Jeszcze zanim usłyszała ,,śpiący" dostrzegła ziewnięcie kocurka. Zerknęła na niego i poczuła lekką ulgę, że ta niezręczna chwila się skończy, ale też lekki zawód, bo rozmowy z Siwkiem nie były aż takie złe. Przynajmniej nie takie złe jak z większością wojowników- koty dorosłe miały to do siebie, że były do ciebie uprzedzone jeszcze zanim poznały cię osobiście. Słyszały plotki, opinie innych, i tym podobne. Przez to interakcje ze starszymi mogły być fałszywe i mało szczere.
A kociaki? Kociaki nie miały jeszcze uformowanych opinii ani silnych upodobań czy uraz. Dlatego rozmowa z nimi, pomimo, że trochę dziecinna i niekomfortowa, mogła być o wiele ciekawsza.
A tak przynajmniej czuła się Kasztan. Nie przepadała za kociakami, ba, sama z siebie z żadnym nie zaczęła by się bawić, jednak... Jednak czasem dobrze było pogadać o niczym.
- W takim razie do kociarni, już, biegnij- powiedziała, patrząc w tamtą stronę i lekko szturchnęła go łapą.

Kiwnął łebkiem na słowa kotki. Ten jeden raz chyba mimo wszystko nie będzie marudził, że musi sobie iść... Przyda mu się wypocząć i spróbować wykurować. Wtedy będzie miał więcej siły na zabawę! Albo na rozmowy. W zależności na co będzie miał chęć on bądź jego rozmówca.
Wstał i porządnie się przeciągnął, po raz kolejny prezentując te maleńkie igiełki zwane kiełkami i otarł się jeszcze o łapy terminatorki w geście pożegnania.
- To... Doblanoc i do zobaczenia! - uśmiechnął się jeszcze do niej i ruszył w końcu w stronę kociarni z ogonkiem w górze. Może i się rozchorował... Ale to był dobry dzień!

Z.t.

Kotka skinęła głową na pożegnanie czekoladowego i przez chwilę patrzyła jak tamten idzie w stronę lecznicy. Oj, to było... ciekawe. Dziwna sytuacja, ale przynajmniej kotka nie mogła narzekać, że dziś się nudziła w obozie.
Jeszcze przez chwilę siedziała przy szerokich zębach po czym sama wstała i udała się w stronę jakiś zarośli w obozie aby następnie tam przysiąść i podobnie jak Siwek przysnąć.

//zt, dzięki!

Nigdy nie spodziewała się zobaczyć, a raczej poczuć, Gromiaka w Wichrowej lecznicy. Gdy weszły do niej Słodka Gwiazda z Wieczorną Rosą i jakimś gromowym terminatorem, Wierzbowy Puch nie kryła zaskoczenia. W pierwszej chwili aż się podniosła, a gdy przywódczyni mniej więcej poinformowała ją o sytuacji... wbiła w nią zdezorientowane spojrzenie spod zmarszczonych brwi, powoli siadając. Obrzuciła Ignisa zdystansowanym spojrzeniem, w większości po prostu zdziwionym niż wrogim. Gdy Wieczorna Rosa zaprowadziła burego kocura do odpowiedniej części lecznicy, a Puch odprowadziła ich spojrzeniem, trzepnęła grubym ogonem i ponownie wbiła wzrok w Słodką Gwiazdę.
— Wybacz, jeżeli zabrzmię ostro — zaczęła powoli, marszcząc mocniej brwi w nieskrywanej dezorientacji. Nie dość, że bolała ją głowa przez choróbsko, to jeszcze... to. — Ale, co na osty i ciernie, robi gromiak w naszym obozie, Słodka Gwiazdo?

/Słodka