Chłonął widoki. Na razie nie wytropił nic szczególnego, ale nie odebrało mu to entuzjazmu. Uśmiechał się do roślin, zaglądając pod krzewy, wciskając nos w okoliczne norki, by znaleźć zwierzynę. Trochę przypominało mu to zabawę w chowanego, co dodawało mu motywacji do brnięcia dalej i dalej, wyostrzając swoje wszystkie zmysły.

Wróbel. Najprawdziwszy ptaszek. Pierwszy, który znajdował się w takiej odległości. Wstrzymał oddech, obserwując jak dziobie ziemię w poszukiwaniu robaków. Tak bardzo chciał do niego podbiec i zaćwierkać, ale pamiętał słowa mistrzyni. Po pierwsze - mógł go spłoszyć, przez co nawet by go nie dotknął i się nie zaprzyjaźnił, a po drugie znów minęłoby sporo czasu na poszukiwaniu kolejnego zwierzątka nim by jakieś znalazł. Dlatego spiął się w sobie i przyjął pozycję łowiecką. Ugiął łapy, sprawdził czy na pewno brzuchem nie szura o ziemię i ustawił ogon poziomo do swojego ciała. Uznał to za zabawę. Musiał pozostać niewidoczny i go złapać. Krok za krokiem, sprawdzając teren pod łapami, aby na nic nie nadepnąć, zaczął się przysuwać do swojej ofiary. Szedł pod wiatr, licząc na to, że jego ofiara go nie wyczuje. Raz po raz zastygał, wybierając bardziej osłonięte elementy otoczenia, aby nie zostać przyuważonym. Celował w to miejsce, gdzie ptak był do niego odwrócony tyłem. Gdy dostatecznie się zbliżył, zaatakował, rzucając się na niego.

Złapał go! Był taki dumny! Tylko nie rozumiał czemu tak nagle przestał się ruszać... Wzruszył na to ramionami i podszedł do mistrzyni, która powinna mieć według niego odpowiedź na to pytanie. W końcu siostra była mądra i tak dużo wiedziała o świecie!
Kiedy przed nią stanął, położył piszczkę u jej łap.
— Patrz! Złapałem! I co teraz? Zaprzyjaźnimy się? Tylko trochę mu się przysnęło, nie wiem dlaczego. — Trącił ptaka łapą, starając się pobudzić go do ruchu. — Dziwne... Chyba się zmęczył.

Wyszłam z ukrycia, aby poinstruować Jelenia, co ma dalej robić, gdy tylko ten złapał swą pierwszą ofiarę. Cały czas miałam go na oku, wiedziałam więc, że prędzej czy później mu się to uda. Jak na razie nowicjusz nie popełnił żadnego wyraźnego błędu, ale wszystko może się jeszcze zdarzyć. Uśmiechnęłam się na widok brata z truchłem wróbla w pyszczku i iskierkami radości w swych oczach.
- Dobra robota. Miałeś swą szansę i znakomicie z niej skorzystałeś. Teraz musisz zakopać swą zdobycz, żeby nie straciła na świeżości ani nie przyciągnęła drapieżników, a przy okazji nie przeszkadzała ci w dalszym polowaniu. Tylko pamiętaj o niej, gdy będziemy już wracać do obozu. Najlepiej zaznacz sobie to miejsce kamykiem czy czymś takim. Jak to uczynisz, możesz bez przeszkód kontynuować swoje łowy. - miauknęłam z dumą w swoim głosie. Kocurek szybko się uczył i był głodny wiedzy, a to mu się chwali.

Od razu zakopał ptaszka uznając, że będzie mu wygodnie i ciepło, kiedy następny raz go odwiedzą. Liczył jednak na to, że będzie bardziej żywszy... No ale... Każdy by się zmęczył podczas zabawy w skradaj się i łap! Potrzebował duuużo odpoczynku. Chociaż niezbyt pojmował, dlaczego niektórzy tego potrzebowali. Mu starczyła krótka drzemka, aby ponownie zacząć szaleć.
Zaznaczył miejsce spoczynku piszczki patykiem, a następnie udał się na dalsze łowy.
Musiał przyznać, że była to fajna zabawa. Od razu pognał przed siebie, zostawiając mistrzynie nieco z tyłu i zaczął rozglądać się za kolejnym celem do złapania.

Widząc tak pięknego króliczka, zapatrzył się na niego pełen zachwytu. Jeżeli go złapie to siostra będzie bardzo zadowolona! Ugiął łapy, przyjmując wyćwiczoną pozycję łowiecką i zaczął się zbliżać do ofiary. Ogon trzymał równo z linią ciała, patrząc pod łapy, by na nic nie nadepnąć. Szedł pod wiatr, stawiając kroki najciszej jak potrafił. Była to świetna zabawa! Nie mógł jednak ponieść się ekscytacji. Wyciszył oddech, pierwszy raz będąc tak cicho, że przez chwilę sądził, że nie żył. Zbliżył się do królika, a następnie rzucił na niego, licząc na udany atak.

O nie! Zdobycz właśnie uciekała! Nie przejął się tym jednak, ponieważ zabawa w berka była jego ulubioną zabawą jeszcze za czasów kocięcych. Na dodatek tak powolne skradanie się i uważanie na to, aby nie spłoszyć zwierzyny sprawiało, że jego energia tylko się gromadziła. A teraz mógł z niej skorzystać, bowiem co było lepszego od biegania? Nic!
Ruszył więc biegiem za uciekającym królikiem, wyciągając łapy przed siebie, na tyle ile mógł. Omijał kamienie i drzewa, na które mógłby wpaść, starając się dorwać przeciwnika.

Złapał go! Radość z niego wręcz wypływała. Dogonił i złapał! W końcu znalazł pożytek dla swojej energii. Czuł się tak, jakby odnalazł w życiu sens! Połączył zabawę z obowiązkiem i oto tego efekty!
Zaczął ciągnąć stworzenie, które było nieco ciężkie, ale udało mu się w parę uderzeń serca skrócić dystans pomiędzy nim a mistrzynią.
Wypuścił wtedy zwierzaka pod jej łapy, dysząc, ale będąc szczęśliwy.
— Jestem szybkonogi Jelonek! — pochwalił się jej. — I przedzierałem się przez las! Widziałaś jak go dorwałem? Widziałaś? — Podskakiwał radośnie.

Jeleń znów poradził sobie znakomicie, a żeby mi to udowodnić, przytargał do mnie swą dość dużą zdobycz. Uśmiechnęłam się na widok iskierek ekscytacji w jego błękitnych oczach, mając jednak wrażenie, że młody kocurek traktuje to wszystko jak dobrą zabawę, a nie prawdziwy trening przetrwania w srogim, górskim klimacie. Może to i dobrze, że podchodzi do życia z optymizmem? Zarażał innych swym dobrym humorem w nawet najmroczniejszych czasach, dając im nadzieję, że jeszcze może być lepiej. Jest typową Sarną, zresztą jak ja, gdy byłam w jego wieku. Teraz zachowywałam się znacznie doroślej i poważniej, nie zapomniałam jednak o tym, by zawsze być dobrej myśli.
- Nie uszło to mej uwadze. Widziałam wszystko. Gratuluję, braciszku. Pamiętasz, co masz teraz uczynić ze swoją ofiarą? Gdy przyniesiesz mi jeszcze jedną, będziemy mogli skończyć na dziś z treningiem i powrócić do obozu, po drodze oczywiście zabierając twoje poprzednie łupy. - odparłam, przekazując nowicjuszowi dalsze instrukcje.

— Tak! Trzeba ją ukryć, aby nikt jej nie znalazł oprócz nas — miauknął, po czym wziął się do roboty.
Podszedł pod drzewko i zaczął kopać niewielki dołek, w którym umieścił zdobycz i przysypał ją ziemią. Dumnym krokiem wrócił do siostrzyczki, uśmiechając się od ucha do ucha.
— Już idę! Złapie coś specjalnie dla ciebie! — obiecał, a następnie zaczął węszyć i przeszukiwać teren, by uszczęśliwić czymś specjalnym mistrzynie.

Szedł przed siebie, rozglądając się po otoczeniu. Starał się być cicho. Na razie nic nie słyszał, ale na tym polegała zabawa. Aby złapać nieuważne stworzonko. Tylko siłą woli zachowywał spokój, ponieważ łapy wręcz pragnęły wyrwać się do przodu i zwiedzić okolice w najszybszym tempie na jakie było go stać. Ale nie... Musiał wytrwać, by uradować siostrę tym, że znów mu się udało. Przedzierał się dalej i dalej, węsząc i nasłuchując.

Skierował się za wonią, uginając łapy i zrównując ogon z linią ciała, starając się iść najciszej, pod wiatr, by mysz go nie wyczuła. Zerkał przy tym pod swoje łapy, aby przypadkiem na coś nie nadepnąć. Dodatkowo przeniósł ciężar ciała na tylne łapy, aby zminimalizować drganie ziemi. Chciał ją w końcu złapać, a nie powiadomić o swojej obecności. Gdy był w odpowiedniej według niego odległości, rzucił się na gryzonia z zamiarem zabicia.