Konwaliowy Sen ponownie opuścił klanowe tereny o zachodzie słońca, który zdawał się występować coraz to wcześniej, zapowiadając nadejście kolejnej już w jego życiu Pory Nagich Drzew. Podążał wzdłuż pasma Orlich Szczytów, nie wkraczając jednak na tereny samego łańcucha górskiego. Uważał się za kompetentnego i silnego wojownika, zdawał sobie jednak sprawę, że w walce z nadlatującym, posiadającym widmo przewagi niespodziewanego ataku orłem nie posiadał wystarczająco korzystnych w swojej opinii szans na zwycięstwo. W związku z wspomnianymi przemyśleniami pilnował, by nie opuszczać schronienia, jakie oznaczały znajdujące się nad jego głową korony drzew.
Gdy znalazł się w okolicy Gawry, którą odwiedzał już dwukrotnie, zatrzymał się, by skierować swoje spojrzenie ku górze, ku skrytym we mgle szczytom. Ciekaw był, czy kot, gdyby posiadał wystarczająco wielką determinację, byłby w stanie dotrzeć na jeden z nich? A, jeśli nie - jak daleko byłby w stanie się udać i co ukazałoby się jego oczom, gdyby spojrzał w dół?

Konwaliowy Sen zdawał sobie sprawę z cudzej obecności, która jednak była przez niego umyślnie ignorowana na rzecz obserwowania okolicznych szczytów. Czy prowokował w ten sposób potencjalny atak ze strony innego kota, by móc stoczyć walkę z nieznanym mu samotnikiem, który uczyniłby mu radość, gdyby okazał się być jego ojcem? Niewątpliwie.
Ostatecznie atak jednak nie nastąpił - zamiast tego do uszu kocura dotarły słowa należące do nieznanej kotki, zapach której świadczył o posiadanym przez nią statusie samotniczki. Zielone oczy kocura porzuciły widok ośnieżonych szczytów, na którym to koncentrowały się uprzednio na rzecz obdarzenia uważnym spojrzeniem pręgowanego oblicza srebrnej kocicy.
- Zdecydowanie - odparł, nie precyzując jednak, czy jego opinia dotyczy wspomnianego łańcucha górskiego, czy zielonookiej rozmówczyni. - Kim jesteś?

- Interesujące - odparł w odpowiedzi na usłyszenie miana swojej rozmówczyni. Łasicza Mordka było imieniem klanowym, nie samotniczym, to drugi z tych zapachów zaś był w stanie wyczuć od zielonookiej kotki. - Zwą mnie Konwaliowym Snem - odparł w odpowiedzi na usłyszane miano. - Posiadasz przeszłość powiązaną z klanami?
Istotnie, temat, o którym myślała Łasicza, pojawił się gdy tylko srebrzysta postanowiła się przedstawić.
- Udałem się na spacer - odpowiedział zgodnie z prawdą. Fakt, że jego rozmówczyni była samotniczką brzydził go, nie były to jednak uczucia tak intensywne, jak wtedy, gdy spotykał samotników wiele księżyców temu. Obecnie pozostawał zaintrygowany mianem kotki, postanowił więc poświęcić jej wystarczająco wiele czasu, by ta opowiedzieć mogła o jego pochodzeniu.

Roztopy nie zachęcały do zbliżania się ku górom, nie zamierzał zatem tego czynić w sytuacjach innych niż podczas patrolowania granicy. Tym zajmował się w chwili obecnej - obserwował uważnie okolicę w poszukiwaniu zagrożenia i odnawiał znaki zapachowe. Jednocześnie zachowywał ostrożność, nie chciał wszak dostąpić konieczności starcia z drapieżnym ptaszyskiem.

[Wróbel]

Już wkrótce jego oczom ukazała się okryta puszystym futrem sylwetka pochodzącej z klanu rzeki terminatorką. Ciekaw był, czy ranga kotki nie uległa zmianie od ich poprzedniego spotkania.
- Witaj - powitał członkinię klanu rzeki skinięciem głowy. - Co sprowadza cię ku naszej granicy?
Żywił nadzieję że nie były to następne zmiany w składzie władz Klanu Rzeki. Te ostatnie zachodziły w klanach innych niż Grom nader często. Jedynie Rozżarzona Gwiazda dzielnie pozostawał na swym stanowisku, całkowicie wbrew postępowaniu, które zielonooki uznawał za stosowne.