Wrócili. Zmęczeni podróżą, ale wrócili, a Mknąca Gwiazda wiedział, że czekała go jeszcze jedna rzecz przed odpoczynkiem. Musiał wybrać zastępcę, by życie w klanie mogło trwać. Przemyślał to podczas podróży i nie zapowiadało się raczej na to, żeby miał to zdanie zmienić – po wszystkich za i przeciw, które zdążył przestudiować. Wszystko zależało także od potencjalnego kandydata, miał jednak nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze.
Zmęczony, ale też świadomy, że nie ma czasu do stracenia, wskoczył na skałę, a następnie wziął głęboki wdech. Przemawiał już na Zgromadzeniu, więc tutaj też sobie poradzi. Musiał. W końcu od teraz to on był za to odpowiedzialny.
– Niech cały klan Rzeki zbierze się pod Omszałą Skałą! – krzyknął i usiadł, by choć w ten sposób zażyć nieco odpoczynku. Spokojnym spojrzeniem przesuwał po obozie, obserwując zbierające się koty.

Sowi Zmierzch wkroczył do obozu zaraz za nowym przywódcą. Łapy bolały go od podróży, ale był zbyt podekscytowany wizytą w miejscu połączenia z Gwiezdnymi oraz tym, co miało nadejść teraz, by zwrócić na to uwagę. To był pierwszy raz, gdy będzie uczestniczył w wyborze zastępcy. Był szczerze ciekaw wyboru Mknącej Gwiazdy. Bądź co bądź w klanie nie było zbyt wiele wojowników, którzy wytrenowali już terminatora, ale miał pewne podejrzenia już odkąd Krzywowąsy ogłosił swoje przejście do starszyzny. Z nikim się tym jednak nie dzielił.
Usiadł spokojnie pod Omszoną Skałą, czekając aż zbierze się większa ilość kotów. Szybkimi ruchami języka ułożył futro na swojej piersi, chcąc jednak dobrze wyglądać po podróży.

Jałowcowa Łapa niemalże od razu poderwała się z miejsca w którym siedziała, widząc, że Mknący Nurt, to jest, Mknąca Gwiazda wrócił z wyprawy. W dodatku od razu zwołał zebranie. Gwiezdny Klanie czy to ta chwila w której wybrany zostanie nowy zastępca? To wszystko było dla kotki takie nowe. Zdążyła się już przyzwyczaić do Krzywej Gwiazdy na stołku przywódcy, a teraz nagle wszystko się zmieniało. Niemniej była tym wszystkim bardzo podekscytowana.
Szybko zajęła miejsce przed Omszoną Skałą, przysiadając niedaleko Sowiego Zmierzchu. Zerknęła również w stronę Mknącej Gwiazdy, kiwając mu delikatnie głową w formie pozdrowienia.

No i w końcu Krzywa Gwiazda oficjalnie przeszedł na emeryturę. W końcu wyruszyli na wyprawę, w końcu Mknąca Gwiazda wrócił do obozu i w końcu wybierze sobie zastępcę. Chociaż zbyt wielu kotów do wybieranie nie było w Klanie Rzeki. Co tu ukrywać.
Wylazł na polanę w miarę szybko po wołaniu Mknącej Gwiazdy, o czym świadczyło to że zebranych nie było wiele. Sowa, Jałowiec, koniec. Skinął każdemu głową i na długą chwilę zawisł wzrokiem na Mknącej Gwieździe. Nie miał zielonego pojęcia jakim przywódcą będzie kocur. Był z niego taki... cichociemny gość.

Chciałem sobie ogryźć łapy, tak mnie bolały! Jednak podróż do i ze Spienionych Wodogrzmotów była dla moich starych mięśni zbyt dużym wyzwaniem. O zmęczeniu samym oddaniem żyć już nawet nie chciałem wspominać, ale z dumą i godnością na jaką (mimo wszystko!) wciąż mogłem sobie pozwolić, wkroczyłem do obozu i na moment zaszyłem się w legowisku, chcąc złapać oddech. Chwile po tym jak Mknący zwołał klan, wysunąłem się z Cichej Nory i rozejrzałem. Zdążyło się już stawić parę kotów, w tym Swoi Zmierzch, Jałowcowa Łapa i Ryczący Niedźwiedź. I właśnie do tej ostatniej mordki postanowiłem podejść!
— Cześć, cześć! — zamruczałem chrapliwie, przysiadając obok niej z cichym westchnięciem. — Kot nie wie jak bardzo za czymś tęsknił dopóki tego ponownie nie doświadczy. O Gwiezdni, mam nadzieję, że jeszcze kilka takich ceremonii dożyje — zachichotałem i posłałem medyczce wesoły grymas, po czym puściłem oczko w kierunku Mknącej Gwiazdy w ramach dodania otuchy. No dobrze, kogo zatem wybrał na swojego zastępcę?

Myślała, że jej łapy wejdą w zad, co mieszało się z uczuciem, jakby w ogóle ich nie miała. Plus był taki, że szli raczej powoli ze wzgląd na staruszka, więc nie musiała zamieniać swoich krótkich łapek w mini wiatraczki, żeby gonić te wielkie wieże. Skąd oni wzięli ten wzrost? To powinno być nielegalne. Z niezadowoleniem dostrzegła, jak Mknący Nurt zamiast iść po ludzku do swojego legowiska i tam odpocząć, wspina się na skałkę by zwołać klan, co zmusiło ją do zatrzymania się w połowie drogi, by obrzucić przywódcę niezadowolonym wzrokiem. Czemu po prostu nie mogła iść i zrobić sobie kilku przemyśleń przed snem i odpocząć? Wydała z siebie jakiś cichy jęk, podchodzący nieco pod ryk, po czym zrobiła dwa kroki i padła na ziemię, zamulonym wzrokiem patrząc na skałkę, w dość luźnej pozycji. Była na tyle daleko centrum, że nie powinna nikogo jej postawa irytować ani przeszkadzać.

W kociarni siedziały dwie szyszki, jedna podgryzała drugą. Kicia uwielbiała się nimi bawić, były do tego najlepszymi kandydatami!! Miały idealny kształt do turlania łapką, idealną teksturę do dziabania, idealną miękkość do gryzienia. Ich jedyną wadą były ich wąsy - tak na nie mówiła Szyszka - te dziwne kolce co czasami są do nich przymocowane. Trudno je odczepić i kłują w mordkę, kłują!!! BOLĄ!!!! Mama mówi, że to igły i że zastępują liście niektórym drzewom, ale to głupie. Bezsensu. BEZSENSU!!!! Nie zmienia to faktu, że szyszki to najlepszy rekwizyt do zabawy, szczególnie te dłu-
- !!! - W rozmyślaniach przeszkodził jej jakiś straszny harmider w obozie. Kto tak hałasuje? To bardzo niegrzeczne. Nie miałaby z tym problemu gdyby za to samo jej nie karcono. Czemu inne koty sobie mogą hałasować a ona nie?? Głupio. GUPIO!!!!! Szyszka potruchtała przed kociarnię, zorientować się kto zakłóca jej cenny spokój. Wyciągnęła swoją szyjkę i uniosła główkę najwyżej jak umiała, uszy miała na baczności.
O co chodzi?? Ceremonia???????? Mama o tym mówiła, ale chyba żaden kociak nie jest jeszcze na tyle duży, żeby być termitanatoratem. Trudna nazwa, dobrze że Szyszka ma świetną pamięć. Będę ekstra termitanatoratem. Trochę sie obawiała wpychać w tłum wielkich kotów, ale tym razem ciekawość wygrała. Po chwili zastanowienia kicia podreptała i usiadła gdzieś na obrzeżu, obserwując każdego cichutko z daleka.

Mgiełka akurat szykowała się do drzemania i w momencie, w którym odkryła i d e a l n ą pozycję do tego, do jej małych uszu dobiegł hałas. A to pech!! Nastawiła uszko, nasłuchując, ale nie dosłyszała nic konkretnego; kiedy jej siostra – Muszelka – ruszyła się z kociarni, Mgiełka także postanowiła to zrobić. Podniosła się bardzo leniwie i potuptała za rodzeństwem.
Rozejrzała się wokół siebie, zajmując miejsce obok swoich sióstr. Podejrzewała, że to jakieś ważne zebranie, najpewniej Ceremonia, o której już trochę słyszała. Zastanawiała się, jak to będzie w takiej uczestniczyć; szczególnie, kiedy Ceremonia dotyczyłaby bezpośrednio jej. Często o tym rozmyślała.

Świetlik słysząc głos przywódcy, wychylił łebek z kociarni i wygramolił się z niej jak najszybciej. W końcu skoro ten kot każe zebrać się wszystkim z Klanu Rzeki, to on chyba zaliczał się do wszystkich. Chyba że istniała jakaś niepisana zasada, w której kocięta nie zaliczały się do wywołanych. Wtedy czekałby go niemały przypał. Ale w tle dostrzegł swoją siostrę, więc uznał, że jak na przypale, to razem i kilkoma susami, które wyglądały raczej komicznie, znalazł się u jej boku.
- Hej siostrzyczko, jak myślisz, o czym będzie mowa? - szepnął do niej konspiracyjnie. Ciekawiło go jakie zdanie miała na ten temat Mgiełka. Będą wtedy mogli powymieniać się swoimi teoriami.

Myślicie jak jego rodzeństwo wyszło z kociarni to on by nie poszedł? Oczywiście, że nie! Od razu potruchtał za swoim rodzeństwem a mianowicie za Świetlikiem. Tylko jak to Skwar, wybrał sobie dłuższą drogę bo chciał się przywitać z innymi. Na początku skierował się do swojej starszej siostry, Ryk. Uśmiechnął się do niej ciepło i miauknął. – Cześć, Ryk! – powiedział przyjaźnie i otarł się głową o jej prawą łapę. – Idę przywitać się z innymi! – powiedział jej i szybciutko podbiegł do innego kota a mianowicie Jałowiec. – Hejo! – miauknął ciepło i pomachał ogonkiem na przywitanie. Na sam koniec poleciał do Jaśminowej Łapy. – Hejka! – mauknął ciepło i już z nikim więcej się nie witał bo tylko te koty znał.
Po krótkim przywitaniu się ze znajomymi mordkami, Skwar potruchtał do swojego rodzeństwa. Zaśmiał się wesoło i wepchał się miedzy swoje siostry a dokładnie to miedzy Muszelkę a Szyszkę. – Siostrzyczki!!! – otarł się polikiem o poliki sióstr a następnie wychylił łebek by przywitać się jeszcze z trzecią siostrą i bratem. – Hejo, Mgiełka i Świetlik! Jak dobrze być w komplecie! – machnął swoim krótkim ogonkiem na boki. – Wiecie co będzie się działo? Ktoś będzie mianowany czy coś? Bo chyba to jeszcze nie jest nasza ceremonia…? CZY JEST?! Oby nie! Zupełnie się nie przygotowałem! – jęknął.

No i Koza oczywiście musiała zawitać na pierwszej ceremonii Mknącej Gwiazdy! A przynajmniej miała taką nadzieję, że tak się stało, bo... No, martwiła się o dziadka. Ale teraz nie wiedziała, czy martwić się jeszcze bardziej! Bo w końcu chyba już nie będzie mieć dziewięciu żyć, co? No raczej nie, bo już nie był przywódcą. Chyba że Gwiezdni zaproponowali inaczej. Uśmiechnęła się szeroko do kocura na Omszonej Skale, po czym rozejrzała się po zgromadzonych. O proszę, ile kociaków nie śpi! No ładnie ładnie, ale to nie była zwykła sytuacja w końcu! Zdecydowała się podejść do Krzywowąsego i siedzącej obok Ryk. Ale dobre towarzystwo!
- Hej dziadku, część Ryczący Niedźwiedziu! Jak się czujesz po tej wyprawie? I w końcu możemy razem posiedzieć na ceremoniach i zebraniach! - zapytała, entuzjastycznie dodając drugie zdanie. Naprawdę była zadowolona z takiego obrotu spraw!

— Nie mam pojęcia, ale jestem bardzo ciekawa!! Chociaż ominęła mnie moja codzienna dawka drzemki przez to… — Odpowiedziała na pytanie Świetlika, ziewając. — Miejmy nadzieję, że będzie ciekawie… Boję się, że inaczej zasnę!!! — Westchnęła. Na samą myśl o nudzie zasypiała, co dopiero jakby miała jej doświadczyć. Mgiełka lubiła coś robić, cokolwiek by to nie było. Nie mogła doczekać się, aż w przyszłości będzie mogła odbywać przeróżne treningi i zdobywać jeszcze więcej wiedzy.
Zerknęła w stronę dobiegającego niedaleko głosu. — Hejka, Skwar!!— Mruknęła przyjaźnie. — Niee, to nie nasza ceremonia, głupolu!! Całe szczęście masz jeszcze dużo czasu, aby się do niej przygotować. — Odpowiedziała łagodnie, próbując się nie zaśmiać. Jej rodzeństwo potrafiło być naprawdę głupiutkie! Ale wewnątrz wiedziała, że nie zamieniłaby ich na nikogo innego.
Spojrzała w stronę przywódcy, poświęcając mu już całą swoją uwagę.

A w obozie nudy... jedyne co to kociaki rozrabiają. Ale to dobrze! Gorzej jakby siedziały rozchorowane w lecznicy. W sumie dziwne by było jakby się rozchorowały w takim cieple, ale drobne ciałka są pewnie bardziej narażone. Ta.
Gdy usłyszałam że cała ekipa wróciła z podróży po życia, przycupnęłam obok brata ocierając się łbem o jego łopatkę na przywitanie. - Jak było? - Sowa chyba nie przeżył tego objawienia Gwiezdnych tak jak przywódcy... ale może wydarzyło się coś innego? Kiedyś musimy iść razem do tego kamienia i sprawdzić czy naprawdę działa.

Niepewnie wysunął się z legowiska wojowników i przysiadł niedaleko niego, by nie zwracać na siebie dużej uwagi. Nie chciał tego, bo co, jak Mknąca Gwiazda przypadkiem da mu jakiegoś terminatora, zapominając, że ten żadnego nie chciał? Albo pomyśli, że już mu przeszło, bo tyle księżyców minęło?
Ale z drugiej strony... chciał zobaczyć pierwszą ceremonię nowego przywódcy, wybór nowego zastępcy i takie tam, dlatego też zdecydował się przyjść ostatecznie. Zresztą, jego rodzeństwo było jeszcze za młode na dostanie mistrzów, więc tym bardziej nie było się czego bać! Prawda?

Z uwagą obserwował zbierający się klan. Niektórzy siadali sami, niektórzy dosiadali się do kogoś i rozpoczynali rozmowy. Patrzenie na to, mimo że miał okazję już siedzieć na skale, było nowym i przede wszystkim – ciekawym doświadczeniem… ale także na swój sposób stresującym. Dziwna była również myśl, że odtąd miał być po drugiej stronie. Nie siedział obok Krzywej Gwiazdy, nie był tu w zastępstwie za schorowanego przywódcę. On był przywódcą, a to, mimo że powoli się przyzwyczajał do tej myśli, wciąż sprawiało, że nieco mocniej biło mu serce. Naprawdę nie chciał zawieść. Nie chciał zawieść siebie, nie chciał zawieść byłego przywódcy, nie chciał zawieść klanu. I naprawdę zamierzał zrobić wszystko, byle się to tak nie skończyło.
Odwzajemniał każde przywitanie, które padło w jego stronę, a na puszczone w jego stronę oczko odpowiedział uśmiechem. Z zadowoleniem odnotował także fakt, że kociaki były tak chętne do wzięcia udziału w ceremonii. No i przede wszystkim: że nie chorowały. Nieco mniej pocieszająca była myśl, że zjawiło się tak mało wojowników, zwłaszcza z perspektywą kolejnej ceremonii, do której nie było wcale daleko. Pozostawało mieć nadzieję, że wynikało to jedynie z tego, że byli akurat w trakcie patrolu lub polowania, albo że za niedługo opuszczą lecznicę, jeśli chorują. Kiedy po dłuższym czasie jako ostatni pojawił się Trzcinowy Brzeg, przywódca doszedł do wniosku, że nie było co dłużej czekać. Swoją drogą, musiał któregoś dnia zaczepić rudego wojownika.
– Klanie Rzeki! – zaczął, wstając z siadu i biorąc kilka kroków w przód na skale. – Gwiezdny Klan zaaprobował nasz wybór, tym samym nadając mi imię Mknącej Gwiazdy, natomiast… Krzywowąsy z dniem dzisiejszym oficjalnie dołącza do klanowej starszyzny – oświadczył głośno. Zaraz spojrzał na wspomnianego kocura i skinął mu z szacunkiem głową. – Krzywowąsy, w imieniu całego Klanu Rzeki chciałbym podziękować ci za oddanie, lojalność i troskę, jaką odznaczałeś się wobec każdego jako przywódca. Piastowałeś tę rangę niemalże pięćdziesiąt księżyców i to w głównej mierze dzięki tobie możemy stać w tym miejscu, jako Klan Rzeki. Czuję się zaszczycony, że mogłem przez ten cały czas stać u twojego boku, jako twój zastępca. Teraz przyszedł czas na to, byś zaznał należnego ci odpoczynku w legowisku starszyzny – zakończył pewnym głosem. Miał wrażenie, że zaraz zacznie plątać mu się język, zarówno przez zmęczenie, jak i lekki stres, ale Krzywowąsy zasługiwał na te słowa, które Mknącej Gwieździe i tak zdawały się niewystarczające. Cóż, nie było takich słów, żeby ująć wszystko, co starszy kocur zrobił dla klanu.
Pozostawała jeszcze druga kwestia: wybór zastępcy. Mknąca Gwiazda myślał nad tym długo, analizując każde za i przeciw. Ostatecznie to jeden argument zaważył, który był dla niego najważniejszy od początku. Suchy Nos i Kruchy Pazur byli dobrymi kandydatami, aczkolwiek byli w podobnym do niego wieku, a od początku chciał, żeby zastępcą został ktoś młody, kto nabierze doświadczenia, a później będzie mógł długo przewodzić klanem. A młodych kotów, które wytrenowały terminatora, było niestety niewiele… poza jednym.
Łagodne spojrzenie przywódcy spoczęło na jego dawnym terminatorze.
– Sowi Zmierzchu. Odpowiedzialność, determinacja i empatia to cechy, które są bardzo ważne na stanowisku zastępcy, a które ty posiadasz. Czy zechcesz pełnić rolę mojego zastępcy? – spytał, spoglądając z uśmiechem na młodego kocura. Nie chciał mianować go od razu, chciał dać mu wybór, tak, jak Krzywowąsy dał wybór jemu. W środku jednak… miał nadzieję, że Sowa się zgodzi. Niebiesko-biały ufał mu i mimo że wciąż miał w pamięci jego niektóre potknięcia (jak wtedy, gdy wyszedł sam na polowanie), to wierzył, że będzie dobrym zastępcą. Przecież każdy popełniał błędy i Mknącej Gwieździe również było daleko do ideału. Sowi Zmierzch wytrenował Kozi Klif do końca, wypełniał sumiennie swoje obowiązki wojownika, można było na niego liczyć i był lubiany w klanie. Według przywódcy, był dobrym materiałem na zastępcę, a kiedyś także przywódcę klanu Rzeki.

Sowa cierpliwie siedział i czekał aż zbierze się klan. Frekwencja szczerze mówiąc nie powalała, chyba przyszło więcej kociąt niż wojowników. No cóż, prędzej czy później dowiedzą się co się stało na zebraniu.
Jedynym kotem, który się do niego dosiadł była Przepiórcza Łapa ale nie narzekał. Na jej powitanie zareagował wesołym pomrukiem.
- Było bardzo... inspirująco - odparł na jej pytanie z lekkim uśmiechem.
Spotkania z Gwiezdnymi może i w Spienionych Wodogrzmotach nie przeżył, ale nie zmieniało to faktu, że nawet sam widok lśniącego w jaskiniowym świetle kamienia budził u niego pewną bliskość z Gwiezdnym Klanem. Ostatecznie uważał podróż na bardzo przyjemną i udaną, nawet jeśli bolały go teraz łapy.
W końcu Mknąca Gwiazda rozpoczął swoje przemówienie. W zasadzie Sowi Zmierzch był dumny, że może widzieć pierwsze przemówienie swojego dawnego mistrza. Słuchał go ze spokojem dopóki... z pyska przewódcy nie wypadło jego imię.
Jego złote oczy rozszerzyły się jeszcze bardziej niż zwykle. Przez chwilę miał wrażenie, jakby ziemia usunęła mu się z pod łap. On? Zastępcą? On, który był winny śmierci jednej wojowniczki? W końcu gdyby nie on, może to Łosi Ryk zostałaby dziś zastępcą? A Sowa? Nawet nigdy nie marzył o randze wyższej niż wojownik. Może o byciu medykiem, gdy był jeszcze bardzo mały, ale nigdy zastępcą ani przywódcą. Ciekawiło go, czy Mknąca Gwiazda nie wybrał go tylko ze względu na brak lepszych kandydatów, w końcu w Rzece było wiele młodych kotów, które mogły się nadawać na zastępcę ale nikogo jeszcze nie wytrenowały. Ale w takim wypadku mógł przecież wybrać jakiegoś starszego kota, który mógłby zrezygnować i przejść do starszyzny w czasie gdy ktoś młodszy wytrenowałby terminatora. Ale... z jakiegoś powodu Mknąca Gwiazda wybrał jego.
To prawda, że dymny bardzo się starał jako wojownik, w obozie więcej go nie było jak był, bo albo kogoś trenował albo polował, ale przez długi czas robił to głównie z tego poczucia winy za sytuację z psem. Chciał by Klan o tym zapomniał i widział go jako kogoś więcej niż tego chłystka co przez własną głupotę spotkał psa. Nie sądził, że doprowadzi go to do takiego szacunku ze strony byłego mistrza. Tylko czy on sobie z czymś takim poradzi? Co jeśli coś się stanie, Mknąca Gwiazda umrze, a on nagle zostanie przywódcą?
W końcu wydawał się rozbudzić ze swojego szoku, który dla niego wydawał się być kilkoma godzinami a w rzeczywistości trwał zaledwie kilka uderzeń serca. Musiał się jednak otrząsnąć. W końcu wszyscy zebrani czekali na jego odpowiedź. Miał wątpliwości co do własnych możliwości, ale nie zamierzał przecież wystraszyć się i podkulić ogona, tak jak wtedy, podczas walki z psem. Nigdy więcej. Nie mógł zawieść klanu, Mknącej Gwiazdy, swoich rodziców ani nawet Śpiewającego Raniuszka. Heh, szylkretowa pewnie wyśmiała by go, gdyby odmówił. Poza tym szansa na zostanie zastępcą drugi raz się nie powtórzy.
W końcu wstał ze swojego miejsca, prostując się przed przywódcą i resztą klanu, starając się wyglądać na tak pewnego siebie jak tylko było to możliwe.
- Oczywiście, Mknąca Gwiazdo - powiedział w końcu, wkładając cały wysiłek w to, by głos nie zadrżał mu z emocji. Huh, może powinien powiedzieć coś więcej? - To dla mnie wielki zaszczyt. Dam z siebie wszystko - dodał po dwóch uderzeniach serca, pochylając krótko głowę przed przywódcą na znak szacunku.
Pomimo spokojnego głosu, serce waliło mu nadal jak szalone. Teraz wszystko miało się zmienić. Ale skoro Mknąca Gwiazda zdecydował się właśnie na niego, to musiało oznaczać, że wierzy, iż długonogi poradzi sobie z tym wyzwaniem. Musiał sobie z nim poradzić. Nie ma mowy, że znów nawali. Był gotów dotrzymać złożonej przed kilkoma chwilami obietnicy i dać z siebie wszystko, by Klan Rzeki pozostał tak silny jak był teraz, a może nawet bardziej.

Uśmiechnął się łagodnie do kocura, kiedy ten dał swoją odpowiedź. Po chwili również pokiwał głową.
– Wypowiadam te słowa przez Gwiezdnym Klanem, aby duchy naszych przodków mogły je usłyszeć i zaakceptować mój wybór. Nowym zastępcą klanu Rzeki zostaje Sowi Zmierzch – ogłosił, z uznaniem patrząc na swojego byłego terminatora. Szczerze powiedziawszy, te paręnaście księżyców temu na ich treningu nie spodziewał się, że tak się życie potoczy. Jednak pomimo wyraźnego stresu na pyszczku młodszego kocura, był pewien że sobie dadzą radę. Spoglądał przez dłuższą chwilę z uśmiechem na klan, a następnie odezwał się:
– Ceremonię uważam za zakończoną. – I zeskoczył ze skalnej półki, by usiąść przed wejściem do swojego nowego legowiska. Czekał tak chwilę, w razie gdyby ktoś miał do niego jakąś sprawę, a jeśli nic się nie działo, poszedł odpocząć już naprawdę. Zamierzał porozmawiać z Sową, ale to później.

zt

Szczerze mówiąc myślała, że skoro to zebranie ma być tak ważne, to zjawi się więcej kotów, a wyglądało na to, że lepszą obecnością mogły się poszczycić kocięta, niż wojownicy. Eh, nawet nikt się do niej nie dosiadł. Siedziała jednak w miejscu do końca, nie chciała się w końcu nikomu narzucać.
Przez cały czas w skupieniu słuchała przemowy nowego przywódcy, aż w końcu doszło do wyboru zastępcy. Sowi Zmierzch? Ciekawy wybór. To jest, chyba był dobrym wojownikiem, jednak dla Jałowcowej Łapy zawsze sprawiał wrażenie... no, takiej trochę ciamajdy. Ale w sumie kim była, by podważać decyzję przywódcy? Miejmy nadzieję, że Klan Rzeki nie legnie w gruzach.
Gdy tylko Mknąca Gwiazda zakończył zebranie, rzuciła ostatnie spojrzenie w stronę Sowiego Zmierzchu, potem Krzywowąsego i nie mając nic lepszego do roboty, wróciła do poprzedniego zajęcia.

//zt

Dreszcz przeszedł przez jego ciało, gdy Mknąca Gwiazda wypowiadał tradycyjne słowa skierowane do przodków. Nadal jakoś nie dowierzał w to, co się właśnie wydarzyło. Miał w głowie kompletny mętlik. Miał ochotę ruszyć za Mknącą Gwiazdą. Wiele pytań cisnęło mu się na język. Ostatecznie jednak odpuścił. Nowemu przywódcy należał się odpoczynek po spotkaniu z Gwiezdnymi i tak długiej podróży. Sam w tej chwili nie marzył o niczym innym jak położyć się spać albo wybyć z obozu na resztę dnia, by to wszystko przemyśleć. Nie mógł jednak sobie teraz na to pozwolić. Czekała go masa nowych obowiązków. Musiał na razie odsunąć na bok swoje uczucia i obawy, i zająć się Klanem Rzeki.
Został więc jeszcze chwilę w miejscu, by wysłuchać ewentualnych gratulacji, o ile ktoś w ogóle chciał mu je złożyć, a potem nie pozostało mu nic innego jak zacząć pierwszy dzień obowiązków zastępcy...

//zt?