Śledziłam uważnie poczynania Jelenia, żałując, że musiałam mu odmówić, gdy zaproponował mi zabawę i małe zawody w ściganiu się w wspinaczce po drzewach. Miałam jednak swe priorytety, a jednym z nich było jak najszybsze uczynienie z mego młodszego brata prawdziwego łowcy. Nie chciałam, żeby przez jakiś głupi powód jego szkolenie znacznie się przeciągnęło, tak jak kiedyś moje, dlatego chcąc czy nie chcąc, starałam się unikać wszelkich przeszkód, które mogłyby to nam znacznie utrudnić i stanąć nam na drodze do osiągnięcia naszego wspólnego celu. W duchu jednak przyrzekłam sobie, że kiedyś mu to wynagrodzę, na świadków powołując całe Plemię Wiecznych Łowów i wszystkich swoich kocich przodków.

Gdy udało mu się dojść na szczyt, znów swój wzrok skierował na piękno rozciągającego się pod nim otoczenia. Był zachwycony tym jak świat z tej perspektywy był inny. Zachęcał do rzucenia się i rozpostarcia skrzydeł... Na swoje nieszczęście jednak ich nie posiadał.
— Teraz mam zejść? — dopytał dla pewności, spoglądając w dół na siostrę.

Patrzyłam z niepokojem, jak Jeleń wspinał się coraz wyżej. Na pewno zaszedł dalej, niż na wcześniejszym drzewie...Plemię Wiecznych Łowów, żeby tylko zaraz mi stamtąd nie spadł... Na szczęście w końcu zatrzymał się na jakiejś grubszej gałęzi na mały odpoczynek, po czym spojrzał na mnie z góry, rzucając w mą stronę dość oczywistym pytaniem.
- Tak, proszę, zejdź już stamtąd tak, jak cię uczyłam. - odparłam na tyle głośno, aby zostać usłyszaną przez swego nowicjusza.

Ale siostrzyczka śmiesznie wyglądała z góry. Wydawała mu się znacznie mniejsza niż w rzeczywistości. Śmiejąc się radośnie z tego faktu, objął łapami korę i zaczął schodzić z głową ku górze. Nie chciał w końcu spaść. Musiał jednak przyznać, że wspinanie się na drzewa było dla niego przyjemnym doświadczeniem.
Kiedy dotarł na sam dół, zeskoczył sprawnie na ziemię i wypiął dumnie pierś.
— Ta da! Ładnie siostrzyczko? Wyglądałem jak prawdziwy łowca? — dopytywał chcąc usłyszeć jej opinie.

Cierpliwie czekałam, aż Jeleń powoli i spokojnie zejdzie z drzewa w bardzo bezpieczny sposób, a gdy był już na ziemi i stanął przede mną w całej swej okazałości, uśmiechnęłam się do niego z dumy, wypinając również lekko swoją pierś. Udało mu się mimo jego nierozważnego zachowania i chęci wiecznej zabawy podejść do tego szkolenia na łowcę na poważnie i oto są tego efekty - kocurek robił postępy w czasie łowów z tropieniem i skradaniem się do ofiary oraz całkiem nieźle radził sobie ze wspinaczką. Oczywiście to wszystko będziemy jeszcze ćwiczyć, aby trochę doszlifować te umiejętności, ale już teraz nowicjusz przejawiał całym sobą postawę godną prawdziwego łowcy.
- Było super. Chcesz może jeszcze raz sobie zapolować na koniec dnia? - odparłam wesoło, składając mu propozycję, gdyż nie dostrzegłam na nim żadnych odznak zmęczenia po dzisiejszej sesji treningowej. Energia młodego chyba nigdy mu się nie kończyła...

— Tak! — odparł natychmiastowo, zaczynając podskakiwać. Jeszcze coś z energii mu zostało, ale czuł, że te treningi skutecznie sprawiały, że jego żywiołowość szybko się wyczerpywała. W obozie wyładowywał to na biegach i psoceniu, a tutaj? Tutaj mógł zabawić się i jeszcze zrobić coś dla plemienia! Bycie łowcą było dla niego wręcz stworzone.
— Złapie tyle piszczek, że wykarmie całe plemię! — zadeklarował, uśmiechając się szeroko.

- No to leć, młody. Będę tuż za tobą. - odparłam, dając Jeleniowi wolną łapą w wyborze kierunku, w który skieruje się w czasie swoich łowów. Chciałam sprawdzić, czy potrafi poradzić sobie na polowaniu całkiem sam, gdyż nie zawsze znajdzie się ktoś, kto się z nim na nie wybierze, a będzie trzeba uzupełnić plemienne zapasy jedzenia. Niestety, Plemię Niedźwiedzich Kłów cierpiało ostatnio na niedostatek odpowiednio wytrenowanych łowców, dlatego każdy z nich musiał brać na siebie znacznie więcej obowiązków.

Radośnie ruszył naprzód, rozglądając się po otoczeniu. Wyczulił wszystkie swoje zmysły. Jego uszy chodziły na wszystkie strony, próbując wychwycić jakikolwiek dźwięk świadczący o zbliżaniu się do przyszłej ofiary.

Kluczył po terenie, próbując coś znaleźć. Rozglądał się i nasłuchiwał, ale na ten moment nic nie rzuciło mu się w oczy. Dlatego też wszedł nieco głębiej w teren, węsząc za potencjalną zdobyczą.

Dostrzegając ptaka od razu przypadł do ziemi, ugiął łapki, naprostował ogon tak, że był w linii prostej i zaczął powoli się zbliżać, uważając, aby nie nadepnąć na nic, co by zakomunikowało o jego obecności. Kierował się pod wiatr, aby nie zostać wyczutym, po łuku do przyszłej ofiary. Starał się chować za wszelką roślinnością i stawał w bezruchu, gdy główka stworzonka akurat niebezpiecznie dygotała. Kiedy uznał, że jest w odpowiedniej pozycji do ataku, rzucił się na sikorkę z zamiarem jej pochwycenia.

Zadowolony z upolowanej zdobyczy, zakopał ją, aby później po nią wrócić. Zauważył, że coraz lepiej sobie z tym radził. To było całkiem fajne zajęcie. Proste i ekscytujące.
— Starczy czy mam szukać dalej? — zawołał do siostry, oczekując na kolejne instrukcje.

Cały czas obserwowałam poczynania Jelenia, zauważając, że coraz lepiej szło mu polowanie, a sam młody kocur popełnia znacznie mniej błędy, niż miało to miejsce na początku. Ale żeby mieć całkowitą pewność, że nadaje się już na prawdziwego łowcę, postanowiłam jeszcze raz go przetestować pod tym kątem. Dlatego, gdy tylko się do mnie zwróciłam, ja już wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć.
- Spróbuj jeszcze coś złapać i będziemy mogli wracać do obozu. - rzuciłam do niego pośpieszne instrukcje, ogonem dając znać, żeby nie przerywał jeszcze swoich łowów.