Ach, Gęsia Szyja! Świadoma jestem nazwy tegoż to potoczku od dość niedawna, ale już moim ulubionym jest! Przecież to samo miano posiadamy, hah! Och, no, prawie że… Tak czy siak, sposób podobny to, a kradzieży całkowitej nie się ośmielę! W tęże teraźniejszość mi być zwyczajną Gąską wystarczy. Ać, coś w powietrzu dnia dzisiejszego jest, ponieważ nastrój mam przedobry, a i chyba do żartów skory! Dlategoż to… Cóż – idę! „A gdzieżby to moja luba Gęsi kroki swe kierowała? Ach, tak gdzieś, byleby do przodu iść, najdroższy, byle do przodu…” Ehe!
 W makówce cel jeden mam, czy Gęsia Szyja długo się ciągnie na północ sprawdzić – ot, zadanie bojowe. Przed oczyma akurat Powalony Pień mi się maluje – taki troszkę, troszeczkę mały dystans przeszłam, ponieważ od prawie że barzeliska na wschód idę, choć zawsze to jakiś połać przebyty jest, tak? Zwłaszcza, iż widok jest niczego sobie!
 Pozwalam sobie się zatrzymać i rozejrzeć. Takie to miejsce… Przepiękne! Choć Pora Opadających Liści w pełnej krasie się rozwija, niczemu to nie odejmuje – ba, toż to chyba nawet jeszcze ładniej jest! Różnokolorowo, złoto, a także… …
 Ktoś jest po drugiej stronie pnia.
 Ślinę przełykam i powoli… Powolutku głowę w stronę pnia obracam i na drugiego kota patrzę. Dużo szczegółów nie dostrzegam, jakoś tak… Otoczenie je zaciera. Podejść bliżej, czy właśnie błąd popełniam?
 To chyba jest błąd.
 Oczy mrużę, lekko się chylę, powoli bliżej drwa idę. Kolejny raz się zatrzymuję. Ten kot… po–podobnie… Trochę mnie przypomina. Dużo bieli, rudego od tejże mniej, a także– zaraz.
 Och.

Bacznie obserwowała kota po drugiej stronie rzeki, z lekkim zaskoczeniem oglądając jego osobę. Rudo-biały samotnik widocznie również spostrzegł się nieproszonego gościa na końcu dzielącego ich pnia i po dobnie jak ona wydawał się zaskoczony tylko, że....może nawet bardziej. Początkowo nie wiedziała o co chodziło, a cisza mimo wszystko...była bardzo nieprzyjemna. Wgapianie pomarańczowych ślepek bez najmniejszego słowa wydawało jej się takie...wprawiające w zakłopotanie i dyskomfort. Jednak nim jakiekolwiek zdanie padło z jej pyszczka, przywitanie lub coś w tym stylu delikatny wietrzyk zakołysał jej futerkiem owiewając rozdziawiony pyszczek i przynosząc zapach, który kojarzyła. Znała, lecz nie wiedziała skąd. Minęło tyle księżycy odkąd poczuła go po raz ostatni. I wtedy jak za sprawą magicznej strzały wszystko jej się rozjaśniło. To podobieństwo, te podobne łaty, biel, rudość...czy było to możliwe? Zadrżała, a serce, choć nie uzyskało jeszcze odpowiedzi uradowało się na samą myśl.
- Gąska...? - zapytała drżącym głosem nie mogąc uwierzyć, że może być to potomek Nakrapianego Nosa. Ośmieliła się nawet postąpić krok bliżej pnia, aby lepiej przyjrzeć się samotniczej sylwetce.

 I… i… i… i cóż teraz? Co teraz, co teraz, jak ona we mnie tak się wpatruje, że– że aż co, nie wiem, nie wiem, nie wiem, przecież… Ona też nic nie wie, żaden kot z Klanu Wichru nie wie, a ja przecież już do nich nie należę, czyż nie tak? Czy nie tak, nie, ja nie nadaję się, ja chyba się nie nadaję, ale mnie znaleźli, ona tu przede mną stoi i– i ja chyba nie ucieknę, nie dam rady, ja… …
 Jej głos w ciszy rozbrzmiewa. Gąska. Aż mnie otrzepuję, mnie i moje serce ściśnięte, mięśnie spięte. Czyżbym ja skulona? Nie wiem, nie wiem, prosto w siebie schować się chcę, żeby mnie nie widzieć mogła. Ona drży, spostrzegam, widzę, ale o krok bliżej idzie, czy ona także się boi? Ślinę przełykam, spojrzeniem ziemię drążę, wiercę, ciebie nie widzę, ty mnie nie widzisz… Gotowa nie jestem, nie, przepraszam, Nektarek, przepraszam… Na mym gardle zaciśnięta pętla przerażenia, czuję jak mnie dusi, próbuję, oddychać próbuję, powolutku, spokojnie, pomału… Ale nie mogę, nie mogę… Z mą własną szczęką walczę, ją jakoś rozchylić, coś powiedzieć, dać znać Nektar, że przepraszam, że nie mówię, bo tchórz jestem, wina w niej nie leży, wszystek to mój blamaż, ale nie mogę…
 Na dłużej oczy przymykam. Coś tuż pod nimi mnie piecze. Jeszcze niżej się chylę i… i krok na przód stawiam. Ślinę przełykam, łapę podnoszę, jak dygocze patrzę. Patrzeć na Nektar się nie ośmielam, ale… Ale jednak, wszystkiemu wbrew, coś mnie wprzód pcha, idę, idę, idę, już przy końcu pnia jestem, podnoszę głowę i… I kiwam głową. To ja. To małe, drżące ciałko chyba jest mną.

Obserwowała w milczeniu samotnika, licząc na jakąkolwiek odpowiedź z jego strony. Ta jednak nie nadeszła, a nieprzerwana i głucha cisza ciężko wisiała w powietrzu, przerywana jedynie szumem liści na wietrze i dalekim ćwierkotem ptaków. Nie ruszyła się. Właściwie...można by uznać, że zastygła w miejscu, jedynie wzrokiem wodziła za sylwetką samotnika z mieszanymi uczuciami. Czyżby się pomyliła? Czy to jednak nie był on? Czy zrobiła sobie złudne nadzieje, że...odnalazł się zaginiony brat Skowronka? Oh, ale dlaczego milczy, dlaczego nie powie chociaż słówka, słóweczka, które pozwoliłoby rozjaśnić sytuację? Dlaczego nie pokręci chociaż głową albo nie przytaknie?
Nagle dostrzegła, że zwiesza łeb, jakby się wahał. Czy jednak? Czy jednak ten samotnik był kotem, którego znała? Jej przyszywanym młodszym braciszkiem, z których, choć nie łączyły ja więzy krwi, traktowała jak młodszego brata z racji na Nakrapiany Nos? Jej ogon napuszył się pod wpływem nerwowego impulsu przebiegającego po jej ciele, a samą Nektarek ogarnęło nieprzyjemne uczucie niepokoju i ekscytacji w jednym. Ta niepewność rozsierdzała ją w środku, jednak nie mogła się zdobyć na kolejne słowo. I wtedy kot po drugiej stronie brzegu również postąpił krok naprzód i kolejny, kolejny. Obserwowała jak przechodzi po Powalonym Pniu jak z każdym uderzeniem serca zbliża się do niej i...kiwa głową. Gąska...Gąska to naprawdę on!
- Gąska...gdzie byłeś tyle czasu, oh Gąska niech, że ja cię uściskam! Tak za tobą tęskniłam. - nagle jej policzki zrobiły się mokre od łez. Łez rzecz jasna szczęścia, bo choć nie okazywała tego w głębi duszy naprawdę zabolało ją nagłe zniknięcie Gąski, z którym...odnosiła wrażenie, że miała dobry kontakt i nawet chciała go nauczyć polowania! Ale...nie zdążyła. A teraz? Teraz po tylu księżycach stał przed nią, wyrośnięty, choć nadal niziutki w porównaniu do przeciętnych wichrzaków, wydoroślały. Oh, ile czasu minęło odkąd ostatni raz go widziała? Tak bardzo się w tej chwili cieszyła, że go zobaczyła, że aż miała ochotę rzucić mu się w łapy i najmocniej jak tylko potrafiła wyściskać, tylko...czy by jej na to pozwolił?

 Jeżeli ponad rzeką sterczę i po drzewnym pomoście przemierzam, to tego nie widzę. Jeżeli me pazury w drewno, w pnia powierzchnię się wżynają, to tego nie czuję. Natomiast wszystkim moim wychwytuję, że Nektarka ogon się puszy. Czy się mylę? Czy przede mną nie Nektarek? Czy siła jakaś zwodnicza to, która… Która cudem, jakimś obrzydliwym, szyderczym żartem mnie do siebie wabi? Nie, o nie, ja wciąż pamiętam, ja tę twarz w uśmiechu prześmiewczym wykrzywioną pamiętam, jak na mnie się rzuciła, mnie okraść ze zdobyczy chciała. Nie dam się. Gdzieś na mych myśli tyłach, coś, jakiś głos, że kołowacieję, że wszystek to mrzonki i chorego majaczenie wrzeszczy, ale… Ale samotnicze życie przecież się tymże odznacza, że niczego się spodziewać nie można. Prawda? A może zwyczajnie rozum tracę?
 Mimo tychże wyobrażeń i przeciwności, stoję. Tuż przy Nektarze jestem, przy członku Klanu Wichru. Jak głos się jej łamie słucham, na jej pyszczek się patrzę, na sens jej słów się spinam. Ach. Uścisków chęć, tęsknoty szponami szarpanie, gdzie byłem. Wzrok opuszczam. Najgorszą rzeczą, że sama pojęcia nie mam. Dystans łapami przebyty, w pamięci mgliście zapisany, on świadomością jego istnienia… Kruszy. Że wszystkiego aż za dużo, że wszystko zabić może, a już ile nieomal zabiło… Ten borsuk… Ta szkarada, ten obrzydliwiec co mnie okraść chciał… Choć przecież jeszcze Chmurka, Wierch, Szakłak i każdy inny żyjący są… A świat jest jak świat, aż przesadnie wielki, przeolbrzymi, ja aż wręcz przeciw, nieduża, niemądra, nieodważna; życie me do pojęcia „nie” się ogranicza. Osiem księżyców zawsze sobie liczę i liczyć będę, przez wieczność tak trwać będę zawieszona.
 — Gdzie..? — głos ledwie przez gardło przedarty do szeptu się zniża. — Ja… z-za…za daleko…

— Oh, już dobrze, nie...nie musisz mówić. — odpowiedziała ze zmartwieniem i słyszalną troską. Właściwie to...tak, była ciekawa co się stało z Gąską, dlaczego zniknęła i gdzie przez ten czas się skrywała, ale...widziała, że, że było to dla niej ciężkie, że z trudem wypadły z jej pyszczka "ja..za daleko." Podeszła bliżej i jeżeli tylko Gąska nie odsunęła, się przytuliła się do niej szczerze, ciepło i z tęsknotą, jak matka zaginione kocię. Chociaż przesiąknięta była innym zapachem to wciąż przecież była ta rudo-biała kulka, którą miała nauczyć polowania i...właściwie do tego momentu taki obraz jej pozostał. Nie mogła doczekać się aż przekaże radosną nowinę Nakrapianemu Nosowi że jej pociecha powróciła, że...że jest w Dolinie Oka Gór po tak długim czasie, że...już nie musi się o nie martwić, że ma się dobrze i...i oh. Wtem wtulona w Gąseczkę dostrzegła coś, co wcześniej jakimś cudem nie rzuciło jej się w oczy. Blizny po ranach tak rozległych, że na moment serce przestało wojowniczce bić. Nigdy czegoś podobnego nie widziała, a może widziała, lecz była za młoda, by pamiętać tak poranionego kota. Odsunęła się, choć w tym uścisku mogłaby trwać i nawet kilka obiegów pór i z wymalowaną trwogą zajrzała wprost w piwne oczy samotnika. — Gąsko...co...co ci się stało? Dlaczego... — nie dokończyła. Urwała w połowie zdania w tym momencie dostrzegając jak bardzo poraniona była, jak...ile musiała przeżyć, ile musiała widzieć i czego musiała doświadczyć w tak krótkim życiu.

Przytuliła się do Gąseczki niewiele myśląc tak właściwie o tym jak pod wpływem emocji mogła wprowadzić ją w zakłopotanie, a tym bardziej, gdy tak nagle odsunęła się zabierając ciepło i...bliskość, której być może rudo-biała potrzebowała. Łzy, które zebrały się w kącikach oczu samotniczki, a następnie jej słowa...zaskoczyły na tyle Nektarek, że ta nie mogła wydać z siebie żadnego dźwięku przez najbliższe kilka uderzeń serca. Była zszokowana jednak...nie jej celem było wprawić ją w płacz, w ogóle w takie myśli. Czy się bała? Nie. Nie bała się jej. Bała się tylko i wyłącznie historii, jaka kryła się za wszystkimi bliznami pokrywającymi tą zaginioną istotkę. Bólu...jaki musiała znieść, zanim rany zasklepiły się, pozostawiając jedynie nieprzyjemne wspomnienie w pamięci. — Ja...J- n-nie! Dlaczego, dlaczego przyszło ci to do głowy Gąsko. — zapytała w swojej obronie i niejakim wytłumaczeniu się z takiego posunięcia. Jej wibrysy drgnęły, kiedy zastanawiała się nad kolejnymi słowami, które powinna powiedzieć. — ja po prostu...oh...musiałaś tyle przejść...przepraszam...nie, nie powinnam była tak zareagować, ja...tak długo cię nie było, martwiłam się...wszyscy się o ciebie martwiliśmy. — mówiła zmniejszając dzielącą je odległość, ponownie chcąc zatopić się w jej futerku i oprzeć łepek na jej barku. Nie musiała mówić nic więcej. Mogły trwać tak wieczność. Mogła otaczać je cisza przerywana jedynie świergotem ptaków. Najważniejsze, że Gąska się odnalazła. Po tylu księżycach znowu była tutaj, niemalże, że w domu. Więc kiedy Słodka oderwała się od niej, tym razem spokojniej z uśmiechem na pyszczku, zaproponowała wspólny powrót, opowiadając, że kiedy tylko Nakrapiany Nos dowie się o jej powrocie, chyba nie spuści z niej oka przez najbliższy księżyc. Oczywiście w żartach. Jednak...tu o dziwo spotkała się z odmową i wręcz zatajeniem o pojawieniu się rudo-białego samotnika w dolinie Oka Gór. Nie tylko nie spodziewała się takiej decyzji, lecz i nie rozumiała skąd się wzięła. Mimo wszystko, nieważne jak bardzo by się nie zgadzała i jak bardzo nie chciałaby powiadomić Skowronka, całe rodzeństwo i przybraną matkę tak...uszanowała jej decyzję. Dała słowo, że nie powie nikomu, ale że sama będzie przychodzić w to miejsce co jakiś czas, aby się z nią widywać. Na koniec przytuliła ją ten ostatni raz i z uśmiechem, w którym krył się pewnego rodzaju smutek i...ból odprowadziła ją wzrokiem, dopóki jej sylwetka nie zniknęła pomiędzy drzewami. Potem wróciła do obozu sama długi czas nie mogąc pozbierać się po tym nieoczekiwanym spotkaniu.

Ostatnie zbiory przyniosły mi jedynie coś na zakażone rany, a, hej! Bardziej prawdopodobnym było, że będę mieć przeziębienie, albo zatrucie, niżeli zakażenie… najwyżej tak mi się wydaje, bo nie jestem w końcu kotem, który lubi wdawać się w bójki. Ruszam więc w okolice Powalonego Pnia, chodząc tak bardziej po brzegu lasu… przydałby mi się mniszek, więc moje oczy wypatrują go najbardziej.

Link do poprzedniej akcji: https://starlight.forumpolish.com/t204p40-podmokla-laka-zachod#37023

Och! Los się do mnie uśmiecha, bo zaraz wypatruję to, czego tak szukam - żółty kwiatek, ząbkowane listki, mniszek jak się patrzy. Z satysfakcją podchodzę do medykamentu i zaczynam delikatnie zrywać najpierw jego listki, a potem kwiatki, bo w końcu oba mi się przydadzą…

Ulala, całkiem dużo tego! Liczę - dziewięć liści, pięć kwiatów… przyda się, to na pewno. Chowam zebrane medykamenty do zawiniątka z liścia, a potem - ruszam dalej, tym razem myśląc o pajęczynie, ale wątpię, by los chciał mi zrobić taką szczęśliwą niespodziankę raz drugi.

Super, bajecznie. W myślach kulturalnie przeklinam korzeń, o który o mało się nie wywróciłam, a potem szukam dalej medykamentów.

Sójka? Sójka niczego nie wyleczy… ale na pewno pomoże na głód w moim brzuchu. Uginam więc łapy, a ogon zrównuje z grzbietem; ustawiam się pod wiatr, a potem zaczynam skradanie - ostrożnie i cicho, a także po łuku, starając się chować za wszelkimi krzewami i drzewami. Gdy jestem blisko, wyskakuję z zamiarem zabicia sójeczki.

Szybko poszło… w swoim życiu polowałam tak wiele razy, że naprawdę rzadko kiedy mi się to nie udawało. Sójka nie była na tyle mała, bym mogła ją szybko zjeść i iść dalej, więc póki co zakopuję ją w charakterystycznym miejscu, po czym ruszam na dalsze poszukiwania medykamentów: o pajęczyno, objaw się!