśmy dalej byli "tym" rodzeństwem w Klanie! — odpowiedziała, rzucając spojrzenie w bok. Bardzo tego chciała, tak szczerze to chciala być też sławna w Klanie, ale chciała mieć też te..dobre relacje i zwariowane przygody. Szkoda, że jej pierwsza rozmową z Trującą Łapą, pierwsze, euh, polowanie, się tak skończyło.

Cofnął się lekko. Cóż, Trufla miała prawo być zła, a jej słowa wywołały zamieszanie w głowie kocura. Miał nie przychodzić? Zostawić to jednak? Nie chciała przeprosin? Uh, czemu to musi być takie skomplikowane! Na ostatnie zdanie wypowiedziane przez rudą, uniósł na nią wzrok, marszcząc brwi. Już się kompletnie pogubił. Nie chciała ale chciała? Rozejrzał się, jakby nie wiedząc co ze sobą zrobić.
- Zawsze można spróbować to naprawić - Odparł niepewnie, nieco przekręcając głowę. Trufla zachowywała się, jakby chciała, ale nie mogła, a Iskrzący kompletnie nie rozumiał czemu. I pozostawała jeszcze jedna sprawa. Sam nie wierzył we własne słowa. Ulepił z tej szarej masy zwanej życiem coś, co na pewno nie będzie tak łatwo rozwalić, a nawet jeśli się uda, to pozostanie gruz, który po prostu wsiąknie w ziemię i będzie się tam kisić.

Roska była zachwycona zmieniającą się przyrodą – nie nadążała z podziwianiem nowych zjawisk pogodowych i pięknych kwiatów, jakie rozkwitały na terenach! Tego dnia znalazła niedaleko obozu śliczne pomarańczowe kwiatki z ciemniejszym środkiem, które rosły na wzniesionych, owłosionych łodyżkach. Nieświadoma, że to nagietek, który o wiele bardziej przydałby się w składziku Motylego Blasku, radośnie zerwała kilka z nich i przyniosła do obozu. Jeden dała już mamie, a reszta… sama nie miała pomysłu, co z nimi zrobić! Zajęła się więc wplataniem jednego z nich w swoje legowisko, w międzyczasie zastanawiając się, co z robić z trzema, które jej zostały.

Wplatanie kwiatka i jego łodygi w legowisko szło bardzo szybko; Roska zaczynała się już nawet tym nudzić. Wcześniej nie zwróciła większej uwagi na koty przebywające w pobliżu, ale nagły dźwięk szybko zwrócił jej uwagę. Podniosła lekko zaskoczona wzrok, aby odnaleźć kota, który się odezwał. O. Gęsia Łapa. Znaczy… chyba. Może jednak Kacza? Ale była Kaczuszka w miocie Świergot… hmm. No, może zaraz się okaże.
– Kwiatek!! – potwierdziła entuzjastycznie, wręcz ZACHWYCONA niespodziewaną, ale jakże mile widzianą reakcją Gęsiej Łapy. – Chcesz może jednego? – spytała zaraz, wskazując lekkim ruchem pyszczka na trzy kwiatki, które leżały obok.

Wyszczerzyła się radośnie na odpowiedź Gęsiej Łapy, podsuwając w jej stronę jeden z kwiatków, który zerwała.
– Ach, no właśnie w sumie nie do końca wiem, co z nimi zrobić. Bo dałam już jeden mamie, ale w takim razie zostają mi dwa wolne… może jeden zaniosę siostrze, Sójce, do lecznicy. Pewnie się ucieszy! – odpowiedziała, po drodze na bieżąco wpadając na potencjalne zastosowanie dla jednego z kwiatków. Najchętniej by wróciła poza obóz i nazbierała więcej, żeby dać każdemu ze swojego rodzeństwa po jednym… o, i jeszcze mogłaby dać Motylowi, i Zawilec, i kociakom Świergot, i Skowronkowi, i, och, wniosek był taki, że najlepiej to wszystkim w klanie, a to by musiała zebrać ich naprawdę dużo! – A tak! Gęsia Łapa, tak? No chyba że mylę ptaki, bo mi jeszcze chodzi po głowie Kacza Łapa, ale jest Kaczuszka, córeczka Świergot, i, no, chyba by się nie powtórzyło… no, a ja Roska jestem, znaczy Wieczorna Łapa!