Zazdrościłam bratu udanych pierwszych łowów. Wszystkim wszystko szło znacznie lepiej niż mi! Czemu mi kompletnie nic nie wychodziło?! Jeszcze częste choroby kóre łapałam przez te księżyce. Każdy kot mógł się świetnie bawić oprócz mnie! Irytowało mnie to okropnie, jednak nie pokazywałam tego po sobie. Chciałam by brat sądził, że umiem znacznie więcej niż na prawdę umiałam. To dla nas obu będzie bardzo dobre. Nie mogę zrobić z siebie złego ucznia.
- Rozumiem- pokiiwałam głową, na znak, że zapamiętam jego wypowiedź i będę z niej korzystać podczas łowów. Mogłam coś delikatnie przekręcić, ale cóż, nie moja wina. Nie miałam przecież zbyt wielu treningów do przećwiczenia tego.
Skierowałam łeb w stronę Ostoi Wiecznych Łowców i wyobraziłam sobie jak sama przechodzę tam czuwanie. Jak cudownie byłoby zostać już łowcą. Niestety przez moją chorobę nie mogłam zostać nim tak szybko. Musiałam się uczyć, zamiast marzyć o polowaniu dla plemienia jako pełnoprawna łowczyni. To tylko jeszcze bardziej mnie zasmuciło.
Żbiki i niedźwiedzie? Nie brzmiało to zbyt przyjemnie. Jednak brat powiedział, że nie powinnam się bać nich, gdyż są zbyt płochliwe by mnie zaatakować. Poza tym jak poluję ze strażnikiami nie powinnam się niczego bać prawda? Ja poluje, oni dbają żeby nic poważnego mi się nie działo. Taka w końcu jest ich rola.
Chwila spaceru i zaczęłam zauważać ślimacze drzewa. Miałam tak wielką ochotę już tam pobiec, ale ku mojemu zaskoczeniu skręciliśmy gdzie indziej. Wtedy się dowiedziałam, że idziemy jednak do Głuchej knieji. Nie będzie to krótka droga, więc kocur zasugerował rozmowę o naszej wierze. Wiedziałam o tym trochę, na tyle by rozumieć w co wierzymy.
- Wierzymy w naszych przodków- Plemię Wiecznych Łowów. Zsyłają uzdrowicielowi omeny, ostrzegając nas bądź dając nam znaki, które pomogą nam w przyszłości- wyjaśniłam. Byłam przekonana, że mówię dobrze. Może i tutaj nie poprawi mnie mój mentor.

- Nie, gdyż te które szkodziły nam w swoim życiu zostają zapomniane, a ich dusze po prostu znikają- wyrecytowałam z pamięci. Może i dobrze, takie koty nie powinny nam zsyłać znaków. Koty w Plemieniu Wiecznych Łowów służą nam za przewodników. Co gdyby taki, dla przykładu morderca do nich trafił? Mogłoby to być bardzo szkodzące dla nas.
- Nie jestem pewna co jeszcze powinnam powiedzieć o wierze, są jeszcze znaki przodków, które mamy do siebie przypisane- był to trochę bardziej skomplikowany temat. Tymbardziej, że z tego co kojarzyłam, część kotów patrzy na nie bardziej, część mniej.

Zgadzałam się z bratem, znaki byly trochę zbyt skomplikowane. Nie musiałam wszystkich na obecny moment zapamiętywać. Starczyło mi tylko, że jestem niedźwiedziem i to co dokładnie to oznaczało. Reszta znaków nie była dla mnie na tyle istotna by pamiętać o nich. Jeśli kogoś to na prawdę interesowało uczyłby się ich, ale mnie to jakoś nie ciekawiło.
Wreszcie doszliśmy na miejsce łowów, na którym miała się odbyć moja pierwsza lekcja z bratem.
- W takim razie rozpoczynam teraz- to było kolejne kłamstwo z mojej strony. Ale jednak trzeba było kiedyś zacząć, prawda?
Dlatego przyjęłam pozycję łowiecką i zaczęłam węszyć w poszukiwaniu jakiejś zwierzyny. Tym razem jednak musiałam złapać zwierzynę! Jak mi się nie stanie będę wściekla.

Na początku nie mogłam znaleźć żadnej zwierzyny, co mnie zirytowało. Jednak po jakimś czasie udało mi się dostrzec wronę, szukającą pożywienia. Cóż, to ona zostanie moim pożywieniem.
Przypomniałam sobie słowa obu mentorów i ukryłam się za pobliskim drzewem, a potem zaczęłam podchodzić do zwierzyny co chwila przystawając. Gdy sądziłam, że to odpowiedni moment skoczyłam, licząc na to, że złapię wronę.

Niestety, ptak został przeze mnie spłoszony. Co poszło nie tak? Hmm. Szybko zdałam sobie sprawę, że zapomniałam się upewnić, że wokoł nie ma niczego na co mogę przypadkiem nastanąć. Mój błąd, postaram się tego nie powtórzyć.
Zaczęłam węszyć dalej, w poszukiwaniu zwierzyny z którą mogę wreszcie wrócić do obozu. Wstyd tego nie robić.

Nie tracąc zapału i nadzieji zaczęłam szukać kolejnej zwierzyny, i udało mi się! Natknęłam się na samca bażanta, który byłby idealną zdobyczą którą mogłabym przynieść do domu.
Musiałam teraz bardziej uważać, bo zapomniałam ostatnio o rozejrzeniu się i upewnieniu, że tym razem nie wystraszę ptaka. Następnie spróbowałam do niego podejść tak jak wcześniej, w pozycji łowieckiej i co chwilę przystając i upewniając się, że tym razem ptak mnie nie zobaczy. Byłam gotowa by WRESZCIE wrócić z czymś do obozu

Niestety, paskudny wiatr przeszkodził mi w kolejnych łowach. Jednak tym razem ptak nie odleciał, a zaczął uciekać. Znalazłam w tym swoją szansę! Zaczęłam biec za ptakiem, próbując go złapać. Nie uciekniesz mi bażancie! Wrócę z tobą do obozu czy tego chcesz czy nie!

Ptak próbował mi za wszelką cenę uciec, a ja nie mogłam do tego dopuścić. Biegłam za bażantem próbując swoich sił w dogonieniu ptaszyska. Już mial mi odlecieć, kiedy złapałam go obejmując go łapami. Próbował mi się wyrwać, co mi się nie spodobało. Dlatego wgryzłam się w jego kark, próbując pozbawić życia to stworzenie. Nie było to proste przez to jak próbowało mi się wyrwać.

Udało się! Złapałam pierwszą w życiu zdobycz! I to jak cudowną! Było trochę trudności, ale wreszcie nie wracam z pustymi łapami do obozu. Co prawda krew u masywnego ptaka rozlała się trochę wokół, ale to nie był problem. Liczyła się zdobycz jaką wreszcie zdobyłam! Będę musiała pochwalić się mentorowi jak tylko go znajdę. Tylko krew bażanta mi zawadzała, to miejsce wyglądało paskudnie! Nie byłam pewna jak dokładnie je ogarnąć, więc postanowiłam spytać mentora gdy tylko go znajdę

Duma mnie rozpierała gdy patrzyłam na bażanta. Tak potężna i dorodna zwierzyna była idealną pierwszą zdobyczą. Oczywiście, nie mogłam się pochwalić, bo mój mentor nie byłby zadowolony gdyby usłyszał, że nigdy wcześniej żadnej nie złapałam. Ale za to mogłam być zadowolona w duchu.
 Po niedługim czasie zobaczyłam brata, i usłyszałam od niego pochwałę. Wyszło mi! Jeszcze spodobało się to dębowi! Jestem tak zadowolona z tego!
Mój mentor szybko odpowiedział mi na pytanie które mnie tak nurtowało wcześniej, i po jego wypowiedzi od razu zabrałam się do pracy. Zaczęłam wykopywać dołek na bażanta, i gdy był już spory po prostu włożyłam go do dziury i zakopałam. Nastepnie zabrałam się do tuszowania śladów krwi, tak by nie były aż tak dobrze widoczne. Potem pójdę ogarn własne futerko, by nie było widać na nim krwi stworzenia.