Widząc, że myszka umknęła, ruszył jej śladem. Skierował się do krzaków, licząc na to, że ją wypłoszy. Na ten moment nie uznał tego za strate, a dodatkowe wyzwanie, którego z chęcią się podjął. Wsunął łapę do środka i z wyrazem skupienia na pyszczku, przygryzając język, zaczął poszerzać kryjówke gryzonia. Nawet jeśli było to bezowocne, uznał to za świetną zabawę.
— Myszko, myszko, no dalej. Chodź. Nie bądź taka — miauczał do niej jakby w nadziei, że ta wróci.

Westchnął zniecierpliwiony, bowiem mysz nie chciała wyjść. Musiał znaleźć więc co innego. Rozejrzał się po okolicy, strzygąc uszami, a następnie oddalił się od kryjówki gryzonia. Spróbuje w innej części lasu. Przecież cała zwierzyna nie mogła tak po prostu zniknąć? Dlatego też zaczął przemierzać okolice, szukając jakiegokolwiek śladu kolejnego celu.

Zamarł, gdy dojrzał drozda. Ha! Nie spodziewał się, że tak nagle coś mu wpadnie pod łapy. Musiał teraz się skupić, aby nie przepłoszyć ptaka. Ugiął swoje łapy, zrównał ogon z linią ciała, a następnie cicho kroczył pod wiatr, by nie zostać przez niego wyczutym. Dodatkowo przypomniał sobie o kierowaniu się zygzakiem, chowając się za krzakami, by jak najbardziej ukryć się przed wzrokiem ptaka. Zerkał co rusz pod swoje łapy, aby przypadkiem na coś nie nadepnąć. Kiedy obszedł już stworzonko tak, że był na jego tyłach, wyskoczył ze swojej kryjówki i rzucił na drozda z zamiarem pochwycenia go w pysk.

Uradował się, że oto mu się udało. Dumny z siebie złapał ptaka w pysk, po czym skierował swoje kroki do siostry, uśmiechając się od ucha do ucha.
— Znowu złapałem! Ale to było trudne! Musiałem długo szukać i parę razy mi się nie udało. Widziałaś? — wypytywał kotkę, dzieląc się z nią swoimi przeżyciami z tego dnia. — Ale nie poddałem się! Mamy dziesięć piszczek! — miauknął radośnie, oczywiście myląc liczebność zdobytej zwierzyny. Wszak wciąż miał problemy z liczeniem, czym oczywiście się nie martwił. No bo dlaczego miał?

Przez cały czas bacznie obserwowałam poczynania Jelenia. Do ideału jeszcze trochę mu brakowało, ale najważniejsze, że udało mu się wytropić i złapać trzy piszczki, tak potrzebne do zaliczenia swoich pierwszych łowów. Nie mogłabym być z niego bardziej dumna. W takich chwilach cieszyłam się, że ten młody, pełen energii kocurek jest nie tylko moim nowicjuszem, ale i bratem. Gdy jego jasnowłosa sylwetka stanęła tuż przede mną, nie mogłam ukryć pomruku zadowolenia, wydobywającego się z moich trzewi. Na moim pyszczku błądził też wesoły uśmiech.
- Wiem, widziałam wszystko, co robiłeś. Dobrze sobie poradziłeś jak na pierwszy raz. Plemię Niedźwiedzich Kłów będzie dziś ucztować, ciesząc się łupami, które przyniesiesz do obozu. Lepiej się zbierajmy, jeśli nie chcemy, by zastała nas tu noc. Tylko nie zapomnij wziąć w drodze powrotnej swoich wcześniejszych zdobyczy. Mogę ci pomóc je dźwigać, jeśli nie dasz rady przenieść je wszystkie na raz. - odparłam radośnie, spoglądając na powoli ciemniejące niebo. Po zmroku w tych dzikich górach robiło się znacznie bardziej niebezpiecznie niż miało to miejsce w świetle dnia.

— Dobrze siostrzyczko mistrzyni! — zawołał do kotki, po czym pobiegł w kierunku, gdzie pozostawił kolejne piszczki. Cieszył się z tego, że łowczyni była z niego zadowolona! Starał się bardzo! No i mógł dzięki temu pozbyć się tej energii, która rozsadzała go od wewnątrz. Teraz czuł powoli znużenie, które łapało go z każdą chwilą bardziej. Jak nic czekał go szybki i głęboki sen.
Kiedy zebrali już wszystko, skierowali się z powrotem do obozu.


Kolejnego dnia czekał w tym samym miejscu, w którym zwykle. Jako, że siostry jeszcze nie było, biegał za swoim ogonem, pacając go łapą raz po raz. Ten jednak ciągle mu uciekał, więc tym bardziej skupił się na upolowaniu go, tak jak zapamiętał z treningów siostry. Niestety... Część ciała zdawała się żyć własnym życiem.

Nie pozwoliłam Jeleniowi długo na siebie czekać, bo co by była ze mnie za mistrzyni, gdybym spóźniała się na treningi w wyznaczonej przez siebie porze? Dlatego zjawiłam się przy Ślimaczych Drzewach zaraz po nim, lecz jeszcze chwilę obserwowałam jego poczynania, nim dałam mu znać o swojej obecności. Podeszłam cicho i spokojnie do brata, nie chcąc mu przerywać jego zabawy. To dobrze, że miał dziś w sobie tyle energii. Pomoże nam to znacznie w tym, co zaplanowałam na nasz dzisiejszy trening.
- Dzień dobry, Jeleniu. Widzę, że łapy już cię niosą i nie możesz ustać w spokoju. To idealnie się składa, gdyż dziś oderwiemy się nieco od ziemi. Nauczę cię, jak bezpiecznie wdrapywać się na drzewa, a potem równie ostrożnie po nich schodzić, tak, żebyś nie zrobił krzywdy sobie, ani nikomu innemu. Chodź, poszukajmy drzewa, które nada się na naszą lekcję. - miauknęłam wesoło, ruszając w głąb polanki szkoleniowej, wypatrując po drodze pnia odpowiedniego do pierwszej wspinaczki.

Gdy usłyszał głos siostry, zaprzestał pogoni za ogonem i spojrzał na nią wielkimi oczami. Wystarczyło, że padło z jej pyska "oderwać się od ziemi", a w jego głowie pojawiła się wizja siebie lecącego niczym ptak.
— Będziemy latać?! — zapiszczał podekscytowany, uznając że wspinaczka i schodzenie z drzew to tylko wstęp do tego, by posiąść tą umiejętność. — Tak, tak tak! Ja znajdę najlepsze drzewo! Będę ptaszkiem! — miauczał radośnie, podbiegając do pierwszej lepszej rośliny, po czym zaczął skakać dookoła niej, jak gdyby miała zdradzić mu swoje najskrytsze tajemnice. — O to, to, tu! — zawołał do siostry. — Albo tamto! — Podbiegł zaraz do kolejnego, robiąc przy nim swój kolejny taniec szczęścia. — Ich jest tak dużo! Jak można wybrać sobie drzewo, gdy każde jest takie wspaniałe!

Zaśmiałam się pod nosem, obserwując radosne harce Jelenia i, idąc jego śladem, starałam się patrzeć na wybierane przez niego drzewa krytycznym wzrokiem. Potrzebowaliśmy pnia, które idealnie nadawałoby się do wspinaczki. Nie mogło być zbyt gładkie, aby łatwo można było wbić w nie swe pazury, żeby utrzymać równowagę w pionowej pozycji ciała. W końcu jednak dostrzegłam odpowiednie drzewo, na którym bez żadnych problemów mogliśmy przeprowadzić naukę wspinaczki. Przywołałam do siebie rozbrykanego nowicjusza machnięciem ogona, a gdy ten już zjawił się z powrotem u mego boku, oficjalnie rozpoczęłam naszą dzisiejszą lekcję.
- To drzewo się nada. Zanim jednak pokażę ci co i jak, wpierw muszę cię zapoznać z podstawowymi zasadami dotyczącymi wspinaczki. Wchodzisz i schodzisz, z głową patrzącą ku górze, trzymając się jak najmocniej swoimi pazurki. Pomogą ci one w utrzymywaniu równowagi i twojego ciężaru ciała w pionowej pozycji, bo jeśli się zapomnisz i zaczniesz złazić głową skierowaną w stronę ziemi, w końcu spadniesz z drzewa, a tego raczej wolałbyś uniknąć. Czy jak na razie wszystko jest dla ciebie zrozumiałe? - miauknęłam w stronę brata, sprawdzając, czy uważnie słucha moich instrukcji, które kiedyś mogą uratować mu życie.

— Tak, wszystko jest jasne siostrzyczko! — zapewnił kiwając głową i zainteresowaniem spojrzał na drzewo. Nie mogąc się doczekać, aby spróbować wspiąć się na nie, rzucił się na drzewo wskazane przez siostrę i zaczął się wspinać, wbijając w korę swoje pazury. Musiał pokazać jej jaki dzielny był! Uda mu się dojść do gałęzi i ujrzy świat tak jak ptak!

Zdążyłam chwycić Jelenia za kark i zdjąć go z drzewa, trzymając z pysku jak niesfornego kociaka, nim ten wspiął się poza zasięg moich oczu. Mogłam się spodziewać, że młodszy brat wywinie mi taki numer i bez odpowiedniej prezentacji postanowi sam wejść na drzewo, narażając się na ogromne niebezpieczeństwo. Odłożywszy go bezpiecznie na ziemię, posłałam mu przerażone spojrzenie. Gdyby coś mu się stało, gdy przebywał pod moją opieką, nie wybaczyłam sobie tego.
- Nigdy więcej mi tak nie rób! To, co zrobiłeś, było strasznie lekkomyślne z twojej strony! Przez swoją nieuwagę mogłeś zrobić sobie krzywdę! Pozwól, że najpierw ja pokażę ci, jak właściwie się wspinać, nim pozwolę ci na samodzielną próbę, dobrze? - nie chciałam za bardzo podnosić tonu swojego głosu, aby nie zrazić do siebie kocurka, ale jakoś samo tak wyszło, że strach o brata i zdenerwowanie w wyniku jego wyczynu sprawiły, że mój głos nie brzmiał za spokojnie.

Zamrugał zaskoczony, bo nie spodziewał się takiej reakcji po siostrze. Sądził, że miał wejść na drzewo. Wytłumaczyła mu co i jak, więc uważał, że był już gotowy, aby spróbować swoich sił.
Pokiwał jednak głową i czekał aż mistrzyni pokaże mu jak to należało zrobić. I tak zapewne zrobiłby po swojemu, ale słysząc strach w jej głosie i widząc jej reakcję, nieco pohamował swoje zbyt lekkomyślne zapędy.
— Dobrze... To czekam! — mimo wszystko uśmiechnął się radośnie i wykrzyknął z entuzjazmem. — Dasz radę siostrzyczko! Wejdź aż na sam szczyt!

W końcu uspokoiłam się na tyle, aby moje zjeżone futro oklapło do swej zwyczajnej pozycji, a ja sama mogłam kontynuować dzisiejszą lekcję, nie martwiąc się o bezpieczeństwo niesfornego Jelenia, choć w głowie przeklinałam się, aby baczniej zwracać uwagę na jego wygłupy. Dopóki był pod moją opieką, musiałam pilnować, by sam sobie nie zrobił jakiejkolwiek krzywdy. Odetchnęłam z ulgą, widząc, że po mojej gwałtownej reakcji zapał brata nieco osłabł.
- Dobrze, więc obserwuj mnie i słuchaj bardzo uważnie. - miauknęłam już swym normalnym tonem głosu, po czym podeszłam z powrotem do upatrzonego drzewa i zaczęłam się na nie wspinać z głową skierowaną ku górze, głośno powtarzając te same instrukcje, które przekazałam już wcześniej kocurkowi, stojąc na ziemi. Byłam pewna, że lepiej wszystko zrozumie, gdy oprócz odpowiednich zasad dostanie też obraz prawidłowej wspinaczki na pnie drzew i zejścia z nich. W taki sposób dotarłam do najwyższej gałęzi, która jeszcze zdołała unieść mój ciężar, a po krótkiej przerwie zaczęłam schodzić tyłem, czepiając się mocno chropowatej kory, żeby nie spaść. Dotarłszy na sam dół, stanęłam na wystającym korzeniu i spojrzałam na swego nowicjusza.
- Dobrze, teraz ty możesz spróbować, tylko spokojnie i powoli. Nigdzie nam się nie śpieszy. Radzę ci też wybierać grube gałęzie, jeśli będziesz chciał chwilę odpocząć tam na górze. Proszę, twoja kolej. Wejdź i zejdź dwa razy, a będziemy mogli przejść do kolejnego etapu twego szkolenia. - odparłam, głową wskazując drzewo za sobą.

Obserwował siostrę uważnie. Musiał przyznać, że jego podekscytowanie tylko wzrosło, gdy widział jak ta się wspinała na drzewo. Może jak mu dobrze pójdzie to pospędzają razem w ten sposób czas? Mogliby udawać wiewiórki i ganiać się po gałęziach!
Gdy nadeszła jego kolej, podszedł do rośliny i wczepił w nie swoje pazurki, wspinając się na najbliższą gałąź. Szło mu to mozolnie, ale udało mu się bez problemu dotrzeć do celu. Zadowolony przyglądał się otoczeniu, nie potrafiąc uwierzyć jaki świat z tej perspektywy był mały.
— Ale tu fajnie! Czuje się jak ptaszek! — zawołał, po czym spróbował zejść w taki sam sposób jaki zaprezentowała mu siostra.
Było to kłopotliwe, ale z dumnie zadartą głową, ześlizgnął się z powrotem na ziemię.
— Ładnie? Ładnie? — dopytywał, chcąc usłyszeć pochwałę z pyska mistrzyni. — To teraz wejdę szybciej! Wyścigi! Pościgami się razem siostrzyczko?

Obserwowałam uważnie wspinającego się Jelenia, wychwytując wszelkie błędy, jakie mógłby popełnić rozbrykany, młody kocurek. Na szczęście nie było ich jakoś wiele, więc da się je jeszcze naprawić na kolejnych sesjach treningowych. Uśmiechnęłam się dumnie, gdy brat prawidłowy i bezpieczny sposób zszedł po drzewie na ziemię.
- Nieźle. Przykro mi, ale nie mamy czasu na zabawę. Może kiedy indziej, dobrze? Spróbuj raz jeszcze na tym drugim drzewie obok i będziemy mogli ruszyć dalej z twoim szkoleniem na łowcę. - odparłam cierpliwie, wskazując na pobliskie drzewo, które mogło sprawić nowicjuszowi nieco trudności ze wspinaczką, ale wierzyłam, że da sobie radę. W razie czego ja cały czas tu będę, aby mu pomóc, gdyby zaszła taka potrzeba.

— Oh... No dobrze... — jęknął zawiedziony, ponieważ uważał, że taka zabawa mogła przecież nieco umilić im czas. W końcu nawet jeśli Promyk była jego mistrzynią, to także i siostrzyczką.
No nic. Nie zamierzał jednak się z nią kłócić. Skierował swój wzrok na drzewo, które wskazywała i podszedł do niego skocznym krokiem. O tak, entuzjazmu mu nie brakowało.
Następnie wskoczył na pień i wbił pazury w korę, zaczynając żmudną i nieco trudniejszą wspinaczkę na pobliską gałąź.