Gęsia Łapa mówiła tak śmiesznie, w nieco inny sposób, z inną kolejnością, i Roska musiała myśleć więcej, niż zwykle, słuchając jej wypowiedzi – ale zrozumienie nie było jakieś trudne. Chyba trudniej było zrozumieć koty z wadami wymowy, tak szczerze.
– No właśnie, jak wyschną to nie będą już takie ładne… i stracą też zapach! Ale faktycznie, tata powinien się ucieszyć. Jak byłam mniejsza to często dawał mi kwiatki i ładne piórka, to się odwdzięczę – odpowiedziała, posyłając Gęsiej Łapie radosny uśmiech, bo to był faktycznie dobry pomysł. – Aaa, no właśnie! Faktycznie, przecież i tak twoje imię się powtarza… a nie przeszkadza ci to, tak w sumie? – spytała z jednoczesnym przechyleniem łebka na bok. Jakoś jej umknęło to, że przecież Gęsi Tupot to też… no, Gęś.
– O, mam nadzieję! Bo ja bardzo lubię imię Rosa i fajnie by było, gdyby znalazło się w moim wojowniczym imieniu… a nawet jeśli nie, to pewnie i tak będę się tak przedstawiać, tak, no wiesz, odruchowo.

Reakcja Gąski jest gwałtowna, ale… bardzo krótka, i Roska postanawia nie pytać, ani nie roztrząsać jej też wewnętrznie. Wysłuchała za to z zainteresowaniem odpowiedzi, kiwając lekko głową. Przez krótką chwilę jeszcze rozmawiały, aż kolorowa kotka nie zauważyła swojej narastającej senności. Przeprosiła więc rozmówczynię, podziękowała jej za rozmowę, na szybko zaniosła kwiatka kwiatka do lecznicy, by poprosić Motyla o przekazanie go Sójce, po czym wróciła znowu tutaj i zasnęła.

zt

Traszkowej Łapie wciąż niezbyt szedł trening (o ile w ogóle raczyła się na nim stawić, heh), bo nawet, gdy wychodziła ze Skowronkiem, to i tak wolała spacerować i nie robić nic produktywnego, zamiast uczyć się o czymkolwiek wojowniczym. Miała jednak… troszeczkę lepszy humor, niż te kilka księżyców temu, gdy Orzech postanowił się jej pozbyć i… w ogóle. Lepszy, bo czuła, że miała koty, do których mogła się od czasu do czasu odezwać i nie czuć się dziwnie: Deszcz czy Gęś, oboje byli dla niej miłym towarzystwem. Niebieski kocurek był po prostu, no… miły! I potrafił rozmawiać z nią o jej zainteresowaniach, w dodatku rozumiał jej żarty, i w ogóle, a Gęś? Traszka lubiła jej słuchać, bo zawsze mówiła tak rytmicznie i dźwięcznie, używała fajnych słów, i w ogóle cała była taka… fajna. Dziś jednak czarnobiałe stworzenie siedziało w legowisku samotnie, niespecjalnie wiedząc, co ze sobą zrobić.

Szadź zadowolony z siebie dreptał do swojego nowego, świeżutkiego legowiska. Można by powiedzieć: hej, to przecież nic nowego, bywał tam już wiele razy i nawet ucinał sobie krótkie drzemki kiedy nikt nie patrzył! Ale ten raz był SPECJALNY. W y j ą t k o w y. Mianowicie z jego mordki zwisał najlepszy kawałek mchu, jaki tylko można sobie było wymarzyć; planował scalić go z posłaniem, które udało mu się znaleźć. Oczywiście, to nie on go znalazł, a Gronostajowa Mordka, wręczając go swojemu dziecku w prezencie. Świetnym prezencie! Wąsiki kotka zadrżały z ekscytacji na myśl o wszystkich dobrych snach, które będą go teraz nawiedzać. Oh, mamo...
Oh? Oderwał się od mchu, spoglądając na, uh... w gruncie rzeczy, niezbyt pamiętał imię kotki. Przystanął na krótko, opuszczając swój skarb na ziemię. Ojej. Wyglądała na całkiem przyjemną. Szadź nieświadomie oblizał nos, zastanawiając się jak zacząć rozmowę.
Bo to wcale nie było łatwe! Zaczynając od powoli narastającej nieśmiałości, przez mrowiące łapy i na sam koniec...!!! Zazwyczaj kojarzył już większość kotów, zazwyczaj było przez to trochę łatwiej.
– Dzień dobry – zaczął powoli, popychając mech do przodu, zupełnie jakby był jego miękką tarczą. – Chcesz zobaczyć, co mam od mamy?

Jej wpatrywanie się gdzieś w pustkę przerywa głosik; głosik i obecność szaraka przy jej legowisku. Uniosi głowę, choć nie nawiązuje z kotem żadnego kontaktu wzrokowego. Był młody, choć wielkością nie różnił się wiele od lichej sylwetki Traszkowej Łapy, która - zdaje się - przestała rosnąć gdzieś w wieku ośmiu księżyców. Jak się nazywał? Nie miała pojęcia! Wiedziała, że jest dzieckiem Czerwonego Kwiatu, bo kilka dni temu ta grupka wprowadziła się do Zielonych Zarośli i miała ceremonię, ale Traszka się na nią nie pofatygowała - bo po co? Znała imiona tego miotu tak, hm, powierzchownie, ale nie potrafiła dopasować ich do konkretnych kotów. Dzień dobry. Czuje się aż troszkę dziwnie, bo takie formalne przywitanie pasowało bardziej do rozmów z wojownikami, kotami dorosłymi… a czarnobiała, choć starsza, czuje się na równi z istotą przed nią. Chcesz zobaczyć, co mam od mamy? Huh?
— … — milczy przez chwilkę. Wielkimi, zielonymi ślepiami lustruje terminatora: jego łapy, jego kryzę, jego uszy, jego ogon, byleby nie oczy. — Chcę?

– SUPER! – miauknął, może trochę zbyt głośno, wiedziony ekscytacją. Oh, tak, wygrywa tą rozmowę. Jak świetnie było być naturalnym socjalnym motylkiem, królewskim sumem pośród wód dyskusji! – To MECH. Nie byle jaki! Patrz jaki mięciutki, dotknij, proszę. – Podsunął energicznie prezent od mamy łapą, dopiero pod koniec przypominając sobie o delikatności, z którą miał zamiar się nim obchodzić. Ajajaj!, ale to nic, od jednego małego tarcia nic mu się nie stanie. Mchy spędzają dekady porastając las, muszą być choć trochę wytrzymałe. – Całkiem fajny, prawda? Dodam go do legowiska, które sobie upatrzyłem. A potem będę na nim spał, ale nie mów nikomu. Trochę je ukryłem, żeby było tylko moje – poprosił, drżąc wąsikami z przejęcia. No cóż, Traszkowa Łapa nie musiała się przejmować ani mówieniem, ani etykietą, bo zachwycony Szadź wpadł w naprawdę wartki strumyk słów i wcale nie zamierzał się z niego wydostawać. A może też nie mógł, bo sum, król polskich wód, okazał się naprawdę malutkim ciernikiem, wiedzionym zbyt silnymi prądami.