Kiedy kocurek zauważył, że niedługo po nim przyszła znajoma bura szylkretka, do jego oczek wrócił radosny błysk, a uszka poszły w górę. Ale na więcej nie był w stanie się zdobyć. Mówienie może nie bolało aż tak jak łykanie, ale i tak wolał oszczędzać gardełko.
Na pytanie medyczki pokręcił głową.
- Nie... - zachrypiał. Jedynie chciało mu się bardzo pić, ale to ze względu na bolące gardło.
Przysunął się nieznacznie do Kasztanowej Łapy, bo jednak było trochę chłodno... Ale nie chciał jej tykać bez pozwolenia. Szczególnie że skoro tu była, może ją coś bolało albo była chora? Na pierwszy rzut oka Siwek nie widział, żeby coś z nią było nie tak... Ale wolał być jednak ostrożny.

Kotka ze zmrużonymi oczami patrzyła, jak Wieczorna Rosa wychodzi i pyta Siwka o dolegliwości. Kiedy kociak zachrypiał i przysunął się do niej, jedynie spojrzała na niego bez emocji i odezwała się.
- Ból w klatce piersiowej, i... w pysku - powiedziała, przerywając kiedy ten właśnie ból ją ukłuł. - Bolą mnie także barki i ramiona, jakiś nagły ból znikąd- dokończyła.
Machnęła raz ogonem, powstrzymując się od komentarzy na temat tego, że najchętniej by tu nie przychodziła i tego, że chciała tylko dostać jakieś zioła i wyjść stąd jak najszybciej.

Och... Dostał coś innego niż jakieś dziwne listki czy korzenie, o których opowiadała mu zwykle Ropuszy Skrzek. Czy też raczej straszyła go - że są niedobre, gorzkie i że jak złapie jakieś paskudztwo, to będzie musiał je codziennie jeść.
Powąchał ten plasterek... I go liznął. Słodkie! Aż wziął komicznie duży gryz... I to był cudowny pomysł, bo w ten sposób zakleił sobie pyszczek. Popatrzył lekko spanikowany za medyczką... Ale ta już sobie poszła. Eee... Zerk na Kasztanową Łapę. Pomocy???

Kasztanowa Łapa spojrzała na medykament pod swoimi łapami i nie czekała długo, aby je połknąć. Nie ważne, czy będzie to dobre, czy okropne, zrobi co musi aby wyjść stamtąd jak najszybciej.
Podniosła się i z radością w sercu wysłuchała, jak Wieczorna Rosa zaleca jej zaledwie pozostanie w legowisku, a nie siedzenie tu przez jakiś czas. Dobrze! Bardzo dobrze, nie zamierzała spędzić tu ani uderzenia serca dłużej.
Podniosła się i już miała wyjść, kiedy kątem oka dostrzegła gapiącego się na nią Siwka, wraz z jego zaklejonym pyskiem. Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę aż wypuściła nosem powietrze, cicho prychając ze śmiechu. Jego mina była tak spanikowana, był tak przerażony... No ale co ona może zrobić?
- Masz pazury, prawda?- powiedziała.- spróbuj to wydrapać. A jak nie, to po prostu będziesz miał zaklejony pysk już na zawsze- rzuciła i odwróciła się aby jeszcze bardziej napiąć tą sytuację. W głębi jednak rozśmieszało ją całe to zajście.
Nie wyszła jeszcze na zewnątrz, jedynie zerknęła na kocura i na to, czy ten jakoś sobie radzi z miodem w pysku.

...szczerze to nie był głupi pomysł. Dlaczego sam na niego nie wpadł? ...chyba właśnie dlatego, że ten pomysł głupi nie był, w przeciwieństwie do niego samego. Chociaż nie da się ukryć, że ta wzmianka o zaklejonym na zawsze pyszczku sprawiła, że trochę spanikował... Ale hej, przynajmniej to sprawiło, że przyłożył się do jego "odetkania"!
Odetchnął z ulgą, kiedy mógł przełknąć kawałek tego plasterka, a jego pyszczek był wolny. Fiu! Kryzys zażegnany!
Spojrzał jeszcze na kotkę z uśmiechem i oblizał się, żeby pozbyć się tego klejącego miodu z pyszczka.
- Dzięki! - zachrypiał lekko... I spojrzał na ten pozostały plasterek. Był całkiem dobry, więc... Przysunął go nosem bliżej Kasztanowej Łapy - Chcesz tlochę?

Kotka patrzyła jak tamten z trudem próbuje wydostać miód spomiędzy zębów i ogólnie z pyska. No cóż, nawet jeśli mu się to udało, będzie miał jeszcze sporo roboty z czyszczeniem miodu z futra. Lub raczej Ropuszy Skrzek będzie miała dużo roboty aby mu w tym pomóc.
- Nie, dzięki- powiedziała, kiedy ten podsunął do niej plaster. Ona tym bardziej nie zamierzała się wybrudzić lub zakleić a następnie paradować tak po obozie. Nie będzie dawać kotom z klanu powodów do plotkowania o niej.
- Poza tym, Wieczorna Rosa dała ci taką ilość, bo to ci pomoże. Więc zjedz tyle, ile trzeba- powiedziała w końcu, znów czując denerwujące kłucie. Miała nadzieję, że medykament pomoże szybko.
Następnie wyszła do wyjścia z lecznicy, nie będąc pewna co teraz w sumie ze sobą zrobić. Usiadła w miejscu i owinęła łapy ogonem.

Skoro nie chciała... To w takim razie dokończył już go sam. Tym razem oczywiście ostrożniej, żeby znowu nie zakleić sobie czasem pyszczka.
Kiedy już dokończył pałaszować medykament i wyczyścił sobie sklejoną łapkę, udał się do wyjścia z lecznicy. I tam zauważył, że Kasztanowa Łapa wciąż tam siedzi...
- ...belek! - zawołał tykając ją w łapkę i odskakując lekko. Komuś tu się chyba polepszyło. A może to cukier dodał mu energii? Cholera wie. Ale może zabawa odwróci uwagę od ich dolegliwości, przynajmniej na chwilę?

Kasztan poczuła dotknięcie tamtego i usłyszała hasło ,,berek". Popatrzyła na kociaka, który nagle zdawał się mieć o wiele więcej energii niż jeszcze przedtem gdy cicho chrypiał.
No trudno, najwyżej znowu się przeziębi.
Kotka podniosła się, jednak znów poczuła ukłucie, tym razem w barku. Nie, nie będzie teraz biegać. Zaoszczędzi siły na najbliższy trening, wtedy przydadzą jej się o wiele bardziej.
Spojrzała na Siwka i poruszyła głową na boki aby przekazać mu, że nie ma zamiaru się teraz bawić. Z powrotem usiadła i polizała kilka razy łapę.
Może gdy kocurek wróci w to samo miejsce, wtedy Kasztan odda mu berka... Teraz jednak nie zamierzała się wysilać.

Już był gotowy do odskoczenia albo ucieczki, kiedy... Kotka jednak zrezygnowała i usiadła. Siwek skojarzył, że mówiła, że coś ją kłuje... Więc podszedł bliżej niej kładąc uszy po sobie.
- ...boli? - spytał niepewnie. Huh... Gdyby chciała, zawsze mogli pobawić się w coś innego, mniej wymagającego! Albo po prostu posiedzieć razem czy coś... O ile jego towarzystwo kotce nie przeszkadzało.
- Emm... A chcesz... Polobić coś innego? - spytał w końcu i usiadł. Też nie bardzo miał co robić, a nie chciał wracać za bardzo do swojej rodzinki, więc...

Kotka kątem oka patrzyła, jak ten podchodzi, a kiedy usiadł, wyciągnęła łapę i dotknęła go.
- berek- powiedziała ze zmrużonymi oczami, jednak nie podniosła się aby uciekać.
- a co niby chcesz porobić?- rzekła. - Nie chcę się bawić, a ty nie powinieneś biegać bo zaraz drugi raz pójdziesz do lecznicy- powiedziała. To nie tak, że się tym przejmowała. Mhm. Ani trochę.
- Możemy pogadać, to wszystko- dokończyła wreszcie, patrząc na zielonookiego.

Berek.
Zaraz, co. Przecież powinna go dogonić, jeśli chciała go zberkować! Aż podniósł się wielce oburzony i skulił uszy patrząc na kotkę.
- Hej, to nie fair! - zawołał próbując udawać fochniętego... Ale nie wyszło, bo zaczął się śmiać. Nie umiał się długo gniewać na kogoś, kto był dla niego miły!
Ucho mu drgnęło na to, że kotka nie chce się bawić, a on nie powinien biegać. Skulił pokornie łebek patrząc przepraszająco na Kasztanową Łapę.
- Przeplaszam... - zamiótł ogonem ziemię. Nie chciał jej się narzucać, po prostu... Ostatnim razem było fajnie! Chociaż... Chciała porozmawiać? Znowu podniósł na nią wzrok... I kiwnął łebkiem tak energicznie, że o mało mu się w nim nie zakręciło.
- No dobla! Eee... - teraz tylko wymyślić jakiś temat... - ...masz lodzeństwo? - cóż, brzmiało to dość... Pospolicie. Ale chyba lepsze to niż gadanie o pogodzie, plus kocurek mógł się o kotce dowiedzieć czegoś ciekawego! I przy okazji tego, czy każda rodzina wyglądała tak, jak jego...

Poczuła lekki wyrzuty sumienia, kiedy tamten się skulił przez jej odpowiedź. No cóż... Nie zawsze się ma to, co się chce. Poza tym ona naprawdę musi oszczędzać siły, zwłaszcza teraz, żeby być gotowa na trening. Nie uśmiechało się jej patrzenie na krzywy pysk Szerszeniowego Roju kiedy ten by usłyszał, że coś ją boli.
- Nie ma za co przepraszać. Co do rodzeństwa- powiedziała.- Oj mam, i to ile. Jest Wierzbowy Puch, nasza zastępczyni, jest Krowia Łapa, Lisia Łapa i Pączkująca Łapa. Słyszałam też historie o pozostałym rodzeństwie, które albo zginęło albo nagle zniknęło. Żubrza Łapa, Mały Płomień, Drozdowa Łapa, Biała Łapa- powiedziała obojętnie, wymieniając znane jej imiona.
Podświadomość mówiła jej, że powinna mieć trochę więcej skruchy i żalu mówiąc o swoim rodzeństwie. Nie potrafiła jednak tego zrobić. Słyszała o nich tylko z opowieści, nie znała ich osobiście i nie czuła do nich jakiegokolwiek przywiązania- bez znaczenia czy ci żyją, czy nie, kotka nie czuła potrzeby rozgrzebywania tego tematu. Liczyło się to co było tu i teraz, i że miała swoje rodzeństwo tutaj, w tym samym czasie co ona. Ważne było też to, że ich matka trochę odpuściła sobie w cierpieniu po poprzednim miocie i teraz mogła być tutaj z Kasztan i jej rodzeństwem.
Kotka popatrzyła na tamtego, patrząc, jaką zrobi reakcję.
- A ty?- zapytała z powrotem, choć dobrze wiedziała, kim jest rodzeństwo Siwka. Ale niech się kociak wygada, skoro już nie ma nic innego do roboty.

Siwek chyba nawet poczuł się trochę lepiej, kiedy Kasztan zapewniła go, że nie musi jej przepraszać. Dlatego też rozluźnił się i słuchał jej dalej z zaciekawieniem.
Huh, wyglądało na to, że ma sporo rodzeństwa. Trochę jak Siwek, z tym że tutaj część jej zaginęła... No i wygląda na to, że miała też starszą siostrę! Kocurek nie miał raczej nikogo starszego od siebie... A nawet jeśli, to nie miał o tym pojęcia.
- Naplawdę Wierzchowy Puch to twoja siostla? - znowu coś przekręcił, ale nie żeby się tym przejął. - Znam ją! I Klowią Łapę też znam! - zawołał z uśmiechem. Cóż... Znał je obie. I obie były bardzo miłe! Nie to... Co jego, hah.
- Ja, umm... - mruknął grzebiąc łapką w ziemi i wbijając w nią swój wzrok - Mam Mlozika, Maka, Słonecznika, Malinę i Szpona... - mruknął - Umm... Ale lubię tylko Maka i Słonecznika... - skulił znów uszka - Malinka za mną nie przepada... Szpona... W sumie za baldzo nie znam... Jakoś nigdy z nim nie gadałem... A Mlozik mi ciągle doglyza i podlizuje się mamie! - fuknął niezadowolony noskiem i po prostu przysiadł na łapkach trochę skulony - A mama chce, żebym siedział cicho i odchodził, jak on mi dokucza... A ja nie chcę, żeby myślał, że wyglał! - uderzał ogonkiem o ziemię niezadowolony, ale westchnął. Nie chciał się denerwować...

Kotka wysłuchała go pomimo, że znała wymienione koty. Co prawda, z większością z nich jeszcze nigdy nie rozmawiała, jednak kojarzyła Mrozika. Dlatego też lekko zdziwiła się, kiedy Siwek powiedział o dogryzaniu brata. Kiedy rozmawiała z Mrozikiem, była zdziwiona, że jakikolwiek kociak jest na tyle wyrachowany i opanowany jak na taki wiek. Teraz jednak okazało się, że o wiele więcej dzieje się za ścianami dzieciarni.
Nie zdziwiło ją, kiedy tamten zdenerwowany uderzył ogonem o ziemię mówiąc o tym, że matka każe mu odejść i być cicho. Oj, czyżbyśmy mieli do czynienia z faworyzowaniem jednego z kociąt?
- Ja bym mu oddała, na twoim miejscu- powiedziała wprost.- Nie żebym ci doradzała, nie chcę, żeby twoja mama przyszła do mnie z pretensjami, że namawiam cię do złego zachowania. Ale skoro Mrozik ci dokucza, powinieneś mu oddać- powiedziała. Ona sama nie miała takowej sytuacji, jednak czuła, że chętnie oddałaby komuś, kto jej dokucza i jeszcze na tym triumfuje.
Przez słowa Siwka aż sama poczuła lekką złość, nie do końca wiedząc, dlaczego. Jak gdyby chciała obronić małego kociaka? Wstawić się za niego i wymierzyć sprawiedliwość?
Strzepnęła uchem, przywracając się do rzeczywistości. Przestań. Nie będziesz się przywiązywać do kociaka, zwłaszcza, że nawet nie jesteś z nim spokrewniona- pomyślała.
A jednak gdzieś w głębi czuła do młodego sympatię i potrzebę aby temu nic się nie stało. Potrzebę wymierzenia sprawiedliwości- faworyzacja jednego kociaka ponad drugiego nie jest rzeczą dobrą.
Dziwne, jak na szylkretkę- nigdy nie miała w zwyczaju przywiązywać się do kogokolwiek.

Zdziwiło go to, że Kasztanowa Łapa go nie strofowała. Spojrzał na nią szeroko otwartymi oczkami i z lekko uchylonym w zdziwieniu pyszczkiem. Czy to znaczyło... Że mógł mieć rację? Że mama wtedy naprawdę się myliła? Nie da się ukryć, że... Jego zaufanie do kotki teraz znacząco wzrosło. Jasne, lubił ją! Ale nie sądził, że się za nim mimo wszystko wstawi... Huh...
- Plóbowałem... - mruknął i musiał odchrząknąć. Gardło wciąż trochę drapało, a on jednak mówił sporo - Chciałem najpielw powiedzieć mamie, że powiedział, że mam lobaki pod ogonem, bo mnie zdenelwował rzucając się w nocy... To on powiedział, że tylko słabeusze skalżą i że moje słowa są puste, więc... - chyba trochę się zawstydził, bo spuścił łebek - Więc uglyzłem go w ucho... A on zaczął piszczeć i krzyczeć jakbym chciał go lozszalpać... - chyba nawet trochę przycichł mówiąc to - Dobla, zlobiłem źle, że mu powiedziałem, że za takie zachowanie zostanie w kocialni na zawsze, a-ale... - o nie, mały zaczął ciągać nosem - C-co miałem zlobić? - podniósł w końcu na nią mokre oczka, choć zrobiło mu się głupio, że się mazgai. Ale nie znosił tłumić w sobie uczuć. Ani udawać kogoś, kim nie był przed innymi tylko po to, żeby polubili go bardziej albo zwyczajnie dali mu spokój.

Kotka słuchała dalej, wciąż rozumiejąc sytuację Siwka. Co prawda nie znała autentycznej i prawdziwej wersji zdarzeń, ale z tego co młody mówił, to Mrozik rzeczywiście zasłużył sobie na lekkie ugryzienie. Lub co najmniej na upomnienie matki, lecz jak się okazało, do tego nie doszło.
Kiedy ten mówiąc zaczął ciągnąć nosem, kotka spojrzała na niego i wtedy...
Wtedy stało się najgorsze. Kociak zaczął płakać.
Kotka z oczami szeroko otwartymi zaczęła rozglądać się dookoła. O nie. Ona tego kociaka nie uspokoi. Co jak co, ale ona nie jest od zajmowania się małymi kotami.
Rozejrzała się, jednak była zbyt daleko od kociarni żeby zawołać matkę Siwka. Wyszłaby na tym jak na wariatkę, która drze się w obozie bez powodu. Poza tym, to pewnie przyniosłoby Siwkowi więcej wstydu i niechcianej atencji niż by sobie życzył.
Dookoła również nie było zbyt wielu kotów, które mogłyby w tej sytuacji pomóc. Tu czy ówdzie byli starsi wojownicy, ale kotka nie miała ochoty narażać się na ich niepotrzebne komentarze.
Eh.
Musiała działać szybko... Siwek coraz bardziej zaczynał pociągać nosem a jego oczy szkliły się łzami.
Szlag!
Rozejrzała się raz jeszcze po czym niepewnie przybliżyła do niego i dotknęła ogonem, sama w sumie nie wiedząc co robi. Zachęca do podejścia bliżej? Pociesza?
Zdezorientowana przysunęła go także łapą, mając nadzieję, że trochę to pomoże. Próbowała sobie przypomnieć jakieś smutne sytuacje ze swojego kocięcego okresu u rozpoznać co jej pomagało. Co jej pomagało, kiedy była smutna w kociarni? Lub... Kiedy była smutna w lecznicy?
Towarzystwo, i może przytulanie? Kotce ciężko było to przyznać przed samą sobą, ale rzeczywiście jakiś czas temu ulgę dawało jej towarzystwo np. rodzeństwa, kiedy raz na jakiś czas przychodziło ją odwiedzić.
Teraz unikała kontaktu cielesnego z innymi kotami niczym ognia. Jednak... Najwidoczniej to była sytuacja kryzysowa.
Schyliła się do Siwka i szturchnęła go nosem.
- No już. Spokojnie- powiedziała i nawet liznęła go w ucho, zaraz potem karcąc się za to w myślach. - nie ma co, nie przejmuj się bratem. Jeszcze trochę i będziecie terminatorami, nie będziesz musiał spędzać z nim czasu. I dostaniesz mentora, więc on będzie mógł ci pomagać- powiedziała i podniosła się do pozycji siedzącej. To było wszystko, co potrafiła zrobić. Czy to coś dało? A może jedynie zrobiła z siebie idiotkę na oczach całego klanu?
- następnym razem kiedy powie ci, że masz robaki pod ogonem, powiedz mu, że to jego masz pod ogonem- zaproponowała pół żartem, pół na serio. Wyprostowała się i szybko rozejrzała dookoła po czym zerknęła w dół na niego.
- Lepiej?

Kociakowi nie umknęło to, że kotka rozglądała się na boli, kiedy temu zrobiło się... No zwyczajnie przykro. Nie lubił tego uczucia bezsilności, które go ogarniało za każdym razem, kiedy myślał o tej sytuacji. I kotce chyba też zrobiło się z tego powodu nieprzyjemnie.
Dlatego po prostu siedział cicho chcąc poczekać, aż ewentualnie sam się uspokoi... Kiedy najpierw poczuł, jak dotknęła go ogonem i jeszcze do siebie przysunęła.
Potem szturchnęła go nosem i polizała go w ucho. Zrobiło mu się... Miło. Naprawdę miło. To chyba było coś, czego potrzebował w tamtej sytuacji. Nie strofowania, nie przyznawania racji tylko jednemu z nich, bo powiedział coś, co Mrozikowi się nie spodobało. Jego brat też wcale święty nie był!
Oparł swój łebek o łapę kotki i się o nią otarł. Będzie miała trochę wilgotne futerko, ale będzie musiała to przeżyć. Przynajmniej... Się to opłaciło. Bo kociak rzeczywiście zaczął się uspokajać.
Na słowa burej szylkretki o tym, co powiedzieć bratu następnym razem, nawet się roześmiał. Pociągnął jeszcze noskiem, ale miał zdecydowanie lepszy humorek.
- Mhm! Lepiej! - wychrypiał kiwając łebkiem z uśmiechem na mordce - Dziękuję, Kasztanowa Łapo... Jesteś najlepsza! - otarł się znów z wdzięcznością o jej łapę. W końcu mimo wszystko go wysłuchała!
- Um... Gdyby ktoś ci kiedyś dokuczał, to mi powiedz! - wyszczerzył się. Co prawda dał właśnie pokaz tego, że sam nie bardzo jeszcze potrafi bronić siebie i swojej racji, ale w razie czego też jej wysłucha!

Kiedy ten zaczął się uspokajać, kotka odetchnęła z ulgą. Uf. Dobrze. Gdyby zaczął płakać jeszcze bardziej i przyciągać więcej uwagi, Kasztan zapewne odstąpiła by kilka kroków i uciekła.
Spojrzała w dół na brązowo-białego i niezręcznie rozejrzała się dookoła, kiedy ten otarł się o jej łapę i podzięwkował.
- Um... To nic- wymamrotała w końcu i kiedy ten przestał się ocierać, przysunęła łapę z powrotem bliżej siebie, w bezpieczne miejsce zakryte ogonem.
Wtem usłyszała, że on również będzie jej pomagał, kiedy to jej będą dokuczać. Oj, ten kociak ma bujną wyobraźnię- sam na razie musi poradzić sobie ze sobą i konfliktem z bratem, a co dopiero pomagać innym kotom.
Kotka jednak skinęła głową, żeby nie było.
Uh. To była ciężka chwila. Ale przynajmniej nie będzie miała na sumieniu młodego Siwka.

Kociak posłał kotce w odpowiedzi szeroki uśmiech szczerząc do niej kiełki. Ten jednak... Zamienił się po chwili w ziewnięcie. No cóż, choróbsko mimo wszystko wciąż się go trzymało, przez co miał mniej energii na wszystko... Nie mówiąc już zresztą o tym, że tej nocy praktycznie w ogóle nie przespał. Może dziś będzie łatwiej zważywszy na to, że miodek trochę pomógł... Nawet jeśli miałaby to być pomoc tymczasowa.
Ale tak szczerze... To wcale nie chciało mu się stąd iść! Tu było fajnie! Ale chyba nic nie poradzi na to, że oczka mu się powoli kleiły...
- Śpiący... - zachrypiał i znowu ziewnął. Jeszcze chwila i pewnie odleci tu na siedząco...