Unik Pnącej Łapy: udany
Atak Koziego Klifu: słaby

Ostateczny atak Koziego Klifu: nieudany
Pod uwagę jest brana tylko jedna, pierwsza akcja w poście!

Koza nie mogła sobie za bardzo poradzić z piachem w oczach tak, żeby nie musieć odejść i go ręcznie strzepać. Ale to jej nie przeszkadzało w kontynuowaniu bitwy! No, trochę przeszkadzało... Ale to nieważne! Pnąca ładnie uniknęła lecącej łapy Kozy, przesuwając głowę tak, żeby kończyna kocicy jej nie sięgnęła. Nadal leżała jednak pod swoją mistrzynią, co na pewno nie było super wygodne i komfortowe. A Koza... Cóż, jak jej się nie udało za pierwszym razem, to spróbowała teraz pyskiem! Ponownie chciała złapać kotkę za skórę na szyi, podobnie jak wcześniej.

Pnąca tym razem nie mogła rzucić się na kark kocicy, bo zostanie złapana. W takim razie, postanowiła spróbować wydostać się spod kotki, na ile mogła, by Kozi Klif nie miała możliwości złapać jej za kark! Powinna się z tym ogarnąć w ogóle, o co jej chodziło, to był jakiś słaby punkt, czy co?! ... Chwila. Właśnie to dotarło do Pnącej, ale no, nie wykorzysta tego teraz!

Unik Pnącej Łapy: krytyczny!
Atak Koziego Klifu: udany

Ostateczny atak Koziego Klifu: nieudany

Pnąca wywinęła się spod jeszcze oślepionej mistrzyni, mogąc stanąć w końcu na nogi. Ale za to Koza wraz z ponownym potrząśnięciem głową, pozbyła się najbardziej przeszkadzających ziarenek piasku i już mogła cokolwiek zobaczyć. Nadal uśmiechała się zadziornie, po czym ponownie przystąpiła do ataku - tym razem celowała w nadgarstki kotki swoją dominującą łapą, chcąc ją podciąć i obalić na ziemię.

Kotka nie miała pojęcia co robić, trochę panikowała, czemu to musiało być trudniejsze od walk zabaw z braćmi?! Oni już dawno by się poskładali! Nie mając lepszego pomysłu, kotka ustawiła się niżej i wybijając się na łapach postanowiła swoją głową wycelować w podbródek Kozi Klif.

Atak Pnącej Łapy: krytyczny!
Atak Koziego Klifu: słaby

Kózka próbując podciąć swoją terminatorkę, akurat trafiła na moment, w którym wybijała się w górę. Była zaskoczona, gdy podopieczna nie obaliła się z powrotem na ziemię, tylko mogła poczuć pacnięcie po palcach łap, które nieco zaburzyły jej równowagę podczas skoku. Ale to nie zmieniało faktu, że czoło młodszej powędrowało prosto w podbródek Kozy, posyłając jej głowę do góry i sprawiając, że ta się cofnęła. Otarła łapą usta, które rozciągały się w szerokim, podekscytowanym uśmiechu.
- Nieźle jak na pierwszą naszą walkę! To co, masz już dość i przechodzimy do wniosków, czy mam cię zmęczyć tak, że nie będziesz w stanie do obozu dojść? - zapytała, na wszelki wypadek pozostawiając w pozycji gotowej do walki, na lekko ugiętych łapach i ze spiętymi mięśniami. Dopóki nie będzie mieć jasnej odpowiedzi od koteczki, to walka będzie trwała! Tylko że Kozi Klif miała zdecydowanie więcej sił i kondycji.

Czekała na kolejny atak od swojej mentorki, jednak ten nie nadszedł. Zamiast tego chyba był koniec, a przynajmniej mogła to zakończyć. Jej oddech był cięższy i w sumie to się zmęczyła. Dodatkowo usłyszała, że nieźle! To chyba dobrze? Groźba kotki, choć w żartach, sprawiła, że Pnąca pokręciła głową stanowczo na boki.
- Jestem gotowa na wnioski - powiedziała, starała się cały czas uspokoić oddech, jej postawa też zmieniła się na bardziej zrelaksowaną.

Uśmiechnęła się szeroko, po czym również się rozluźniła i wyprostowała, a następnie przysiadła. Chciała dokładnie omówić wszystko, co tu zaszło, dlatego nie zamierzała tracić ani chwili czasu!
- Twój styl walki jest naprawdę świetny! Masz szybki refleks i pomimo że nie znałaś raczej teorii walki, radzilaś sobie tak, jakbyś sporo trenowała, walki z innymi kociętami się przydały na pewno! Sypnięcie piaskiem było fajnym zagraniem, może sprawić, że zyskasz przewagę nad silniejszym przeciwnikiem i na chwilę wyłączysz jego oczy! I nie tylko można piasek wykorzystać, ale też śnieg, błoto... Przy prawdziwych walkach też żwir, ale przy walkach treningowych nie warto tego robić, bo możesz zrobić komuś krzywdę - powiedziała pierwszą turę wniosków bardzo entuzjastycznie. Raczej nikt, kto dopiero wyszedł z kociarni, by nie pokonał Pnącej w walce! Ale teraz musiała się mierzyć z dużo starszą mistrzynią, która uczyła się walki w trudnych warunkach jako samotnik.
- A ty, jakie masz wnioski? Co zauważyłaś podczas walki?

Uśmiech wkradł jej się na pyszczek, kiedy usłyszała pochwałę na temat swojej pierwszej prawdziwej walki treningowej. Mruknęła ze szczęścia. Była zadowolona z siebie, cieszyła się, że bracia dali jej tą możliwość walki z nimi.
- A czy da się wykorzystać jeszcze coś? W sensie, poza piachem i śniegiem i w ogóle - chodziło jej o przyrodę ogólnie. Zanotowała też w umyśle, żeby nie używać żwiru w walkach treningowych, chyba że chciała zrobić komuś faktyczną krzywdę. Po pytaniu chwilę się zastanowiła.
- Walka wymaga dużego skupienia i wysiłku, jest dynamiczna i trzeba szybko myśleć nad swoimi kolejnymi ruchami, bo łatwo można stracić przewagę. Co jest trudne dla mnie... z resztą widać było i przez to zostałam złapana. I właśnie, nie dać się złapać, bo będzie źle - chyba wszystko co chciała, to powiedziała. Czekała na dalsze słowa Koziego Klifu.

- Można wykorzystać jeszcze słońce! Jak staniesz plecami centralnie przed słońcem, to twoje ruchy i promienie słońca mogą oślepić przeciwnika, ale to też na krótką chwilę. Można też wykorzystać teren, na przykład walka ze wzniesienia. Jak jesteś na górze, masz dostęp do głowy i karku, ale za to na dole możesz boleśnie pogryźć łapy i łatwiej dostać się do brzucha - opowiedziała o innych możliwościach wykorzystania terenu na swoją korzyść. Walki mogły wyglądać łatwo, ale żeby objąć idealną strategie, trzeba było trochę pogłówkować!
- To prawda, walka może bardzo szybko wykończyć twoją energię. Ale warto też dodać trochę kreatywności, co może zaskoczyć przeciwnika i na chwilę zbić go z tropu. Tak, jak to zrobiłaś uderzeniem głową w moją brodę czy sypnieciem piaskiem w oczy! - powiedziała, dając przy okazji przykłady dobrego wykorzystania chwili. Nie były to konwencjonalne sposoby radzenia sobie ze złapaniem, ale na pewno zaskoczyły Kozę. I myślała nad wykorzystaniem ich w swojej praktyce!
- Uwolnienie się z uścisku nie jest łatwe, ale z drugiej strony - czy koniecznie trzeba się uwalniać? Jak przeciwnik jest nad tobą, to możesz wykorzystać swoje tylne łapy i kopnąć albo poranić go w brzuch! Albo pogryźć jego przednie łapy, którymi będzie chciał atakować. Masz też dużo łatwiejszy dostęp do szyi przeciwnika, bo nie jest w stanie jej tak chronić, jakby stał naprzeciwko ciebie! - dodała, podsuwając kolejne pomysły radzenia sobie z takimi okolicznościami.
- Trzeba pamiętać też o postawie. Na ugiętych i rozszerzonych łapach masz lepszą kontrolę nad swoimi ruchami i jesteś gotowa zarówno na atak, jak i unik! Trudniej jest cię też zwalić wtedy z nóg, bo twój środek ciężkości jest niżej, niż zwykle. Możesz też przycisnąć brodę do klatki piersiowej, żeby chronić swoje gardło - opowiedziała trochę o pozycji, bo na początku Pnąca nie za bardzo wiedziała, jak się do walki ustawić. A potem zaczęła chyba naśladować Kozę, co było super!
- A właśnie, najważniejsze! Na ciele kota są tak zwane słabe punkty, które są wyjątkowo wrażliwe na ataki. To są gardło, brzuch i pysk, szczególnie oczy. Większość małych drapieżników będzie próbować wydrapać ci oczy, w szczególności jakieś łasice czy kuny, dlatego warto mieć to na uwadze! Dodatkowo, niektóre z punktów na ciele są wyjątkowo dobrze ukrwione, na przykład uszy, nos czy brwi. Zadrapanie nad łukiem brwiowym, nawet niewielkie, ale może spowodować takie krwawienie, że częściowo oślepi przeciwnika na jedno oko! A za to drapniecie w nos sprawi, że przeciwnikowi będzie trudniej oddychać i może szybciej tracić siły. I właśnie, jak stoisz naprzeciwko, to lepiej nie pchać się pod brzuch, tylko atakować to, co dostępne, na przykład pysk. Atak na gardło może być ryzykowny, bo sama się wtedy odslaniasz na ataki i jakby ci się nie udał, to bardzo łatwo role mogą się odwrócić. No i jest też ogon, u kotów jest tak, że jak będzie mieć niesprawny ogon, to będzie łatwiej tracił równowagę i nie będzie mógł celnie uderzyć, trudniej będzie mu z unikami - opowiedziała, trochę się rozgadując i pozwalając swojej wyobraźni dojść do słowa. Chyba opowiedziała o wszystkim? Chyba tak. Może. No, to teraz czas na pytania Pnącej!

Wsłuchała się w słowa mentorki, a więc słońce i wzniesienie. Dobrze wiedzieć, na pewno będzie chciała to w przyszłości wykorzystać! I jeszcze pochwała za uderzenie ją w brodę? Końcówka ogona Pnącej zadrżała z ekscytacji, pochlebstwa jej służyły, zdecydowanie. Kto nie lubił słuchać o sobie dobrych rzeczy? Była pewna, że może być lepiej, oczywiście nie chciała osiadać na laurach, ale to ją zdecydowanie podbudowywało!
- No tak, w zasadzie to ma dużo sensu, bo nawet jak jestem brzuchem do dołu, to mogę jakoś stopą spróbować zranić jego brzuch i łapy, tak. Jeśli bym była na plecach, to tym bardziej mogę pokopać - mówiła do nikogo szczególnego, po prostu dzieliła się tym co myślała na głos, żeby też łatwiej poszło jej zapamiętanie.
Skupiła się na kolejnych szczegółach, postawa, właśnie, coś co próbowała skopiować, a o czym nie miała pojęcia. Przytaknęła na znak, że zrozumiała wyjaśnienia, na pewno przy kolejnej walce od razu ustawi się w odpowiedni sposób.
Wiedzy było dużo, ale to wszystko było ważne, bo w ten sposób właśnie się uczyła.
- A co z uszami, da się jakoś ogłuszyć kota? - wspomniała o uszach, że są ukrwione, ale Pnąca chciała na ten temat wiedzieć więcej. Na pewno bardzo pomocne było to, że powiedziała jej o tym, by nie pchać się i nie celować w brzuch.

Mruknęła potwierdzająco na słowa kotki, gdy ta zaczęła wyciągać własne wnioski że słów mistrzyni. Ale jej się mądra terminatorka trafiła, no proszę! Cieszyła się, że mogła ją szkolić!
- Hmm, raczej nie. Może mieć trochę trudniej usłyszeć, jak się ktoś zakrada, gdy ma odgryzione całe ucho, ale żeby tak całkowicie ogłuszyć, to się nie spotkałam - odpowiedziała po chwili zastanowienia, przenosząc wzrok na chwilę na niebo. Chociaż nigdy tak naprawdę o tym nie myślała. Ale koty bez uszu mogą w końcu doskonale słyszeć. Musi się zapytać jakiegoś kota bez ucha, jak się zmienił jego słuch!
- Hmmm, chyba już wszystko ci powiedziałam, ale jak masz jakieś pytania to wal śmiało! Będziemy jeszcze ćwiczyć walkę, więc na pewno będzie rewanż! - powiedziała z zadziornym uśmiechem. Oj, kotka nie będzie mieć łatwo! Szczególnie że nie ma na mistrza pierwszego lepszego podlotka, tylko Kozę, która była nie tylko doświadczoną wojowniczką, ale też wcześniej musiała sobie radzić w grupie samotników!

- Aha - odpowiedziała krótko na wyjaśnienia Kozy. Mógł tylko osłabić się słuch, no cóż lepiej wiedzieć takie rzeczy niż nie.
- O! Super, nie mogę się doczekać rewanżu! - uśmiechnęła się wesoło. Walka mimo wszystko sprawiała jej frajdę, dopóki nikomu się nic nie działo tak naprawdę, zastanawiała się jak zareaguje, kiedy będzie walczyła z jakimś zwierzęciem... albo innym kotem, tak na serio serio. Hm...
- Nie ma pytań, jak coś

Pierwsza prawdziwa walka była takim chrztem bojowym. Dużo podczas niej mogło pójść źle, ale najważniejsze będzie, żeby ujść z życiem i moc wyciągnąć wnioski.
- Super! To co, wracamy czy chcesz się jeszcze czegoś nauczyć? Możemy pójść na spacerek po granicach albo po terenach, przerobić kodeks, pewno na polowanie już za bardzo nie masz siły, co?

- Chciałabym coś jeszcze! Ale faktycznie, trochę mnie walka zmęczyła - zaśmiała się pod nosem. - Możemy trochę o kodeksie jak będziemy szli na granicę? Czy w ogóle to można tak łączyć? - polowanie brzmiało jak coś, co też mogło sprawić frajdę, ale Kozi Klif miała rację i Pnąca nie dałaby rady chyba złapać niczego po takiej walce.

- A pewno że tak, jak najbardziej! Pójdziemy moozeee... O, do Gryzących Traw, a potem na granicę z Wichrem! To jest całkiem blisko! - powiedziała, proponując trasę spaceru, po czym sama zaczęła prowadzić bardziej spacerowym tempem, ale utrzymywał się jej skoczny, wesoły krok.
- Najpierw nawiąże do tych punktów, które mówią o walce. Wojownik zabija tylko wtedy, gdy jest to niezbędne, czyli w samoobronie lub podczas walki z kotami wyjętymi spod kodeksu. Ale też nie musi tego robić, honorowy wojownik obędzie się w ogóle bez zabijania innych kotów. I jest też taki, że wojownik powinien swoją lojalność pozostawić w swoim klanie. Może mieć przyjaciół czy bliższych znajomych w innych klanach, ale to może oznaczać, że może się spotkać w walce z przyjacielem i musi wtedy bronić swojego klanu nawet kosztem własnego życia - opowiedziała o dwóch punktach kodeksu, które jako jedyne chyba opowiadały o walkach? No, chyba tak, z tego co sobie przewertowała w myślach. Przy okazji weszły na tereny Gryzących Traw, kierując się bardziej w stronę Oka Gór, by przejść granicę od góry do dołu.
- Granice muszą być odnawiane i oznaczane każdego dnia, a należy z nich przepędzić każdego, kto nie jest z naszego klanu i je przekracza. Nie dotyczy to kociąt, które należy chronić i zapewnić opiekę, nawet jak są z innego klanu czy w ogóle spoza klanów. Warto rozejrzeć się za rodzicami takiego kociaka, można je przenieść również do obozu, gdzie jego dalszym losem zajmie się przywódca. Albo odnieść do dwunogów, ale to daleekaaa wyprawa i raczej nie warto tam łazić samemu i jeszcze mieć kociaka na głowie. Trzeba takiej znajdce zapewnić bezpieczeństwo i chronić przed niebezpieczeństwem. A, i nam też nie wolno polować i wkraczać na tereny innego klanu. Łapiesz na razie czy coś wyjaśnić?

Ruszyła za mistrzynią, już nieco wróciły jej siły, chociaż domyślała się, że jak wrócą do obozu, to Pnąca jak będzie stała tak padnie i obudzi się dopiero na następny dzień. A jak będzie głodna! W ogóle to powinna się nauczyć szybko polować, żeby samemu sobie polować na jedzenie, o!
Słuchała Koziego Klifu i przytakiwała co jakiś czas.
- Łapię - powiedziała, choć zaraz w jej głowie wykreowało się pytanie - ale dlaczego odnosić do dwunogów? Co oni mają do kociaków małych? A co jak je zjedzą? - w zasadzie to seria pytań. Pnąca nie miała bladego pojęcia o dwunogach.

- Niee, ludzie nie jedzą kotów. Ale za to często takim małym, biednym kociakom mogą podrzucić coś do jedzenia! W stodołach, gdzie mają swoje uwięzione zwierzęta, często jest pełno tłustych myszy, które nie wyglądają na zimę tak biednie, jak w lesie! No i z racji tego, że jest więcej jedzenia, to koty są bardziej skłonne przyjąć do siebie pod opiekę malucha, chociaż wiadomo, każdy kot ma swoje humorki! - powiedziała z uśmiechem, przy tym używając samotniczej gwary. Po prostu łatwiej było powiedzieć "ludzie" niż "dwunogi", szczególnie że chciała szybko wyjaśnić!
- Wiadomo, takie dobrodziejstwa mogą skusić każdego kota, ale wojownik odrzuca życie takiego pieszczoszka dwunogów, bo uważa je za niegodne wojownika. Jak cię ktoś dokarmia albo myszy same pchają się w łapy, to jak masz być prawdziwym wojownikiem, który chce zapewnić swojemu klanowi byt? - zadała retoryczne pytanie, nawiązując przy tym do kolejnego punktu kodeksu. Trochę jej starą część, która była samotnikiem, bolała taka dyskryminacja samotników i kotów żyjących z ludźmi, ale cóż zrobić. Tak działały po prostu klany.
- Zaraz dojdziemy do brzegu Zimnej Toni! Okrążymy ją po swojej części terenów i wejdziemy w Świszczące Trzciny! O, a potem dam ci się zapoznać z zapachem Klanu Wichru, dobra? I zobaczymy, czy są granice do oznaczenia! Wiesz, jak się oznacza granice?

Mruknęła kolejne "aaa" na wyjaśnienia Koziego Klifu. Skąd ona w ogóle wiedziała takie rzeczy? Wszystkie koty klanowe mają taką wiedzę? Oczywiście Pnąca nie miała zamiaru o to nie zapytać. Nie bała się konsekwencji ani niczego takiego.
- Skąd wiesz to wszystko? Ciebie też mistrz tego nauczył? - rzuciła bez ogródek. Była ciekawa po prostu! Dalej słuchała mistrzyni i w sumie zgadzała się z tym, nie zrozumiała też, że pytanie było retoryczne, więc odpowiedziała:
- No tak, to oczywiste przecież! Bo jak się kot tak rozleniwia to mu się odechciewa wszystkiego i co jakby ktoś nas zaatakował? Kto by bronił klanu? Grubasy, którym nawet polować się nie chce? No ja sobie tego w ogóle nie wyobrażam. w o g ó l e! - no, to jej odpowiedziała.
Skupiła się na kolejnych słowach Koziego Klifu, ale też rozglądała się po terenach, przez które przechodzili, żeby zapamiętać jak najwięcej, w końcu będzie tędy chodziła jak już skończy trening.
- Um... można się otrzeć i chyba oznaczyć pazurami albo... moczem? - ostatnie słowo ciężko przeszło jej przez gardło, w jakiś sposób było to dla niej obrzydliwe po prostu.

- Hmm, nie. Miałam trzech mistrzów, ale raczej żaden nie znał tak dobrze dwunogów, jak ja! Bo widzisz... Byłam kiedyś samotniczką! Ale to baardzo dawno. Urodziłam się właśnie w takiej stodole! - powiedziała, z uśmiechem dzieląc się swoją przeszłością. Wiedziała, że klanowe koty nieprzychylnie patrzą na samotników, ale na szczęście Rzeka została zbudowana głównie z samotników. Albo z pół-samotników! Albo innych krwi, które napłynęły do klanu podczas jego budowania!
- No, i bardzo dobrze! Chociaż pewno część terminatorów by skusiła taka wizja, wiesz. Obiad pod nos, ciepło zapewnione i czasami też towarzystwo innych i życie bez żadnych zasad - odpowiedziała z zadowolonym uśmiechem, widząc, że Pnąca jest lojalna wobec klanu. I na pewno będzie super wojowniczką po skończeniu treningu!
- Mhmh, wszystko się zgadza! Najlepiej jest nasikać, bo zapach jest wtedy najsilniejszy, ale reszta też daje radę. Chcesz oznaczyć jedną z granic? To w końcu obowiązek każdego wojownika! - zaproponowała, chcąc jakoś zachęcić kotkę do publicznego sikania na widoku. Dla Kozy nie było to nic złego, bo w końcu - każdy z nich był tylko kotem. No i trzeba było granicę oznaczyć, inaczej by zapanowała anarchia!
- No dobra, to jeszcze wspomnę o paru innych zasadach! Słowo przywódcy jest prawem i on jest w klanie najważniejszy. Wiesz, ma błogosławieństwo Gwiezdnych i dar dziewięciu żyć, który pozwala mu żyć dużo dłużej, niż innym! I pewno to już wiesz, ale kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać mianowane na terminatora.

Ach, więc nie była do końca rzeczniaczką... znaczy, była i to może nawet bardziej od tych, którzy urodzili się w klanie? W końcu ona tutaj była z własnej woli i chęci, a te koty, które się w nim urodziły to... nie miały wyboru.
- Cieszę się, że dołączyłaś do klanu - przyznała szczerze. Gdyby Koziego Klifu nie było, to pewnie by miała innego mistrza, który może nie byłby aż tak fajny jak ona. No, może wujek by był jej mentorem, a on jest fajny... ale wiadomo o co chodzi. Na słowa kotki przytaknęła, bo fakt, że dla jakiejś części mogłaby być to kusząca propozycja, żyć sobie bez żadnych zmartwień, ale nie dla niej!
Propozycja wydała się Pnącej nieco obrzydliwa, ale miała rację, każdy wojownik musiał znaczyć tereny i sikać na widoku, czy jej się to podobało czy nie.
- No... mogę - przystała, w końcu ona się niczego nie boi i chce być najlepszym wojownikiem jakiego Rzeka widziała.
- Ale, że wszystko co Powie Wujek jest prawem? - zastanowiła się nad tym - a co jeśli by się z kimś pokłócił i by powiedział do tego kota "zamknij się", czy coś? To to też jest prawo i ten kot musi się zamknąć?