— Prosto w słaby punkt — westchnęła dramatycznie przewracając oczami, po chwili uśmiechając się z lekka wścibsko, mrużąc przy tym ślepia. Orzech jak zwykle był dość oszczędny w słowach, gdy chodziło o własne uczucia, ale Puch nie zamierzała mu teraz odpuszczać. Nie jak chodziło o Słodki Nektar, tym bardziej w takim kontekście. — Mam się spodziewać kuzynostwa w przyszłości, Orzech? — parsknęła złośliwie, po chwili nachylając się nad swoim posiłkiem i biorąc spory kęs nieco spoważniała. Żarty żartami, ale jeżeli Orzechowi mogło chodzić o możliwe uczucia w kierunku Słodkiego Nektaru, mogło być to... dość interesujące. Kojarzyła, że byli ze sobą blisko. Jako kocię co nie co słyszała o nim od rudej kotki i sama nawet próbowała wypytać wuja o to co go łączy z wojowniczką, ale ten ją zbył. A teraz proszę, dowiaduje się, że coś między nimi zaszło.
— A tak na poważnie, kochasz Słodki Nektar czy poszło o to, że nie? — mruknęła. — Boo jestem w stanie uwierzyć, że ona mogła wzdychać do ciebie od dłuższego czasu.

Widząc jak wuj się krztusi i czując kuksańca ogonem, parsknęła głośno w rozbawieniu. Nie mogła nic na to poradzić. Pierwszy raz widziała kocura w takim stanie, nie mówiąc o tym, że pierwszy raz go do takiego doprowadziła. Uśmiechnęła się nieco złośliwie, po czym cicho westchnęła. — A zapytałam z ciekawości. Z naszej dwójki to ty prędzej doczekasz się kociąt, a wiesz... Nieskromnie powiem, byłabym świetną ciocią! — zamruczała z dumą i nutką rozbawienia, chociaż nieco posmutniała w ślepiach. Cóż, im dłużej myślała o tej całej sprawie z Deszczowym Pluskiem, tym bardziej uzmysławiała sobie, że partnerstwo z kocurem jest u niej niemożliwe i wiedziała dlaczego. Czuła to już od czasu, gdy zauroczyła się Roską, a to uczucie wciąż w niej siedziało i nie chciało do końca zniknąć, chociaż nie nazwałaby go już miłością. Zrozumiała również to, że nawet gdyby miała szansę być z Wieczorną Rosą, najpewniej czułaby się dziwnie w partnerstwie samym w sobie. Chociaż nie czuła względem siebie żadnego obrzydzenia, to w zamian odczuwała zawód. W końcu skłamałaby, gdyby powiedziała, że sama nie myślała o posiadaniu kociąt w przyszłości, ale ta kwestia zdawała się kolidować z jej wcześniej poruszonymi kwestiami. Niby były na to obejścia, ale... Z zamyślenia wyrwało ją pytanie kocura odnośnie Słodkiego Nektaru na które wzruszyła jedynie barkami i uniosła kąciki w tajemniczym uśmieszku. Po prostu wysłuchała dość obszernych wyjaśnień wuja, co jakiś czas biorąc kęs przyniesionego królika.
— Hm, więc to u nas rodzinne, co? — westchnęła, delikatnie szturchając kocura łokciem w bok. — Ale cieszę się, że mimo wszystko jest już między wami lepiej, no, i trzymam za was kciuki! Już myślałam, że nigdy sobie nikogo nie znajdziesz! Słodki Nektar... mimo wszystko wydaje się naprawdę miłą kotką. Może jestem trochę sceptyczna co do tego czy poradzi sobie jako zastępczyni, ale nie pogardziłabym jakby została twoją partnerką. Jakiś powiew świeżości w rodzinie, heh — ostatnie słowa powiedziała dość gorzko, a wzrok wbiła w królika. Na dobrą sprawę miała tylko Orzecha, Motyla i rodziców. Maluch był praktycznie nieobecny tak jak zawsze, Drozd i Morwa zniknęli, a Żubr od dawna był w Gwiezdnym Klanie. Było to... niezwykle frustrujące.
— Wiesz co Orzech? — mruknęła nagle. — Jak już tak szczerze rozmawiamy, to wątpię abym kiedykolwiek miała partnera, a prędzej partnerkę, mimo wszystko wolę kotki — rzuciła prosto z mostu i wzięła spory kęs królika, dodając po chwili. — Ale co do samego partnerstwa, totalnie się w nim nie widzę. Czuje, że nie sprawdziłabym się jako niczyja partnerka, ale... chciałabym mieć kiedyś kocięta.

— Oj tak, mamie idzie w tym o wiele lepiej niż nam! — zaśmiała się wesoło, po chwili parskając pod nosem i delikatnie zadzierając nos. — No co? Tylko obowiązki i sprawy klanu były ci w głowie. Gdyby były kotką już dawno miałbyś z nią kocięta — zażartowała. To nie tak, że wątpiła w swojego wuja, no, może trochę? Podziwiała go za sumienność i lojalność wobec klanu, ale znała go na tyle dobrze, że doskonale wiedziała, że jego interakcje z innymi kotami bywały kłopotliwe. Niekiedy źle go odbierano, albo sam nie miał odpowiedniego wyczucia w rozmowie i mówił rzeczy bez owijania w bawełnę. Nic więc dziwnego, że trochę obawiała się o jego, powiedzmy, życie miłosne. A poza tym, chciała po prostu od czasu do czasu poplotkować o jakiś romansach i zobaczyć wuja z zupełnie innej perspektywy.
— Zaskoczyłeś mnie wyborem akurat jej na swoją zastępczynie — przyznała. — Wciąż mam z tyłu głowy jej niekompetencję w sprawie treningów, ale zdaje sobie sprawę, że było to już kawał czasu temu i miała sporo czasu by się poprawić. Co do Gołębiego Serca, cóż... Jak zostawiłeś obóz pod swoją nieobecność, sprawdzał się bez zarzutu, ale jego nadmierne spoufalanie się z Małym Płomieniem śmierdzi mi naiwnością, a taki kot nie nadaje się na przywódcę. Zbyt łatwo byłoby go zmanipulować na ładne oczka, tak czuje — mruknęła szczerze i dość krytycznie o mistrzu własnego brata, ale... Jej zdaniem taka była prawda. To, jak Mały owinął go sobie wokół pazura było obrzydliwe. Może Gołębie Serce wykonywał obowiązki nienagannie, ale jego charakter był... nieodpowiedni. Wciąż pamiętała jakie spojrzenie jej rzucił na feralnej ceremonii. Zupełnie jakby zabiła mu kogoś bliskiego, a jedynie odezwała się co do niekompetencji własnego brata.
— Faktycznie nie chce — oznajmiła bez większego wahania. — Niby mogłabym powiedzieć, że boje się tego, że będę niewystarczająca dla drugiego kota, ale tak naprawdę to w tej kwestii jestem znacznie większą egoistką — uśmiechnęła się i poruszyła rozbawiona wąsiskami. — Ciężko mi to wyjaśnić, ale wiem, że nie przyniosłoby mi to żadnego szczęścia czy satysfakcji, a frustrację. Tak naprawdę nie potrzebuje drugiego kota do pełni szczęścia i czuje, że swobodniej mi tak jak jest. Koncept wspólnych wyjść, wspólnego legowiska i tego, że ktoś się o ciebie martwi i czeka w obozie na to kiedy wrócisz jest słodki, ale nie dla mnie. Nawet jak faktycznie się w kimś zakochiwałam, nie myślałam o nim pod kątem faktycznego partnerstwa, jakkolwiek to nie brzmi. Nie sprawdziłabym się jako partnerka, bo nie byłoby to dla mnie niczym szczególniejszym niż inne relacje i nie chce udawać, że będzie inaczej. Świergoczący Bór i Gęsi Tupot uzupełniają się nawzajem i naprawdę miło się na to patrzy, ale dzięki temu wiem, że sama nigdy nie byłabym w stanie poświęcić, hm, jakiejś części siebie dla innego kota. Wolę skupić się na samej sobie, własnym rozwoju i planach niż na kimś innym. Na partnerstwo z Deszczem zgodziłam się też przez to, że rozpaczliwie poszukiwałam w tym jakiejś szansy na naprostowanie rozterek w swoim wnętrzu. Teraz wiem, że powinnam przestać myśleć o tym czego koty ode mnie wymagają, a czego ja sama od siebie chce.

— Nie jestem już gówniarą — oburzyła się, delikatnie cofając uszy udając tym samym oburzenie, nie tylko na słowa, ale i na wytknięty język. — A twoja reakcja tylko udowadnia, że mam rację! — dodała i parsknęła pewnie. Trochę jej brakowało tego przedrzeźniania się z kocurem, dlatego bez skrępowania odpowiadała na jego zaczepki i sama odpowiadała mu podobnymi. Jednak, gdy temat stał się poważniejszy, nieco się uspokoiła w w skupieniu słuchała wszystkiego co mówił do niej wuj. Delikatnie przytaknęła łbem na słowa kocura odnośnie Gołębiego Serca i westchnęła nieznacznie marszcząc przy tym brwi. To całe ukrywanie, że Mały będzie mianowany było żałosne i dziwiło ją, że biały wojownik tego nie zauważał. A może nie żałosne, a bardziej dziecinne? Wciąż ją zastanawiało, co kierowało jej bratem by o to poprosić. Chciał ich zaskoczyć, czy raczej zrobić na złość? A może tym samym uniemożliwić im sprzeciw, bo doskonale wiedział, że taki się pojawi?
— A ja ufam tobie — przyznała, delikatnie wzruszając barkami. — Skoro uznałeś, że nadaje się i będzie ci się z nią dobrze współpracować, nie zamierzam podważać twojej decyzji. Czas pokaże i tyle — taka była prawda. Na dobrą sprawę nawet nie miała podstaw by wykłócać się z wujem o Słodki Nektar. Wojowniczką była przeciętną, ale pracowitą. Na razie sprawdzała się w nowej roli i Wierzba nie zamierzała jej skreślać tylko dlatego, że zawaliła treningi jej przyjaciół. Na odpowiedź kocura co do jej odpowiedzi, uśmiechnęła się i delikatnie szturchnęła.
— Czas najwyższy, ale... ta świadomość koliduje z moją chęcią posiadania kociąt — westchnęła, marszcząc delikatnie grzbiet nosa. — Ale będę się tym zamartwiać później. Wróćmy do... o! Myślałeś już nad tym co mogłoby jakoś ruszyć naprawdę twojej relacji ze Słodkim Nektarem?

Liliowa kocica przymrużyła ślepia i szturchnęła wuja w bok z cichym "a weź!" Chciała nieco ukryć zawstydzenie, ale wyszło jej to dość kiepsko. Chociaż może lepiej nazwać to rozczuleniem? Cóż, dla niej Orzech był niczym drugi ojciec i jakby miała wymienić najważniejsze koty w swoim życiu, imię jej wuja na pewno by się tam znalazło. Więc poniekąd znalazła w tej "złośliwości" coś, co mimowolnie zmusiło ją do uśmiechu. Może fakt, że sam Orzech szczerzył się jak głupi do sera?
— Obserwować? — powtórzyła, unosząc ciekawsko brew. Ciekawe jakby na te słowa zareagował wspomniany wcześniej Gołębie Serce, bo czuła, że akurat on miał jakieś ambicje na awans. Przynajmniej takie odniosła wrażenie po wyrazie jego mordki na zebraniu. — Oby tylko jacyś nowi się pojawili — burknęła nieco chłodno i westchnęła. Mała ilość wojowników, ociągający się i znikający terminatorzy, kocięta duchy... Sytuacja zdawała się nieco stabilizować, ale nie w sensie pozytywnym; jak dotąd jeszcze nie przyniesiono żadnego truchła, co Wierzbowy Puch widziała jako malutki plusik.
— Niby tak, ale myślę, że poradziłabym sobie — przyznała spokojnie. Owszem, zdawała sobie sprawę, że wychowywanie kociąt w pojedynkę na pewno będzie stanowić wyzwanie, ale wiedziała też, że nie była to rzecz niemożliwa. — Kocięta po przyjacielsku? Też palnąłeś! Jakby ktoś podszedł do mnie i zapytał, czy chciałabym urodzić jego kocięta po przyjacielsku, zdzieliłabym go w pysk i wyrwała ogon. Myślę, że w drugą stronę taka prośba jest równie upokarzająca w pewnych, hm, sytuacjach — wzruszyła barkami. Oczywiście, istniały sytuacje, gdy takie prośby nie miały aż tak okropnego wydźwięku, ale jakoś tak w jej głowie brzmiała wyjątkowo nieodpowiednio. — Ale to też jakaś opcja. Na pewno lepiej byłoby spytać kogoś, powiedzmy, bliskiego, a nie kompletnie obcego — dodała, a gdy kocur zabrał się za odpowiedź na jej pytanie, zachichotała.
— Wybacz, nie mogę się powstrzymać! Jakoś dziwnie mi się słucha ciebie mówiącego o randkach — parsknęła, po chwili dodając już nieco poważniej. — Niby ja też nie mam dużego doświadczenia, ale myślę, że wspólny spacer w urokliwe miejsce brzmi przyjemnie na randkę.