Choć musiała poczekać zaledwie kilka chwil, aby odpowiedź padła ze strony Orzecha - ten czas dłużył jej się niesłychanie. Każde uderzenie serca miarowo odbijało się głuchym dudnieniem w jej uszach, a ona nie wiedziała na czym zawiesić wzrok jakby miało jej to pomóc przezwyciężyć narastający niepokój, do czasu. Do czasu aż Orzech nie zapytał jej "a jak sądzisz?". Wówczas przeniosła na niego wzrok, nie wiedząc czy powinna mówić nadeszłą w jej głowie myśl na głos. Bo co jeżeli się myliła? Co, jeżeli choć wiedziała, że była na to nikła szansa, kocur jej odmówi? Nie chciała się skompromitować...A potem złocisto-orzechowy zdobył się na delikatne trącenie jej swym nosem w pysk i już w ogóle zastępczyni zrobiło się ciepło pod futrem, a kąciki mimowolnie uniosły się ku górze rozwiewając przy tym jej najmniejsze wątpliwości.
"Tak, oczywiście, że tak". Chociaż serce w dalszym ciągu biło jej niesłychanie szybko, tak jakby pragnęło wyrwać się z piersi rudo-białej to w tym momencie zostało to przyćmione przez...szczęście. Zaniemówiła. Nawet nie wiedziała co więcej powiedzieć, jedynie jej roziskrzony wzrok przeskakiwał z jednego złocistego oka na drugie, a coraz szerszy uśmiech oblewał jej pysk, kiedy ta wiadomość próbowała dotrzeć do jej świadomości. Skoro mogła teraz zrobić to bez kwestionowania czy powinna była, czy raczej powinna zaniechać swoich następnych działań, przytuliła się do przywódcy, wtapiając pyszczek w jego kryzę. Mogła się teraz w niej zatopić. — Nawet nie wiesz jak bardzo się w tym momencie cieszę! — wymruczała głównie w jego futro, bo od dawna pragnęła przylec do jego piersi i pozostać tak na długo, bez obawy, że zrobi się to niezręczne.

Uśmiech nie potrafił zejść z lica zastępczyni ani tym bardziej po jego słowach. Najpierw cicho zachichotała, a za chwilę ten chichot przeciągnął się w dłuższe mruczenie. W tym momencie nie potrzebowała już niczego więcej. Fakt jak szybko w tej rozmowie udało im się przejść do tego tematu i przeskoczyć tą niewidzialną barierę granicy między byciem przyjaciółmi a partnerstwem, jednoznacznie pokazywało, że to pytanie...było czystą formalnością, którą powinni załatwić już jakiś czas temu.
— Nie zamierzam, ale za to wiedz, że zamierzam się do ciebie przeprowadzić. Tylko zniosę trochę więcej mchu. — mruknęła, wodząc nosem wzdłuż linii jego szczęki.

Przymknęła ślepia reagując cichym mruczeniem i poruszeniem końcówki ogona na wykonany przez niego gest. Zaraz jednak rozchyla ponownie powieki ukazując pomarańcz swoich tęczówek, które przy kolejnych jego słowach zogniskowały się właśnie na jego pysku.
— Domyślam się. Przynajmniej teraz już nie będziesz musiał się tym martwić. — rzekła muskając delikatnie nosem jego policzek, po czym dodała jeszcze, słysząc zaraz jego pytanie. — Lubię się w nim zakopać i nie chciałabym zagarnąć nieświadomie całego mchu dla siebie! Więc tak, zniosłabym jeszcze trochę. — dodała i jeżeli Orzech nie miał nic więcej do powiedzenia to po niedługim czasie wstała, pożegnała się z nim na ten moment i wyszła z jamy. Mimo wszystko nadal miała swoje obowiązki, jej partner również, a i chciała faktycznie trochę tego mchu znieść.

Akurat wróciła z patrolu i polowania, gdy Słodka Gwiazda poprosiła ją do swojego legowiska. Wierzbowy Puch w pierwszym odruchu była zaskoczona, a dopiero po chwili zrozumiała, że przecież jest zastępcą. Rozmowa z przywódczynią nie była więc niczym nadzwyczajnym - a jednak, Puch ogarnęło dziwne uczucie niezręczności. Nigdy tak naprawdę nie rozmawiała z kocicą na tyle długo by jakoś nakreślić ich relacje. Dla niej była mistrzynią Wieczornej Rosy, ale i partnerką czy zastępczynią jej wuja, Orzecha. Kimś, kogo szanowała, jako zastępcę, ale nie do końca wiedziała jak ma się przy niej teraz zachowywać. Mimo to zabrała ze stosu dwie myszy i ruszyła do Niedźwiedziej Jamy, wsuwając się do niej z lekko widocznym wahaniem. We wnętrzu legowiska wciąż unosił się zapach Orzecha i... Puch nie mogła pozbyć się wrażenia, że nie powinno ich tu być pod jego nieobecność. Co za irytujące myśli...
— Chciałaś ze mną porozmawiać — zaczęła, gdy odłożyła myszy przed łapy. — Przyniosłam coś do jedzenia, hm, skusisz się? — mogło zabrzmieć to dość niezręcznie, ale Puch chociaż spróbowała. Pewnie jeszcze przez jakiś czas będzie musiała się przestawiać, ale... Przynajmniej próbowała.

//Słodka!

Dni bywały lepsze i gorsze, częściej te gorsze. Co jak co, może i Słodka otrzymała dziewięć żyć, a wraz z darami czuła nowe siły do działania i mniejszy smutek niżeli gdyby nie zobaczyła na Srebrnej Skórce, Orzecha... ale wciąż. Straciła partnera, ostatniego kota, który był naprawdę bliski jej sercu i...ten ból nadal w niej żył. Nadal myśli krążyły wokół wspólnych chwil i świadomości, że więcej ich już nie będzie. Nie przytuli się do niego, nie poogląda spadających gwiazd, czy pierwszego śniegu nowej Pory Nagich Drzew, nie uda się na wspólny spacer, nie zje wspólnie królika i koniec końców nie założy z nim rodziny, o której chciała z nim porozmawiać... nic. Wszystko to przepadło, a na niej spoczął obowiązek poprowadzenia klanu dalej, bo nie mógł wiecznie żyć przeszłością. Musiała pokazać, że jest gotowa i mimo straty na tyle silna, że z pomocą współklanowiczów udźwignie rangę, klan i na nowo przywróci im ich dawną świetność.
Przebywała w legowisku, ich...wspólnym legowisku, gdzie nadal dało się wyczuć jak gdyby obecność Orzecha. Jego zapach w dalszym ciągu był wyczuwalny. Podniosła się z leżącej pozycji do siadu i przywitała Wierzbowy Puch, krótkim pomrukiem i uśmiechem.
— Owszem. — odparła zgodnie z prawdą, delikatnie przytakując głową i przymykając pomarańczowe ślepia. Zanim tego poranka udała się na polowanie, poprosiła by Wierzbowy Puch zajrzała do Niedźwiedziej Jamy, gdy pomiędzy zajęciami znajdzie dla niej chwilkę. — Właściwie to...dzisiaj jeszcze nic nie jadłam, więc z wielką chęcią się skuszę. Dziękuje. — przyznała i gdy liliowa podeszła do niej bliżej, zajęła miejsce obok niej i rozdzieliła piszczki, rudo-biała kocica rzekła cicho, z lekkim zawahaniem.
— Jak się czujesz? Ogólnie i w nowej roli? Lepiej z zębem?