Nie spał zbyt dobrze tej nocy.
Nie wiedział do końca, o co mu chodziło. Obracał w głowie wydarzenia z ceremonii tak, jak obraca się kamyk, gdy chce się czymś zająć łapy. Myślał o Wilku, o jego niezadowoleniu, złośliwym komentarzu. Myślał o Skale i Kruku, którzy wydawali mu się być całkowicie oderwani od reszty rodzeństwa, co było wręcz namacalne podczas ich ceremonii. Myślał o podziale na płcie: Wieszczka-łowczyni mianowała jego siostry na przyszłe łowczynie, Wieszcz-strażnik mianował jego braci na przyszłych strażników; myślał o tym, jak bardzo niektóre z tych przydziałów gryzły się z tym, co sądził o swoim rodzeństwie, zbyt mocno skupiając się na ich płci. Myślał też o tym, czy Lilia naprawdę była zadowolona z tego, że został jej nowicjuszem.
Zastanawiał się również nad tym, czy to wszystko w ogóle było warte tego, by nie spać przez połowę nocy.

Pozwolił Lilii na siebie czekać, dając jej więcej czasu do namysłu, niż planował; nie pojawił się zaraz o świcie, gdy tylko pierwsze promienie słońca rozświetliły niebo, choć jego spóźnienie nie było bardzo dotkliwe. Słońce wciąż było nisko na niebie, a czas i tak był bardzo umowny, zwłaszcza w jaskini, do której głębi promienie słońca nie docierały, utrudniając wyrobienie sobie poprawnego cyklu dnia i nocy.
- O czym myślisz? - spytał cicho, stając obok niej i uśmiechając się lekko. Miał ułożone, wyczesane futerko, na którym wciąż widoczne były jego Lśniące Ślady, choć część była lekko rozmyta. Nie chciał się ich pozbywać, przynajmniej nie teraz, dlatego ostrożnie przeczesywał sierść, by nie zniszczyć ich wszystkich.

- Hmm - mruknął jedynie na jej słowa. Wszystko i nic. Czasem warto było się zgubić gdzieś we własnych myślach i spokojnie skakać od jednego tematu na drugi, mniej lub bardziej związany z tym pierwszym. Widząc, że Lilia nie wstaje, a zamiast tego owija ogon wokół łap, Chaber uznał to za zaproszenie do tego, by dołączył do niej, zamiast tak stać i się gapić. Usiadł więc niedaleko mistrzyni i wzruszył barkami.
- Chyba dobrze? - uśmiechnął się lekko. - Nadal mnie trochę trzyma sen, nie mogłem długo zasnąć. Ale myślę, że jak już się weźmiemy do pracy, to się rozbudzę.

No to się nasiedział.
Wstał, gdy tylko Lilia dała znak i ruszył za nią. Jakkolwiek śmieszne to nie było, serce zabiło mu mocniej i chyba nawet wstrzymał oddech, gdy wyszedł przed obóz. Zatrzymał się na chwilę, wystarczająco, by zostać dwa i pół kroku w tyle... szybko jednak dołączył do Lilii.
- Pamiętam - pokiwał głową. - Hm. Mam nadzieję - uśmiechnął się lekko, po czym otrząsnął sierść na całym ciele, na krótką chwilę zwalniając. Pierwsza obserwacja: poza obozem było bardziej wilgotno niż wewnątrz, miał wrażenie, że jego sierść ciągnęła całą wilgoć z okolicy i za chwilę będzie cały napuszony. Kropelki rosy błyszczały na okolicznej, skąpej roślinności.
- Poza obozem zawsze jest tak mokro? - spytał.

Nie był pewien, czy wilgoć mu się podobała. Póki co była nieco irytująca, była dziwnym doświadczeniem; chodzenie po wilgotnych roślinach, które rosły wzdłuż ścieżki było zupełnie innym doświadczeniem sensorycznym niż chodzenie po mchu, który był jedyną rośliną, jaką do tej pory znał.
- Mm-hmm - mruknął, dopiero teraz faktycznie kierując wzrok w dół, pod swoje łapy, na które zupełnie nie patrzył, zbyt skupiony na obserwacji wszystkiego, co działo się wokół niego. Otwarty świat był fascynujący. Był też trochę przytłaczający i aż nie wiedział, na czym dokładnie miał się skupić, od czego zacząć. Cieszył się, że miał ze sobą Lilię, która mogła poprowadzić go za łapę, by ta tranzycja z życia wyłącznie w jaskini do życia na otwartej przestrzeni była łagodniejszym procesem.
- Niedługo będzie Taniec Kwiatów, bo jest w pierwszą pełnię Pory Ciepłych Wichrów! Poluje się wtedy dużo i zbiera kwiaty na Wielką Ucztę, a wschód słońca później jest Sarnia Gonitwa, gdzie przegania się sarnę z terenów, żeby wygonić poprzednią porę. I sarnie nie wolno zrobić krzywdy, bo wtedy następna Pora Kwitnących Drzew będzie zimna i nieurodzajna - odpowiedział, co jakiś czas robiąc przerwy, by skupić się na swoich łapach i tym, gdzie idzie. Droga górskim szlakiem zdecydowanie nie należała do najłatwiejszych! - I jest jeszcze Długa Noc. Ale pamiętam tylko, że wyznacza się koty do robienia stosów i trzeba dorzucać do nich kamyki.