Czuł się źle z tym, co powiedział przez to, jak zareagowała. Chyba nie powinien był tego mówić. Chyba nie powinien był w ogóle mówić czegokolwiek. Zacisnął zęby i kiwnął głową. Przecież nic się nie dzieje. Da radę, musi to rozchodzić, czuje się świetnie. Nie potrzebował litości ani miękkiego traktowania. Wypuścił powietrze przez nos, wraz z nim pozbywając się frustracji, która znów zaczęła w nim narastać.
- Brzmi prosto - podsumował informacje, które otrzymał. Uniósł głowę, by spojrzeć w górę i wybrać sobie którąś z gałęzi; wszystkie wydawały się być jednocześnie blisko i daleko. Osiągalne i kompletnie niemożliwe do osiągnięcia. Zmarszczył brwi. Spojrzał na Lilię pytająco, bo zamierzał spróbować od razu. Nie wróżył sobie wielkich sukcesów, ale przecież zdążył już wyrobić sobie masę mięśniową, która powinna unieść jego cielsko na tyle, by mógł faktycznie wpełznąć na obraną przez siebie gałąź.
Oparł przednie łapy o pień i wysunął pazury, chwilę po prostu szurając nimi po korze. Nim jednak zaczął się wspinać, przyszło mu do głowy coś jeszcze.
- Wejście brzmi prosto. Jak potem zejść? - ostatnie, czego chciał, to utknąć na drzewie, bo nie będzie w stanie z niego zejść. To byłoby żenujące.

Na tamtą gałąź. Podążył za nią wzrokiem, marszcząc przy tym brew. W porządku, chyba to było wykonalne. Obserwował, jak ta wdrapuje się na drzewo i przez chwilę zawahał się; w końcu jednak i on odbił się tylnymi łapami i podskoczył, by zawisnąć na drzewie. To było proste - teraz musiał iść w górę. Pierwsze podciągnięcie się było najgorsze - nie miał pojęcia, gdzie przenosić ciężar i jak to robić sprawnie. Wbijał jednak pazury w korę mocno, podpierał się tylnymi łapami i sunął w górę, powoli, ale stabilnie. Okazało się, że twarde mięśnie, które pozwalały mu na to, by w walce być skałą, której nie dało się ruszyć, podczas wspinaczki jedynie przeszkadzały, bo były ciężkie, kompletnie nieprzyzwyczajone do tego, by utrzymywać jego ciężar przez tak długi czas.
W końcu jednak udało mu się dostać do gałęzi, którą wskazała mu Lilia. Z głośnym sapnięciem wgramolił się na nią i opadł na nią jak zwiotczały balonik, kompletnie pozbawiony tchu.

— Świetnie ci poszło! — pochwaliła go, jak tylko opadł an gałąź, przez co nie mogła powstrzymać delikatnego uśmiechu. Przycupnęła na swojej gałęzi i przekrzywiła delikatnie łeb, by jak najlepiej go widzieć. — Chwilę odsapnij i zejdź, dobra? Później spróbujemy jeszcze raz — zapewniła i tak jak zapowiedziała jeszcze na dole, spokojnie zaczepiła się o pień głową w stronę korony drzewa, i powoli zaczęła zsuwać się na dół.
— Nie śpiesz się przy tym i broń Plemię Wiecznych Łowców, nie odczepiaj się za szybko — miauknęła nieco głośniej, a kiedy ustała na ziemi, zadarła łeb i delikatnie się cofnęła, czekając, aż kocur spróbuje zejść.

Jeszcze raz? Parsknął cicho, co było czymś między jęknięciem a pełnym niedowierzania, krótkim śmiechem. Lilia miała bardzo wiele wiary w jego możliwości.
Gdyby był człowiekiem, zlałby się teraz potem i byłby całkowicie mokry. Jako kot mógł jedynie narzekać na wilgotne opuszki łap, które na pewno zostawiałyby po sobie mokre ślady. Ugh. W końcu jednak udało mu się uspokoić oddech na tyle, by wiedzieć, że nie zabraknie mu powietrza w płucach. Wolał mieć to wszystko za sobą. Podniósł się, objął łapami pień drzewa i powoli, krok po kroku, zaczął schodzić w dół, patrząc w górę, na koronę drzewa, która z każdym krokiem coraz bardziej się oddalała, aż w końcu jego tylne łapy dotknęły ziemi. Zejście wciąż było trudne, ale zdecydowanie mniej, niż wspinaczka.
- Koszmar. I niektórzy to robią dla zabawy? - mruknął, gdy już złapał oddech.

Obserwowała jak Chaber schodzi w gotowości by w razie co, zamortyzować jego upadek. Na całe szczęście kocur poradził sobie znakomicie i chociaż wyglądał, jakby miał zaraz wypluć płuca, Lilia i tak się delikatnie uśmiechnęła i pochwaliła go skinięciem głowy.
— Podobno niektórzy łowcy potrafią polować na drzewach — zamruczała rozbawiona. — Albo skakać tak wysoko, by dosięgnąć ptaków na gałęziach. Cóż, nam się przyda tylko wspinaczka — wzruszyła delikatnie barkami i przysiadła pod drzewem, dając znać, że Chaber może chwilę odpocząć przed kolejną próbą, lub po prostu dalszą częścią dzisiejszego treningu.

- Huh?? - sapnął z niedowierzaniem. Nie ma szans, że ktokolwiek o zdrowych zmysłach był w stanie poruszać się po drzewach na tyle sprawnie, by dodatkowo na nich polować. Potrząsnął głową. Wysiłek fizyczny, choć był dla niego męczący, dawał jednak olbrzymią satysfakcję; było coś przyjemnego w tym uczuciu ognia w płucach, które rozżarzało się jak węgle przy każdym wdechu, w obolałych mięśniach i sztywnych stawach. Świadomości ograniczeń swojego ciała.
- Mogę wybrać sobie inne drzewo? - spytał, gdy już odsapnął i uznał, że lepiej mieć to wszystko za sobą.

Chwilę po zaskoczonej reakcji Chabra, Lilia cicho zachichotała i przytaknęła mu ruchem łba. Sama nie mogła sobie tego wyobrazić, głównie przez fakt, że nigdy nie widziała takich akrobacji, ale... Skoro kiedyś o tym usłyszała, może było w tym jakieś ziarno prawdy? Trzepnęła delikatnie zakręconym uchem I rozejrzała się po okolicznych drzewach.
— Tak — mruknęła, wracając spojrzeniem do Chabra. — Po tym jak wejdziesz i zejdziesz z drzewa, wrócimy do obozu.

No dobra. Rozejrzał się po okolicy, popatrzył na kilka drzew, aż w końcu nie podjął decyzji, że wybrał sobie odpowiednie drzewo. Od razu wybił się z łap i zaczął podciągać się w górę, gdy tylko zawisł na pniu. Z początku było nieźle, jednak szybko zmęczenie dało o sobie znać i zamiast do wyższej gałęzi, którą sobie obrał na cel, zatrzymał się przy najniższej, tej której był blisko i na chwilę się na niej zatrzymał, by opanować drżenie przeciążonych mięśni ramion. Ale skoro już tu wszedł, to musiał tez i zejść. Westchnął więc i znów zszedł z gałęzi, by ostrożnie, z głową w górę, zacząć schodzić w dół pnia.
- Nigdy w życiu- nigdy mnie nie zobaczysz. Na żadnej gałęzi - wysapał, gdy znalazł się znów obok Lilii. Marzył tylko o tym, by wrócić do obozu jak najszybciej, zakopać się w mchu i nie wychodzić z niego aż do końca pory białych zasp.

— I obym nie musiała — mruknęła z nieco smutnym uśmiechem, zerkając na drzewo, na którym chwilę temu siedział. — Wspinaczka jest nam potrzebna głównie do obrony przed drapieżnikami z którymi nie mamy szans w walce i może uratować nam życie. Wolałabym, żebyś nie był zmuszony do czegoś takiego — nie miała wpływu na to, czy Chaber kiedykolwiek natknie się na przeciwnika, któremu nie da rady. Ostatnie wydarzenia ja co do tego upewniły. Uważała się za kota, który twardo stąpa po ziemi, a jednak śmierć Szakal wstrząsnęła nią na tyle, że zaczęła w to wątpić.
Jak tylko kocur nieco odsapnął, Lilia poprowadziła ich prosto do jaskini, gdzie umówili się na następny trening.


Następne treningi poświęcili głównie powtórce i patrolom. Lilia jeszcze raz przeszła z Chabrem granicę przechodząca przez Ostoje Łowców, aż do Cichej Kniei. Pokazała kocurowi Bratkową Łąkę, Żabią Dolinę I dwa jeziora, by finalnie skończyć przy początku Szumiącego Lasu. Dzisiejszy trening zaczęli właśnie od granicy z Orlą Przełęczą, gdzie Lilia mimowolnie spoglądała. Jak dawno nie widziała się ze Światełko? Czas mijał nieubłaganie, a w życiu Lilii zdążyło wydarzyć się tyle, że gdyby jej rozmowa z partnerką odnośnie jej odejścia z Plemienia i dołączenia do Klanu Rzeki, wydarzyła się właśnie teraz, Lilia powiedziałaby to samo - nie mogę. Jak tylko przyłapywał się na kolejnym spoglądaniu w stronę terenów klanów, cicho odchrząknęła i wróciła spojrzeniem przed siebie. Prowadziła Chabra wzdłuż granicy aż do Sosnowego Boru, gdzie delikatnie skręciła, chcąc zakończyć dzisiejszy patrol przy Cichej Skale, tym samym kończąc też... trening.
— Jak dojdziemy do Cichej Skały — zagadnęła spokojnie, gdy weszli między gęstsze drzewa. — Oficjalnie ukończysz trening.

- ... Szybko - mruknął jedynie, nie odwracając wzroku od drogi, którą miał przed sobą. Czy czuł się gotowy na to, by skończyć trening i stać się pełnoprawnym strażnikiem? Czy czuł się gotowy na utratę tej rutyny, która zmuszała go do ruszenia się z miejsca i stawienia przy Ślimaczych Drzewach? Czy czuł się gotowy na odcięcie pępowiny od Lilii, która była jedynym powodem, dla którego w ogóle chciało mu się starać? Zamknął na moment oczy i westchnął, wypuszczając powietrze z płuc.
- Osiem księżyców. To dużo czy mało? - spytał, by nie szli w ciszy. Irytowała go. Czuł dziwny pisk w uszach, gdy nie słyszał głosu Lilii obok siebie.

— Hm — mruknęła cicho w zamyśleniu, delikatnie się przy tym uśmiechając. — Zależy jak na to spojrzeć, ale myślę, że szybko. Co prawda w treningu na strażnika nie ma za dużo do przerobienia, ale niektóre treningi potrafią ciągnąć się w nieskończoność. — wzruszyła delikatnie barkami, mając z tyłu głowy na przykład Przepiórkę, która bardzo długo była nowicjuszką.
— Twój poszedł sprawnie i cieszę się, że będziesz moim pierwszym wytrenowanym nowicjuszem — uśmiechnęła się ciepło, spoglądając w stronę kocura. Zamilkła na moment i nagle zamrugała przypominając sobie, że tego jeszcze nie przerobili. Jak dobrze, że oddalili się od granicy z Orlą Przełęczą, bo na moment przestała myśleć! — Wybacz, zostało nam jeszcze tropienie i skradanie. Myślę, że to bardzo przydatne mimo wszystko, więc... Coś wymyślę! Na razie skupmy się na granicach. Chyba, że jest jeszcze coś, co chciałbyś jeszcze powtórzyć?

Hm.
Szedł łapa za łapą, pogrążony w myślach. Był tu zaledwie ciałem i, być może, jakąś niewielką cząstką ducha - cała reszta jednak była gdzieś daleko stąd. Słuchał jej, analizował jej słowa, ale nie potrafił sformułować odpowiedzi. Nie patrzył na nią. Skupiał się na tym, by iść dalej i po prostu dociągnąć to do końca, mieć spokój, zachować łatkę zdolnego, ale leniwego. Był tak cholernie zmęczony i sam już nie wiedział dlaczego. Na jej uśmiech odpowiedział uśmiechem - krótkim i dość automatycznym - i cichym mruknięciem „hm”. To dobrze być pierwszym.
- Nie, chyba nie - odpowiedział, kręcąc głową, bo dotarło do niego, że musiał odpowiedzieć na pytanie, poruszyć mięśniami pyska i zmusić się do sformułowania słów.

Milczał. Czy się bał? Czy to, co czuł, to był strach? Nie był w stanie stwierdzić. Bał się, tak - ale zupełnie nie wiedział czego. Otwierał pysk, by w końcu coś powiedzieć, gdy jednak Lilia odezwała się znów. Zamknął pysk. Znów przeszedł dwa, może trzy kroki, nim się odezwał.
- Nie wiem - odpowiedział w końcu. Nie wiedział. Czuł się zagubiony. Kompletnie oderwany od swoich uczuć i emocji. Czy w ogóle jeszcze jakiekolwiek posiadał? Przygryzł wargę. - Czego się bałaś?

Nie wyobrażał sobie Lilii w innym miejscu. Nie wyobrażał sobie jej jako łowcy, nie wyobrażał sobie jej jako kogoś innego, niż strażniczkę i jego mistrzynię. Jej obawy, choć miały całkiem sensowne podstawy, mijały się z prawdą. Była dobrym strażnikiem. Była dobrym kotem. Była Lilią. Nie było lepszego kota niż ona.
- ... Dzięki - mruknął, uśmiechając się krótko. - Sam nie wiem, o co mi chodzi. Nie mówmy o tym, przejdzie mi - dodał jeszcze, bo wspomnienie o tym, że było po nim widać, że coś jest Nie Tak, odpaliło alarm w jego mózgu. Wiedział, że zachowywał się jak cień samego siebie, ale jednocześnie głupio wierzył w to, że nikt nie zauważył. Ale nie Lilia. Przecież Lilia nie mogła nie zauważyć. Była zbyt dobra. Widziała więcej, niż inni.
Jego krok minimalnie zesztywniał, a końcówka ogona nerwowo drgnęła. Nagle zaczął bać się tego, że faktycznie wiedziała więcej.

Zmarszczyła brwi.
— Jakoś do tej pory nie przeszło — westchnęła. — Nie ze wszystkim musisz mierzyć się samotnie, Chaber. Martwię się o ciebie, ale... Nie będę naciskać. Tylko dziwi mnie, że żadne z was nie chce o niczym ze mną rozmawiać. Może nie jestem wszechmogąca, ale mogę cię wysłuchać, coś poradzić. Cokolwiek — wycedziła na sam koniec, a w jej głosie zabrzmiała bezsilność. Była sfrustrowana wszystkim co się wokół niej ostatnio działo. Tym, że od dłuższego czasu nie widziała się ze Światełko. Tym, że Mysz przejmowała się i stresowała samotniczką i pogrzebem Szakal. Błotko, które też się dziwacznie zachowywało po tym, jak jeno powiedziała o partnerce i wszystkim co z nią związane. Tym, że nic nie mogła poradzić na stan i samopoczucie Wilka, a teraz jeszcze Chaber robił to samo i odcinał się od niej, zapewniając, że sobie poradzi. Czy on widział ją w ten sam sposób co Wilk? Odległą i nieosiągalną? A może myślał, że jak tylko się przed nią otworzy, ta rozmyje się jak mgła? Kim ona, do cholery, była w oczach kotów?
Nim się zorientowała, byli już na Bratkowej Łące, ale jeszcze spory kawałek od Cichej Skały.
— Niedługo będziemy przy Cichej Skale — oznajmiła, odwracając pysk w stronę Chabra. Był nerwowy. Uniosła łagodnie brew i przekrzywiła pytająco głowę, jednak nic nie powiedziała.

Jego pysk wykrzywił grymas. Nie potrzebował litości, nie potrzebował pomocy - a nawet jeżeli potrzebował, to co by OMA zmieniła? Co Lilia mogła osiągnąć? Nie mogła wejść do jego głowy i zrobić tam porządku, nawet gdyby jej na to pozwolił. Zmarszczył jednak brwi.
- Was? Znaczy kto, oprócz mnie? - uczepił się jednego słowa. Był tak pochłonięty własnymi myślami, że zupełnie nie rejestrował tego, co się dzieje wokół niego.