Dla Jastrzębia, życie było póki co proste. Jego jedynym obowiązkiem było wyszczanie się w odpowiednim miejscu, a nie pod siebie. Nie musiał się uczyć, nie musiał polować, nie musiał walczyć czy patrolować. Nie wiedział w sumie o życiu nic, poza tym, że bywa nie fair. Bo chociażby, koty umierają. Albo się ma tylko siostry i jakoś tak nudą powiewa, bo obie są sztywne. Masakra!
No, ale teraz to totalnie powiewało nudą, bo nie wiedział co ze sobą robić. Siedział, nie - leżał - na brzuchu, aż w końcu, nagle, zaczął się przewracać z boku na bok, tym samym zataczając kółko wokół własnej osi. Czy może bardziej jajo, albo inny kształt, pewien nie był. ALE, ALE! Robił coś, coś co było ciut ciekawsze od leżenia w miejscu. A to już plusik.

[puch!]

W wierceniu się i kręceniu, aż trudno było nie zauważyć w końcu jakiejś zmiany w otoczeniu. W tym wypadku tym bardziej, skoro zmiana była żywa, dużo większa od niego i coś robiła. Ha, idealnie? Chociaż nadal nie wstawał z ziemi, zacząć się do niej zbliżać, po prostu się tocząc, aż w końcu - był tuż obok niej. A właściwie, przed nią.
- Z daleka wydajesz się mniejsza - mruknął, bardziej do siebie, niż do niej. - Czemu jesteś taka brudna? Jakbym ja taki był, to tata chyba by mi przetrzepał ogon. No, nie na serio, ale wiesz o co chodzi!
Nie, żeby się tym przejął. Ani głos, ani mimika, nie wskazywały, że się tego bał. Ba, był ciekaw czy serio ojciec byłby zły.

No, no, a tego to mógł się w sumie domyślić! To jest - zakładał, że chodziło to, że jest ogromna jak się było blisko... bo jak każdy jej mówił, że brudnawa jest, to trochę kijowo. No, chyba że miała to gdzieś, to wtedy inna sprawa. Nie jego interes!
- Czemu niby wstyd? - uniósł brew do góry. - Się zdarza. Na pewno i tak go nieźle załatwiłaś! Strzeliłaś mu w prawą stronę mordy, potem w lewą, a potem go kopnęłaś, a potem to w ogóle już było tylko szubudubu, i tyle z niego! Co nie?
Czymkolwiek łabędź by nie był. Może to głupie, ale Jastrząb wiedział prawie nic jeszcze, a co po niektóre zwierzęta były mu totalnie obce. Jak kojarzył, że to miało być ptakiem, tak nie umiałby nawet opisać jak ten łabędź ma wyglądać. Duży, tyle wywnioskował z tego co mówiła olbrzymka.
- A tam, gadanie... Się tato trochę powkurza, ten ogon mi trzepnie... a zresztą, ziemia sucha jest. Może nawet ci pomoże zrzucić to błoto, jak tak konkretnie się o nią otrzesz? - mało prawdziwe, ale pfff, jak pomyślał, to już może o tym powiedzieć.

- Fory mu dawałaś - machnął łapą. Skoro ta, chwała panie, nie była spięta i dawała mu się wygłupiać, będzie z tego korzystał i gadał głupoty. Przyda się, bo jakby miał gadać z kotami poważnymi, co biorą wszystko do siebie i na poważnie, to chyba umarłby w końcu z nudy.
- O... ew. A to się nie rozkrusza w pysku?? - zmarszczył brwi. No, ziemi to on zamiaru jeść nie miał. A błoto to taka ziemia, tyle że zaschnięta. Więc w sumie fujka, nie? Nie wiadomo, co wcześniej na tej ziemi było! I on miał to brać w PYSK? Nie ma opcji.
- A ja, JA!! Moja droga, z nudów umieram. DOSŁOWNIE. Czaisz, że na cały obóz nie ma co robić? Nudno tu, tam, siam, kurce, nie ma miejsca gdzie by się dało iść i znaleźć zajęcie. No, ta, Rosa Wieczorna, mi pokazała jak się poluje. Ale mogę ci przysiąc, że chyba już jestem mistrzem w tym, i mi się NIE CHCE polować na jakieś kamyki czy listki. Jak chociaż wiatr jest, to skubane uciekają, ale taaaaaak??.... MA-SA-KRA. Więc teraz pobawię się w rzep, a ty będziesz ogonem - dodał zaczepnie, unosząc kąciki ust do góry. - Może być? BŁAGAM. Bo będziesz mieć mnie na sumieniu, jak serio umrę z nudy! Uważaj sobie!!!

— Oczywiście, że się kruszy! Jednak z wiekiem, cóż, musisz sam sobie czyścić futro i to z różnych rzeczy, więc uwierz mi, zaschnięte błoto to nic! — zamruczała z rozbawieniem na reakcje młodego rudzielca. Czyszczenie futra nie należało do najprzyjemniejszych czynności na świecie, ale z wiekiem kot musi się do tego przyzwyczaić, nie było innej opcji. W pierwszym momencie, gdy Puch przestała być czyszczona przez Świergoczący Bór, liliowa nie widziała w tym wielkiego problemu. Było tak do momentu w którym po raz pierwszy ubrudziła się błotem. Gorzkość błota na zawsze zapisała się na jej języku, ale niestety - jako dorosła kocica i wojowniczka - nie mogła otwarcie krzywić się podczas czyszczenia z tak błahego powodu jak błoto. Nim zdążyła powiedzieć cokolwiek więcej, młodzik otworzył mordkę, a do jej uszu dotarła CAŁA MASA słów. Chwile jej zajęło nadążenie za kocurkiem, ale finalnie... chyba załapała o co mu chodziło.
— Rzep na moim ogonie, ta? — mruknęła, unosząc najpierw pytająco brew, a następnie parsknęła wyzywająco w odpowiedzi na pewnie uniesione kąciki mordki Jastrzębia. — Nie bądź taki pewny siebie! Pozwolę ci na to, byś przyczepił się do mojego ogona, ale tylko pod jednym warunkiem. Musisz mnie pokonać w walce na siłę. Wchodzisz w to?

Aż odsunął lekko łeb. No... no, w teorii to wieeeedział, że tak może być, ale w praktyce chyba niespecjalnie chciał się przekonać co mógłby mieć w futrze i co czyścić. Jakieś rozciapkane robaki? Bleh. Chyba wolałby wskoczyć po uszy do wody i liczyć na to, że się zmyją same tak o...
Temat szybko się zmienił, a tuż po tym, zastąpili go rozmową o... ha, walce?! Jastrząb w chwilę się uśmiechnął, wracając do pozytywnego nastroju, a potem machnął głową.
- Jakbyś miała jakiekolwiek szanse!!! Ale wiesz, żeby nie było, to taka bitka do zabawy, nie?... Bo tato to by mi uszy podziobał jakbym się bił na serio...

- Ty, ty, ty!! Bez takich. FORY?? - gdyby teraz mógł, aż podniósłby się żeby łapy dać sobie na boki bioder, jakby zupełnie go obraziła, całą jego rodzinę, albo nawet i Klan! Bo jakie fory miała mu dawać, no halo!! Może i nie był najlepszy, najsilniejszy itp, itd, ale miał swój HONOR!!! I to sprawiało, że wolał z honorem przegrać, niż bez niego mieć lepszy start! - Dobra, gotowa? UCZCIWIE GOTOWA???? NIE TAK NA ŻARTY ŻEBYM SIĘ POCZUŁ??
Rzucił do niej głośno, marszcząc brwi.
- To uważaj! - i wraz z tym, doskoczył do niej, żeby capnąć ją łapką w... w... w nos miało być, ale czy w ogóle by doskoczył tak wysoko, to trudno wiedzieć.

Można śmiało powiedzieć, że wichrowa zastępczyni... drzemała sobie na wygrzanym placku trawy niedaleko Zielonych Zarośli, a przynajmniej tak wyglądała. Leżała na brzuchu z wyciągniętymi przed siebie łapami i masywnym łbem położonym na nich. Jej ślepia były przymknięte, oddech miarowy, a na pysku malował się błogi spokój. Zupełnie jakby pierwszy raz od dłuższego czasu w ogóle cieszyła się jakimkolwiek spokojem. Może tak było? Odkąd została zastępczynią, brała na siebie wszystko co tylko mogła. Niedawno przypłaciła to kontuzją przedniej lewej łapy, a wierząc słowom Roski, nadwyrężyła sobie coś w nadgarstku. Z tego powodu spędziła dłuższy czas w lecznicy, a jak tylko wyszła; ponownie wpadła w wir pracy. Ta drzemka mogła być jej długo wyczekiwaną nagrodą i radością z poprawy pogody. Akurat słońce przyjemnie grzało, ale nie było zbyt gorąco. Wierzbowy Puch musiałaby być mysim bobkiem by przegapić tak idealną okazję. Zresztą... patrole rozdzieliła już w przód, była na polowaniu i treningach; miała prawo do chwili spokoju, prawda?

/Słonecznik

Odpowiedź brzmi: nie, Wierzbowy Puch nie miała prawa do chwili spokoju.
Im bardziej zbliżała się ceremonia Słonecznika i jego rodzeństwa na terminatorów, tym czarnofutry coraz bardziej się martwił. Coraz częściej myślał o tym, jak bardzo nie chce opuszczać kociarni i zaczynać treningu. Głównie jednak męczyła go myśl, że nie interesowały go w żaden sposób obowiązki wojownika. Oczywiście, chciał nim zostać. Chciał być przydatny dla klanu i chciał, by w końcu rodzice byli z niego zadowoleni. Już teraz jednak wiedział, że dążenie do tego celu, nie lubiąc rzeczy, które będzie musiał robić, będzie kompletną męczarnią. Pomyślał więc, że będzie dobrym pomysłem, jeśli popyta wojowników o to, co lubią w swojej pracy najbardziej. Co prawda rozmawiał o tym z Siwkiem, ale zapewne lepiej będzie usłyszeć odpowiedź na nurtujące go pytania od kotów, które już pełnią rolę wojownika. Nie było jednak mowy, że zapyta o to swoich rodziców. Nie chciał, by wiedzieli o jego wątpliwościach.
Ostatecznie jego wybór padł na samą zastępczynię. A czemu? Akurat zauważył jak leżała niedaleko, gdy rozmyślał jakiego wojownika powinien zagadać. Wierzbowy Puch zawsze wydawała mu się dość miłą kotką, więc czemu nie? Szkoda tylko, że wyglądało na to, że jest zmęczona. Ale Słonecznik nie usiedziałby w spokoju, gdyby nie wypełnił swojego planu teraz, natychmiast. Podniósł się więc i podszedł do stosu zwierzyny by wziąć stamtąd najładniejszą nornicę jaką tylko znalazł. Miał nadzieję, że jeśli da ją kotce, to ujdzie mu na sucho przeszkodzenie jej w odpoczynku.
Ruszył w jej stronę, starając się iść cicho i spokojnie, by nie zrobić za dużo hałasu po czym położył się po jej prawej stronie.
- Dzień dobry, Wierzbowy Puchu. Mogę z tobą porozmawiać? - zapytał głosem nieco przyciszonym, by jej pobudka nie była zbyt nagła. - Mam dla ciebie nornicę - dodał, podsuwając nornicę nieco pod jej pyszczek ułożony na łapach. Nie miał pojęcia, czy podarek coś w tej sytuacji da i czy nie będzie to wyglądać dziwnie, ale nie zaszkodzi spróbować.

Słonecznik obserwował uważnie reakcje zastępczyni. Rozchyliła nozdrza, trzepnęła uchem i na niego spojrzała, po czym jeszcze ziewnęła. Ale nie wyglądało na to, by była wkurzona, czy chociażby zirytowana pobudką, więc może jakoś ta rozmowa pójdzie. Taką nadzieję miał przynajmniej Słonecznik. W dodatku przyjęła nornicę, więc może w jakiś sposób udało mu się zaplusować u dużej kotki!
- Chciałem zadać ci tylko kilka pytań. Co najbardziej lubisz w swojej pracy? To znaczy, nie konkretnie w pracy zastępczyni, tylko takich wojowniczych obowiązkach - postanowił zadać to pytanie prosto z mostu. Wiedział, że najpewniej było to pytanie trochę nietypowe, ale musiał je zadać, bo inaczej by nie wytrzymał. Musiał znaleźć w pracy wojownika coś, co będzie go rzeczywiście interesować, bo trening będzie dla niego męczarnią. To znaczy, oczywiście, mógł po prostu poczekać na jego rozpoczęcie i wtedy zobaczyć, co będzie mu się podobać, ale wolałby mieć szansę przynajmniej spróbować się pozytywie nastawić na jakąś część szkolenia. Chciał mieć coś, co przynajmniej zmotywuje go do pojawiania się na treningach.

Kocurek słuchał zastępczyni uważnie. A więc lubiła patrolowanie? Jakby się nad tym zastanowić to miało to sens, choć akurat powody Wierzbowego Puchu nie były dla niego zbyt ciekawe. Rozmowy z kotami, czy to tymi z patrolu, czy innych klanów nie wydawały się Słonecznikowi tą dobrą częścią polowania. Ale teraz pomyślał, że w czasie patroli na pewno można zbadać i zobaczyć tereny Wichru. Może nawet bardziej niż w czasie wyjścia na polowanie, bo można było bardziej skupić się na samym badaniu, a nie na szukaniu zwierzyny.
- A czy walkę z drapieżnikami też lubisz? - dopytał. Patrolowanie kojarzyło mu się nie tylko z obchodami po granicach, ale również szukaniem potencjalnych drapieżników, by następnie je przepędzić. Chciał wiedzieć, czy Wierzbowy Puch miała podobne skojarzenie i jak odnosiła się do ów potencjalnych walk.
Kotka wspomniała też o trenowaniu innych kotów. To jednak też zbytnio do smolistego nie przemawiało. Wątpił, czy chciałby kogoś uczyć. Ale być może myślał tak dlatego, że jeszcze sam nawet nie był terminatorem?
- I już na początku swoje trening wiedziałaś, że będziesz lubiła akurat te zajęcia?

Nie zdziwił się, gdy okazało się, że Wierzbowy Puch rzeczywiście, najbardziej lubiła walkę. Zapytał, bo nie chciał oceniać bo jej postawie ciała, ale najwyraźniej jego domysły się potwierdziły. Jego myśli jednak szybko uciekły od tego tematu. Bardziej zainteresowało go wspomnienie walk, jakie stoczyła już jako terminatorka, oraz wspomnianych kocurów. O Orzechowej Gwieździe słyszał, bo przywódca zmarł na krótko przed jego narodzinami i matka mu o nim opowiadała, ale o tym Skowronkowym Trelu słyszał pierwszy raz.
- Co się stało ze Skowronkowym Trelem? - zapytał, nim zdążył w ogóle pomyśleć, że może nie powienien o to pytać. Kto wie? Może był to ktoś zastępczyni bliski, kto umarł albo zaginął? W sumie to ostatnie było nawet pewne, bo w klanie go przecież nie było. No ale trudno. Słowo się powiedziało. Ciekawość zwyciężyła.
Zerknął na kocicę z większym zaciekawieniem, gdy zaczęła mówić o swoich początkach. Czyżby ona też miała wątpliwości co do wykonywania wojowniczych obowiązków? W jakimś stopniu, nieco poprawiło mu to humor.
- Ja też głośno się skradam. Zawsze mnie słychać, chociaż się staram - stwierdził z lekkim zamyśleniem, gdy zakończyła swój wywód. Chyba miał podobny problem, co Wierzbowy Puch, gdy była młodsza. Może nadal był kociakiem, ale mimo wszystko był dość duży. Nawet Ropuszy Skrzek mówiła, że z takimi łapskami chyba nigdy nie nauczy się skradać. Ale Wierzbowy Puch też była duża, ale jej słowa brzmiały, jakby teraz już nie miała problemów ze skradaniem. No a jeśli nawet nie nauczy się dobrze skradać, to może, tak jak ona, będzie lepiej sobie radził w walce, nawet jeśli zbytnio go to nie interesowało.