W końcu wyzdrowiał! Strasznie go choróbsko rozłożyło, nie był w stanie za bardzo nawet wyjść z lecznicy. I przegapił pierwsze oznaki Pory Młodych Liści! Dramat jakiś. Ale już był zdrowy, po załatwieniu niecierpiących zwłoki spraw zdał sobie sprawę, że czas na ceremonię! Gwiezdny Klanie, przez to wszystko prawie zapomniał! Wszedł na Liściasty Konar, odchrząkując i chwilę obserwując życie w obozie. Jak za tym tęsknił!
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - zawołał, rozsiadając się na swoim miejscu i czekając, aż wojownicy, terminatorzy i oczywiście przyszli terminatorzy przyjdą.

Malina czuła się już lepiej. Chodziła na patrole, a nawet pozwalała sobie na krótsze spacerki. Chyba pora rozruszać kości bardziej, hm? Akurat dzisiaj miała się odbyć ceremonia kociąt Żółwiej Skorupy. Może Sosnowy Zagajnik dostanie swojego pierwszego terminatora? Szylkretowa wojowniczka miała w końcu już Pierwiosnkową Łapę, więc nie spodziewała się nowego podopiecznego. Ah no i jeszcze niedługo odbędzie się ceremonia miotu jej brata. Wtedy to dopiero będzie.
Najwidoczniej przyszła przed wszystkimi. Nawet przed zastępczynią! To dopiero wyczyn. Skinęła głową rudemu przywódcy i usiadła sobie w oczekiwaniu na resztę kotów.

No i kolejna ceremonia, kolejny miot opuści kociarnię. A za księżyc kolejny. Znów zrobi się pusto. No chyba, że kolejna para planowała brzdące, o czym Tęczowa Chmura nie wiedziała.
Po tym jak pomogła Żółwiej Skorupie przygotować kocięta do ceremonii, wyszła z kociarni by usiąść pod Liściastym Konarem. Cóż, w sumie nic nowego, że nie było jeszcze wielu kotów. Zwykle szybko się pojawiała. Uśmiechnęła się na powitanie do Rozżarzonej Gwiazdy z zadowoleniem odnotowując, że chyba już czuje się lepiej po przebytej chorobie, po czym usiadła długość kociego ogona od Malinowej Mordki z małym uśmiechem i krótkim "cześć". Normalnie nie rozmawiały jakoś często, ale niebieska uznała, że nie wypada jej zignorować i usiąść zupełnie gdzie indziej, skoro były jednymi z niewielu przybyłych.

Kolejna ceremonia, lecz wciąż nie moja... Czy kiedykolwiek doczekam się chwili, gdy zostanę wreszcie pełnoprawnym wojownikiem? Strasznie wolno szła moja nauka z Wronim Cieniem, więc nie zdziwię się, gdy moje mianowanie wypadnie, gdy skończę setny księżyc swojego życia. Wiem, brzmi to nieco pesymistycznie, ale taka była cała prawda... Te mroczne myśli nie powtrzymały mnie jednak przed wzięciem udziału w zebraniu Klanu Gromu. Przybywszy na obozową polankę, usiadłem gdzieś z tyłu formującego się powoli tłumu kotów, po czym skupiłem się nad górującą nad wszystkimi sylwetkę Rozżarzonej Gwiazdy.

Słysząc jak lider wzywał klan skierował kroki w kierunku miejsca, gdzie zgromadziły się koty. Był ciekaw o co chodzi, chociaż mógł przypuszczać, że chodziło o jego mianowanie. Może cieszyłby się na nie bardzo, gdyby nie fakt, że bolał go brzuch i zbierało mu się na wymioty. Naprawdę Rozżarzona Gwiazda znalazł sobie odpowiedni moment. Nie mógł poczekać aż mu się polepszy...? No nic... Postanowił to jakoś wytrzymać. I tak pewnie nim dojdzie do niego, to nieco powinno mu się poprawić. Nie chciał przypadkiem zwymiotować liderowi pod łapy... Albo co gorsza... Swojemu mentorowi. Ta myśl sprawiła, że na chwilę zapomniał o bólu i rozejrzał się po zebranych kotach. Ciekawe kto z nich zostanie mu przydzielony.

Konwaliowy Sen zjawił się punktualnie, niespiesznym krokiem dołączając do zgromadzonych kotów których ilość nie napawała go entuzjazmem. Powstrzymał się od wewnętrznej krytyki części z osobników, które zauważył, ostatecznie kierując się ku trzem kotkom; zatrzymał się nie obok Tęczowej Chmury, co do której odczuwał duży dyskomfort powiązany z jej niestosowną relacją z Rozżarzoną Gwiazdą, lecz obok Pszczelego Pyłu, by ostatecznie przywitać się z Malinową, Tęczową i Pszczelą właśnie i spytać się złotofutrej, czy nie miałaby nic przeciwko temu, by dołączył do niej podczas tej ceremonii.
Ceremonii podczas której, żywił nadzieję, wojowniczką stanie się jego terminatorka.

W końcu. W końcu nie będę tylko terminatorem i nie będę musiała czuć się w żadnym stopniu gorsza. Jeszcze dumą napawa mnie fakt że ukończyłam trening w tak krótkim czasie... i jako pierwsza z mojego rodzeństwa.
Po ułożeniu futra usiadłam raczej z dala od wszystkich, ale w widocznym miejscu. Nie lubiłam dosiadać się do już dość dużych grup...a do Bociana się nie dosiądę bo jeszcze zacznie się do mnie lepić.

Koźlorogi czuł się lepiej po chorobie. Wręcz już czuł się w pełni zdrowy. Dlatego też nie widział przeszkód by pojawić się na ceremonii. Poza tym nie miał nic innego do roboty. Patrol miał mieć dopiero wieczorem a niedawno co wrócił z polowania. Jeżeli chodzi o trening Możylinka to cóż… Nic nie mógł zrobić i po prostu poczekać aż młody wyzdrowieje. Tak więc ostatnio nie miał co robić więc liczył, że Żar przydzieli mu kogoś.
Przyszedł i rozejrzał się po kotach. Na razie nie było tłumów. Ba! Był tylko jeden kociak. Machnął na ten widok uchem i samoistnie spojrzał się na grupę wojowników, która siedziała sobie razem. Wszystkich znał. Innych mniej drugich więcej. Postanowił również do nich podejść bo nie miał ochoty dziś siedzieć samemu. Przywitał się z każdym z osobna z delikatnym uśmiechem na pysku. – Skoro dziś nie ma tłumów, to ja też się dosiądę do was. – zagadał i swoje spojrzenie skierował na Konwalie, kiwając mu głową bo to właśnie obok niego zasiadł. – Coś na razie nie widać reszty kociaków. Zapowiada się mało interesująca ceremonia. – skierował te słowa do wszystkich ale w szczególności do Konwalii i Pszczoły, którzy byli najbliżej niego.

Mimo długo nieprzemijającego bólu, nie mogłem przecież tak po prostu opuścić własną ceremonię!! Bez wątpienia, jest to najlepszy dzień w moim życiu.. oprócz dnia, w którym przyszedłem na świat. No cóż.. Brzuch ściskał mnie w bólu, lecz to nie powstrzymało mnie by pędem wybiec z kociarni i popędzić w stronę zbierających się kotów. Niebawem, stanę się tak wielki jak oni! Oni wszyscy! Będą znali szczurka, świetnego wojownika!
Teraz, usiadłem nieopodal mojego braciszka, szpaka, który widocznie nieco zmieszany, też wydawał mi się podekscytowany! Albo to jedynie moje spostrzeżenie. No cóż, nie ważne! Usiadłem z niezłym poprzednio zatrzymaniem i szturchnąłem brata.
-Pysk do góry, to dziś!- Powiedziałem pełen zapału, mając nadzieję, że ten dzień będzie wyjątkowy też dla Szapaka i nie przeszkodzi mu w tym choroba czy stres. Sam zwróciłem pysk w stronę Rozżarzonej Gwiazdy z oczkami jak u sowy. Prędko, och no prędko!

 Och? A CO TO? Tęcza wyszła z kociarni, było jakieś wołanie, koty nagle zbierają się na środku obozu, ten rudy jest na swojej gałęzi, druga ruda pod nim? I jeszcze Tęcza i Żółw strasznie się wcześniej nachodziły nad tymi innymi kociakami… czyli… CZYLI CEREMONIA?
 Moje uszy powędrowały do góry, na sztorc, moje wąsy jak antenki. Ceremonia!! CEREMONIA!! Najprawdziwsza! Moja pierwsza! Zaczynam liczyć w głowie… ile ja mam księżyców? Tata i Tęcza mówią, że już blisko moje mianowanie na terminatora, WIĘC… no skoro te ceremonie są na tyle rzadko, że dopiero co na jakiejś jestem, to to znaczy, że TA JEST MOJA! A te dzieciaki Żółw… no ja jestem w ich wieku, co nie? Jak już, to NAWET STARSZA! Ale… ale w sumie to nie wiem. Jakoś tak z zaskoczenia mnie wzięli! Tęcza by mi powiedziała, gdybym miała mianowanie, co nie? Nie zapomniałaby o mnie, prawda? …A tak właściwie to co mi tam, po prostu pójdę do tego rudego, bo to on to robi, co nie? Trzeba być samodzielnym w życiu!
 Więc biegnę! Biegnę niczym biała strzała od Gęstego Buszu do tego całego zbiorowiska, by przepchać się na sam przód i spojrzeć rudemu kocurowi PROSTO W OCZY!!!
 — MIANUJESZ MNIE DZISIAJ?? PROSZĘ — dodaję słodkie słowo na koniec, bo zauważyłam, że jak tak robię, to jest większa szansa sukcesu. Podobno to jakieś słowo grzecznościowe. Ja tam nie uważam siebie za bardzo grzecznego kota, ale skoro działa, to tak gadam!

Ostatnio w Gromie było niewiele miotów do mianowania. Dlatego cieszył się, że może chociaż ten jeden dzisiaj mianować, a następny będzie już za moment! Widział, jak koty powoli się zbierają na miejscu ceremonii i było dość biednie. Trójka kociaków się zjawiła, a także przyszła wojowniczka! Miał na względzie fakt, że Zamieć była chora, nie powinna się więc zjawiać. Ale nagle jak strzała wystrzeliła skądś Płomień, która się do niego zwracała. Oj, słodka.
- Wybacz Płomień, ale dzisiaj nie jest twój czas. Musisz jeszcze trochę poczekać - odpowiedział, licząc na to, że wyjaśnienie będzie wystarczające, by Płomień odpuściła sobie dzisiejszą ceremonię. W końcu już za księżyc miała być kolejna! Nie chciał czekać z mianowaniem tego miotu, dlatego będzie musiał się trochę bardziej wysilić i przeprowadzić dwie ceremonie praktycznie pod rząd!
- Zanim przejdziemy do mianowania najstarszych kociąt, jest wśród nas terminator, który ukończył trening! Jeżynowa Łapo, proszę wystąp - powiedział, a doszły do niego słuchy, że pod okiem Konwalii młoda kotka szybko zakończyła szkolenie. Cieszył się z tego, że rośli w siłę, pomimo braku terminatorów!
- Jeżynowa Łapo, czy przysięgasz lojalność wobec Klanu Gromu i Kodeksu Wojownika oraz bronić swojego klanu nawet kosztem swojego życia? - zadał pytanie będące częścią przysięgi, kierując wzrok prosto w oczy kotki. Na pysku miał delikatny uśmiech i pomimo że wydawał się pogodny, to widać było, że analizował mimikę młodej Jeżyny, czekając na odpowiedź.

Na szczęście będę mianowana przed kociętami, na to liczyłam.
Gdy przywódca wymówił moje imię wystąpiłam bardziej na środek obozu wpatrując się w ślepia przywódcy z obojętnością. Szczerze mówiąc nawet nie odczuwałam tego że się nie uśmiecham... po prostu ta moja "poważna" mina była moim neutralnym wyrazem pyszczka.
- Przysięgam. - odpowiedziałam głośno i wyraźnie. To co kocur właśnie wypowiedział było najważniejsze dla mnie w życiu. Jeśli zginąć - to za klan.

- A zatem, na mocy danej mi przez Gwiezdny Klan, mianuję cię na wojowniczkę z nowym imieniem Jeżynowy Cierń! - ogłosił oficjalnie, pozwalając na to, by klan wyskandował imię nowej wojowniczki. Podobało mu się brzmienie nowego imienia, miał nadzieję, że kotce również pasuje. Po tym, jak skandowania ucichły, odchrząknął, by ponownie zabrać głos.
- Teraz czas na mianowanie nowych terminatorów! Szpaku, Przebiśnieg, Szczurku, wystąpicie! Szpaku, jako Śpiewająca Łapa rozpoczniesz trening pod okiem Konwaliowego Snu. Przebiśnieg, jako Przebiśniegowa Łapa szkolenie przejdziesz pod opieką Koźlorogiego. Szczurku, a raczej Szczurza Łapo, będziesz trenował z Zaćmionym Słońcem. Klan Gromu wita was jako nowych terminatorów! Liczymy na waszą pracowitość i zaangażowanie - odpowiedział, patrząc na trójkę kociąt. Tym razem nie przydzielił sobie żadnego podopiecznego, ponieważ miał swoje plany na następną ceremonię! Jeszcze chwilę chciał się nacieszyć odrobiną wolności, a potem ze zdwojoną siłą powrócić do szkolenia terminatorów, bo kto to widział, żeby tak się zapuszczać?
- Ceremonię uważam za zakończoną - powiedział, po czym zszedł z gałęzi, przeciągając się. Trochę się zasiedział! Z uśmiechem podszedł do Tęczy, witając się z nią otarciem czołem o jej głowę.
- Trochę mniej obowiązków będziesz miała, co? Ale widzę, że nie masz i tak łatwo - powiedział, zerkając kątem oka na Płomień. Oj, na pewno Tęcza dużo spokoju nie miała!

Nie zwrócił uwagi na swojego brata, który ekscytował się tym dniem. On owszem, również czuł szczęście, że nareszcie wkracza w kolejny etap swojego życia, lecz przez bolący brzuch nie miał chęci mu na to odpowiadać. Czekał na swoją kolej, czując jak serce coraz szybciej obija się o jego ciało. Gdy usłyszał swoje imię, wystąpił i przyjął na siebie przerażającą rzeczywistość.
Co. Czy on się przesłyszał? Jak go lider nazwał? Przypatrywał się swojemu rodzeństwu, którzy dostawali normalne, uczniowskie imiona. Normalne. Brzmiały tak samo jak za kocięctwa, jedynie z członem łapa, a on... On.. Aż nie chciał wypowiadać tego imienia na głos. Zemdliło go tylko bardziej.
Tak bardzo kusiło go podejść, zwymiotować na łapy Rozżarzonej Gwiazdy i wcisnąć mu w tyłek ten Śpiew. Przecież... To brzmiało tak żałośnie! Nawet jeśli nikt się nie śmiał, a uważał jego imię ucznia za adekwatne do jego osoby, to on myślał całkowicie inaczej. Czuł się upokorzony. Przez samego lidera... Miał ochotę się rozpłakać i sprzeciwić. Napluć, a nawet ugryźć rudzielca, ale jego brzuch skutecznie mu to uniemożliwiał.
Jaki wstyd... Jaki wstyd... Matka nie wmówi mu, że to było normalne imię. Czy on wyglądał na Śpiewającą Łapę? To imię brzmiało jak dla kotki! Dla leszcza, który co jedynie lubił robić to zbierać kwiatki! A on przecież nie był taki! Był prawdziwym kocurem. Silnym i nieustraszonym! No w zasadzie o tym jeszcze nie wiedział, bo nie miał doświadczenia w tych sprawach, ale to starczyło, by to mianowanie zapadło w jego pamięć jako najgorszy moment jego życia.
Gdy ceremonia się zakończyła, nie oglądał się na swoje rodzeństwo. Nie zamierzał niczego świętować, a nawet zamieniać z nimi słów. Chciał zapaść się pod ziemię i już nigdy, przenigdy nie wychodzić na światło dzienne.

//zt

 Wybacz, Płomień? Dzisiaj nie jest twój czas?? TO NIBY KIEDY JEST? Jeszcze trochę - duże koty zawsze tak mówią o czasie, jakby to serio nie było dużo, jakby im umykało to w mgnieniu oka, a ja kompletnie ich nie rozumiem. Jeśli będę musiała czekać jeszcze jeden dzień na ceremonię, to… to nie wiem no, eksploduję!
 — A- — zostaję ucięta w mojej rozmowie, bo rudy kocur rozpoczął tą całą ceremonię, chyba. Odwracam wzrok… Jeżynowa Łapa? KTOŚ ZOSTAJE WOJOWNIKIEM? Troszkę piszczę z zazdrości, ale i z ekscytacji, bo nigdy nie widziałam takiej prawdziwej ceremonii! Ciekawe, ile się uczyła? I czy jest tego dużo? Wyglądała na taką dużąą… i silną… też taka będę, rzecz jasna! Tylko szkoda, że nie teraz, hmph.
 Próbuję podążać za tempem ceremonii, ale trochę się nudzę. O, kociaki Żółw tam stoją… oo, i Tęcza też! Macham do opiekunki, ale nie wiem, czy mnie widzi. Teraz czas na mianowanie nowych terminatorów! UGHHHHHHHHH!! Wiem, że jeszcze nie teraz, ale niezręcznie, ukradkiem przybliżam się do reszty mianowanego miotu. Może jak będę wystarczająco cicho, to pomyślą, że jestem Zamieć? Ale, buu, nie chciałabym udawać Zamieci. Ona jest strasznie nudna. I JEST FRAJERKĄ, BO PRZEZ TEN JEJ KASZEL JEJ TU NIE MA! O, czyli będziemy mianowane razem… ? Mówię wam, ona będzie moją trzecią siostrą, spełnia wszystkie wymagania, i zastąpi Łapcię, bo… no… nie wiem co się z nią stało. Zniknęła i ani tata, ani Tęcza nie chcieli mówić za wiele. Głupie. Ale wracając! Ceremonię uważam za zakończoną?! Tak szybko?! Nawet mnie nie mianował. Nie, żeby się do tego zbierał od początku, ale- A, NO WŁAŚNIE! NIE SKOŃCZYŁAM Z NIM GADAĆ! Dobrze, że nie uciekł do tej swojej dziupli, a do Tęczy. Wystrzelam jak strzała w ich stronę, a oni… ocierają się czołami???
 — Bleeee — komentuję, pojawiając się przy zakochanych. Chyba. Dopytam Tęczy potem. — PANIE PRZYWÓDCO, A CZEMU NIE MOŻNA MNIE MIANOWAĆ TERAZ? JA JESTEM GOTOWA! OBIECUJĘ! JESTEM SUPER SILNA! BARDZIEJ NIŻ SZPAK I SZCZUR I W OGÓLE!

Szybko poszło. Jeżynowa Łapa została wojowniczką, otrzymując miano Jeżynowego Ciernia. Uśmiechnąłem się pod nosem. Imię to pasowało do niej wręcz idealnie. Nie znałem nikogo, kto miałby tak cięty język jak ona. Poza tym przybyło paru nowych uczniów, a młodsi domagali się, aby mianować również ich. Każda ceremonia wyglądała tak samo i ta również nie mogła się poszczycić jakimś odstępstwem od normy. Dlatego gdy tylko Rozżarzona Gwiazda skończył swą standardową kwestię, wycofałem się z tłumu, powracając do mniej zatłoczonego legowiska uczniów.

[zt]

- Obawiam się, że nie mogę się z tobą zgodzić - odparł Koźlorogiemu po odpowiedzeniu również na jego przywitanie. - Podczas dzisiejszej ceremonii wojowniczką stać się powinna Jeżynowa Łapa.
Podejrzewał, że Koźlorogi zdaje sobie sprawę z faktu, że jest ona terminatorką zielonookiego.
Uważnie obserwował działania Rozżarzonej Gwiazdy w odpowiedzi na zachowanie białofutrego kociaka, którego poznał już wcześniej. Czym zajmowała się Barwna Łapa, której zadaniem powinna być opieka nad jej kociętami?
Tym razem postanowił pozwolić rozstrzygnąć obecną sytuację przywódcy, ciekaw, czy ten jest wystarczająco asertywny, by opanować kocię.
Rad był, że zdołał uczynić to na czas mianowania jego terminatorki. Zielone oczy kocura obserwowały postawę Jeżynowej Łapy, która właśnie stawała się wojownikiem.
Miano jakie otrzymała okazało się być tym które przewidział. Jedyny powód do niezadowolenia jaki odczuwał był tym, że nie nadawał jej wspomnianego imienia sam. Nie gratulował jej od razu - kultura wymagała, by poczekał do końca ceremonii. Ceremonii, podczas której otrzymał następnego terminatora.
Jakże niefortunne posiadał on imię... i jakże fortunna była jego zmiana związana z nową rangą szarofutrego. Zaskoczony był, że pomimo ich rozmowy przywódca zdecydował się nagrodzić zastępczynię terminatorem. Czy tak prezentowała się sprawiedliwość w postaci będącego prawem słowa? Czy brak słów oznaczał panowanie bezprawia?
Niespieszny, elegancki krok zaprowadził kocura ku szylkretowej kotce.
- Gratuluję, Jeżynowy Cierniu - rzekł, posyłając kotce skinienie głową. Nie wątpił, że jeśli kotka będzie umiejętnie panować nad emocjami i odpowiednio kierować swą przyszłością, będzie ona świetlana.
Jeśli nie został zatrzymany, skierował swe kroki ku swemu nowemu terminatorowi, w międzyczasie decydując się na zwrócenie uwagi córce Barwnej Łapy.
- Twoje zachowanie przeczy twierdzeniu o rzekomej gotowości - rzekł, postanawiając nie odpowiedzieć na zapytanie kotki - zadała je wszak przywódcy.
- Śpiewająca Łapo, trening rozpoczniemy w dniu jutrzejszym. Staw się przed wyjściem z obozu w porze górowania słońca.
Jeśli nie został zatrzymany, oddalił się w bliżej nieokreślonym kierunku, zawiedziony postawami dwóch kotów, które zaobserwował.