- Też się cieszę! Szczególnie że moje przyjęcie potwierdził mój dziadek, sam pierwszy przywódca Klanu Rzeki na nowych terenach, Krzywa Gwiazda! Fajnie było mieć kogoś z rodziny w klanie, ale no, teraz mam sporo przyjaciół i terminatorów, których mogę męczyć - powiedziała z szerokim, zębatym i nieco zadziornym uśmiechem, przy tym chichocząc. Czasami tęskniła za rodziną, martwiła się, czy żyją i czy wszyscy mają się dobrze. A także za swoją starą grupą, gdzie nawiązała wiele wartościowych relacji. Ale czy by wróciła do poprzedniego życia? No, czasami ją ciągnie wielki świat, ale za nic by nie zostawiła Klanu Rzeki!
- To dawaj, bo właśnie doszłyśmy na granicę! Ale najpierw zapoznaj się z zapachem Wichru, wejdziemy teraz na pas ziemi niczyich, który ciągnie się pomiędzy terenami klanów. Pozwala to samotnikom wędrować przez góry bez konieczności zapylania dookoła łańcucha górskiego bez ryzyka, że ktoś z klanów ich zaatakuje - powiedziała, dzieląc się kolejnymi informacjami i idąc wzdłuż brzegu Zimnej Toni, żeby wejść na wspomniany cienki pas terenów niczyich i dojść do granicy z Wichrem, gdzie mogła wyraźnie poczuć ich zapach.
- No, może tak nie wszystko - powiedziała z chichotem, trochę rozbawiona wizją tego, że Sowa kazałby komuś zamknąć pysk, a ten by musiał milczeć przez wieki. - Ale na przykład jak ogłasza przyjęcie nowego kota, to nie możemy traktować go jak samotnika. Albo jak mówi, że terminatorom nie wolno wychodzić samodzielnie z obozu do odwołania, bo w okolicy kręci się drapieżnik. Alboo jak ogłasza czyjeś wygnanie, to nie możemy takiego kota traktować jak członka klanu, nawet jeśli się z taką decyzją nie zgadzamy - opowiedziała na przykładach spraw, które były poważniejsze, niż personalne kłótnie. Bo głównie chodziło o to, żeby słuchać przywódcy w tych ważnych sprawach.
- Ale to też nie znaczy, że nie mamy prawa wypowiedzieć swojego zdania. Przywódca, pomimo całego błogosławieństwa Gwiezdnego Klanu, nie jest nieomylny i mogą mu się zdarzać błędy. Ale ważne, by przy tym nie żądać, ale serio tak opowiedzieć swój punkt widzenia - dodała szybko do poprzedniego zdania, bo tak jej wpadło do głowy, że Pnąca może się bać w ogóle sprzeciwić w razie czego. Koty w klanie nie były musztrowane ani też nie zabraniało im się samodzielnie myśleć.
- A wiesz w ogóle, ile punktów kodeksu mówi o zastępcy? Myślę, że chyba najwięcej! Boo zastępcą może być tylko kot, który doprowadził do mianowania chociaż jednego swojego terminatora. W przypadku śmierci przywódcy, to zastępca zostaje następnym przywódcą. I po śmierci, zaginięciu, rezygnacji czy jakimkolwiek zdarzeniu, gdzie zastępca nie może pełnić już swojej funkcji, nowy musi zostać wybrany do pory górowania księżyca - opowiedziała, bo sama wcześniej była zaskoczona, ile ograniczeń ma ta ranga. A za to przywódcą mógł zostać tak naprawdę ktokolwiek wybrany przez klan! No, może prócz kociaków, bo one to były za małe.

Na słowa kotki zaśmiała się krótko, terminatorzy do męczenia... Też chciała mieć terminatorów do męczenia! Tylko żeby ich mieć, to trzeba skończyć trening, a do przerobienia miała wrażenie, że miały dosłownie wszystko i będzie się ciągnęło jak flaki jakiegoś wielkiego zwierzęcia.
Czemu nie można było po prostu wszystkiego od razu umieć? Eh.
Poszła za kotką i powąchała tego całego zapachu kotów z wichru. Zdecydowanie śmierdziały inaczej niż rzeczniacy, gorzej. Byli gorsi, jak z resztą każda inna grupa. Niby Pnąca zdawała sobie sprawę, jaka jest sytuacja w rzece, ale niedługo będą mianowani nowi wojownicy i sytuacja będzie na pewno lepsza!
Po powrocie na granicę Klanu Rzeki Pnąca ją oznaczyła tak, jak poinstruowała wcześniej mentorka.
Słuchała jej dalej i przytaknęła na jej słowa o Przywódcy, może nie powinna wujka nazywać wujkiem w tej sytuacji? Nie żeby nim nie był, ale chyba bycie przywódcą było ważniejszą rolą niż bycie wujkiem... Hm.
- A ty byś chciała być zastępcą? - zapytała zaciekawiona, zastanawiała się też ile Kozi Klif wyszkoliła już terminatorów, ale to pytanie nie było aż tak ważne.

Na terminatorów dla Pnącej jeszcze przyjdzie czas! Jeszcze przed nimi daleka droga, ale ich tempo było naprawdę dobre. Koteczka chciała się uczyć i to było widać!
- Ja?? Ja to się nie nadaje od takich poważnych rzeczy. No i Suchy Nos sobie doskonale radzi, nie chcę jej wygryzać z funkcji. No i też nie mogłabym zostać, bo jeszcze nikogo nie wytrenowalam, każdy mój terminator bardzo szybko znikał, wcześniej też zbyt dużo terminatorów nie wpadło w moje łapy. W sumie to tylko dwójka zniknęła, a razem prowadziłam szóstkę, więc źle nie jest! - powiedziała z uśmiechem, przy okazji wspominając, ile kotów trenuje. O matko, to aż czwórka? No ale trening Perły szedł dość wolno, a z resztą jakoś szło do przodu!
- Hmm, to może teraz coś o polowaniu. Zwierzynę się zabija tylko po to, żeby wyżywić klan, nie wolno polować dla zabawy czy dla sportu. Za każde życie warto podziękować Gwiezdnym, bo w sumie to oni nam zsyłają zwierzynę pod łapy i bez podziękowań po udanych łowach mogliby się obrazić. I najpierw nakarmieni muszą być chorzy, kocięta, ranni i starsi, potem jedzą wojownicy, a terminatorzy na końcu. I nie wolno im zjeść, dopóki dopóki nie zapolują, ale z własnego doświadczenia powiem ci, że najpierw warto się przejść po obozie, zapytać czy właśnie te priorytetowe grupy nie są głodne i nie potrzebują czegoś przegryźć, a potem wziąć sobie coś na śniadanie, by mieć więcej sił na codzienne aktywności - opowiedziała o dwóch kolejnych zasadach, ruszając wzdłuż granicy z Wichrem, wchodząc na tereny Łysych Drzew, które graniczyły z Wichrowymi terenami. Ot, taki patrolik.

Prawda, że Suchy Nos dobrze sobie radziła, ale z drugiej strony Pnąca nie zwracała na to zbyt dużo uwagi, bo... bo jej to nie interesowało. Ona chciała być najlepszym wojownikiem a nie najlepszym zastępcom.
A... czyli jeszcze nie wytrenowała ani jednego terminatora, super. Nie spodobała się jej ta informacja, ale puściła ją mimo uszu, wolała zapomnieć, że kotka nikogo jeszcze nie wytrenowała. Pnąca będzie pierwsza może...
- Jak to nie wolno im zjeść dopóki nie zapolują? - potrzepała głową na boki - ja jestem terminatorem i nie potrafię jeszcze polować, to co? Mam być głodna dopóki się nie nauczę?

- Nie no co ty! Na pewno do tego nie dopuszczę, żebyś głodna chodziła. Poza tym, mistrz może pozwolić terminatorowi jeść, dlatego ja pozwalam! A nawet każę, dopóki nie nauczysz się polować. Tylko najpierw przed śniadaniem zrób rundkę wokół obozu i zobacz, czy te uprzywilejowane grupy nie są głodne, dobra? - zaproponowała takie rozwiązanie pośrednie, mając nadzieję, że to kotkę usatysfakcjonuje. Bo wiedziała, że pewno szylkretka będzie chciała się trzymać wszystkich zasad, ale tutaj jeszcze nie mogła tak robić.
- Hmm, daleej jest o zgromadzeniach. To wielkie zebranie wszystkich klanów na Gadzich Łuskach, na które przywódca wybiera koty, które z nim pójdą. Zwykle ogłaszają takie rzeczy, jak nowi wojownicy, nowe mioty, nowych terminatorów, ale czasami poruszane są też poważniejsze sprawy! Raz powstający dopiero co Klan Rzeki tam wparował i wynikła z tego niezła akcja! Ale znam to tylko z tego, co opowiadali inni. O właśnie, odbywa się ono co sześć księżyców w pełnię księżyca i podczas zgromadzenia nie można toczyć żadnych wojen i walk. I jeszcze jest zasada, że wojownik musi odbyć milczące czuwanie na terenach klanu w noc po swoim mianowaniu i nie może wtedy do nikogo pyska otworzyć, pilnuje wtedy śpiącego obozu - opowiedziała o dwóch zasadach, zupełnie losowych, ale no, chciała o nich wspomnieć! Szczególnie że została im tylko jedna jedyna zasada i koniec!
- I ostatnia zasada - każdy klan ma prawo do dumy i niezależności, klany nie mogą się zjednoczyć celem wygnania innego klanu. No i w obliczu niebezpieczeństwa klany muszą się zjednoczyć, by je pokonać!

Przenalizowała sobie wszystkie rozwiązania i to faktycznie było okej, dopóki nie nauczy się polować... nie chciała chodzić głodna, bo głodny kot to zły kot, a Pnąca i tak wiecznie chodziła naburmuszona. Raczej nikt nie chciał widzieć jej dodatkowo złej powodu głodu.
- Niech będzie - przytaknęła jedynie.
Wsłuchała się w słowa Koziego Klifu.
- Tak, akurat jedno takie zgromadzenie było chyba przy naszym mianowaniu... szkoda, że nie zostałam wybrana, chciałabym pójść na coś takiego. Wydaje się ciekawe - przyznała przed mentorką i więcej się nie odezwała, bo w sumie nie miała uwag ani pytań do innych zasad, jedynie przytaknęła głową na znak zrozumienia.

- Tak? Hmmm, może tam być! Ale powiem ci, że głównie warto tam iść dla zobaczenia innych przywódców i poznania kotów z innych klanów. I w ogóle, to jestem praktycznie pewna, że na następne Sowa cię zabierze, mówię ci! - powiedziała wesoło, posyłając kotce szeroki uśmiech. Część zasad mogła się nie podobać kotom, no ale takie było już życie klanowego kota. Nie zawsze było usłane różami.
- No i doszłyśmy do końca granicy z Wichrem! To jak, wracamy czy jeszcze idziemy wzdłuż gór? - zapytała się, bo w sumie jej spacerek się podobał. Ale raczej kotka wybierze pierwszą opcję, bo pewno była padnięta! Ale lubiła dawać wybory, a zawsze.bedzie mogła coś poopowiadać po drodze.

- Serio? Ojacie, chciałabym bardzo, właśnie z tego powodu! Poznanie innych kotów i zobaczenie jakimi są... e... - no przecież nie powie nic złego, nie powinna, prawda? W końcu w kodeksie było mówione, że każdy może być ze swojego klanu dumny, więc chyba oni też mogli? Tak jak ona z Rzeki? - no, mniejsza, super by było jakbym poszła! - posłała mistrzyni uśmiech. Fakt, była zmęczona po tym wszystkim, choć z jednej strony chciała jeszcze to... w takim tempie wyląduje w jaskini chorych, bo nie będzie mogła łapami ruszać.
- Wracajmy

- Oj, to prawda! Na poprzednim zgromadzeniu, na którym byłam, już czułam się nieswojo i nie porozmawiałam z innymi kotami tak, jakbym chciała i strasznie żałuję! Mam nadzieję, że też kiedyś jeszcze zostanę wzięta na takie, bo serio chciałabym pogadać i poznać innych! - powiedziała, nadal żałując tego, że w czasie ostatniego jej zgromadzenia czuła się już lekko chora, a potem wylądowała w lecznicy. Tyle ją ominęło! A tak bardzo chciała iść na kolejne, żeby sobie to wszystko odbić! Ale na ostatnie nie została wybrana, może na kolejne? Kto wie.
Kiwnęła głową na stwierdzenie kotki, zakręcając w stronę obozu. Na szczęście był naprawdę blisko tego miejsca, dlatego nie musiały długo łazić!


//Zacznij nowy dzień uwu

Wsłuchała się w słowa Koziego Klifu, jednak już nic nie mówiła. Nie miała sił. Wróciła razem z nią do obozu.


***

Kozi Klif zachorowała i długo nie miały wspólnie treningu. Pnąca była sfrustrowana, chciała jak najszybciej skończyć trening, ale mimo rozmowy o zmianie mistrza z Sową... nie mogła odejść od kotki. Mimo tylko jednego treningu, nie potrafiła zrezygnować i było jej strasznie głupio, że w ogóle się tak przejęła treningiem.
- Kozi Klif - powiedziała, uśmiechnęła się, ale strasznie kłuło ją serce.

Sama Koza była nadal błogo nieświadoma tego, że Pnąca poprosiła o zmianę mistrza. Nie powiązała rozmowy z Sową i opóźnieniem treningu w swojej głowie. Chociaż czy aż tak by się przejęła, że by wpadła w dołek emocjonalny? Kto ją wie. Uśmiechnęła się szeroko, gdy zobaczyła swoją terminatorkę, z którą dawno się nie widziała przez swoją chorobę!
- Cześć, Pnąca Łapo! Przepraszam za to opóźnienie, ale mam nadzieję że już nie będę musiała do lecznicy wracać! To co robimy? Ciepło się zrobiło, to możemy popływać! Albo zapolować! Co tylko chcesz- rzuciła dwie losowe propozycje z szerokim uśmiechem, ciekawe, jaką aktywność młoda kotka wybierze. Ale podejrzewała, że polowanie, żeby móc spełniać się już w samodzielnym polowaniu!

Nie wiedziała… może nie powinna nic mówić? W końcu nic się nie stanie jeśli się nie dowie, a wujek chyba też w takim razie nic nie mówił. Na słowa mistrzyni oczy jej się rozświetliły, jednak nie na to, o czym Kozi Klif myślała.
- Będziemy się uczyć pływać? - jej głos mimowolnie się podniósł, zaraz jednak odchrząknęła, jakby to miało ukryć jej ekscytację. Co tam polowanie, pływanie? W wodzie?

- No pewno, że tak! No wiesz, kot z Klanu Rzeki, który nie umiałby pływać czy łowić ryb? Wiadomo, nie musisz tego lubić, ale umieć trzeba. Tak samo jak wspinaczka, też trzeba się jej nauczyć! - powiedziała entuzjastycznie, mimowolnie ruszając w stronę Gładkiej Tafli, która odmarzla jakiś czas temu. Sama za bardzo nie była zdolnym pływakiem, ale jakoś tą wiedzę przekazywała! Nie bardzo wiedziała, czy Pnąca mówiła to z entuzjazmem, czy bardziej ze strachem. To w końcu normalne, że koty boją się wody! Sama się troszkę bała.

- No faktycznie! - jakby kompletnie wyleciało jej z głowy, że przecież każdy kot, który skończył swój trening to potrafił łowić i pływać! Nie miała z wodą za dużo styczności, nie więcej od przeciętnego kociaka, więc nie potrafiła do końca określić, czy lubiła wodę czy nie. Może polubi i będzie najlepszym pływakiem? Albo w ogóle nie będzie chciała się moczyć. Ruszyła za mistrzynią nawet nieco podskakując podczas kroków.

- Pływanie jest takie zabawne, serio! Jak się już kot przyzwyczai do wody, to jest dużo lepiej, wiesz. Najważniejsze jest to, żeby trzymać głowę nad powierzchnią i poruszać łapami tak, jakbyś truchtała. Przednimi łapami zgarniasz wodę pod brzuch, a tylnymi odpychasz się od wody i płyniesz do przodu! I musisz nabrać też trochę więcej powietrza w płuca i nie wypuszczać go do końca podczas oddychania, wtedy będzie ci łatwiej utrzymać się na wodzie! - powiedziała z entuzjazmem, dzieląc się teorią i uśmiechając się szeroko. Nie mogła się doczekać wspólnego pływania! Tak się napaliła na to, że teraz już nie było odwrotu.

Wsłuchała się w słowa kotki i starała zapamiętać jak najwięcej szczegółów, żeby tylko utrzymać głowę nad wodą. Tylko… im bardziej o tym myślała, tym więcej czarnych myśli kłębiło się jej w głowie. Bo co jeśli utonie? Co jeśli coś ją złapie za łapę i pociągnie pod wodę?
- Um… a jakie zwierzęta żyją w wodzie, poza rybami? - zapytała, starając się by jej głos był jak najbardziej entuzjastyczny, choć łatwo było poznać, po jej postawie, że jednak nieco się obawiała.

- Większość zwierząt żyje zarówno w wodzie, jak i na lądzie. Możesz na jeziorach spotkać kaczki, łabędzie, a przy brzegach różne płazy, takie jak żaby! Niektóre z nich mogą być niebezpieczne, ale pamiętaj, że będę tam z tobą i w razie czego cię uratuje - powiedziała, posyłając ciepły, szeroki i zębaty uśmiech do swojej podopiecznej. I w końcu dotarły! Promienie ciepłego słońca odbijały się od tafli wody, powietrze praktycznie stało, a na powierzchni widać było parę kaczek, które po dostrzeżeniu kotów odpłynęły w głąb jeziorka.
- Kto pierwszy na brzegu wygrywa! - zawołała w pewnym momencie, rzucając się do biegu dużym susem i gnając w stronę wody ze śmiechem. Troszkę rozładowania napięcia nie zaszkodzi!

Słowa wojowniczki trochę uspokoiły Pnącą, chociaż pytała też o to, co mieszka pod wodą, a nie o kaczki czy coś. Nie mogła nawet zastanowić się nad tą myślą, ponieważ Kozi Klif znów chciała się ścigać. Jak tylko usłyszała jej wyzwanie, to od razu rzuciła się do biegu. Teraz tak szybko się nie zmacha jak poprzednio, trochę w końcu urosła! Totalnie dlatego, nie dlatego, że wyszła z obozu i biegała z Księżycem po terenach. Wcale.

Zachichotała, gdy odwróciła się i kątem oka zobaczyła, że terminatorka pobiegła za nią. Zeszła w kierunku Gładkiej Tafli, po czym wbiegła do wody, rozpryskując ją dookoła aż do połowy łap. A potem się zatrzymała i z uśmiechem spojrzała na kotkę.
- Dobrze, że jest ciepło, bo woda jest chłodna! - powiedziała z uśmiechem, unosząc mokry ogon do góry. Ciekawiło ją, jak terminatorka zareaguje na wodę!

Dobiegła do wody i nim w ogóle jej dotknęła, to zatrzymała się ostro, że aż jej łapy zapadły się w piachu. Byle tylko jej nie dotknąć! Zdziwiła się jak łatwo przyszło to jej mistrzyni. Faktycznie było ciepło, a woda i może była chłodna… Ale czy Bluszcz chciała się o tym przekonywać? Za dużego wyboru nie miała, skoro chciała skończyć trening pierwsza i być najlepszym wojownikiem, to nie miała wyjścia niż wejść do wody.
Zrobiła jeden krok, mokro, zimno, dziwnie. Skrzywiona była, jakby polizała coś naprawdę kwaśnego. Kolejny krok, prawie jakby ta woda sprawiała jej ból. Jakby nie wchodziła w wodę, tylko w jakieś kolce. Zaraz kolejny krok i następny, jej wyraz pyska zmieniał się na nieco mniej zdegustowany. W końcu też otworzyła oczy i przyglądała się swoim łapom, poruszyła nimi i przeniosła spojrzenie na swoją mistrzynię, tym razem już bez grymasu na pysku.
- Jest okej