— Dokładnie — przytaknęła, kiwając nieznacznie łbem i cicho prychając. — Chyba ma ogromny kompleks z powodu swojego ojca. Poznałam też jego brata, Wroni Cień, jak dobrze pamiętam i był o wiele bardziej rozmowny niż Konwalia. Zresztą, samego Konwalie spotkałam raptem kilka razy i cały czas zachowywał się tak samo formalnie i sztucznie. Najpierw myślałam, że to jakaś forma, nie wiem, dystansu bo jesteśmy z innych klanów, ale... on po prostu jest specjalny — burknęła i wzruszyła barkami. Jakoś jej się nie chciało chwalić tym, że wraz z czarnym gromiakiem, poszła pozwiedzać nieco dalsze tereny na Ziemiach Niczyich, bo nie uznawała tego wypadu za wielce udany. Poza tym, od tamtego czasu nie zamienili ani jednego słowa, a sama Puch na dłuższy czas o nim po prostu zapomniała.
— Ale czekaj, nie mów, że ty też się na niego natknąłeś? — parsknęła ze słyszalnym rozbawieniem, po czym dodała równie zaczepnie: — Chyba nie przypadł ci do gustu, co? Dobrze, że nie przedstawiłam ci go jako mojego nowego partnera bo byś mnie chyba wydziedziczył!

Kotka przewróciła oczami i cicho zachichotała, szturchając wuja w bok.
— Oj daj spokój! Po postu przyciągam samych dziwaków, to nie jest moja wina! — parsknęła i pokręciła delikatnie łbem. Coś w tym było; zarówno Konwaliowy Sen jak i Deszczowy Plusk byli raczej, hm, specyficzni. — Ale spokojnie, nie daje sobie wchodzić na łeb, jakiś plus, nie? W ogóle, co myślisz o innych przywódcach? Zastępcach?

Posyła jej tylko zdegustowane spojrzenie. Ta, nawet ciężko powiedzieć, kto gorszy – Deszczowy Plusk, czy Konwaliowy Sen… ale z dwojga złego chyba lepszy pierdołowaty, niezbyt mądry członek Klanu Wichru, niż jakiś sztywny, obmierzły Gromiak, brr.
– A bo ja wiem. Ciężko mieć na ich temat zdanie, gdy nie znam ich osobiście – odpowiada, wzruszywszy barkami. Rozmawiają jeszcze jakiś czas.

zt

I nic. Głos jej niósł się przez chwilę w głąb korytarza, po czym ucichł bez najmniejszej reakcji. Wyciągnęła głowę i nasłuchiwała jeszcze przez pięć uderzeń serca, a gdy nadal odpowiadała jej jedynie cisza, zawołała po raz drugi, głośniej. Przy tym zaczęła iść w kierunku głównej komory. Może po prostu jej nie słyszał? A może go nie było? Cóż, przekona się, gdy dotrze do końca. Nie zaszkodzi sprawdzić, a jeżeli go nie będzie to poszuka go w innych zakątkach obozu, a jeżeli i tam go nie będzie to podpyta innych wichrzaków. Któryś z nich na pewno będzie wiedział, gdy złocisto-orzechowy jest!
— O... — zaczęła, lecz szybko przerwała, gdy docierając do jamy spostrzegła owszem, Orzecha, ale widocznie pogrążonego w śnie. Zaskoczyła się, przez co zatrzymała się w półkroku i zastrzygła uchem, gdyż nie spodziewała się, że akurat trafi na moment, w którym przywódca będzie spał. O ile jeszcze spał. Równie dobrze przez jej wołanie mógł się wybudzić i być teraz w fazie czuwania. — Orzech, śpisz? — zapytała cicho, gdy znalazła się niedaleko niego. Jednakże nie szturchnęła go jeszcze. Na razie chciała jedynie wybadać, jak głęboki był jego sen. Jej sprawy zawsze mogły poczekać! Nawet jeżeli czuła potrzebę poinformowania go o tym już teraz. Ale sen był ważny, bardzo ważny, szczególnie po wielu zajęciach, gdy powieki same się sklejały. A Orzech zawsze należał do tych zapracowanych kotów i no nie chciała mu przerywać tej jednej chwili spokoju.

Czekając na jego reakcję Słodki Nektar wodziła powoli wzrokiem po jamie należącej do przywódcy. Gdy jednak dostrzegła kątem oka poruszenie w okolicy gdzie kocur spał, od razu przeniosła pomarańczowe ślepia w jego kierunku. A wtedy o jej uszy obił się zaspany pomruk, a oczy zarejestrowały jak Orzech wyciąga sennie w jej stronę łapę nie kontrolując dokładnie miejsca, w które miała trafić. Wystarczyło to jednak, by dotknęła ją w okolicach barku i niejako wskazała, o co złocisto-orzechowemu chodziło. Zastrzygła uchem, a zdziwienie ponownie pokryło jej pyszczek, chociaż na znacznie krótszą chwilę niż wcześniej. Prędko bowiem zakręcił się na nim lekki uśmiech, którego zapewne Orzech nie dostrzegł, bo...spał. Chyba że właśnie w tamtej chwili ponownie na moment uchylił powieki.
Nie była pewna czy na pewno dobrze rozczytała to co senny Orzech chciał jej przekazać, dlatego na początku przysiadła niedaleko niego, by po kilku uderzeniach serca położyć się. Pozostawiła jednak wolną przestrzeń, która oddzielała ich od siebie. Tak... dla bezpieczeństwa? Brzmiało to głupio, fakt, jednak nie wiedziała, czy właśnie tego od niej oczekiwał. Wolała poczekać na "dodatkowe zagarniecie bliżej" niż od razu się mu narzucić. Na razie więc jedynie wyciągnęła łapki i ułożyła głowę na nich, zastanawiając się kiedy ostatni raz miała okazję położyć się gdzieś poza lecznicą. A było to dawno temu. Bardzo dawno. Niedługo po tym jak sama nieśmiało przyznała, że brakuje jej Orzecha w legowisku wojowników. Sporo czasu temu, ale chyba miała wrażenie, że nadal w legowisku przywódcy znajdowało się więcej mchu niż potrzebne było na jedno legowisko? Tak jej się przynajmniej wydawało. Uniosła jeden kącik i delikatnie przymrużyła oczy.

Słyszała tylko senne pomruki kocura, który na tamtą chwilę zdawał się nie być w pełni usatysfakcjonowany z dokonanego przez Słodką wyboru miejsca do położenia się. Choć spoglądała na jego oświetlone w tym momencie lico, gdyż zwrócona do wejścia była grzbietem, aby nie razić siebie jaskrawym światłem; to głównie jednak wzrok miała utkwiony w ziemię zaraz obok przednich łap. Zdawało jej się nawet, że Orzech ponownie zapadł w głębszy sen po krótkotrwałym wybudzeniu. Jednakże było to złudne spostrzeżenie, gdyż po chwili ponownie łapa kocura powędrowała w jej stronę, tym razem przysuwając ją bliżej niego. Na tyle blisko, że pysk Słodkiego Nektaru zatopił się niespodziewanie w jego puchatej kryzie, a ona wydała z siebie ciche, stłumione poprzez jego długie futro piśnięcie. Wtedy też poczuła jak serce coraz szybciej i głośniej zaczyna uderzać w jej klatce o mało się z niej nie wyrywając. A to z kolei napełniło ją pewną obawą. Że Orzech poprzez obejmującą ją łapę i bliskość może to wyczuć. Starała się tego jednak po sobie nie pokazać, bo gdzieś z tyłu głowy, jakiś cichy głosik podpowiadał jej, że kocur nie myślał jeszcze tak trzeźwo. Mógł więc spostrzec się dopiero za kilka dłuższych uderzeń serca, a ona do tego momentu z pewnością trochę ochłonie. Z pewnością...
— H-hej. — wymamrotała gdy lekko odchyliła głowę i uniosła wyżej kąciki pyska. — Dobrze się spało?

Chociaż nie była przygotowana na to, jak...jak potoczy się to spotkanie, w ogóle nie przewidując, że znajdą się w takim punkcie, że teraz będą sobie o tak leżeć w uścisku, to jednak córce Barwnej Łączki to nie przeszkadza. Może i jest to dla niej nowe i dosyć takie nietypowe zważywszy też na to, że pomimo dodatkowych uczuć wciąż nie byli w oficjalnym związku i trzymali się na stopie przyjaciół; czuje się dobrze mogąc być tuż obok niego, łapiąc lekkie zaskoczenie na każdy nowy gest, który doświadczała.
— Mhm, cóż...jak widać. Wreszcie mogłam wyjść z lecznicy, a co za tym idzie mogę powrócić do wykonywania swoich obowiązków już tak całkowicie. — przyznała z uśmiechem.

— Mhm wtedy przynajmniej miałabym w lecznicy towarzystwo! Ale nie zrobiłabym tego. — mruknęła i w momencie, gdy Orzech odwracał od niej swój pysk, ponownie delikatnie tyknęła go nosem w pierś.
Jej ucho skierowało się w stronę złocisto-orzechowego równo z pierwszymi jego słowami, które zbyt prędko urwane nie w pełni dotarły do Słodkiego Nektaru. Nie zrozumiała ich, ale za to spojrzała badawczo na przywódcę jak gdyby próbując wyczytać co w pierwszej chwili chciał jej powiedzieć. Lecz...chyba średnio jej to wyszło.
— A ja potrzebuję wrócić do swoich zajęć. Tak długo siedziałam w lecznicy, że myślałam, że zaraz przyrosnę do tego legowiska! Aaale... za to miałam też trochę czasu, aby pokrążyć myślami tu i ówdzie. — zaczęła, bo też właśnie z jedną z tych kwestii przyszła, tylko...to wymagało by kocur był bardziej wybudzony. Odwróciła na moment wzrok i wbiła go w sklepienie jamy. — Powiedz, jak bardzo zdążyłeś się już wybudzić?