Choć byłam już nieco zmęczona po dość intensywnym treningu z Myszą, nie mogłam zawieść Jelenia i tak po prostu zapomnieć o naszym dzisiejszym spotkaniu. Dlatego po krótkim odpoczynku i szybkim posiłku udałam się w umówione miejsce. Nie mieliśmy już dużo czasu, liczyłam więc, że brat zjawi się jeszcze przed zachodem słońca. Nie chciałabym, aby zastał nas mrok nocy.

Czekał aż siostrzyczka wróci z treningu ze swoim drugim terminatorem. Praktycznie... Cóż... Szalał od rana. Teraz miał własne legowisko, wyspał się, a zawsze z rana buzowała w nim masa energii. Pożytkował ją na darcie się i szaleństwo, co niektórym się nie podobało, ale gdy rzucał żarcikiem to od razu na pewno lepiej się czuli! Kto w końcu nie lubił żartów? Chyba tylko jeleń! A nie... On tak się nazywał, nie mógł więc siebie obrażać.
Dzień mijał mu więc na przygodach, w które się bawił i dopiero, gdy ujrzał na horyzoncie mistrzynie, przerwał swoje dokazywanie, biegnąc do niej szybko, wpadając wręcz w jej łapki.
— Siostrzyczko! Jesteś! Znaczy... — chrząknął, aby nabrać nieco powagi w swoich słowach. — Mistrzyni! Idziemy na trening? Idziemy? Aleee ja czekałeeem tak dłuuugo. Mówię ci! Tęskniłem za tobą! — wyznał, ocierając się o jej bok.

Jeleń przybył, a właściwie prawie na mnie wpadł, gdy tylko zjawiłam się w umówionym miejscu. Skąd tyle energii w tak małym kocim ciałku? Jedynie Plemię Wiecznych Łowów mogło to wiedzieć, skoro obdarowali Jeż taką niespokojną duszą w postaci ślicznego kociaka. Uśmiechnęłam się. Entuzjazm mojego młodszego brata był zaraźliwy.
- Wybacz mi, Jeleniu, ale muszę dzielić swą uwagę między tobą a Mysz, która również zasługuje na odpowiedni trening. Dziś wyjątkowo czas nam się nieco wydłużył, ale od jutra obiecuję, że każdy z was otrzyma odpowiednią porcję wiedzy. A teraz już chodźmy, zanim zaskoczy nas mrok. Mamy wiele do zobaczenia, a jeszcze więcej do opowiedzenia. - to powiedziawszy, odwróciłam się w kierunku Ślimaczych Drzew i zaczęłam iść, ogonem dając znać bratu, aby ruszył za mną. Dziś pokażę mu większość terytorium plemienia i przekażę mu to, co wiem o tradycjach kotów z Niedźwiedzich Kłów.

— Wybaczam siostrzyczko! — miauknął do kotki, od razu kierując kroki na przygodę. Właśnie pierwszy raz wychodził z obozu. Pierwszy raz widział teren, który należał do plemienia. Może spotka wiewiórki? O! Albo myszki! Chętnie z nimi się przywita i porozmawia! Jeszcze przecież były ptaszki! Do nich też miał wiele pytań. Na razie jednak skupił swoją uwagę na mistrzyni, ale ciężko mu było ją zachować, gdy świat był taki piękny... i wspaniały. Ta wolność wręcz była namacalna. Wystarczyło tylko rzucić się przed siebie i biec nieograniczony żadnymi ścianami.
— Och ale się cieszę! Tak długo czekałem, aby zobaczyć to wszystko co jest poza obozem! Chce wiedzieć wszystko! Wszystkooooo! — i mówił tu w dosłownym znaczeniu. Siostrzyczka będzie pewnie jeszcze miała go dość...

Uśmiechnęłam się pod nosem, słysząc pełne entuzjazmu słowa Jelenia. To dobrze, że miał taki zapał do nauki, może dzięki temu jego szkolenie pójdzie nam szybko i sprawnie. Nie chciałabym, aby treningi Jelenia czy nawet Myszy dłużyły się tak bardzo jak mój...no, ale w moim przypadku było to spowodowane śmiercią Robak i leczącą się powoli chorobą Tafli. Lecz oboje nie muszą się o to martwić - nie mam zamiaru długo chorować, a tym bardziej umierać, heh. Dotarłszy do Ślimaczych Drzew, zatrzymałam się i odwróciłam się na pięcie, spoglądając w jasny pysk kocurka.
- Witaj, Jeleniu, wśród Ślimaczych Drzew. To tutaj co wieczór będziemy spotykać się na treningach, ufam zatem, że zapamiętałeś drogę do tego miejsca tak, żeby samemu móc potem tu trafić. Dobrze, masz już może jakieś pytania na ten moment czy możemy ruszać dalej? Skoro już tu jesteśmy, to chętnie zaspokoję twoją ciekawość, bo właśnie po to jestem twą mentorką. - odparłam wesoło, uśmiechając się do brata.

Miał masę pytań, które wyrwały się od razu z jego pyszczka, gdy usłyszał zachętę.
— Tak! Czemu to miejsce nazywa się ślimacze drzewa? Rosną na nich ślimaki? — Rozejrzał się po roślinach chcąc dojrzeć ten dziw natury. Nawet nie wiedział, że takie drzewa istniały. Ale to było... niezwykłe. Zawsze uważał, że te małe stworzonka powstawały z tych śmiesznych skorupek, a nie z drzew!
— Co będziemy trenować? O! Albo jak się rozmawia ze zwierzątkami? Chciałbym zapytać ptaszki o to jak się lata — podzielił się swoim pragnieniem z mistrzynią. — Wtedy bym był pierwszym kotem co dotknie chmur! I przyniosę ich trochę tobie siostrzyczko do spróbowania!

Zaśmiałam się pod nosem, słysząc urocze pytania Jelenia. Bardzo ciekawski jest z niego młodzian, no i dobrze. Pomoże mu to znacznie w jego dalszej nauce, która dzięki temu może tylko pójść nam nieco szybciej.
- Nie, ślimaki nie rosną na drzewach, ale za to często można zauważyć je, jak wspinają się po ich pniach i stąd właśnie wzięła się nazwa tego miejsca. - odparłam, w kilku słowach wyjaśniając specyficzne miano tych terenów. - Dzisiaj raczej zajmiemy się teorią, ale wszystko opowiem ci po drodze. - dodałam, po czym odwróciłam się i zaczęłam iść do kolejnej lokalizacji na mapie Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Łuska, Bratkowa Łąka, Sosnowy Bór...Trochę ich jednak było do przejścia, a ja chciałam dziś pokazać Jeleniowi je wszystkie, by dobrze poznał swą matczyną ziemię. - Wiesz może co nieco o naszych tradycjach i świątecznych zwyczajach? Spokojnie, jeśli nie, wszystko ci zaraz wyjaśnię, ale może Jeż już trochę wam o nich opowiadała, tak jak mnie, gdy byłam w waszym wieku. - tymi słowami zaczęłam naszą dzisiejszą lekcję. Może i te informacje nie były tak ciekawe, jak czekająca nas później praktyka, ale na pewno były równie ważne, jak wszystko, co wbili mi do głowy Robak i Tafla.

Od razu zaczął się rozglądać by ujrzeć ślimaka na własne oczy. Chciałby go dotknąć, polizać, nawet zjeść! Chociaż... Czy wtedy inne ślimaki by się na niego nie obraziły...?
Słysząc, że czeka go wstęp teoretyczny poderwał się na łapki i zaczął podążać na mistrzynią. Akurat był bardzo ciekawski, więc nadstawiał ucha, co też ciekawego i nowego się dowie.
— Jest ceremonia pasowania na Nowicjuszy. Brałem w niej udział! — pochwalił się, tak jakby kotka o tym nie wiedziała. — A potem zostanę łowcą, tak jak ty! Widziałem jak cię Wieszcz mianował! To było wow! I dostałaś od razu mnie! Jak nic to przeznaczenie! — Uśmiechnął się szeroko. — Mamusia wspominała coś o zebraniach. Że są zwoływane, gdy coś złego się dzieję i kocięta nie mogą w nich uczestniczyć. Jak się o tym dowiedziałem, to koczowałem przed wejściem do żłobka, by się wymknąć na nie! Ale nie było... — dodał zawiedziony. — Jeszcze jest ta Długa Noc! Ciekawe czy naprawdę jest długa! — zaraz jednak posmutniał, bo przecież jak miał to ocenić, gdy ledwo dawał radę ze zwykłym liczeniem? — Siostrzyczko, a ty może wiesz ile trwa? Bo ja tak za bardzo nie orientuje się w czasie. Próbowałem się nauczyć, słowo! Liczyłem nawet to ile braciszek Łabędź utrzyma się na wielkim kocim drzewie, ale zgubiłem się po piątce! — wyznał.

Młody Jeleń miał już jakąś wiedzę, choćby nawet szczątkową, jednak nie dokładnie chodziło mi o to, co mi zdradził. Ale po to mnie ma, abym uzupełniła wszelkie braki w jego wczesnej edukacji.
- Tak, ceremonia mianowania to ważna uroczystość w życiu każdego plemiennego kota. To właśnie na niej koty wstępujące w nową rangę przystrajają swe futra Lśniącymi Śladami, które mają im przynieść szczęście na kolejne księżyce życia. Lśniące Ślady znajdują się również na kotach wchodzących w związek w czasie ich Głosu Serca. Z kolei w czasie zebrań są przekazywane ważne informacje dotyczące właściwego funkcjonowania całego Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Z takich bardziej codziennych zwyczajów mamy ptasie trele, czyli spotkania przy wspólnym posiłku i rozmowach. - na tym zakończyłam temat zwyczajów, od razu przechodząc do świąt. - Masz rację, Długa Noc to święto, które obchodzimy w najdłuższą noc Pory Białych Zasp. Jest to czas składania próśb o dobre warunki na resztę tego zimnego sezonu. W ten dzień następuje również likwidacja trzech uprzednio stworzonych kamiennych stosów, a Wieszcz wygłasza oficjalną mowę do całego plemienia. Naszym drugim głównym świętem jest Taniec Kwiatów, odbywający się w pierwszy księżyc Pory Ciepłych Wichrów. Z tej okazji zostaje przygotowana Wielka Uczta, na którą wieczorem zbiera się całe Plemię Niedźwiedzich Kłów, a cała jaskinia przystrojona jest kwiatami. Każdy na ten jeden dzień porzuca swe obowiązki, aby aktywnie wziąć udział w całym wydarzeniu. Następnego dnia po uczcie chętne koty wybierają się na Sarnią Gonitwę, aby odnaleźć sarnę i przegonić ją poza nasze tereny. To taki symbol żegnania się ze starą porą i witania z nową. - miauknęłam, pozostając wciąż w ciągłym ruchu. Po drodze dorzucałam też krótkie opisy miejsc, które właśnie mijaliśmy.

— Ojej, ale ekstra! — Podskoczył aż wysoko, pokazując swoją ekscytację zasłyszanymi słowami. — Jak będą Ptasie Trele to ja będę udawał ptaszka i ćwierkał! O tak! Ćwir, ćwir, ćwir, ćwir — zaprezentował. Ciekawiło go czy przez ten czas ptaki mówiły kocim językiem. To by było coś! Jak na razie szli i jakoś nie słyszał, aby jakiś mówił ich mową. Może dochodziło do tego rzadko?
— Taniec Kwiatów? Naprawdę wtedy kwiatki tańczą? — Otworzył aż pyszczek, słuchając dokładnych wyjaśnień święta. — Ja też chcę być wystrojony w tańczące kwiatki siostrzyczko! Bym z nimi tańczył hopsasa! — Gdy usłyszał o Sarniej Gonitwie bardzo się zadziwił. — A jak ja jestem jeleniem to też mnie będą gonić?

Zaśmiałam się ze słodkich wygłupów młodszego braciszka. Choć był już przystojnym młodzieńcem, wciąż jeszcze tkwił w swoim własnym kocięcym świcie. Było to całkiem urocze, zwłaszcza w jego wykonaniu. Wiedziałam, że wyrośnie z niego powabny kocur, który nie jednej pannie zawróci w głowie. Zatrzymałam się na chwilę w swym marszu, aby polizać go czule po głowie.
- Oczywiście, że będziesz. Co do Tańca Kwiatów, to wydaje mi się, że po prostu ktoś wymyślił nazwę tego święta tak, żeby była ładna i chwytliwa. Niestety, ale kwiatki tak naprawdę nie potrafią tańczyć. I nie, głuptasku, nie musisz się obawiać, że zostaniesz stąd przepędzony. Jesteś w końcu kotem z krwi i kości, masz tylko imię po tym parzystokopytnym stworzeniu. A gdyby ktoś sądził inaczej, ten będzie miał wtedy do czynienia ze mną. Nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić. A teraz ruszajmy dalej, już niedużo nam zostało do zwiedzenia. - odparłam, wznawiając przerwany marsz. - Może po drodze wymienisz mi i krótko opiszesz, jakie znasz Znaki Przodków? - dodałam po chwili. Skoro już niedługo koniec naszej wycieczki, to warto czegoś jeszcze nauczyć przyszłego łowcę. Miałam tylko nadzieję, że taka duża ilość informacji na raz nie wywoła zamętu w tak młodym umyśle, który, na szczęście, był ciekawy świata i otwarty na wiedzę.

To nie było tańczących kwiatków? Och... To było takie smutne. Liczył na wspaniałą zabawę i tańce, w jego głowie w końcu to wyglądało tak wspaniale. Gdy usłyszał, że nikt go nie będzie przeganiał, to odetchnął z ulgą. W końcu to dobrze! Nie chciał, aby go gonili jak jakąś mysz. Może nie był prawdziwym jeleniem, ale imię chyba zobowiązywało? Ale na szczęście miał oparcie w Promyczku, na co uśmiechnął się szeroko.
— Dziękuję siostrzyczko, ja też nie pozwolę, aby ktoś cię przegonił! — rzekł stanowczo, wierząc w te słowa z całą mocą.
Kiedy temat zmienił się na znaki przodków, zaczął wydawać radosne dźwięki, skacząc coraz bardziej podczas przemieszczania się naprzód.
— Znam! Znam! Uwielbiam je! Ja jestem sarenką! Tak jak całe moje rodzeństwo! Chociaż Łabądka uznałbym za liska. Jest zdecydowanie mądrzejszy. Ale tak — chrząknął zaczynając wymieniać. — Sarenki są radosne, sympatyczne i mają dużo energii! Tak jak ja! I umieją pocieszać oraz są beztroskie! I się rodzą w Porę Kwitnących Drzew. Niedźwiedzie pojawiają się w Porze Ciepłych Wichrów są spokojne, mądre i odpowiedzialne oraz waleczne! I podobno nie znają się na żartach! Pff! Gbury! Ja uwielbiam żartować! Liski za to przychodzą Porą Złotych Liści. Są sprytne, bystre i indywidualne. Taki Łabądek, mój braciszek! Ale podobno też kłamią i są tchórzliwe, a mój braciszek taki nie jest! On zawsze ze mną jest szczery i bardzo go kocham! No i ostatnia jest myszka. Ona pojawia się Porą Białych Zasp. Są cichutkie, płochliwe, małomówne i rozważne. Ja nie wiem jak tak można żyć! Bać się świata? To... To smutne. Przecież on jest taki piękny! I przynoszą pecha! W sumie... Siostrzyczko, a ty jesteś jakim znakiem? — zapytał zaciekawiony, bo w końcu nigdy jej o to nie pytał.

Zamruczałam, słysząc zapewnienie brata, że również nie pozwoli nikomu wypędzić mnie z ziem Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Miło z jego strony, że choć jest ode mnie znacznie młodszy, to chce się mną opiekować. To była rzadkość w naszej rodzinie. Uśmiechnęłam się do Jelenia, gdyż prawidłowo podał mi wszystkie znaki przodków, dobrze je opisując. Był bardzo mądry jak na swój wiek i to się chwali. Dzień powoli chylił się już ku końcowi, a my zbliżaliśmy się do końca naszej wycieczki. Znajdowaliśmy się już niedaleko plemiennej groty, miałam więc coraz mniej miejsc do opisywania swojemu uczniowi.
- Moje rodzeństwo z miotu i ja również urodziliśmy się pod znakiem Sarny, choć byłam jedyną, która pasowała do opisu. Reszta była...raczej mieszanką wszystkich trzech pozostałych znaków. - stwierdziłam, nie chcą uwłaszczać pamięci Kasztana, Bobra i Krupy. Wreszcie doszliśmy do miejsca, z którego wyruszyliśmy, czyli znanego i bezpiecznego domu. Stanęłam przed wejściem do jaskini i odwróciłam się przodem do przyszłego łowcy. - Dobrze, to by było wszystko na dzisiaj, chyba, że masz jeszcze jakieś pytania? Jeśli tak, to chętnie na nie odpowiem, aby zaspokoić twoją ciekawość. - dodałam, gotowa w każdej chwili odwrócić się i odejść, o ile Jeleń mi na to pozwoli.

[jeżeli Jeleń nie będzie miał żadnych pytań, możesz od razu zrobić skip do następnego dnia]

Pokręcił główką. Nie miał na razie pytań. Cieszył się, że mógł spędzić ten czas z siostrą. Była super mistrzynią. Dzięki niej dowiedział się, że to normalne, że ślimaki chodziły po drzewach, a kwiatki nie tańczyły, tak jak myślał. Pozostało im się więc pożegnać. Życzył jej miłych snów i pognał do legowiska nowicjuszy, aby potrajkotać rodzeństwu ile nowych rzeczy dzisiaj poznał.


Wręcz biegł na miejsce spotkania, gdzie miała czekać na niego siostra mistrzyni. Miał bardzo miłe sny, w których zaprzyjaźnił się ze ślimakami, a kwiatki tańczyły dookoła nich, śpiewając piękną, ptasią pieśń. Wciąż żył tą utopijną wizją świata, dreptając w miejscu w oczekiwaniu na przybycie szylkrteki. Był ciekaw czego dzisiaj się nauczy!

Oczekiwałam na Jelenia już przy Ślimaczych Drzewach, ufając, że młodzian odnajdzie do nich drogę na własną łapę. Nie zawiodłam się na nim, gdyż zjawił się na miejscu niedługo po mnie, niecierpliwie przebierając łapami od tłumionych w sobie emocji. Dziś musiał jednak ostudzić nieco ten swój entuzjazm, jeśli chciał na poważnie zająć się polowaniem zaraz po tym, jak zdradzę mu parę ważnych zasad dotyczących udanych i przede wszystkim bezpiecznych łowów.
- Witaj, Jeleniu. Ufam, że dobrze spałeś i jesteś wypoczęty oraz pełen energii na to, co nas dzisiaj czeka. Wpierw jednak wytłumaczę ci, co jest dla nas ofiarą, a co drapieżnikiem. Musimy trzymać się z dala od dużych czy niebezpiecznych zwierząt, takich jak wilki, niedźwiedzie, rysie, lisy, jadowite węże, borsuki czy wielkie, drapieżne ptaki, czyli orły, sowy, sokoły i jastrzębie. Nasze pożywienie za to stanowią myszy, króliki oraz drobne ptactwo. Na każde z tych stworzeń stosuje się inną technikę polowania z racji ich wrażliwych punktów tak od siebie różnych jak noc od dnia. Myszy i inne tego typu zwierzęta potrafią wyczuć drgania podłoża, dlatego przy podchodzeniu do nich należy przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Z kolei króliki czy zające ze względu na swe długie uszy mają bardzo czuły słuch, więc do nich zbliżamy się w ciszy i spokoju, pilnując, aby również nie oddychać zbyt głośno. Natomiast ptaki mają świetny wzrok, przy nich trzeba się maskować, korzystając z naturalnych kryjówek, a w przypadku ich braku - poruszać się po skosie i zastygać co jakiś czas w bezruchu. Zapamiętałeś? - odparłam, spoglądając w jasny pyszczek brata.

— Tak, tak, tak! — zaczął podskakiwać, wykrzykując swój entuzjazm na cały las. Był bardzo niż wypoczęty, był... super, ultra wypoczęty i miał tyle sił, że jego łapki już rwały się do pracy.
Słuchał siostry, przekrzywiając swój łepek, gdy ta zaczęła wymieniać mu zagrożenia czyhające na nich w lesie.
— Och, nie... — jęknął zawiedziony. — Dlaczego one są takie niebezpieczne? Nie da się z nimi zaprzyjaźnić? — zapytał, ponieważ uważał, że szerzenie miłości powinno załatwić całą sprawę i sprawić, że żaden drapieżnik go nie zaatakuje, a wręcz przeciwnie, zaprzyjaźni się z nim.
— Ja... Eeee... Chyba? — palnął, kiedy mistrzyni zadała pytanie. Jego pamięć cóż... była ulotna, ale raczej kojarzył zwierzątka. A to, że będzie mógł się do nich zbliżyć, bardzo go ekscytowało. Chciałby już wziąć się do pracy, poskradać i przytulić mocno te słodzinki.
— Myszki są takie słodziutkie! Dziwne, że je jemy. Ale jak umierają, to chyba robimy im przysługę, prawda? A króliczki... aaaa! One takie puchate! Postaram się z nimi zaprzyjaźnić! Z ptaszkami też! Jak będę ćwir, ćwir robił to uznają mnie za ptaszka?

Przyjazna natura Jelenia niestety nie zawsze mogła mu się do czegoś przydać, zwłaszcza, gdyby kiedyś musiał mierzyć się oko w oko z wcześniej wymienionymi przeze mnie drapieżnikami. Nie każda istota na tym świecie miała w sercu dobro i mój brat prędzej czy później powinien to zrozumieć.
- Przykro mi, ale nie. Zwierzęta te są złe i nienawistne wobec kotów takich jak my. Często też atakują nas po to, by się później nami pożywić, tak jak my żywimy się mniejszymi od siebie. Tak już jest. - miauknęłam smutno w stronę kocurka. Szybko jednak otrząsnęłam się z chwilowego przygnębienia, aby odpowiedzieć mu na kolejne pytanie. - Uwierz mi, ptaki nie są wcale takie głupie, żeby nabrać się, że jesteś jednym z nich. Od razu poznają, żeś kot i rzucą się do panicznej ucieczki. Dlatego, jak już mówiłam, w czasie polowania musisz zachować absolutną ciszę, jeśli nie chcesz iść spać o pustym żołądku. Pozwól, że pokażę ci teraz, jak wygląda prawidłowa pozycja łowiecka. Jeśli chcesz, możesz od razu spróbować mnie naśladować. - odparłam, po czym zaczęłam ustawiać się tak, jak dawniej uczyło mnie Robak. Trzymać się nisko na ugiętych łapach, ogon wyprostowany wzdłuż ciała, ostrożnie stawiając swe kolejne kroki... - Łatwo to było zapamiętać. Przy okazji tłumaczyłam uczniowi, co konkretnie teraz robię, przechodząc tak kawałek tuż przed jego nosem, aby dobrze się przyjrzał moim ruchom. - Jak widzisz, poruszam się na ugiętych nogach, pilnując, aby nie szurać brzuchem po ziemi. Mój ogon zaś znajduje się w jednej linii z grzbietem, żeby mi w niczym nie przeszkadzał. Staram się też iść pod wiatr, żeby nie mógł on ponieść mojego zapachu w stronę potencjalnej ofiary. - W pewnym momencie wyprostowałam się do normalnej pozycji, po czym spojrzałam na przyszłego łowcę. - Śmiało, teraz twoja kolej, a jak ci się uda, będziesz od razu mógł wyruszyć na swoje pierwsze polowanie. - dodałam, uśmiechając się zachęcająco do młodziaka.

Mógł naśladować siostrę? Od razu wziął się do roboty, uśmiechając się szeroko. Wpatrywał się w nią z uwagą, próbując odwzorować jej pozycję. Było... chyba dobrze? Tak przynajmniej sądził. Ugięte łapy, ogon wzdłuż ciała, nie szurać brzuchem po ziemi. Dziwnie jednak się czuł, tak... nieco koślawo. Możliwe, że z czasem będzie lepiej. Teraz rwał się do zabawy, by upolować siostrzyczkę.
Zaczął się skradać, najciszej jak potrafił, a gdy uznał, że był dość blisko z "wraw" rzucił się w stronę mistrzyni, uczepiając się jej boku z radosnym śmiechem.
— Mam cię! Złapałem! — miauczał uradowany. — Było dobrze? — zapytał chcąc się upewnić czy prawidłowo się na nią rzucił.

Zaśmiałam się, gdy Jeleń znów się wygłupił, biorąc mnie za swą ofiarę. Przyglądając się wcześniej jego próbom przyjęcia odpowiedniej pozycji łowieckiej, mogłam stwierdzić, że jeszcze trochę do perfekcji mu brakuje. Ale nad tym będziemy jeszcze pracować, najważniejsze to nauczyć przyszłego łowcę stałej czujności i zachowania idealnej ciszy, żeby nie płoszyć przypadkiem swojego obiadu.
- To nie na mnie masz polować, głuptasku, tylko na zwierzynę! Ale cieszę się, że się starasz. Z czasem wyrobisz sobie dobrą postawę łowcy, a nie ma na to lepszego sposobu, niż uczenie się poprzez praktykę. Proszę, ruszaj na swe pierwsze łowy, a ja będę obserwować cię z bezpiecznej odległości, żeby nie przeszkadzać ci w wykonaniu zadania, ale ciągle mieć cię na oku. Przynieść mi trzy piszczki, a uznam, żeś gotowy przejść do kolejnego etapu szkolenia. - odparłam, głową zachęcając brata do podjęcia wyzwania.

— Dobrze siostrzyczko — zawołał do szylkretki i pognał przed siebie.
Miał złapać piszczkę. Chciał zaimponować Promyk, dlatego wziął sobie do serca wszystko co opowiadała. Zaczął się rozglądać za stworzeniem, by się z nim zaprzyjaźnić w sposób jaki nauczyła go mistrzyni. Węszył i nasłuchiwał, próbując odszukać jakieś zwierzątko.