Motyli Blask doskonale wiedział, co mi dolegało. Doskonale wiedział, że chodziło o zielone kichanie i całe te pierdolety. Dlatego też tylko siedziałam przed legowiskiem medyków, czekając. Nie musiałam mu raczej tłumaczyć, o co chodziło, że kaszlałam, a ból gardła był przeogromy. Ciekawe czy mnie zruga.

Nie, nie czuła się najlepiej. Myślała, że chociaż w nocy przebudził ją okropny ból głowy, był on wynikiem przepracowania, a nie jak się o poranku przekonała - choroby. Zimny dreszcz przebiegł wzdłuż jej ciała, gdy pomarańczowe ślepia Słodkiego Nektaru otwarły się, a ona chcąc wstać, być może zbyt gwałtownie, poczuła okropny ból głowy. Silny, łupiący ból. Ale nie tylko to było niepokojącym objawem, bowiem zwilżając z kolei suchą gardziel śliną, poczuła palący ból, jakby tysiące igliwia kłują ją w gardło. Zakasłała cicho. Być może gdyby był to jedynie silny ból głowy to przeleżałaby w legowisku, ale było to coś więcej. Zatoczyła się lekko, powstając z legowiska i skierowała się w stronę Skalnych Półek. Jakimże wyzwaniem okazało się stawianie kolejnych kroków, ile wysiłku kosztowało jej przytoczenie się do Motylego Blasku i do Wieczornej Rosy. Lecz koniec końców udało jej się. Z trudem usiadła opierając się o najbliższą ścianę i zawołała po imionach medyków z wielkim skrzywieniem wywołanym przez nieprzyjemne pieczenie i drapanie w gardle. A gdy jeden z nich pojawił się, mógł dostrzec zastępczynię w kiepskim, mizernym stanie. I właściwie...nie musiał szukać daleko powodu jej przybycia, gdyż z nosa rudo-białej wydobywała się gęsta, biała wydzielina, która uzbierała się w nocy, a teraz znacząco utrudniała jej oddychanie.

Nieme kiwnięcie głową i powolne przeniesienie wzroku na Wieczorną Rosę było jedynym sygnałem, że słowa medyczki trafiły do kocicy. Pociągnęła szybko nosem czekając w ciszy, a każde uderzenie serca wydawało jej się dwukrotnie dłuższe. W końcu jednak zarejestrowała ją ponownie wzrokiem i widząc dwa nieznane jej medykamenty pochyliła się nad nimi i powoli zaczęła je przeżuwać. Ponownie lekko się skrzywiła, gdy nadszedł czas na przełknięcie owej papki, jednakże i to również uczyniła.
— T-tak. Przekażesz...Orzechowej Gwieździe, że...że tu jestem? – poprosiła ubierając swoją wypowiedź w jak najmniejszą liczbę słów, których wypowiadanie nie było najprzyjemniejsze. Gdyby zaś Wieczorna Rosa wskazała jej kierunek, w którym powinna się udać do legowiska - tam też się skierowała. Odnalazłaby miejsce najbardziej przybliżone do ściany, zwinęła się w kłębek i zakopała w legowisku próbując zasnąć.




Jej stan nie poprawiał się, a choroba przyczepiła się do niej niczym kleszcz do skóry między gęstym futrem żywiciela. Przewróciła się na bok, czując nieprzyjemny zimny dreszcz, a kiedy Wieczorna Rosa przyszła zobaczyć jej stan, czy uległ...chociażby drobnej zmianie - Słodka zaprzeczyła. Nie było gorzej, jednakże w dalszym ciągu biała wydzielina wylatywała z jej nosa, gardło piekło, a zastępczyni miała ochotę jedynie...spać.

Dzisiaj obudziłam się z jedną myślą, żeby wreszcie uczynić odważny krok naprzód ku realizacji swoich marzeń i poprosić Wieczorną Rosę, aby przyjęła mnie na swą uczennicę. Chciałam szkolić się na medyczkę Klanu Wichru i nic ani nikt mi w tym nie przeszkodzi. Dlatego szybko zerwałam się ze swego posłania w legowisku terminatorów i w miarę dziarskim krokiem skierowałam się do lecznicy, a prowadził mnie aromatyczny zapach ziół. Tak dotarłam aż do składziku na medykamenty, który naprawdę bardzo mocno mnie zaciekawił. Ile tu było różnych części roślin, a ile różnorodnych woni! Oczywiście, niczego nie dotykałam, aby nie narobić bałaganu w uporządkowanym magazynie. Wpatrywałam się jedynie w liście i kwiaty, zastanawiając się, co jest czym i do czego służy naszej wichrowej uzdrowicielce...

//Roska <3

Podskoczyłam jak oparzona, słysząc czyiś głos za swoimi plecami. Odwróciwszy głowę, rozejrzałam się przerażonym wzrokiem po pogrążonym w mroku legowisku medyka, chcąc wypatrzeć w ciemności sylwetkę przybysza. Dopiero po chwili dotarł do mnie ten charakterystyczny zapach ziołowych medykamentów, który zawsze i wszędzie snuł się za Wieczorną Rosą. Domyśliłam się więc, że to właśnie ona przyłapała mnie na myszkowaniu w jej składziku. Próbowałam ukryć rumieńce wstydu zażenowania na swoim pysku, co przez moje rude futro nie było takie trudne. Że też tak łatwo dałam się podejść!
- Och, witaj, Wieczorna Roso. Tak się tylko zastanawiałam...w jaki sposób zapamiętujesz tyle nazw ziół i ich zastosowanie? - odparłam przyjaźnie, nie chcąc na razie zdradzać prawdziwego powodu przybycia do jej lecznicy. Musiałam pokazać jej swoje zainteresowanie tym tematem, ale w jak najmniej oczywisty sposób.