Spojrzałam na Racicę i odpowiadając jej w głowie ciepłym przywitaniem i uśmiechem... tylko szkoda że tylko w głowie. Po chwili dosiadł się jeszcze Promyk. Im było nas więcej tym bicie mojego serce przyśpieszało, to naprawdę już dziś! Ale na szczęście nie byłem typem kociaka który nie umiał usiedzieć w miejscu i skakałby z radości na wieść o mianowaniu. Jeszcze bym narobiła sobie wstydu!
Gdy Sowia Gwiazda nadał nowe imię Skaczącej Łapie zaczęłam skandować jej imię tak jak zrobiła to reszta. Skaczący Wróbelek było bardzo ładnym imieniem! Ciekawe jakie będzie moje? Już zaraz miałam się o tym przekonać. Wystąpiłam nieco do przodu wraz z resztą rodzeństwa i uważnie nasłuchiwałam każdego kolejnego słowa wypowiedzianego przez przywódcę. I byłam zaskoczona różnorodnością imion! I jak się do tego przyzwyczaić? I jeszcze moje imię... Trzeszcząca Łapa. Nie wiedziałam czy kra trzeszczała ale skoro dymny nadał mi takie imię to raczej tak... no chyba że postanowił zmienić mi je zupełnie.
Gdy moja siostra a zarazem mentorka nakazała mi pójść za nią, zrobiłam to posłusznie. Trening od razu a nie jutro mi w sumie pasował!

/zt

Może i nie powinien być taki zdenerwowany, ale nie mógł się powstrzymać od napinania mięśni i nie zerkania nawet w kierunku przywódcy. Jasne, że miał już jednego terminatora, ale czy Błękitna Łapa mogła być tak w pełni traktowana jako jego terminatorka? Jasne, trenował ją, ale była jego siostrą, z którą był blisko, no i nie czuł się, jakby jedynie ją trenował. Więc... to miał być tak naprawdę jego pierwszy terminator w karierze, co brzmiało dość dziwnie, biorąc pod uwagę ile księżyców miał już na karku.
No i... najpierw przywódca dokończył mianowanie Skaczącej Łapy. Cóż, nie miał z nią dobrych wspomnień, ale mimo to cicho zaskandował jej imię razem z innymi, a potem... uch, oczywiście że był pierwszy, pewnie by nie zdążył uciec i zaszyć się w mało widocznym miejscu w obozie, albo nawet poza nim. Sztywno ruszył do przodu, szukając kociaka zwanego Dymem, a raczej już Zadymionej Łapy, by podejść do niego i skinąć głową w jego stronę, nie śmiąc się zbliżyć bardziej, nawet do głowy mu nie przyszło stuknąć się nosami, bo... trochę się obawiał.
- Dzień dobry, Zadymiona Łapo... co powiesz... na spotkanie jutro... z rana, gdy słońce już wstanie... przy wyjściu z obozu...? - spytał niepewnie.

Oho. Dostał kolejnego ucznia, a raczej... uczennice. To było niespodziewane. Będzie musiał pomyśleć w jaki sposób ułożyć trening, aby nie kolidował z tymi, które już prowadził.
Zbliżył się do Reniferzej Łapy.
— Witaj, Reniferza Łapo. Nasz trening rozpocznie się z samego rana. Nie spóźnij się. Będę czekał przy wyjściu z obozu — poinformował kotkę, a następnie się oddalił.

Zjawił się Promyczek. Odetchnęła z ulgą. Brat już wcześniej długo chorował. Byłoby paskudnie, gdyby przez jakieś choróbsko opuścił własną ceremonię. Mieli być tu razem, musieli. Srebrna posłała mu szeroki uśmiech i zwolniła miejsce obok siebie zabierając puchaty ogon. Wcześniej przyszedł też Złotko, którego dostrzegła dopiero po chwili. Nie usiadł przy nich. Racica uniosła wysoko jedną z brwi i posłała złotowłosemu wymowne spojrzenie. Zawsze stroi się na głowę rodziny, gra jakby był ich rodzonym ojcem. A teraz? Wolał przycupnąć obok jakiejś obcej terminatorki. Na pewno jej nie znał, nie zwracał się do niej po imieniu. Na zaczepne słówka brata przewróciła oczami. Pnąca Łapa również zdawała się nie być pod wrażeniem flirtu. Tym razem to Racica mogła powiedzieć, że czuje wstyd za nieodpowiednie reprezentowanie rodziny. To ceremonia, ICH ceremonia. Nic z rzeczy pokroju szybkich randek w twoim klanie.
Zaczęło się. Szybko poprawiła wyraz pyska, by prezentował się jak najbardziej neutralnie. Teraz czas na Skaczącą Łapę. Oh, ona faktycznie mogła mówić o tym złotkowym reprezentowaniu rodziny. Srebrna, zupełnie jej nie znając, sama odczuła w tym momencie dumę. Dumę za to, że właśnie jej siostra została mianowana na wojowniczkę. Po raz kolejny zachwycał kolor futra Wróbelek. Oh, tak. To już nie Skacząca Łapa a Skaczący Wróbelek - powrót jej kocięcego imienia wybranego przez Powracające Zimno. Zerknęła na matkę. Nie wątpiła, że za tym poważnym wrażeniem kryje się coś więcej. To kociak z jej pierwszego miotu. Tylko Wróbelek dotrwała do tej chwili. Nikt nie wie, co stało się z resztą, gdzie teraz są. Też kiedyś mieli swoje mianowanie na terminatorów. Tak samo jak oni teraz, stali tu w oczekiwaniu na imię i mentora. Czy... oni też znikną? Odrzuciła tę myśl. To nie pora na roztrząsanie niejasnej przyszłości.
TERAZ. Teraz to ICH moment. Dymek w pierwszej kolejności pod okiem Trzciny. Poznała tego wojownika. Pomyślała, że Sowia Gwiazda dobrał tę dwójkę wprost idealnie. O! Tańcząca Łapa... Faktycznie, to jakieś zaskoczenie! Reszta imion wydała jej się bardziej oczywista. Promyczek wybijał się niesamowicie dźwięcznie na tle reszty. Takie niecodzienne imię, prześliczne. Może kiedyś zostanie Tańczącym Promyczkiem? Uroczo. Szemrząca Łapa zajął drugie miejsce w jej serduszku. Szemrzący Strumień... nie mogła doczekać się kolejnego mianowania! Zamrugała, gdy Sowa ją wywołał. Renifer... Reniferza Łapa, kompletnie się nie spodziewała. Podejrzewała coś prostszego. Wiedziała, że to będzie zwierzęcy człon. Już o tym dyskutowali. Celowała w jakiegoś Dzika, może Byka. Nie zawiodła się. Renifer kompletnie nie przyszedłby jej do głowy, miłe zaskoczenie! Słyszała, że to stworzonka nieco podobne do jeleni, z takim zamszowym porożem. Trochę zajmie jej przyzwyczajenie do takiej zmiany. Złoty Blask, hm, widywała go wcześniej w obozie. Nie miała okazji go poznać. Był dla niej zupełnie obcą figurą. Nieco przypominał Złotko, ale niezupełnie. Z pyska wojownika nie wyczytała zbyt wiele. Serce biło jak oszalałe. Zmusiła się pomaszerowania w kierunku Złotego. Dotknęła swoim ceglastym nosem jego nosa, jak każe obyczaj.
— Dzień dobry, Złoty Blasku. - przywitała się nieco nerwowym z ekscytacji tonem. - Oczywiście, do zobaczenia.
W takim razie jutro rano. Widziała, że Skaczący Wróbelek już prowadzi Krę na pierwszy trening. Trochę jej zazdrościła. Z natury nie należała do cierpliwych kotów. Była pewna, że nie zmruży oka przez napięcie. Tak jednorazowo jej to nie zaszkodzi. Rozpierała ją energia wystarczająca na trzy następne treningi! Nie zawiedzie nowego mentora. Nie mogła sobie na to pozwolić. Pojawi się na czas.
Widziała, że Tańcząca Łapa szepcze coś do Jałowiec. Martwiła się. Czyżby bratu znowu coś doskwierało? To niedobrze, tak często. Niewiele minęło od poprzedniej choroby. Zapyta go o to, kiedy już wróci do legowiska, nowego legowiska... Tak, tak. Powinna znaleźć sobie w nim miejsce.


/zt

Czemu tak dziwnie mówisz? Musiałem przyznać, że zaskoczyło mnie to pytanie ze strony kotki, która przedstawiła mi się jako Pnąca Łapa. Co, to już nie można być radosnym, miłym i uprzejmym dla przedstawicielek tej piękniejszej płci? Czyżby koteczka ta nie miała jeszcze nigdy do czynienia z prawdziwym dżentelmenem?
- Chciałem być po prostu miły i przyjacielski... - odparłem w odpowiedzi i już miałem coś jeszcze dodać od siebie, gdy wtem Sowia Gwiazda znów do nas przemówił, przerywając mi rozmowę z szylkretką, skupiłem się więc ponownie na jego sylwetce. Najpierw mianował mą starszą przyrodnią siostrę na wojowniczkę, aby następnie przejść od razu do mianowania mnie i całego mego rodzeństwa z miotu. Wystąpiłem dumnie z szeregu, stając bok z bok z mymi braćmi i siostrami, wypinając swą złotawą pierś. Dymek, Kra, Promyczek, Raciczka, Strumyczek i...wreszcie przyszła kolej na mnie! Otrzymałem piękne miano Złocistej Łapy, a moim szkoleniem miał się zająć sam przywódca! Ależ miałem szczęście! Byłem pewny, że cała reszta mi teraz zazdrości, bo to prawie tak, jakby mianował mnie już na swego przyszłego zastępcę! Czekałem niecierpliwie, aż dymny kocur oficjalnie zakończy zebranie i zejdzie wreszcie z tej Omszonej Skały tak, abym mógł od razu do niego podbiec i przywitać się z nowym mistrzem. Zerwałem się z miejsca, jak tylko zobaczyłem, że kieruje się w moją stronę i rzuciwszy krótkie pożegnanie swej towarzyszce, ruszyłem do niego biegiem tak, że spotkaliśmy się w połowie drogi. Nasze noski szybko się ze sobą zetknęły, po czym złotooki przemówił właśnie i tylko do mnie.
- Tak jest! Będę zwarty i gotowy! Nie zawiedziesz się na mnie! - rzuciłem pewnym siebie głosem, salutując liderowi łapą. Oczywiście, wolałbym najlepiej zacząć już teraz, zaraz, póki dzień się jeszcze nie skończył, ale musiałem posłuchać się zdania przywódcy, gdyż każde jego słowo było świętym i niepodważalnym prawem. Pożegnawszy się z mentorem, odbiegłem przygotować sobie całkiem nowe posłanie w legowisku uczniów, które od teraz będzie należeć wyłącznie do mnie! Koniec z rozpychaniem się po nocach, aby dostać się do matczynego brzucha pełnego mleka! Choć z drugiej strony, pewnie jeszcze przez jakiś czas będę tęsknić za ciepłem jej ciała i usypiającym głosem, jednak nie da się zaprzeczyć, że nie zawsze przy nas była, gdy akurat tego wymagała od niej sytuacja.

[zt]

Dymek przebierał przednimi łapami czekając aż przywódca skończy mianować Skaczącą Łapę. Musiał to robić najpierw? Masakra. Dym chciał już poznać swojego mistrza! I w końcu wyjść z obozu! Na wspomnienie swojego imienia dumnie wypiął napuszoną pierś. Kątem oka spojrzał na swojego brata, teraz już nazwanym Złocistą Łapą. Ależ mu zazdrościł. Szkolić się u samego przywódcy to było coś. Będzie go musiał wypytać o wszystko. Omiótł wzrokiem wszystkie koty, które właśnie w tym momencie zaczęły wstawać ze swoich wygodnych miejsc pod skałą i witać z przydzielonymi im terminatorami. Nie do końca pamiętał jeszcze imiona wszystkich kotów i nie wiązał ich z odpowiadającymi pyskami. Zauważył rudego kocura idącego w jego stronę. Poderwał się na równe łapy i spojrzał w górę. Nie został jednak powitany tak jak inne kociaki zetknięciem nosów. Dlaczego? Jego trener nie był chętny go szkolić? A zrobił coś złego? Nie no, chyba nie. Chyba, że jego entuzjazm do zwiedzania terenów nie był mile widziany. To nie miało sensu.
- Tak! Jutro!
Momentalnie się rozpromienił. Nie miał problemów z rannym wstawaniem, a miejsce wyjścia z obozu również dobrze znał. Wielokrotnie przechodził tamtędy próbując wymknąć się niezauważonym, jednak zawsze ktoś tam był, więc nawet nie próbował. Pobiegł w stronę nowego legowiska. Musiał sobie zająć dobre miejsce! Nie chciał spać przy samym wejściu.