Żywica usłyszała wołanie w momencie, w którym miała zamiar ułożyć się do... drzemki? Spania? Tak czy inaczej dość mocno się zirytowała przez fakt, że jej plan został udaremniony. Wzięła długi wydech, powoli czując jak wraz z nim uchodzi z niej większość powietrza wymieszana z chęciami. Zwlekała. Długo zwlekała, aż w końcu zebrała się na tyle, by powolnym krokiem podejść na miejsce, ocenić sytuację i usiąść sobie gdzieś z boku, owijając się szczelnie ogonem. Po prostu sobie chwilkę poczeka na koniec i wróci do swoich zajęć.

Może powinno jej być głupio, ale Błotko szczerze cieszyła się, że Dąb kończy swój trening. Jej się nigdzie nie spieszyło, a młody kocur zawsze wydawał jej się ambitny i taki zapracowany! Wiedząc więc, że wieczorem odbywa się jego ceremonia, przygotowała co trzeba. Nie byli specjalnie blisko, wręcz można by się spierać czy kocur w ogóle za nią przepada. Ale ono Dęba lubiło i nie przejmowało się takimi błahostkami. Dlatego też, kiedy wieszcz zwołał plemię na ceremonię, od razu podeszło do gwiazdy tego wieczoru.
- Dąb! Hej, hej! Gratki stary - przywitało się wesoło, chociaż w mowie przeszkadzał nu trochę dar, który trzymało w pyszczku. Położyło go delikatnie przed póki-co-jeszcze-nowicjuszem.
- Przyniosłom ci kwiatka, możesz go ubrać lub nie, ale wiesz, to twój dzień więc no! - obwieściła dumnie. Sama miała zwyczaj przyozdabiać swoje futro na wszelkie okazje, pomyślała więc, że to najlepszy prezent jaki może komuś sprawić. Może jak będzie pamiętać, to kolejnym mianowanym kotom również przyniesie jakiś drobiazg, to na pewno każdemu (nawet największemu gburowi pokroju Echa) poprawi humorek. Kwiatek był żółty i raczej niewielki, starała się go też donieść w jak najlepszym stanie. Rzuciła Dębowi szeroki uśmiech i usiadła sobie wygodnie z boku. Fajnie, że mają teraz to mianowanie. Te dzieciaki Pajęczyny tak szybko dorastają!

Nie ukrywam - czułam lekkie ukłucia zazdrości, idąc na ceremonię, która znów nie będzie należeć do mnie. Z drugiej jednak strony, do moich uszy dotarła krążąca po plemieniu plotka mówiąca, że mianowanym dziś członkiem Niedźwiedzich Kłów ma być Dąb, mój dobry przyjaciel i obiekt moich westchnień. Dlatego musiałam zdusić w sobie to złe i palące mnie od środka uczucie, aby cieszyć się wraz z nim jego wielkim sukcesem. Nie mogłam jednak udać się do niego z pustymi łapami, dlatego zebrałam dość duże naręcze kwiatów, tworząc z nich dość pokaźnych rozmiarów bukiet. Dotarłszy jednak na miejsce, zauważyłam, że przy moim ukochanym kręci się już jakiś kot. Rozpoznałam w nim Błoto, jedną z rówieśniczek samego Dęba. Że też musiała mu przynieść kwiatka! Czyżby coś między nimi było?...Och, daj spokój, Promyczko, nie wyciągaj pochopnych wniosków! Dąb ma prawo kolegować się z kotami zbliżonymi do niego wiekiem, ale to nie musi od razu oznaczać, że któraś z tych prześlicznych, młodych kotek zawróci mu w głowie na tyle, że zapomni o twoim istnieniu. ~ rzuciłam do siebie w myślach. Nie chcąc jednak przeszkadzać pogrążonym w rozmowie kotom, usiadłam gdzieś z tyłu, w pysku wciąż trzymając swój prezent dla najlepszego przyjaciela. Może będę mieć jeszcze okazję, by mu go wręczyć...

Okazja trafiła się szybciej, niż się tego spodziewałam, gdyż Dąb postanowił zostawić Błoto samej sobie i podejść do mnie jakby nigdy nic. Zdałam sobie z tego sprawę dopiero, jak poczułam jego dobrze mi znany słodki zapach i usłyszałam jego aksamitny głos. Spojrzałam na niego, zaskoczona nagłym pojawieniem się jego sylwetki u swego boku.
- Och, to ty. - rzuciłam w ramach powitania, po czym odkaszlnęłam, doprowadzając swój głos do porządku. - Proszę, to dla ciebie. - odparłam, kładąc mu pod łapy swój misterny bukiet kwiatów. - Dziś twój wielki dzień. Denerwujesz się, mam rację? - miauknęłam na koniec swej wypowiedzi.

Ucieszyłam się w duchu na myśl, że mój wysiłek się opłacił, a Dąb docenił mój dobry gest w postaci kwiatów. Naprawdę martwiłam się, czy bukiet mu się spodoba, bo nie byłam pewna, czy dobrze dobrałam kwiaty do tej misternej kompozycji. Na szczęście jednak mogłam odetchnąć z ulgą. Uśmiechnęłam się, czując na sobie wzrok przyjaciela. W głębi duszy jednak byłam nieco przygnębiona, że mój czas jeszcze nie nadszedł i nie będę mogła dziś świętować wraz z nim swego awansu.
- To dobrze. Tylko wiesz...myślałam, że mój trening również oficjalnie się zakończy, tak, abyśmy oboje mogli się cieszyć nową rangą i obowiązkami wobec Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Cieszę się jednak, że tobie udało się zasłużyć na miano pełnoprawnego łowcy. Będziesz w tym świetny, wierzę w to całym sercem. - odparłam, a moje oczy zabłyszczały z nieukrywanej dumy. W głowie już wyobrażałam sobie, jak to wybieram się na wspólne polowania u boku Dęba. Oczywiście wpierw muszę zaliczyć całe swoje szkolenie, choćby to miało potrwać niezliczone księżyce. Dam radę wytrwać, bo ten buras jest tego wart.

Udało mi się wyzdrowieć. Na szczęście. Gorączka odpuściła, ale wolno odzyskiwałem siły, ale w końcu byłem gotowy stanąć na łapy i ponownie wejść w plemienne życie. Przybyłem więc na ceremonię, wcześniej dowiadując się, że młody Dąb został wyszkolony. Cieszyłem się z tego. Miałem wrażenie, że jego ceremonia mianowania była ledwo parę wschodów słońca temu, a tu proszę... Młodzieniec był pokryty pięknymi Lśniącymi Śladami, Jaszczurka się musiała nad nimi napracować. Chwilę zawiesiłem wzrok na gwieździe ceremonii, doceniając pracę jego mistrzyni i kiwając delikatnie głową nowicjuszowi z szacunkiem. Przysiadłem gdzieś z boczku, nie chcąc nikomu przeszkadzać i witając się kiwnięciem głową z Wieszczem, a także z Promyk i Żywicy, które znałem dość mało, ale zawsze coś. Był jeszcze Błoto, ale jego za bardzo nawet nie miałem okazji poznać. I... To tyle. Było... Dość mało kotów. Ale cieszyłem się, że mogę dzielić tę podniosłą chwilę z innymi kotami, jak i również z Dębem.

Róg oczywiście musiał przyjść. Nie tylko z powodu rangi jaką dzierżył, ale też dlatego że mianowany miał być jego brat. Jako pierwszy z ich rodzeństwa to właśnie Dąb ukończył trening. Powodów tego mogło być wiele, czy to że Róg miał więcej materiału do przerobienia a Echo później rozpoczął naukę. Te jednak nic nie zmieniały, to bury kocur był najszybszy. Czy dymnemu Nowicjuszowi Wieszcza nie bycie tym pierwszym przeszkadzało? Gdzie tam. Tak na prawdę to to nie miało znaczenia kto pierwszy zostanie mianowany. Gdy wyszedł z legowiska, już sporo kotów się zebrało. Oczywiście Dąb, który zdawał się być pochłonięty towarzystwem Promyk, co Róg odnotował jako warte zapamiętania, ale też Echo.
Kocur skinął głową Wieszczowi, jak i Dębowi, po czym usiadł obok brata o równie ciemnym futrze co jego, ale pozbawionego bieli.
- Cześć - przywitał się krótko i spojrzał na pysk Echa, po czym odwrócił wzrok by obserwować zgromadzone koty.

Polowała. A raczej próbowała. Coraz bardziej uświadamiała sobie, że nie uniknie rozmowy z Wieszczem odnośnie swojego stanu zdrowia i, jak przyznała to sobie głośno, o szybko postępującej ślepocie. Na całe szczęście Promyk była na samym końcu swojego treningu, a Noc... Mogła swobodnie przekazać młodej szylkretce, bądź innej, młodszej łowczyni. Kocica chciała jednak służyć plemieniu tak długo jak mogła, bo chociaż mglisty obraz w lewym oku ją frustrował, tak prawe wciąż funkcjonowało i mogła na nim polegać. Wiedziała jednak, że to tylko kwestia czasu. Dorzuciła zwierzynę na stos i przysiadła gdzieś z boku wcześniej witając się z innymi skinieniem łba.

Cieszył się, że Promyk nie poruszyła tematu jego prezentu od Błota, bo wtedy ciężko byłoby mu się tłumaczyć. Zamiast tego dalej rozmawiała o ceremonii, co bardzo mu odpowiadało.
– Nie szkodzi. Nie musimy mieć wspólnej ceremonii, żeby razem cieszyć się nową rangą. Z twojego treningu raczej niewiele zostało, więc ty też niedługo będziesz mogła zostać łowczynią. – odparł, bo czuł, że jego przyjaciółka się tym przejmowała. Może i starała się to ukrywać i celebrować jego mianowanie, ale mimo to chciał jakoś ją pocieszyć. W międzyczasie skinął każdemu łbem na powitanie, z wyjątkiem Echa, bo ten raczej nie miał humoru na przejmowanie jego powitań. Cieszył się, że zjawili się wszyscy jego najbliżsi.

Zaczęła się ceremonia. Dąb drgnął lekko uchem i skierował swój wzrok na przemawiającego Wieszcza, wyczekując tego kluczowego momentu. Bez cienia wahania wystąpił do przodu, gdy został o to poproszony, z dumnie uniesioną klatką piersiową i zdeterminowanymi ślepiami wpatrzonymi w uzdrowiciela. Chciał prezentować się postawnie i w pełnej krasie na swojej ceremonii. W końcu to była jedna z najważniejszych chwil w jego życiu, nawet jeśli tych momentów zdążyło doświadczyć setki jego przodków. Tradycja pozostaje tradycją, więc należy o nią dbać. No i po prostu poczucie dumy z osiągnięcia kolejnego etapu swojego życia było przyjemne, jak i stanie z malunkami na oczach wszystkich współplemieńców.
A oto i on, moment przysięgi. Najprostszy i ostatni krok, który dzielił go od uzyskania nowej rangi. Pamiętał, jak początkowo miał wątpliwości co do tego, czy bycie łowcą faktycznie bardziej mu pasuje, niż strażnikiem, ale z czasem zrozumiał, że nie jest tak źle, a wizja łapania orłów czy okoni do końca życia mu pasowała. Nie ma co więc iść wbrew wyborowi Wieszcza.
– Przysięgam postępować zgodnie z tradycją mojego Plemienia, być mu wiernym i zawsze dbać o pełny stos zwierzyny! – odpowiedział głośno i pewnie. Zwykłe "przysięgam" mu nie odpowiadało, bo było za krótkie i brzmiało nie tak wyniośle, więc postanowił wymówić całą przysięgę.

---

Nie pokazał po sobie ulgi, którą czuł, mianując nowego Łowcę. Mieli w tym czasie… może jeszcze nie braki, ale sytuacja robiła się nieciekawa, biorąc pod uwagę wiek Tafli, Orzeł, Żaby i Zająca, i fakt, jak dawno nikt nie był mianowany na Łowcę. Starał się jednak być dobrej myśli, a dzisiejsza ceremonia była pierwszym krokiem w dobrą stronę.
Długa odpowiedź Dęba od razu skojarzyła mu się z Księżyc, choć tamta użyła własnych słów, a nie powtórzonej formułki – przynajmniej na swojej pierwszej ceremonii na wyższą rangę. Nieprzyjemne ukłucie wciąż będącej w nim żałoby po wszystkich kotach, które zmarły w ostatnich obiegach pór, musi być zagłuszone.
- Więc w imieniu Plemienia Wiecznych Łowów nadaję ci nową rangę. Potężny Dębie Stawiający Opór Burzy, od dzisiaj wstępujesz między swoich jako pełnoprawny Łowca! – ogłosił i zaczął skandować skróconą wersję imienia kocura. Po wszystkim, kiwnął głową na znak, że od niego to wszystko, i po chwili, jeżeli nikt nie miał do niego spraw, oddalił się.

zt

Czyściło się leniwie w oczekiwaniu, aż zbierze się reszta plemienia. Kotów trochę przybyło i ochoczo machało łapką do każdego przybysza. Ceremonia nie trwała długo. Dąb wydawał się niezwyklke przejęty, w końcu aż powtórzył całe zdanie wieszcza. Nie dziwiła się, jak ktoś tak ciężko pracuje, to pewnie chce, żeby wszystko w taki dzień poszło idealnie. Wesoło pogratulowało Dębowi po raz kolejny, po czym opuściło miejsce ceremonii.

//zt

Byłam chyba najgłośniejszym głosem, wykrzykującym imię głównej atrakcji dzisiejszej ceremonii. Od środka rozpierała mnie duma i szczęście z sukcesu Dęba. Dlatego, gdy tylko Wieszcz mianował nowego łowcę, od razu podeszłam do wyróżnionego kocura, aby mu pogratulować. Radość z jego awansu stłumiła ostatni płomień zazdrości w moim sercu, gdyż moja miłość do niego była silniejsza od jakichkolwiek negatywnych uczuć, które mogłabym kiedykolwiek żywić do drugiego kota. Chciałam spędzić resztę wieczoru, celebrując wraz z nim jego wielki dzień.

[zt]