- Uhfgghhhhhh - cisnąłem przez zęby prawie wybuchając na miejscu. Mamo serio? W takim momencie? Skup się błagam! To jest chyba moje najważniejsze pytanie zadane dotychczas w moim życiu no! To wyznanie jest takie stresujące! Ty nie musiałaś tego przeżywać...
W pierwszym momencie nieco się zirytowałem, ale po krótkiej chwili przypomniałem sobie że to nie jej wina. Starość jest okropna, i nawet teraz stroi sobie ze mnie żarty. Golec by nie udawała, a nawet jeśli to bym się obraził (pewnie na pół dnia ale nadal obraził)
Wziąłem głębszy wdech uspokajając nieco swój oddech żeby powiedzieć wszystko jak najwyraźniej i nieco głośniej.
- Okej, mamo... spokojnie, nie przepraszaj.- odpowiedziałem i moja mina spoważniała. Spojrzałem w jej stronę i przełknąłem ślinę. - Chyba się zakochałem w Puch. - i tym razem powiedziałem to nieco głośniej i na pewno wyraźniej. Miałem tylko nadzieję że przywódczyni nie pójdzie z tym do niej od razu po naszej rozmowie. No i ogólnie... że zrozumie mój "problem."

Słysząc ten dziwny... Bulgot, który Deszczowa Łapa wydał z siebie poprzez zaciśnięte zęby, uszy Golcowej Gwiazdy przylgnęły do czaszki, a brwi powędrowały nieco w dół. Ah! Czyli jednak się zdenerwował i jej przeprosiny nie wpłynęły na sprawę łagodząco. Nerwowo przesunęła ogonem po ziemi, jednak nie odezwała się. Co niby miałaby powiedzieć? Jeszcze znów palnęłaby coś, czego mówić nie powinna i byłoby tylko gorzej. Deszczowa Łapa by się na nią obraził i... Ah! Nawet nie chciała myśleć co działoby się z nimi dalej. Ale to nieważne, bo taki okropny scenariusz nigdy nie będzie miał miejsca. Jej obawy zniknęły zaraz po tym jak łaciaty uspokoił ją, mówiąc, by nie przepraszała. Czyli jednak jest w porządku. Odłożył to chwilowe wzburzenie na bok i postanowił powtórzyć, tym razem nieco głośniej i pewniej. No, i teraz jest tak, jak być powinno! Usłyszała każde słowo bardzo dokładnie i gdy terminator skończył mówić, na jej twarz wstąpił delikatny, acz radosny uśmiech. Wyglądała na naprawdę spokojną, jednakże gdyby tylko miała więcej siły, zapewne podskoczyła by teraz z radości i... Być może przez przypadek, tak w niedowierzaniu powtórzyła by słowa syna troszeczkę zbyt głośno, narażając się, że ktoś nieupoważniony do tej wiedzy nagle ją zdobędzie. No, w tym przypadku lepiej dla Deszczowej Łapy, że jego matka jest już... Inna niż kiedyś. Przynajmniej może mieć pewność, że jego sekret nie wypłynie na światło dzienne i resztą klanu się o niczym nie dowie.
- To nie jest nic złego przecież. - Odpowiedziała w końcu, niezbyt rozumiejąc gdzie leży problem. Miłość to normalna kolej rzeczy, każdy kiedyś wpadnie w jej sidła! Na Deszczową Łapę najwidoczniej przyszedł czas już teraz. No, lepiej późno niz wcale! Nie ukrywajmy, babuszka chciałaby przed śmiercią poznać swoje wnuki. Właśnie o tym teraz sobie pomyślała. - Nie jesteś pewien? - zapytała zaraz, zdając sobie sprawę, że łaciaty użył określenia "chyba". A więc musi mieć jakieś wątpliwości? Ale czego tutaj nie wiedzieć? To uczucie tak charakterystyczne, że nie da się pomylić go z żadnym innym. Oj, chyba będzie musiała dać mu długą lekcję, by ta miłość nie zamieniła się prędko w życiowe niepowodzenie. Znaczy, naprawdę jest coś zniszczyć i to nieświadomie. A ona, choć stara i głupia, mogłaby na ten temat mówić dużo i jeszcze więcej, bo... W młodości była tą, która co chwilę uganiała się za jakimś kocurem. Nie mogłaby tego nazwać miłością, w żadnym przypadku, a raczej przelotnymi zauroczeniami, które kończyły się po to, by mogły zacząć się następne. Z kwiatka na kwiatek, o!

Pokiwałem twierdząco głową na pytanie mamy. Bo skąd miałem mieć pewność? Z jednej strony chciałem aby to uczucie przeszło dla naszego dobra, a z drugiej chciałem aby trwało wiecznie i żeby liliowa też odwzajemniła moje uczucia. Chcę mieć ją za przyjaciółkę, ale prawdopodobieństwo że ona odwzajemni moje uczucia jest po prostu zerowe. Wdziałem ją w przyszłości jak zakłada rodzinę i jest szczęśliwa jako wojowniczka... ale beze mnie, ja się do tego idealnego życia nie nadawałem. Ogólnie się nie nadaję do życia!
- Nie wiem trochę co zrobić. - nie chciałem zalewać staruszki lawiną pytań. Czy da się odkochać? Czy to minie? Czy z tym muszę w ogóle coś zrobić? Im dłużej jestem w tym stanem tym bardziej boję się że zacznę gadać za dużo w obecności Wierzbowego Puchu.
Zapewnię wmawiam sobie że Golec w jakikolwiek sposób mi pomoże, pewnie nie ma na to żadnej rady i najzwyczajniej w świecie muszę czekać na swoją klęskę. Ale od kogo innego mogę oczekiwać wsparcia sercowego? Puch? Grada? Go chyba jako jedynego w klanie nie umiem sobie wyobrazić jako rodzica czy partnera... zaraz po mnie. Jeśli matka oczekuje wnucząt to się ich nie doczeka niestety. I to nawet nie jest wina jej wieku! Po prostu synów ma upośledzonych jeśli chodzi o te sprawy.

Liczyła, że odpowiedzią na jej pytanie będzie jakaś... Wypowiedź. Niekoniecznie długa i rozbudowana, ale przynajmniej taką, która mogłaby nieco coś... Rozjaśnić. Znaczy, miała nadzieję, że Deszczowa Łapa opowie o tym jak się czuje chociażby. Zamiast tego tylko kiwnął głową. Nie jest pewny. No i jeszcze dodał, że nie wie co ma teraz zrobić. No... W pierwszej kolejności przywódczyni pomyślała sobie, że nic. Ale takie "nic", to znaczy działanie bierne, na pewno nie doprowadziłoby do niczego dobrego. Bo to się zazwyczaj źle kończy. Scenariuszy jest wiele i... Chyba każdy gorszy do drugiego. Jednak Golcowa Gwiazda od zawsze uważała miłość za temat wyłącznie pozytywny. Uczucie to kojarzyło jej się z przyjemnością i szczęściem. Chyba nigdy nie myślała o tym jako o czymś... Po prostu złym. Dlatego od razu odrzuciła pomysł rzucenia krótkim "nic", będąc przekonana, że to Deszczowej Łapie wcale nie pomoże. A synek zapewne przyszedł do niej z nadzieją uzyskania jakiejś pomocnej rady. Tak właściwie to nie była zaskoczona, że przyszedł z tym akurat do niej! Jego brat zapewne... Również nie jest zbyt doświadczony w sprawach sercowych.
- Jest Twoją przyjaciółką, porozmawiaj z nią o tym. - To była ta druga rzecz, o której starucha pomyślała. Na miejscu swojego syna zapewne wybrałaby właśnie to rozwiązanie. - Znaczy, ja wiem, że to nie jest takie łatwe, bo zawsze gdzieś z tyłu głowy jest ten strach przed odrzuceniem. Ale może też być inaczej. Co jeżeli ona też czuje do ciebie to samo? Nie dowiesz się jeśli jej o tym nie powiesz. A skoro się przyjaźnicie to na pewno zrozumie. W końcu to całkowicie normalna rzecz, jesteście już dorośli. - Wyjaśniła zaraz, posyłając Deszczykowi łagodne spojrzenie. Jest zestresowany tą całą sytuacją i... Nic w tym dziwnego. Być może to jego pierwsza miłość. Coś poważniejszego, czego wcześniej nie czuł. - Tylko może nie tak od razu. Najpierw się przygotuj. Wiesz, nie powinieneś tak z zaskoczenia wyznać jej, że się zakochałeś, szczególnie jeżeli nie jesteś tego pewniej! Musisz... Znaleźć moment. I na Gwiezdnych, nie zaczynaj od słów "musimy porozmawiać"! - Bo takie tylko niepotrzebnie stworzą nerwową atmosferę. Puch się zestresuje, Deszczyk jeszcze bardziej, przez co wyjdzie z tego lipa. I wszystko spalone! A do takich spraw trzeba podchodzić na spokojnie i z rozumem. - Na Twoim miejscu spróbowałabym zaprosić ją na jakiś spacer. A może daj jej jakiś prezent? Coś, co lubi. - Koteczka na pewno doceni taki miły gest. Drobny co prawda, ale... Wystarczający, by wywołać uśmiech na twarzy. To chyba ten pierwszy krok, który powinien zrobić łaciaty.

Gdy mama zaczęła swoją odpowiedź miałem wrażenie że zaraz wybuchnę płaczem. Tak bardzo się emocjonowałem! A przecież tylko rozmawiamy! Nic się nie wydarzyło... w sensie powiedziałem o tym całym zauroczeniu i się otworzyłem, ale no i tak przeżywam to gorzej niż kocię!
A jak staruszka powiedziała - jesteśmy już dorośli. Niby dorośli a codziennie mam wrażenie jakbym dopiero co się urodził i te wszystkie zależności na świecie są dla mnie czymś zupełnie nowym.
Jednak znałem siebie jak nikt i wiedziałem że w porywie tych wszystkich emocji i uczuć prędzej czy później palnąłbym jakieś miłosne wyznanie, nie wytrzymałbym już dłużej. A rada kotki jest sensowna - przygotować się i zaprosić ją na jakiś miły spacer. Coś się upoluje czy cos i będzie dobrze. Musi być dobrze.
-Heh, no jakby ktokolwiek do mnie powiedział że musimy porozmawiać to chyba bym zszedł za zawał. - zaśmiałem się.
Po tej krótkiej, ale jakże ważnej dla mnie rozmowie pogadałem z przywódczynią na nieco łatwiejsze i lżejsze tematy. Cieszyłem się chwilą, bo wiedziałem jak bardzo są one ulotne.

/Ztx2

Zastanowił się chwilę nad jej słowami.
– Wiesz, gdyby to nie była taka zaraźliwa choroba, to bez problemu bym ci pozwolił, ale dla bezpieczeństwa Wilczej Łapy chyba lepiej będzie, jak zajmie się nim ktoś inny. A ty oszczędzisz sobie masy bólu gardła, chrypy i trochę odpoczniesz. Odpoczynek jest potrzebny, żeby wyzdrowieć! – pouczył ją, ale dość lekkim, wręcz żartobliwym tonem. Wiedział, że Puch o tym wiedziała, ale biorąc pod uwagę jej pracoholiczne tendencje i to, jak kiedyś musiał ją nakłaniać do odpoczynku, jak miała nerwobóle... No, hehe, nie mógł sobie nie pozwolić na chwilkę suszenia jej głowy.
– Chodź, przygotuję ci legowisko w Szerokich Zębach – dodał zaraz i, trzymając się w pewnej odległości, coby na niego nie nakichała, udał się do legowiska chorych, żeby przygotować jej miejsce w cieple i na osobności, żeby nikogo nie pozarażała i miała spokój.

/zt

Skazany na banicję Gołębie Serce starał się ułożyć swoje legowisko w wygodniejszy dla siebie sposób. Kiedy przybył tu na początku, to po prostu siadł, zbyt przybity chorobą, żeby zrobić cokolwiek. Teraz jednakże próbował w najcichszy możliwy sposób ułożyć mech tak, aby dało się na nim spokojnie odpocząć. Nic z tego mu nie wychodziło i jego frustracja tylko rosła. Po dłuższej chwili poddał się, nie chcąc przeszkadzać szeleszczeniem innym mieszkańcom obecnie tu przebywającym. Przynajmniej nie był jedyny. Żadna to jednak pociecha, wiedzieć, że klan choruje. Nie mogąc uleżeć spokojnie pomimo złego samopoczucia i zmęczenia zaczął trochę wygładzać poukładane już futro. Oszaleje tu, tego był pewien. Nie umrze na ten przeklęty kaszel, tylko na nic nie robienie.

//roska

Nie spodziewał się, że ktoś do niego zagadać i wcale nie była to miła niespodzianka. Nie dlatego, że nie życzył sobie rozmowy, czy miał coś przeciw Wieczornej Rosie. Nie chciał przeszkadzać komukolwiek w wypoczynku. Dlatego też spojrzał na Rosę trochę zmartwionym wzrokiem. Ta zresztą również mierzyła go spojrzeniem.
- Wyśmienicie - wyrwała mu się ociekająca sarkazmem odpowiedź. Niezadowolenie z powodu własnego stanu nie wpływało pozytywnie na jego umiejętności rozmówcze. Szybko poczuł się źle z tym, jakim tonem potraktował kotkę, która przecież tylko się zamrtwiła. Odchrząknął.
- Wybacz mi ton, Wieczorna Roso. Chorobia mnie dobija i nie mogę usiedzieć w miejscu. Jak, jak ty się czujesz? - może odwrócenie uwagi od siebie pomoże mu uporać się z zawstydzeniem spowodowanym swoim zachowaniem.

Miał nadzieję, że kotka szczerze nie ma mu za złe jego gburowatej odpowiedzi. Nie znał jej na tyle dobrze, żeby móc to odczytać z jej mimiki. A ostatnie czego chciał, to spędzić najbliższy księżyc mieszkając z trzymającym do niego urazem kotem. Słysząc kaszel kotki sam pociągnął nosem. Nic dziwnego, że oboje skazani są na siedzenie w lecznicy. Pokiwał powoli łbem na jej słowa. Pora Nagich Drzew zawsze była ciężka dla klanu. Jednak zazwyczaj był w stanie pomóc, zadbać o koty dookoła, zrobić coś. A teraz co, musiał patrzeć i czekać, modlić się, żeby w możliwej chwili słabości Gwiezdni nie zabrali go do siebie.
- To by była absolutna katastrofa - zatwierdził, ale uśmiechnął się delikatnie. W końcu to tylko gdybanie.
- Bez medyków klan by długo nie pociągnął, może i wojownicy nie boją się walczyć, ale tylko byle cierń utkwi w łapie i już potrzeba pomocy - dodał mało poważnym tonem. Nie ma co ukrywać, że dla wielu łatwiej poradzić sobie z przeciwnikiem, niż z chorobą. Nie zamierzał wytykać komu, ale on na pewno do takich należał.
- Powiedz Wieczorna Roso nie nudzi cię to czasami? Leczenie wszystkich? - spytał szczerze zaciekawiony. Skoro już tu leżą, to może sobie pozwolić na bliższe poznanie interesujących go spraw. Różnice światopoglądowe kotów należących do różnych rang były właśnie taka sprawą. On sam chyba nie mógłby być medykiem. Chociaż, całe życie uczył się na wojownika, więc może to przyzwyczajenie?

Zadrżał na samą myśl, a może to po prostu zmęczenie?
- Udawanie, że choroba nie istnieje, raczej nie pomoże. Myślałoby się, że to logiczne - skomentował. Nie wiedział za bardzo, jak inni sobie z takimi rzeczami radzą, nie na tyle, aby wiedzieć kto unika wizyt u medyków. Na Gwiezdny Klan, czy wojownicy nie ufają medykom? Nawet on, chociaż nienawidził tego miejsca z całego serca, przychodził kiedy była taka potrzeba. Najwidoczniej mają bardzo upartych członków klanu.
Jej pytanie i dalsza wypowiedź dały mu trochę do myślenia. On nie wyobrażał, że polowania i patrole mogłyby się kiedykolwiek znudzić. Może po porstu lubiła pomagać, tak jak on. Może w tym byli podobni. Jej kaszel rozbrzmiał w jego bolącej głowie niczym grzmoty podczas burzy, ale starał się nie krzywić za bardzo. Wydał z siebie pomruk zdziwienia na jej kawałek swojej historii.
- Myślałem, że żeby zostać medykiem, trzeba czuć powołanie? - powiedział zaskoczony - Nie zrozum mnie źle, jesteś świetną medyczką. Po prostu myślałem... Myślałem, że to coś co się wie - jego własna niewiedza go zawstydziła, ale skoro już zadawał pytania, to nie zamierzał się krępować. Nie znał dokładnie okoliczności przyjęcia Rosy na terminatorki Motyla i założył, że pomysł ten wyszedł od niej. Jak na to, jak bardzo cenił sobie wiedzę, wykazywał się teraz dużym jej brakiem

Przez ostatnie dni Siwek nie czuł się najlepiej. Zaczęło się niewinnie, od przeszkadzającego i swędzącego gardła, które kociak zignorował. Był pewien, że to wina suchego powietrza. Jednak jego stan się nie poprawiał, a to wredne gardło nie przechodziło! Co gorsza zaczęło wręcz go drapać, przez co maluch nie mógł spać.
Ropuszemu Skrzekowi nie umknęło chrypienie i osowiałość syna. I zapewne doskonale wiedziała, co było tego przyczyną - w końcu ledwo kilka dni temu wrócił przemoczony od stóp do głów po tarzaniu się w śniegu! A tyle mu powtarzała, żeby się w nim nie bawił, szczególnie w takie mrozy, bo się przeziębi!
No to teraz miał. Matka wysłała go do lecznicy samego, w końcu raz, że była blisko, a dwa, że Siwek nie był już małym kociakiem i na pewno da sobie radę sam! Cóż... Kocurek nie miałby nic przeciwko gdyby nie fakt tego, że zapewne zostanie w lecznicy na kilka dni... W dodatku sam. A on nie znosił samotności.
Przyszedł więc na Skalne Półki, wyraźnie zmęczony i przygarbiony. Łykanie bolało, więc krzywił się przy każdym przełknięciu śliny. Rozejrzał się po lecznicy.
- Pani Wieczolna Loso... - powiedział dosyć cicho, nie chcąc nadwyrężać obolałego gardła - Galdło boli...

/Kasztan + MG <3

Kasztanowa Łapa przez ostatnie dni odczuwała irytujące ją bóle, to w klatce piersiowej, to w barkach lub w ramionach, a co dziwiło ją najbardziej, to nawet w pysku. Oczywiście, jak to Kasztan, początkowo zignorowała objawy, nie przyjmując do siebie myśli, że może być chora. Nie ma mowy, że znowu będzie siedzieć w lecznicy.
Tego dnia ból nasilał się jednak coraz bardziej i kotka siedziała w kącie obozu gdzie nikt nie mógł zobaczyć, jak ta jest skulona z bólu lub jak wściekle wbija pazury w ziemię. W pewnym momencie próbowała nawet jeść, ale wtedy pysk zabolał ją na tyle, że wściekle wyszła z zarośli i udała się w kierunku legowiska Wieczornej Rosy.
Cholera!
Wejdzie tam, dostanie leki i wyjdzie. Nie będzie tam siedziała dłużej niż jeden dzień. Choćby nie wiem co, nie da się tam znowu zamknąć i ominąć treningów. Będą musieli ją tam trzymać siłą.
Doszła do Szerokich Zębów, machając ogonem, kiedy ze środka usłyszała głos brązowego kociaka mówiący o bólu gardła. Weszła głębiej i zobaczyła Siwka.
Nic dziwnego, że jest chory. W końcu ona sama ostatnio obrzucała go śniegiem i do niego wrzucała, więc się przeziębił. Nie obwiniała się jednak- Siwek sam chciał się bawić, to nie jej wina.
Usiadła w pobliżu kocura i owinęła ogon wokół łap, nie mówiąc nic ani nie wołając Wieczornej Rosy, gdyż młodszy już to zrobił. Rozejrzała się dookoła, czując wstręt do tego miejsca.
Spojrzała na Siwka, potem znów na ścianę, potem gdzieś na bok, próbując ukryć jak bardzo bolą ją ukłucia w pysku i klatce piersiowej.