Nikt nie zgłosił sprzeciwu; zieloooki uważał zresztą że w sytuacji dotyczącej przetrwania klanu jego członkowie nie powinni być pytani o opinię. Czyny przywódcy nie były ani pragmatyczne, ani efektywne. Zamierzył zmienić to gdy sam zostanie przywódcą.
Usiadł na swym zwyczajowym miejscu, przodem do miejsca gromadzenia się klanu, wyżej niż wszyscy, a jednak nie na miejscu przeznaczonym dla przywódcy.
- Niech cały klan zbierze się pod Liściastym Konarem! - powiedział głośniej niż zwykle, oczekując na zbierające się koty. Interesowały go te które potrafiły walczyć, jednakże informacja którą chciał się podzielić powinna interesować wszystkich.

Słysząc kolejne wołanie - tym razem od Konwaliowego Snu - domyśliła się, że może chodzić o temat patroli poruszony na poprzedniej ceremonii. Albo o pogrzeb. Wolałaby to pierwsze, rzecz jasna, a że wyraziła chęć, to jako jedna z pierwszych pojawiła się na miejscu zebrania. Nie było tam żadnego trupa, jupi, ale jej przybycie jego pierwszej nieco ją… speszyło. Niezręcznie skinęła głową zastępcy i czekała, aż zbierze się reszta.

Na dźwięk głosu czarnego kocura podniósł się z legowiska. Trochę jego entuzjazm opadł, gdy zobaczył zupełny brak reakcji ze strony klanu. Niemniej wyszedł z Wiewiórczej Dziupli, witając się z Konwalią kiwnięciem głową i lekkim uśmiechem, po czym zasiadł tam, gdzie zwyczajowo siedzi klan. O matko, jak dawno tak nie siedział. Wśród kotów, klanu. Móc chwilę pogadać i nie być tylko nieruchomą postacią na Liściastym Konarze. Troszkę mu tego brakowało. Przywitał się również z Gwiazdką, kiwając jej lekko głową, ale jakoś się nie przysiadając bliżej.

Osa również przydreptała na zebranie, no bo jak cały klan to cały klan! Już miała cichą nadzieję, że staruch położył się już do grobu, a tu nie, bo siedział, ale pod konarem. Zobaczyła też drugą osobę, która nie była tym dziwnym staruchem, to podeszła do białej, siadając obok niej i zadzierając głowę.
- Cze. Co to za ceremonia? Staruch oddał życia czy co? - spytała się starszej kocicy, bo w sumie powinna wiedzieć. A to wydawało się Osie najprawdopodobniejsze, bo w sumie po co innego miałby jej tata zwoływać klan?

Przytruchtała i Tojad. Skierowała się, oczywiście, do swojej siostry Osy, licząc na to, że tym razem nie dopadnie ich Zjeżony Kłak. Tak by ją pewnie nazwała gdyby to ona była przywódcą!
- Jakby oddał to by nam pewnie tata powiedział i siedziałby na gałęzi. Hm - stwierdziła po czym wpadła na genialny pomysł. - Osa, a może porozmawiamy sobie z staruszkiem skoro akurat siedzi nisko?
Spojrzała na białofutrą.
- Cześć.

Egh, ciągle jakieś zwołania. Chociaż tym razem wołającym nie był Rozżarzona Gwiazda, powiedzmy że to jakaś odskocznia. Rozejrzałem się po dopiero co zbierających się kotach i dosiadłem się do rudego posylajac mu uśmiech. - Czemu zeblanie zwołuje Konwaliowy Sen? - spytałem z zwykłej ciekawości, nie przeszkadzała mi zupełnie ta sytuacja.

Z każdym razem kiedy Konwaliowy Sen zwoływał klan zamiast jej ojca czuła pewne ukąszenie strachu. Zapewne było to dlatego, że gdzieś z tyłu głowy spodziewała się najgorszego, tego jednego momentu, na który nie była przygotowana.
Jak się jednak okazało, niektórzy nawet na niego czekali.
Przechodząc po polanie aby zebrać się wśród kotów usłyszała co mówiła młoda Osa. Nie było to powiedziane do niej, ale Dzięcioł usłyszała to i musiała powstrzymać się aby nie spojrzeć na kociaka urażonym wzrokiem, w sumie już po raz kolejny. Podczas ostatniej ceremonii również zauważyła nieodpowiednie zachowanie kociaków zastępcy...
Przełknęła ślinę, czując pewna urazę do tych kociaków i do tego, w jaki sposób są wychowywane, w tym samym pewną urazę do zastępcy, który siedział teraz ponad kotami i wzywał je na zebranie. Z dnia na dzień była do niego coraz... mniej przekonana, jeśli można tak powiedzieć? Zazwyczaj czuła do niego respekt i widziała w nim pewien autorytet, poważnego kota któremu trzeba być posłusznym, jednak teraz...?
Jeśli jego kociaki mówiły takie rzeczy i były w taki sposób wychowane, a on nie reagował... Kotka lekko zraziła się do czarnego kocura.
Plus był taki, że jej ojciec wyszedł ze swojego legowiska co oznaczało, że nie dzieje się mu nic złego. Ani raczej nic poważnego ogólnie.
Usiadła na skraju, jak najdalej od reszty kotów o tym bardziej od kociaków, spokojnie patrząc w górę aby dowiedzieć się co się wydarzyło.

Jeszcze nie do końca Poranna Łapa pojęła, że w końcu została terminatorką, a tu już ponowne zwołanie klanu. Poruszyła lekko końcówką ogona, gdy zdała sobie sprawę, że to nie głoś Rozżarzonej Gwiazdy, ale Konwaliowego Snu, co mocno ją dziwiło. Przejechała szorstkim językiem po futrze, po czym postanowiła, że wyglądała dobrze, aby pojawić się na zbiorowisku.
Z lekką niepewnością rozglądnęła się po zebranych, co najmniej jakby obawiając się, że zobaczy ducha jakiegoś. Spostrzegła, że rudy przywódca też siedział gdzieś w tłumie, więc... O co tutaj chodziło? Nad głową na pewno pojawiłby się duży pytajnik nad trójkolorową. Podeszła nieco bliżej, zaciekawiona i lekko zaniepokojona, po czym usiadła i delikatnie owinęła łapcie swoim ogonem, oczekując wyjaśnienia co się tutaj działo.

Oho? A dlaczego zebranie uznał, że zwoła Konwaliowy Sen? Takie rzeczy były jak miód na uszy i serce Rwącego Strumienia, dlatego od razu zerwała się na równe łapy, by zobaczyć co się dzieje i dlaczego tak, a widząc, że Rozżarzona Gwiazda siedzi wśród zebranych... cóż. Powędrowała do niego i usiadła przy wolnym boku.
- Te, a czemu ty nie siedzisz tam? - spytała rudego przywódcę, uderzając go lekko barkiem w bark. - To chyba nie czas jeszcze na twój odpoczynek, co? Tak łatwo nie trafia się do starszyzny, ee, siedzimy w tym razem! - zażartowała, a następnie rzuciła szybkie spojrzenie zastępcy, który siedział tam, wyżej. Ciekawe o co chodziło, hmhm?

Koźlorogi był ostatnio bardzo zajęty. Ogólnie miał głowę zupełnie gdzie indziej. Przygotowania do zostania ojcem szły pełną parą a on sam jeszcze opiekował się Zaćmieniem. A wierzcie mi... To nie było proste zadanie. Brzuch jego partnerki rósł i rósł. Czasami się zastanawiał czy zaraz nie pęknie! Myślał, że będą mieli góra max 5 kociąt ale... ten gigantyczny brzuch jego ukochanej wcale o tym nie świadczył. Trochę go to stresowało bo 5 kociąt jeszcze jakoś by ogarnęli ale... więcej?! Jak oni to wszystko wykarmią... Jak oni to wychowają...
Także jego życie miało teraz wiele wyzwań ale Kozioł był szczęśliwy. Jak nigdy w życiu i to było widać po jego posturze.
Miał chwilę wolną i postanowił udać się na zebranie. Niestety nie udało mu się być ba ostatniej ceremoni przez pracę ale potem wypytał co się na niej wydarzyło. Oprócz mianowania ich siostrzeńców, ogłoszona została chęć poszerzeniami terenów. Kozioł zgadzał się z tym pomysłem gdyż... niedługo będzie ich znaczenie więcej. Musieli zaopatrzyć się w jakieś nowe źródła pożywienia.
Rozejrzał się po zebranych i przywitał się ze znanymi mu pyszczkami.
Postanowił dosiąść się do swojego kumpla i kumpeli (chociaż czuł że to czyste samobójstwo) no i do Wilka.
- Cześć wam. - przywitał się ze wszystkimi po czym klapnął oboch Rwącego Strumienia. Nic więcej nie powiedział, nie chcąc wywołać lawiny pytań.

Przyszła też Leśna Łapa, rozbudzona zwołaniem Konwaliowego Snu. Ciekawe o co chodziło! A jeszcze ciekawsze będzie przysłuchiwanie się rozmowom zebranych kotów. Najwidoczniej nie jest to ceremonia, więc coś nietypowego się powinno wydarzyć. Zmrużyła lekko oczy widząc, że Rozżarzona Gwiazda zamiast leżeć w chorobie rozsiadł się... pod Liściastym Konarem? Leśna Łapa gdyby sercem była bardziej po konserwatywnej stronie klanowych odczuć to zastanawiała by się, czy tak w ogóle wypada, żeby przywódca przysłuchiwał się zastępcy. No ale nie jest, więc zbudziło to w niej tylko ekscytacje i zainteresowanie. Dosiadła się do Pszczelego Pyłu rzucając okiem na jej córeczki. Hmm, chyba niedługo będzie ich ceremonia, prawda? I razem z tym Leśna Łapa będzie mogła w końcu dokończyć trening... świetnie!
- Witaj ciociu, jak samopoczucie? - przywitała się ze złotą krewną.

I nowa członkini klanu pojawiła się na zebraniu. Usiadla obok swojego mistrza.
- To każdy może zwolywac zebrania?-
mruknela cicho do niebieskiego pregusa. Kiwnela też głowa na powitanie do rudego, starszego kocura. Nie rozumiała czemu to nie on zwołuje to zebranie, lecz nie zamierzała się też go o to pytać, Wilczy Kieł napewno też jest w stanie odpowiedzieć szylkretce.

Słysząc charakterystyczny dla kruczoczarnego zastępcy głos, Dzik uszy stanęły dęba — wyraźnie wykazując zainteresowanie. Oczywistym było, że zapewne zwoływał koty by odnieść się do tematu poszerzenia terenów, o którym było wspomniane na ostatniej ceremonii. Naturalnie, terminatorki nie mogło to ominąć... jeśli nie jest w stanie pomóc w obecnej sytuacji, to chce być chociaż zorientowana. Spokojnym krokiem udała się pod liściasty konar, w drodze otrzepując futro i pozwalając mu się ułożyć w swój naturalny sposób.
Zbliżając się do tłumu klanowiczów, zwolniła kroku i przeskanowała koty wzrokiem. Po chwili zdecydowała się podejść do świeżo mianowanej szylkretki i cmoknęła, chcąc złapać jej uwagę. - Tsk. Poranna Łapa, mam rację?? - zapamiętała imię z ceremonii - Dosiądę się, jeśli pozwolisz. - jak powiedziała, tak też zrobiła. Zerknęła z góry na kotkę — drobna budowa Rosy i wysoka postura Dzik sprawiały, że był między nimi swego rodzaju dystans. - Czujesz się jakoś inaczej z nową rangą?? Jak wrażenia? - Zaczęła rozmowę w oczywisty sposób. Śmiesznie było zadawać te pytania komuś innemu.. Zachowywała się jak starsza i wielce doświadczona, a sama jeszcze należała do tej młodszej połowy terminatorów.

Rosa najwidoczniej na swojej ceremonii była zbyt podekscytowania zostaniem terminatorem, że aż przeleciało jej nad czubkiem głowy przejęcie terenów przez Grom. Trudno, czasem mogło się tak wydarzyć, że miała główkę w nie tym miejscu. Rozglądała się po zbierających się kotach, po czym zauważyła wujka, któremu posłała ciepły uśmiech i lekko pomachała łapą na przywitanie, jakby na nią spojrzał. Kolejno postanowiła zostać na swoim miejscu, zastanawiając się, czy przyjdzie ktoś z jej rodzeństwa, który by bardziej ogarnął tę całą sprawę. Z dumania wyciągnął ją głos terminatorki Rozgwieżdżonego Płomienia. Kojarzyła ją, z mikro ceremonii, na której tylko ona została mianowana, no i oczywiście, przez parę księżyców dzieliły się legowiskiem w kociarni.
— Och, tak! Śmiało, śmiało — mruknęła radośnie, przesuwając się delikatnie w bok, zachęcając przy tym ruchem ogona, aby starsza kotka się do niej dosiadła. — No... Na samym początku się nie co denerwowałam, ale no... Teraz już jest lepiej, fajnie jest móc sobie jakiś spacerek zrobić i pooglądać jak wszystko wygląda poza obozem. Nie zapuszczałam się za daleko, ale może kiedyś udam się na jakiś dłuższy spacer — och, chciałoby się jej iść gdzieś dalej, na łąkę z kwiatami najlepiej! — A ty jak tam, jakieś wskazówki co de treningu? Pewno już się sporo nauczyłaś — zamruczała, przymykając lekko oczka. Kto wie, może Dzicza Łapa wiedziała coś, co warto wiedzieć na treningu, a trójkolorowej jeszcze to nie przyszło do głowy?

Słysząc wołanie Konwaliowego Snu, podszedł do reszty zebranych i usiadł. Ciekawe o co tym razem się rozchodzi.

Pojawił się, spóźniony jak mało kto. Malutki tłum kotów zdążył się zebrać i... o, jest, Rosa. Do niej skierował swoje kroki niemal od razu, zatrzymując się dopiero u jej boku. Rozmawiała z kimś, toteż temu kotu posłał tylko lekki, powitalny uśmiech.
- Co się dzieje? - to już skierował bezpośrednio do siostry. Bo jednorazowo chyba mogła wiedzieć o wiele, wiele więcej niż on. Zwykle przychodzili mniej więcej w tym samym czasie, w odróżnieniu od dziś!

Srebrna Łapa też przyszła. Wypadałoby w sumie, skoro teraz jest terminatorką. Zwłaszcza, że zebranie zwołuje mistrz, a nie Rozżarzona Gwiazda. Rudy kopnął w kalendarz w międzyczasie czy co? Nie, siedział w tłumie.
Och, świetnie, Pszczeli Pył przyprowadziła swoje pomioty. Pewnie żeby mogły popatrzeć na tatę. Zlustrowała matkę i dwójkę jej kociąt, po czym przewróciła oczami. Akurat obie najbardziej wygadane przyszły. Na miejscu złotej wojowniczki, Srebrna Łapa by trzymała te kociaki kolejne sześć księżycy w kociarni, może wtedy nauczyłyby się pokory.
Widząc, że jej brat i siostra są zajęci rozmową z jakąś terminatorką, siadła gdzieś na skraju, w pobliżu Dzięciolej Łapy.

Przybyła i Zamglone Jezioro, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w brata. O co rozchodziło się tym razem, że niedługo po ceremonii czarny kocur uznał, że trzeba zwołać zebranie? I czemu nie robił tego przywódca, który zasiadał między zwykłymi, szarymi wojownikami? Cóż to za zaszczyt, że siedział tu, nie tam? Przysiadła gdzieś na uboczu, owijając przednie łapy ogonem i wpatrując się wyczekująco w Konwaliowy Sen.

Wyłoniła się z legowiska terminatorów. Była zdziwiona, że tym razem to Konwaliowy Sen zwołał zebranie. Jej serce zadrżało oczekując najgorszego. Widząc jednak rudego przywódcę siedzącego niżej niż zazwyczaj, cicho westchnęła z ulgą. Rozejrzała się po kotach. Widziała, że Rozżarzoną Gwiazdę obsiadło już parę kotów, jednak był tam jej brat, Wilczy Kieł oraz .. znajoma, Zroszona Łapa. Jeżeli już siedzieli grupą, to jedna kotka więcej nie zrobi różnicy. Jeż podeszła do rudego przywódcy i dosiadła się obok Zroszonej Łapy. Posłała wszystkim ciepłe spojrzenie i skinięcie, mówiące o jej przywitaniu. Ciekawiło ją zapewne tak jak resztę, dlaczego to Konwalia tym razem zwołał zebranie, tuż po ceremonii.